(ดวงคนส่งจดหมายเหรอครับรุ่นพี่…)

พอได้หยิบกระเป๋าใบเล็กคับคล้ายจะจ่ายเงินเท่านั้นแหละ เจ้าตัวก็ต้องนิ่งชะงักไป

อุเมคิหรี่สายตาเล็กน้อยราวกับพิจารณาบางสิ่งที่ขาดตกบกพร่องไป

“นายลืมคิดราคาบางอย่างไปรึเปล่า”

จากตั้งใจจะจ่ายเพียง 450 เยน ดูเหมือนเขาจะรีบความหาเหรียญเพิ่มในทันที

เจ้าของทรงผมสกินเฮดไม่ได้เอ่ยความเห็นเกี่ยวกับคำทำนาย เขาเพียงเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร้านด้วยรอยยิ้มที่ยังคงปรากฏชัด ไม่อาจรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจะเห็นหรือไม่

“อ๋า วันนี้เหนื่อยมากเลยล่ะ” เขาสารภาพเสียงเบา แม้ว่าจะพยายามทำให้ดูผ่อนคลายก็ตาม

“ไม่คิดว่าจะได้ส่งของตั้งแต่ต้นยันท้ายเกาะล่ะนะ! แถมของก็หนักอีก”

เสียงของเขาแม้จะเหนื่อยก็ยังคงฟังชัดเจนเสมอ

สิ้นคำพูดเจ้าของร้านชำ อุเมคิก็เดินดิ่งไปหยิบยาชูกำลังสามขวดตามความปรารถนาของตัวเอง และนำมาวางไว้บนโต๊ะเตรียมชำระเงิน

อย่างไรก็ตาม มือของเขากลับเลือกที่จะหยิบใบคำทำนายก่อนกระเป๋าเงินเสียอีก

‘ด้ายแห่งโชคชะตาที่ถักทอด้วยวาสนา จะพาคุณไปยังที่ที่คุณเฝ้าปรารถนา‘

ดูดีเลยนะ…

โชคขอผมมันจะดีตามที่ว่ารึเปล่า

+

  ‘กริ๊งงง…’

เสียงกระดิ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงของชายที่เจ้าของร้านคุ้นหูดี และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาแวะมาใช้บริการร้านขายของชำชินเอ็นโด

“คุณคุโรคาวะ”

เจ้าตัวเผยรอยยิ้มจางๆ ดูไร้พิษภัยอย่างที่เคยเป็นมาเสมอ

“ยา—“ เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังคำนวณบางอย่าง

“ขอยาชูกำลังสามขวด กับใบสุ่มคำทำนายใบนึงครับ”

ไม่รู้เหมือนกันว่านึกคึกอะไรถึงได้สั่งของพรรณนั้น แต่สุดท้ายเขาก็พูดออกไปแล้ว

(โถ่555555 น่าเอ็นดูจังครับ เจอกันที่ร้านครั้งหน้าอย่าลืมเรียกชื่อผมแบบนี้นะ /✌️)

(—บนเกาะนี้มีคนไถเกรียนประมาณกี่คนครับ😭)

(จำกันได้ไหมครับ (?))

(จะโดนข้อหาขโมยของเด็กไหมน้อ แต่ดีใจที่เธออุตส่าห์ชวนนะ)

(ฮือTT เด็กกินเก่ง🤲)

(แหม่ะ อยากกินด้วยจังเลยครับ)

(พ่อหนุ่มน่ารักมาก เอ็นดู😭)