ตาประกายเหลือบมหาสมุทรจับจ้อง

ใครกัน บุคคลตรงหน้าแห่งนี้

สีดำ สีขาว ราวเข็มนาฬิกาขยับเดิน
เธอจ้องมองมัน

— มีสีดำ เหมือนที่เธอเคยเห็น
เช่นนั้นจึงรีบคว้าสีขาวเอาไว้โดยพลัน

“ทำอะไรอยู่คะเนี่ย—!” มือเรียวดึงรั้งสาวงามตรงหน้าเข้าหากาย ให้ห่างจากการอาจเอื้อมถึงเบื้องบนซึ่งประดับด้วยดอกไม้งามและบัตรนักเรียนใบหนึ่ง

หากไม่ระวัง เธออาจตกลงไป
หากไม่ระวัง อาจเป็นมันที่ทำสำเร็จ

ได้ยินดังนั้นจึงถือวิสาสะเอียงตัวไปดูว่าใครกันที่เป็นเจ้าของบัตรใบนั้น

“เอ๋.. นี่มัน” ดวงหน้าหวานเบิกกว้างคล้ายตกใจ

“หน้าตาสวยแบบนี้ ของนายมากกว่าละมั้งคะ” พูดด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ที่จริงแอบขบกัดเบาๆพอให้แสบคัน

เธอถอนหายใจด้วยความท้อแท้ ส่ายหน้าระรัว จริงๆเลย “ดูยังไงก็ไม่มีทางใช่หรอกค่ะ” ดูยังไงก็ไม่มีทางใช่แท้ๆ นิ้วเรียวชี้ไปที่บัตร “เจ้าของบัตรมีผมสั้นสีขาว ส่วนฉันผมยาวสีดำนี่นา”

(ขออนุญาตบวกนะคะ)

เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่ทราบ

เธอวิ่งวุ่นเวียนวนอยู่กับการตามหาบัตรนักเรียนของตัวเองที่หายไปเป็นครั้งที่สอง ต้อนรับการเริ่มต้นใหม่ของการเริ่มต้นชั้นปี

เขาจ้องมองมา เด็กหนุ่มท่าทางดูไม่ค่อยเป็นมิตร ชะโงกหาทุกคนที่เดินผ่านไป

เธอตัดสินเอาจากสายตาของตนเอง “ฉันเหรอคะ?” นิ้วชี้เข้าหาใบหน้าตน ฉันเหรอ หรือไม่ใช่ เขาเรียกใครกัน

+

(เหมาะที่สุดเยยฮืแ คุณหนูของเรา🥺🪷)