เริ่มตระหนักได้ว่าทำอะไรลงไป ใครเขามาจุ๊บหน้าผากคนอายุน้อยกว่าแค่ไม่กี่ปีกัน!?

แต่คิดโวยวายไปก็ไม่ได้ช่วยลบสิ่งที่เกิดขึ้นไปอยู่ดี

.
.
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เจ้าตัวออกมาในยูคาตะคุ้นเคย ตรงมายังห้องนอนแบบเอื้อยๆ และเช็ดผมสีดำยาวปรกบ่าให้แห้ง

“ผมเสร็จเรียบร้อยแล้วนะฮารุกิคุง...”

“อ้อ ได้ครับ” ระหว่างที่ล้างจานก็ปล่อยให้อีกคนแยกตัวไปเตรียมตามที่บอกตนไป

ส่วนเขาก็เก็บจานชามไปพลางๆ ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาบน่ำ เตรียมยูคาตะอยู่เรือน กับเปิดน้ำต่างๆ เพื่อทำความสะอาดตัวเอง และแช่น้ำอยู่สักพักโดยที่ในความคิดของเขามีแต่เรื่องต่างๆ นานา เต็มหัวไปหมด

“....” มีอะไรเกิดขึ้นมากมายเต็มไปหมด ริมฝีปากทีาหวนนึกถึงสัมผัสหน้าผากมนนั้นก็เริ่มส่งผลให้เจ้าตัวหน้าขึ้นสี

+

ซึ่งไม่นานก็จะเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ผมล้างจานใกล้เสร็จแล้วนะครับ ระหว่างนี้ฮารุกิเตรียมห้องนอนหรือว่าไปอาบน้ำระหว่าวรอได้นะครับ“

จังหวะนี้เองที่นายได้ลุกจากที่เพื่อคว้าตัวของยาซุฮารุไปโอบกอด แม้จะไม่ได้รีบร้อนตามอารมณ์ที่เอ่อล้น แต่ก็มากพอที่จะสร้างความประหม่าให้กับคนที่ถูกกอด

รู้สึกถึงแรงสั่นไหวจากอีกฝ่าย และรวมถึงของตัวเองอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันคืออะไรกัน?

แต่ก็ไม่มีคำตอบให้ในเวลานี้ และปล่อยให้การกอดแบบนี้สร้างความปลอดภัยให้แก่ฮารุกิไปอีกสักพัก
.
.

เวลาผ่านไปมื้อเย็นถูกทานจนหมด ยาซุฮารุกำลังล้างจาน

+

“... จา”
“หาวัน ไปข้างนอกกัน”

“ผมจะไป กับฮารุกิเองนะ” หากคุณมุ่งมั่นแบบนั้นเขาก็ยินดีที่จะอยู่เคียงข้าง

ไม่แน่บางทีมันอาจจะมีหนทางที่พอจะแก้ปัญหา เจ้าฝันร้ายที่หลอกหลอนมาหลายปีนี้ด้วนเข่นกัน

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของคุณ คงจะพอเห็นขอบตาแดงระเรื่อและน้ำตาคลอเล็กๆของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ที่อัดอั้น หรือบางทีอาจเป็นตะกอนที่ยังคงค้างคาจากเหตุการณ์ก่อนหน้าก็ได้

มือที่กุมตอบรับ คำพูดที่คุณเอ่ยร้อยเรียงออกมา มันชัดมากพอที่จะทำให้เขาเผลอสบตามองตาสองสีอยู่นานแบบไม่ละสายตา

อยากอยู่... กับเขาหรอ?

“...”
“อืม” เขาเม้มปาก ตาสีไข่มุกหยีลง
“ผมก็อยาก... ได้อยู่ข้างๆ ฮารุกิเหมือนกัน” ไม่รู้เลยว่าอะไรมาถึงจุดนี้นะ ไม่รู้เลย...

พอได้ฟังว่าคุณอยากใช้เวลาเพื่ออะไร ข้างในอกมันเหมือนกับสั่นไปหมด เหมือนกับว่าหน้าร้อนในช่วงนี้ กำลังแผดเผาทุกอย่าง

+

+

“ผมไม่อยากให้ ฮารุกิต้องมาเจ็บหรือฝืนรับผิดชอบจากสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำโดยไม่เต็มใจ เพราะผมเป็นห่วงนะ!” ก่อนจะตัดสินใจวางตะเกียบบนถ้วยข้าว และเอื้อมมือมาจับมือของนาย เพื่อให้นายได้ลองสบตามองตาสีไข่มุกที่วูบไหวของตน

“ผมอยาก ให้ฮารุกิคุงปลอดภัย และใช้ชีวิตแบบที่ต้องการ ก็เท่านั้น...” และเม้มปากมองนาย ราวกับพยายามหยั่งลึกในความคิด ว่าตอนนี้นายคิดอะไรอยู่

“แต่เหนือสิ่งอื่นใด... เหนือกว่าคำมั่นสัญญาที่คุณมีต่อผม คุณต้องอย่าลืมให้ความรู้สึกตัวเองด้วยสิ”

“ได้ลองตั้งคำถามไหมง่าทั้งหมดทั้งมวลที่พวกเขาเอ่ยมา คือสิ่งที่ฮารุกิอยากทำจริงๆ หรือเปล่า แน่นอนว่าการทำน้องหมากลายเป็นอินุงามิอะไรนั่น ไม่ควรทำแน่นอน!”

“ส่วยการปลดปล่อยพวกมัน ก็ไม่มีทางรู้ว่าการปล่อยแล้วจะไม่วกมาทำร้ายคนปลดปล่อยใช่ไหม?! ผมเห็นนะว่ามีหลายเคสที่สุดท้ายคนช่วยโดนลูกหลงเองน่ะ”

ระหว่างที่ทานไปได้ครึ่งหนึ่ง คุณก็เริ่มเล่าเรื่องราวให้ฟังถึงที่มาที่ไปทั้งหมด จนเริ่มเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว

“... น นารุโฮโด" ตอนนั้นยาซุฮารุขยับตะเกียบแตะริมฝีปากอย่างคนใช้ความติดสักพัก

มันทั้งอันตราย... และไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไง

ลึกๆแล้ว เขาไม่ชอบสถานการณ์ที่เหมือนกับว่าฮารุกิคือคนที่ผิด หรือฮารุกิคือกุญแจที่นำมาซึ่งหายนะ ในเมื่อคนอื่นเองก็เลือกที่ตะทำร้ายเจ้าตัวเหมือนกัน

+

รวมถึงไม่ซักไซ้อะไรให้บรรยากาศชวนอึกครึมได้ง่ายนัก

“... อ อร่อยมากเลยล่ะ!” มีพยายามชมและทานต่อเรียบร้อย ตาสีน้ำนมข้าวมีสังเกตทองนายตลอด จะด้วยความเป็นห่วง ก็รวมถึงการระมัดระวังตัวร่วมด้วยว่าจะไม่มีอะไรที่เลวร้ายลงใช่ไหม?

แต่พื้นบรรยากาศหลักออกไปทางเป็นห่วงมากกว่า

เมนูมื้อเย็นเรียบง่ายไม่ซับซ้อน ปลาย่างเกลือตามฤดูกาลทกับข้าวหุงใหม่ที่ดูเหมือนว่ายาซุจะขอเนียนเอาเนยมาโป๊ะที่ข้าวเพิ่มความอร่อยด้วย(?)

เจ้าตัวพนมมือ พึมพำ อิทาดาคิมัส เบาๆ และเริ่มลงมือทานมื้ออาหารทันที แต่ความเร็วก็ไม่ได้มากมายอะไร เกิดความเงียบในบทสนทนา ด้วยเรื่องต่างๆที่เกิดคงไม่มีอารมณ์ชวนคุยเล่นเท่าไร

“...” เขาจึงยินดีที่จะอยู่เงียบๆ ให้การทานข้าวดำเนินไปช้าๆ

+

ไม่ทันได้ทักถามอะไร ฮารุกิก็เหมือนจะเดาออกว่ายาซุฮารุกำลังคิดอะไรอยู่ เขาเลยเลื่อนสายตาสีไข่มุกมองคุณตาปริบๆ มีพยักหน้ารับรู้และเข้าใจอย่างไม่รีบร้อน

จนถึงครัวด้านใน จึงเริ่มทำข้าวเย็นกัน

เขาลองรื้อว่าในตู้เย็นมีของอะไรที่พอทำกับข้าวได้บ้าง พลางรอทางฮารุกิตั้งกระทะ ตั้งเตา และเตรียมจานต่างๆ สำหรับมื้อเย็นด้วยกัน

มีความคิดว่าถ้าทำเมนูง่ายๆ ก็น่าจะดีนะ

เหมือนได้ยินอะไรเกี่ยวกับการออกนอกเกาะ แต่ก็คิดว่ายังไม่ควรรีบถามตอนนี้ กระนั้นก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี

“...“ เพราะมีอะไรสักอย่างที่รอฮารุกิอยู่ใช่ไหมล่ะ? แล้วการออกไปข้างนอก มันจะเป็นยังไงต่อนะ

จนเข้าเรื่องของกิน เจาจึงพยักหน้า ว่ายังไงก็ต้องกินยา ไม่งั้นถ้าอาการปวดท้องปวดกระเพาะออกมันจะทรมานเอาเรื่อง

นายตอบแบบนั้นเขาก็พยักหน้าเข้าใจ “งั้นผมเป็นลูกมือช่วยทำอาหารนะ“

เมื่อตกลงแบบนั้น ทั้งยาซุฮารุและฮารุกิเดินตามกลังโยกิริ บางทีเค็งกะเองอาจจะรอข้างนิดไม่ก็กลับกันไปแล้วก็เป็นได้

“ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ” เขาเอ่ยให้แก่โยกิริ รอจนอีกฝ่ายพูดคุยเพิ่มเติมก่อนกลับ จนลับสายตาถึงเริ่มคุยเพิ่ทเติมกับฮารุกิ

“...”
“เอาล่ะ ต่อไป... พวกเราหาข้าวเย็นทานเถอะครับ”
“ฮารุกิทำไหวอยู่ไหมหรือเราสั่งของกินมาแทนดีรอบนี้??“

“ฮารุกิเองจะได้พักผ่อนด้วยนะครับ“ เอ่ยเสร็ตก็ลุกขึ้นจากที่ มืออาจจะยังจับมือนายอยู่เลยเหมือนโดนรั้งเล็กน้อย

”.. ฮ ฮารุกิซัง เดินส่งแขก เดินส่งแขก...“ กระซิบบอกให้นายไปส่งแขกตามมารยาทเดะนี้!?

“...” ยาซุฮารุไม่อาจรู้ได้ว่าก่อนหน้านี้มีเรื่องราวอะไรกันมา แต่ก็ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่ต้องมาเรียบเรียงและขอรับทราบอะไรที่เกินจำเป็น

“...ว วากาตะ” แค่ขานรับเข้าใจเท่านั้น มองนาฬิกาและทักขึ้นมา

“เวลานี้น่าจะใกล้ค่ำแล้ว แยกย้ายกันก่อนดีไหมครับ ยังไงกลับไปพักก่อนคงสำคัญที่สุด” เขาออกความเห็นโดนเน้นเรื่องนี้อีกครั้ง

“ไว้ทุกอย่างสงบแล้วคุยภายหลังก็ได้ว่าเอาไงต่อนะครับ”

+