“ชอบกล้องเหรอ?”

คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าก้อนขนมปังเหมือนจะชื่นชอบกล้องและแถมยังพร้อมที่จะตั้งท่าถ่ายรูปอีกคงจะชินกับการถ่ายรูปสินะ ว่าแล้วเขาก็ลองยกกล้องขึ้นมาดูเพื่อดว่าเจ้าก้อนขนมปังนี้จะชอบกล้องจริงๆรึเปล่า

(น้องน่ารักมากจิงๆค่ะ😭😭 อดใจจะวาดเจ้าขนมปังไม่ได้)

“อาคิจิ วาคุโจครับ”
“ฝากตัวด้วยนะครับคุณอิสึกิ”

พอได้ยินชื่ออีกฝ่ายจึงรีบแนะนำชื่อของตัวเองกลับคืนไปทันที ดวงตาของเขาจ้องไปตามปลายคันเบ็ดของอีกฝ่ายที่โยนลงไปในน้ำ

“ก็ไม่บ่อยมากหรอกครับ แต่พอดีช่วงนี้แถวชายหาดอากาศดีเลยออกมาถ่ายภาพน่ะครับ”

“ขอรบกวนด้วยนะครับ..”

วาคุโจได้เพียงแค่ยิ้มแห้งๆก่อนจะหันมามองเจ้าก้อนขนมปังที่ยิ้มอย่างเริงร่าเมื่อได้ยินว่าจะได้ขนม

“เอาล่ะ ระหว่างที่รอไอติมของแกมา มาถ่ายรูปกันดีกว่า”

กล้องนั้นถูกยกขึ้นมาเตรียมตัวจะถ่ายอาหารตรงหน้า แต่ทันทีที่เขากดชัตเตอร์ สิ่งที่ภาพนั้นออกมาก็ดันไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังเท่าไหร่

(ทางเราต้องขอโทษที่มาตอบช้าจริงๆนะคะ โฮ เพิ่งจะว่างจากงาน)

“อะ-โอ้ งั้นก็ไม่เกรงใจนะครับ”

วาคุโจเลิกลั่กเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นหยิบถุงผ้าขึ้นมาใส่ปลาที่จับได้ให้แก่เขา เขาค่อนข้างแปลกใจที่อีกฝ่ายใจดีกับคนแปลกหน้าอย่างเขา ก่อนจะรับถุงนั้นมาจากอีกฝ่ายพลางเปิดดูปลาด้านในจำนวนนึง ดูเหมือนว่าเขาคงไม่ต้องกังวลว่าตอนเย็นวันนี้เขาจะกินอะไรแล้วล่ะ

“ขอบคุณมากนะครับ ”

(ขอโทษที่มาตอบช้าจริงๆนะคะ😭🙏 เพิ่งจะว่างจากงาน)

วาคุโจมองอาหารที่มาเสริฟบนโต๊ะ เพียงแค่นั้นท้องของเขาเริ่มร้องเบาๆและทำให้เขาอยากจะรีบถ่ายรูปแล้วกินอาหารเหล่านั้น แต่ก่อนที่เขาจะได้หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายอาหารเก็บเอาไว้ ก็สังเกตุเห็นดวงตาเป็นประกายของเจ้าขนมปังบนตัก อ่า แค่แววตานั้นก็ทำให้เขาต้องหันไปถามเจ้าของร้านทันที

“เออ…มีอาหารอะไรที่เจ้านี้จะกินได้มั้ยครับ”

“นั้นสินะครับ ในช่วงนี้ปลาเองก็เยอะด้วย ไม่แปลกที่หน้านี้จะมีคนมาตกปลาเยอะ”

วาคุโจถือวิสาสะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าถังนั้นถูกขยับเพื่อให้พื้นที่ในการสนทนาของพวกเขา

“จะดีเหรอครับ? แต่คุณตกพวกมันนะครับ”

ตัวของเขาประหลาดใจกับข้อเสนอของอีกฝ่ายที่เสนอให้เขารับปลาไปทั้งที่เขาแค่มาทักทายเพียงเท่านั้น

กลิ่นหวานๆของขนมปังอบใหม่ลอยมาแตะจมูกของวาคุโจ ทำให้เขามั่นใจว่าอาหารของเขาคงมาเสิร์ฟอีกในไม่ช้า

“เหมือนอีกไม่นานเราจะได้อาหารแล้วนะ”

วาคุโจกล่าวกับเจ้าขนมปังมีขาก่อนจะค้นกระเป๋าของเขาแล้วเช็คกล้องตัวเองเพื่อเตรียมตัวถ่ายภาพขนมหวานที่กำลังจะมาในไม่ช้า

(ขอ+ด้วยนะครับ)

ระหว่างที่กำลังเดินเล่นไปตามทางเดินขอบชายทะเล เสียงคลื่นกระทบหาได้เข้าไปในความสนใจของเขาไม่ ดวงตาของเขากำลังจับจ้องแค่สิ่งที่เห็นภายในกล้องเท่านั้น ก่อนจะสะดุดกับร่างของคนที่กำลังตกปลาอยู่ไกล

ในช่วงสุดสัปดาห์นี้คงไม่แปลกที่จะมีคนมาตกปลา เมื่อคิดแบบนั้นแล้วจึงตัดสินใจเดินไปทักทาย

“สวัสดีครับ มาตกปลาเหรอครับ?”

วาคุโจมองไปรอบๆร้านก่อนที่จะหยิบกล้องของเขาออกมาจากกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวถ่ายภาพบรรยากาศรอบๆเก็บเอาไว้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเกาพุงเจ้าโชคุปังที่กำลังอ้อนเขาอยู่ ถึงแบบนั้นจริงใจของเขาก็ล่องลอยไปกับการคิดถึงอาหารที่จะถูกนำมาเสริฟว่าจะเป็นยังไง

ในขณะที่กำลังคิดเล่นๆก็หันลงไปมองเจ้าขนมปังมีขาเช่นกันแล้วลองอุ้มมาวางไว้บนตัก

“ร้านนี้จะมีเมนูที่เหมือนเจ้านี้มั้ยนะ”

(สุขสันต์วันเกิดนะคร้าบรุ่นพี่✨)

“อยากให้เกาพุงอย่างงั้นเหรอ?”

เมื่อเห็นว่าเจ้าแมวเหมียวนอนราบกับพื้นแล้วกางพุงให้เขา วาคุโจจึงนั่งลงยอๆแล้วยื่นมือของเขาไปเกาพุงแมวอย่างเบามือ เขาหวังว่ามันคงไม่หลอกจะกัดมือของเขาหรอกนะ..

“งั้นผมเอาทั้ง2อย่างเลยก็แล้วกันครับ ส่วนเครปเอาหน้าตาของเจ้าตัวนี้แหละครับ”

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นวาคุโจก็ไม่ลังเลที่จะสั่งทันที เขาเดาว่ามันจะต้องอร่อยมากทีเดียวถึงได้เป็นเมนูแนะนำ ในขณะที่มือของเขาก็เกาพุงของเจ้าโชคุปังที่คลอเคลียเขาอยู่ มันเชื่องกับคนดีจังแฮะ…

“สวนด้านหลังอย่างงั้นเหรอครับ…เข้าใจแล้ว ผมจะไม่เข้าไป”

วาคุโจทวนคำซ้ำครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับเขาอย่างเข้าใจ ยังไงบริเวณนั้นก็เป็นบริเวณที่ส่วนตัว เขาเองก็ไม่มีเหตุจำเป็นต้องเข้าไปที่นั้นด้วย ฝ่ามือของเขาลูบขนของเจ้าขนมปังมีขาอย่างสนุกสนาน

“อ่าแล้วทางร้านมีเมนูของหวานอะไรแนะนำมั้ยครับ”

“โชคุปังอย่างนั้นเหรอครับ…”

วาคุโจพยักหน้าเมื่อได้ยินชื่อของเจ้าคอร์กี้ โชคุปังกับคอร์กี้…เข้ากันสุดๆไปเลย เมื่อเห็นว่าเจ้าขนมปังวิ่งเข้ามาหาเขา วาคุโจก็ไม่ลังเลจะลูบหัวมันเล่น แล้วหันไปพูดคุยกับเจ้าของร้านต่อ

“คือว่าที่นี้มีกฏอะไรมั้ยครับ อย่างห้ามถ่ายรูปหรืออะไร?”

วาคุโจถามเนื่องจากเขาพกกล้องมาด้วย ยังไงก็เพราะเพิ่งมาที่ร้านครั้งแรกก็ไม่อย่าทำอะไรที่ทำให้ถูกไล่ออกจากร้านหรอกนะ

ในช่วงเวลาที่ทุกอย่างรอบตัววุ่นวาย วาคุโจตัดสินใจที่จะหลีกทางออกมาจากฝูงผู้คนจำนวนมากที่เดินไปทั่วห้องประชุม แต่ก่อนที่เขาจะได้เดินจากไปสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างหนึ่งที่อยู่หัวมุม

“เออ ขอโทษครับ…คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายดูประหม่ากว่าคนรอบตัวจึงตัดสินใจจะลองถามไถ่ดู

“มีกิจกรรมจัดเยอะจังเลยนะครับ”

เขาเดินตามเจ้าของร้านไปยังที่นั่ง แล้วมองออกไปด้านนอกเห็นสระยางที่เจ้าของกล่าวแล้วหันกลับมาเพื่อตอบคำถาม

“งั้นผมขอเลือก…ตัวนั้นละกันครับ ถ้าคุณไม่ว่าอะไร”

วาคุโจมองน้องหมาทั้ง4ตัวแต่สายตาของเขามักจะเหลือบไปที่เจ้าคอร์กี้ตัวนั้นตลอดเวลา จนตัดสินใจที่จะเลือกมัน ยังไงเขาคงปฏิเสธสายตาแบบนั้นไม่ได้หรอก

(ปักก่อนนะครับ เด่วมาา)