“อ่ะ.. อื้ม”

“ดีใจจัง”​

ฟูมิโอะอมยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้าตามความเห็นที่อีกคนว่า

“อื้ม ได้สิคะ ยากิโซบะก็อร่อยนะคะ”​

“ยิ่งถ้ามีขนมปังด้วยจะน่าทานขึ้นไปอีกล่ะค่ะ”​

เธอพูดพร้อมกับเดินต่อไปจนถึงซุ้มยากิโซบะที่ว่า เหมือนว่าอาจจะต้องรอคิวเล็กน้อยล่ะ

“ถ้าเป็นอาคาริจังจะเลือกยากิโซบะแบบไหนหรอคะ?”
“มีขนมปังหรือไม่มีดีคะ?”

เด็กสาวสลับมองชายหนุ่มข้างๆกับเส้นทางลงบันไดตรงหน้า คงอีกไม่นานก็จะลงไปถึงยังเบื้องล่างสุดแล้ว

“อย่างน้อยตอนนี้ก็มีฉันร่วมทางไปด้วยนะคะ”

แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่าหากตนไม่ได้เจอคู่สนทนา เหตุการณ์จะเป็นเช่นไร
แต่อย่างน้อยๆเธอก็เลือกจะพูดให้ดูอุ่นใจขึ้นดีกว่า

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้วคะ?”

เสียงนุ่มเอ่ยถามอย่างใจเย็น

“ดีใจที่ได้ช่วยคุณนะคะ”

เธอเอ่ยด้วยเสียงนุ่มอย่างอบอุ่น
ความโล่งใจเริ่มแผ่กระจายไปทั่วจิตใจ​ แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อได้ยินได้ถึง​ บางอย่าง​ รอบตัว

ฟูมิโอะเริ่มตั้งสติก่อนจะค่อยๆขยับเท้าให้ไวกว่าปกติเล็กน้อยโดยไม่ทิ้งคู่สนทนาไว้ด้านหลัง

ทันทีที่สัมผัสของมือเริ่มอุ่นขึ้น​ เด็กสาวก็เริ่มมีความรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง​ เธอคลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับช่วยประคองตัวอีกฝ่ายขึ้นมา

เสียงกระทบของรองเท้านักเรียนเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง​ แต่คราวนี้มันไม่ได้ก้าวเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอเหมือนครั้งแรก​ มันค่อยๆไปอย่างใจเย็นเพื่อรอจังหวะฝีเท้า​ของอีกคนไปด้วยกัน​ และมือคู่เดิมก็คอยประคองร่างของบุรุษไปรษณี​ย์ไม่ให้เซจนล้มลงไป

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

(+)​

“อื้ม​ ไว้เจอกันนะคะ”

ฟูมิโอะคลี่ยิ้มก่อนโบกมือลาอีกฝ่ายเบาๆ​ พร้อมกับเท้าทั้งสองที่เริ​่มก้าวออกมาจากโรงอาหารและตรงสู่ห้องเรียน

(เค้าขอจบตรงนี้เลยนะคะเตง🥺)​

มือข้างหนึ่งที่ลูบหลังอย่างแผ่วเบาเช่นเคยและอีกข้างหนึ่งแบออกมาให้คนตรงหน้าได้เห็น

“ไปด้วยกันเหมือนเดิมนะคะ?”
“เหมือนตอนแรกที่ขึ้นมาด้วยกันค่ะ”

มือเรียวที่ถูกแบออกไม่ได้ถูกคาดหวังให้มีใครมาจับตอบ​ เพียงแต่อยากจะสื่อให้คนที่เห็นรับรู้ว่า​ ยังมีคนคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกาย

ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ

เด็กสาวได้แต่ก้มหน้าเงียบและลูบหลังชายตรงหน้าต่อไป

แน่นอนว่าเธอเข้าใจได้​
ไม่มีใครชอบเรื่องแบบนี้หรอก
เธอเองก็เช่นกัน

“ใจเย็นๆนะคะ”

เสียงนุ่มเอ่ยวนซ้ำคำเดิมไปมาจนเริ่มนึกถึงคำที่มิโดริมิโกะได้เอ่ยก่อนหน้า

เวลาแบบนี้จะยิ่งมีผู้ไร้เงามากขึ้น

อยู่ตรงนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่
ยิ่งกับคนที่เธอกำลังปลอบด้วยแล้ว...

“คุณบุรุษไปรษณี​ย์​ ลุกไหวรึเปล่าคะ?”
“เรารีบกลับไปพักผ่อนกันเถอะค่ะ”​

(+)​

“งั้นหรอคะ?”

เธอเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะหลุบตาลงคิดว่าปลายทางจะเป็นที่ไหนดี

แต่เมื่อได้ยินคำถาม​ เจ้าตัวก็ได้เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
“ถามแบบนี้ฉันตอบยากพอควรเลยล่ะค่ะ”
“จะว่ายังไงดีล่ะ​ ถ้าเป็นเรื่องของกินแล้วล่ะก็ฉันแทบจะชอบทั้งหมดเลยนี่สิ​ แปลกรึเปล่าคะ?​”​

นิ้วเรียวเริ่มถูแก้มไปมาเบาๆอย่างเคอะเขิน​

“อ่ะ​ แต่ว่าไม่นับพวกปลาหมึกนะคะ..”

จนกระทั่งเสียงร้องดังลั่นจากบุรุษไปรษณี​ย์​ ทำให้เธอหลุดจากภวังค์​ความคิด​ และรีบเข้าไปดูอาการในทันที

“คุณ​ คุณคะ!”
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

มือเรียวค่อยๆแปะลงบนแผ่นหลังชายหนุ่มและลูบปลอบอย่างอ่อนโยน​ ในขณะเดียวกัน​ ก็หันกลับไปมองคนที่น่าจะเป็นต้นเสียง

หายไป
นี่มัน​ เรื่องอะไรกัน?

ฟูมิโอะเม้มปากอย่างไม่สบายใจแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่หยุดมือลง

“ค่อยๆหายใจเข้าออกลึกๆนะคะ” ​

ได้ผลสินะ?
เธอคิดเช่นนั้นในใจ​ ส่วนใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มไม่จางหาย​แม้ว่าจะได้ยินเสียงจิ๊จากอีกฝ่ายด้วยก็ตาม

“ค่ะ​ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”
แน่นอนว่าเธอทราบดี​ เมื่อตะวันใกล้ลับขอบฟ้า​ บนเกาะนี้ก็ยิ่งพบเรื่องอันตรายได้ง่ายมากขึ้น​ แม้กระทั่งในศาลเจ้าเอง

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตั..”

เสียงที่เอ่ยยังไม่ทันจบ​ ก็ได้เสียงบางอย่างเข้าแทรก

เสียงนี้อีกแล้ว​ อะไรกัน..?

(+)​

(อ้ยขอบคุณทางนู้นเช่นกันนะคะ​ /เพ้ทๆซายะจัง🥺🫳✨)​

“ฉันอยากเดินเล่นแล้วก็คุยไปด้วยกับอาคาริจังนะคะ”​
“เพราะงั้นไม่คิดมากหรอกค่ะ”

แสงสีส้มที่กระทบลงบนผิวหน้ายิ่งแสดงให้เห็นถึงความยินดีอย่างชัดเจน

“อ้ะ​ ถ้าอย่างนั้นก็ขออนุญาต​นะคะ”​

เสียงรองเท้าเกี๊ยะดังขึ้นอีกครั้ง​ มันค่อยๆก้าวไปอย่างช้าๆและใจเย็นดั่งเจ้าของ

“อาคาริชอบทานอะไรเป็นพิเศษ​รึเปล่าคะ?”​

“อย่างนี้นี่เองค่ะ”

แต่ถ้าเก็บริ้บบิ้นทำไมตอนแรกเธอได้ยินเสียงคนกันนะ..

อืม​ ไม่ล่ะ​ ช่างเถอะเนอะ

“นั่นสินะคะ​ ยิ่งมืดๆจะเปลี่ยว​ ถ้ายังไงให้ฉันเดินไปส่งมั้ยคะ? สักครึ่งทางก็ได้ค่ะ”

เพียงแต่..

เมื่อนัยน์ตา​สีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองไปยังผู้ร่วมทางที่สีหน้าเริ่มไม่สู้ดีเท่าไหร่แล้ว

... เสียงแบบนั้นอีกแล้ว
รู้สึก ไม่สบายใจเอาซะเลย

“ก็ถูกของคุณนะคะ​ เขาทำงานอย่างขยันขันแข็งมากๆเลยค่ะ”

ฟูมิโอะกลืนน้ำลายเบาๆพลางคลี่ยิ้มออกมา

“นี่ก็เย็นมากแล้ว.. ยังไงเราให้คุณบุรุษไปรษณี​ย์รีบกลับไปพักผ่อนดีมั้ยคะ?”
“ทำงานมาหนักน่าจะเหนื่อยน่าดูน่ะค่ะ”

จะพอช่วยได้มั้ยนะ?

เพราะเธอนั้นเป็นคนหูดี​ ไม่ว่าจะเสียงเล็กน้อยเท่าใดก็ตาม​ แน่นอน​ว่ารวมเสียงประหลาดที่ไม่ได้จากมนุษย์​ด้วยเช่นกัน

ใช่​ เฉกเช่นเสียงของมิโกะเมื่อครู่เช่นกัน

ด้วยสัมผัส​พิเศษติดตัวนั่นเลยไม่ได้ทำให้เด็กสาวสะทกสะท้านเท่าไหร่​ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะวางใจได้ทั้งหมด

“ ...อ๋า​ นั่นสินะคะ”

ดูเหมือนว่าจะเข้าใจไปคนละอย่างที่ตนนั้นจะสื่อ​ แต่เธอนั้นก็ไม่ปฏิเสธในสิ่งที่มิโดริมิโกะพูดหรอกนะ

(+)

“ตายจริง​ นั่นสินะคะ​ สงสัยฉันจะอ่านหนังสือเยอะเกินจนเบลอๆน่ะค่ะ”

ฟูมิโอะเองก็หัวเราะเบาๆให้กับคู่สนทนา​

บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไปนั่นล่ะ

“ว่าแต่เวลาขนาดนี้ซายากะจังทำอะไรอยู่หรอคะ?”​

(ว้ากกกน่ารักมากเลยค่ะฮื่ออออ😭🫳✨✨✨)​

(ได้เลยค่าา​ ขอบคุณเช่นกันนะคะะ🫶🏻✨✨)​

“อื้ม​ ดีแล้วล่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นแยกกันตรงนี้ก็ได้นะคะ​ ฉันเองก็ต้องไปหาครอบครัวแล้วค่ะ”​

เด็กสาวค่อยๆลุกขึ้นและปัดเศษหญ้าออกจากกระโปรงเบาๆ

“ฮะๆ​ได้เลยค่ะ​ ขอบคุณเธอเหมือนกันนะคะ​ วันนี้สนุกมากๆเลย”​

“ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันนะคะ”​

ฟูมิโอะคลี่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆเดินออกไป​ ดูท่าเธอน่าจะได้พบเจอเด็กที่น่าเอ็นดูอีกคนแล้วล่ะ

ยิ่งได้ฟังคำตอบและเห็นภาพของเด็กหนุ่มที่ร่าเริงขึ้นมาก็ทำเอาเธอยิ้มแย้มจนตาแทบจะปิด

“อื้ม ได้สิ​คะ”
“ต้องสนุกมากแน่ๆเลยค่ะ”

เสียงหัวเราะแสนนุ่มนวลได้ถูกเปล่งออกมา​ เธอกล่าวย้ำราวกับเชื่อมั่นว่าจะต้องเป็นแบบนั้นจริงๆแน่นอน

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ”​
“รู้สึกสบายใจขึ้นแล้วใช่มั้ย?”​

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่อาจจะปัดเป่าความสงสัยในตัวอีกฝ่ายไปได้ทั้งหมด

“ยังไงก็ขอบคุณที่เหนื่อยในวันนี้นะคะ”

รู้ว่าเราเป็นมิโกะด้วย.. ถ้างั้นคงเป็นมิโกะประจำศาลเจ้าสักคนที่เธอคงยังไม่เจอหน้าสินะ?

เมื่อรู้สึกถึงบางอย่างตรงไหล่ทำให้เด็กสาวค่อยๆหันหน้าไปมองเจ้าของสัมผัสนั้น

“เอ่อ.. คุณ?”

ไม่ทันได้เอ่ยทำถามใดๆก็ดูเหมือนว่าบุรุษไปรษณี​ย์ที่ร่วมทางมาด้วยกันจะไขขอสงสัยในหัวของเธอได้แล้ว

ไม่เคยเจอมาก่อนด้วยจริงๆสินะ...

แต่ทำไมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจแบบนี้?

“มิโดริซังสินะคะ?​ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

ฟูมิโอะก้มโค้งให้เพื่อนร่วมงานอย่างสำรวม​ รอยยิ้มบางถูกคลี่ออกมาอย่างไร้พิษภัย

(+)

“ไม่หรอกค่ะ​ ออกจะเป็นงานอดิเรกที่ดีนะคะ”

ฟูมิโอะพูดพลางส่ายหน้าเบาๆ

“ฉันเองก็ชอบออกกำลังกายเหมือนกันค่ะ”

สายลมที่พัดพาให้เส้นผมปลิวไสว​ พร้อมกับบทสนทนาที่เรื่อยไป​ ทำให้รู้สึกสดชื่อขึ้นจริงๆ

“ดูแล้วถ้าพวกเราจะไปเดินออกกำลังกายด้วยกันสักหน่อยน่าจะดีนะคะเนี่ย”​

“จริงหรอคะเนี่ย? ดูแล้วถ้าได้มาแลกหนังสือกันอ่านคงจะไม่เลวสินะคะ”

เด็กสาวหัวเราะเบาๆ​ แน่นอนว่าเธอเองก็เพลิดเพลินไปกับบทสนทนาเช่นเดียวกัน

“อ่ะขอบคุณนะคะแต่ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”

มือเรียวเริ่มม้วนผมไปมา​ ราวกับว่าทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยเมื่อถูกชม

“แล้วเธอล่ะคะ​ ถ้านอกจากอ่านหนังสือแล้วชอบทำอะไรในเวลาว่างหรอคะ?”​