"แปลกเหรอ? ฉันว่าแบบนี้ต่างหากถึงจะเรียกว่าเป็นปกติของที่นี่นะ"

หมู่บ้านที่มีผู้คนบางตา ค่ำคืนที่เงียบสงัดกับต้นไผ่เรียงราย และทังซะกุมากมายที่ไม่รู้ผู้ใดเป็นเจ้าของ

เป็นสถานการณ์ที่เหมาะสมกับเกาะแห่งนี้เลย

"เห พูดแบบนี้แสดงว่าที่อื่นก็มีคนมือซนแบบนี้เหมือนกันเหรอ คนๆนั้นเป็นใครกันนะ?"

เอ่ยถามพร้อมคลี่ยิ้มบาง ดวงตาจับจ้องไปที่คุณ

(มาแล้ว!)

มองเด็กสาวที่เอ่ยชวน ความงดงามและสดใสของวัยเยาว์ทำให้เหมือนจะเห็นภาพนั้นพร่าเลือนนิดน่อย นึกสงสัยว่าตนเคยมีช่วงเวลาเช่นนี้มั้ยนะ?

ยกยิ้มบางเบาตอบแม้ดวงตาจะว่างเปล่า

“เป็นฉันจะดีเหรอ?”

“บางทีคืนนี้อาจจะมีคนที่ดีกว่านี้ก็ได้นะ”

“เห…ความปราถนาเป็นจริงแล้วทั้งหมดเลยเหรอ?“

ดวงตาฉายประกายประหลาดใจปนกับความสนอกสนใจ

”เป็นเรื่องอะไรบ้างเหรอ เล่าให้ฟังได้หรือเปล่า?“

“แค่ดูเอาก็รู้ไม่ใช่เหรอ แขวนคำอธิษฐานไง”

ผูกเชือกจนแน่นเรียบร้อยแล้วก็ผละมือออกมา หันมายิ้มให้เด็กจอมป่วน

“มาแขวนด้วยกันมั้ย?”

“ถ้าเข้าใจแบบนั้นก็คงจะใช่ละมั้ง”

หัวเราะเบาๆกับคำประชดประชันของคุณ

“ฉันก็เหงาอยู่เหมือนกันที่คุณไม่ได้แวะมาที่ร้านอีกเลย ไม่สนใจดูดวงกันอีกเหรอ?”

ถามทั้งที่รู้ดีว่าคุณไม่มาเพราะอะไร เอียงคอนิดหน่อยมองตอนที่ถูกพูดถึงชื่อจริง รอยยิ้มบนใบหน้าดูเรียบนิ่งกว่าเดิม

“เหรอ แต่ก็ดูไม่ได้เจ็บหนักอะไรเลยนี่นา ยังนับว่าเคราะห์ดีอยู่ละมั้ง”

"สวัสดี เคย์โงะคุง"

รอยยิ้มที่ตอบกลับไปนั้นเป็นมิตร เหมือนยามปกติที่คุณพบกับเขา

"แวะมาเดินเที่ยวแถวนี้เหรอ แถวนี้ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไรหรอกนะ"

เทียบกับงานเทศกาลในเมือง พื้นที่แถบนี่ก็ค่อนข้างเงียบเหงาเลยละ อาจจะมีก็แค่เรื่องคำอธิษฐานแปลกๆตรงนี้ละมั้งที่ไม่เหมือนที่อื่น

"สวัสดีนะ คิริจัง~"
"บังเอิญจังเลยที่มาเจอกัน"

เมื่อแน่ใจว่าผูกไว้ดีแล้วก็ขยับมือออกจากแผ่นกระดาษ ปล่อยให้ทังซะกุที่ถูกขีดค่าแผ่นนั้นประดับอยู่บนต้นไผ่เหมือนกับใบอื่นๆ ทำเหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติ

"ไม่ได้ไปร่วมงานทานาบาตะกับที่โรงเรียนเหรอ?"

(คืนนี้ก็เป็นคืนของเธอเหมือนกันนะสาวน้อยคนสวย🥺 แวะไปเขียนทังซะกุกับสาวน้อยด้วยเลยได้มั้ย ถือว่าเป็นโชคชะตาให้เราได้พบกันในค่ำคืนนี้✨)

เลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่งตอนบอกว่าไม่มีเงิน เรื่องเงินมักจะกระตุกต่อมเขาได้มากที่สุดแล้วละนะ

"หืม..ไม่เป็นไร"
"เห็นแก่คนใกล้ตาย ครั้งนี้ฉันจะถือว่าทำบุญทำทานก็ได้"

ยกนิ้วแตะแก้มตัวเองทำท่าเหมือนครุ่นคิดแต่ปากตอบเร็วกว่านั้น

"ไม่เอาหรอก ฉันนึกของดีๆที่คุณจะมีมาแลกไม่ออกเลยนะ"

ก่อนจะเปลี่ยนยกยิ้ม แกว่งขวดเมลอนโซดาไปมาตรงหน้า

"รีบดื่มก่อนมั้ย"

(โอ้ยคนสวยของป้า ใจละลายมาก🥺💖💝💝🛐)

ยามลิ้นสัมผัสกับรสชาติกับกลิ่นหอมกรุ่นก็แสดงสีหน้าพึงพอใจและครางเบาๆในลำคอ

“อืม…ดึงรสชาติและสเน่ห์ของวัตถุดิบที่ถูกประทานมาให้เป็นอย่างดี สมกับที่เป็นเชฟมีฝีมือที่ถูกจ้างมาเลยนะ”

ปลายลิ้นเลียรสสัมผัสที่ยังติดค้างบนริมฝีปากรอบหนึ่งแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปาก

”อยากชิมจานถัดไปเร็วๆจัง“