“ รับทราบครับ ”

ร่างโปร่งแอบกำมือเล็กๆเชิงไชโยที่แผนที่วางไว้ได้ผล เขาเองก็เดินแยกไปหาบัตรตรงบริเวณแถวพุ่มไม้ ไม่นานนักก็พบบางอย่างเข้าให้

“ อ๊ะ.. นี่มัน ”

ทามากิอุ้ม ' สิ่งนั้น ' ไว้ด้วยสองมือ แววตาเป็นประกายพร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปหาอีกคน

“ เซมไปครับ ผมเจอเจ้านี่ด้วย ”

สิ่งนั้นในมือของชายหนุ่มร้องเหมียวพลางกระดิกหู มันคือแมวนั่นเอง

เมื่อเห็นท่าทางอีกฝ่ายก็รู้ได้ทันทีว่าตัวการที่เอาบัตรเพื่อนสนิทไปต้องเป็นนกแน่ ทามากิเลยหลุดหัวเราะยกยิ้ม

“ ถ้านายสะดวกーผมก็อยากตามไปนะ ”

“ มีสองคนมันดีกว่าคนเดียวนี่นา แถมผมก็แรงเยอะด้วย ”

ถกแขนเสื้อโชว์เรียวแขนที่แม้จะไม่ได้มีกล้ามเป็นมัดๆแต่ก็หนาพอควร

“ ว่าไง สนใจรึเปล่า ? ”

“ สุดยอดเลยแฮะ ถ้าฉันยิงธนูแบบนาย.. จะทำแบบนี้ได้บ้างมั้ยนะ ”

แววตาสบมองอย่างชื่นชมในตัวเพื่อนสนิทก่อนจะงับไอติมไปอีกหนึ่งคำแล้วตอบคำถาม

“ ผมเลือกไว้แล้วล่ะว่าจะลงวิจัยสิ่งลี้ลับเหมือนเดิม ”

“ ก็เรื่องอะไรหลอนๆเนี่ยมันมีเสน่ห์มากเลยนี่นา ”

“ ว่างๆนายเองก็แวะมาชมรมผมได้นะ เดี๋ยวผมจะพาทัวร์เอง ”

ขยิบตาหยอกเย้า

“ งั้นขออนุญาตนะ.. เรียวกะจัง ”

ร่างโปร่งกล่าวถือวิสาสะก่อนจะย่อตัวลงไปรวบตัวอีกฝ่ายขึ้นมาในอ้อมแขน โชคดีที่ไม่ทุลักทุเลมากนัก เขาจึงยืนอุ้มอีกคนอย่างไม่ลำบากอะไร

“ ว่าไงครับ เจออะไรบ้างรึเปล่า ? ”

ทามากิเงยหน้ามองเพื่อนร่วมรุ่นที่ตอนนี้อยู่สูงกว่าเขา ริมฝีปากผุดรอยยิ้มบางพร้อมกับศีรษะที่เอียงคอน้อยๆสงสัย

“ พูดแบบนั้นแสดงว่ารู้แล้วเหรอว่าบัตรนายอยู่ที่ไหนน่ะ ”

เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงติดอิจฉาอยู่หน่อยๆ ก่อนจะหลุดหัวเราะกับประโยคล่าสุดที่ได้ยินจากอีกฝ่าย

“ ได้สิ แต่ค่าตอบแทนขอไม่แพงมากนะ ”

ถึงแม้โอกาสที่จะหาเจอจะน้อยมากก็ตาม

“ งั้นผมตามนายไปหาบัตรด้วยดีมั้ยน้าーจะได้ชิงเอาบัตรนายก่อนที่นายจะหยิบไง ”

เมื่อเห็นท่าทางอีกคนเป็นแบบนั้นก็หลุดหัวเราะเอ็นดูเล็กน้อย เขาถกแขนเสื้อตัวเองขึ้นโชว์แขนที่แม้จะไม่ได้มีกล้ามเป็นมัดๆแต่ก็หนาอยู่พอควรใส่

“ แน่นอนว่าไหวสิครับーเห็นแบบนี้แต่ผมแรงเยอะมากเลยนะ ”

นัยน์ตาสบมองอย่างมั่นใจว่าเขาจะแบกอีกฝ่ายได้แน่ๆ ก่อนจะเอียงคอถาม

“ อยากได้ผมอุ้มข้างหน้าบนอ้อมแขนหรือจะขี่หลังผมดีครับ ”

นัยน์ตากะพริบปริบๆเหมือนกำลังประมวลผลว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเพราะทุกอย่างมันไวมาก จนสุดท้ายพอตกตะกอนได้ว่าตัวเองเกือบเผลอทิ้งไอติมแทนซอง เขาก็กัดไอติมในปากไปหนึ่งคำก่อนจะหัวเราะ

“ ดูเหมือนผมจะเบลอๆเพราะอากาศร้อนนิดหน่อยーแต่ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ยูคุง ”

ดูเหมือนจะคิดถูกที่เลี้ยงอีกฝ่ายตั้งสองแท่งแล้วล่ะ

“ นายมือไวจังเลย.. ถ้าเป็นผมคงคว้าไม่ทันแน่ๆ ”

“ นี่ผมดูแปลกในสายตาเธองั้นเหรอเนี่ย.. ฮ่ะฮ่า ”

ได้ยินประโยคนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธแถมยังหัวเราะน้อยๆอย่างชอบใจด้วย เขาก้าวไปยังตรงที่ร่มเงาแถวใต้ต้นไม้ ปลายเท้าเขย่งมองข้างบนเผื่อเจออะไรบางอย่าง

“ ดูสิครับ เรียวกะจัง มีอะไรบางอย่างอยู่บนกิ่งไม้ด้วย ”

มือเรียวชี้ไปยังเป้าหมายก่อนจะหันหน้ามายิ้มใส่อีกฝ่าย

“ เธออยากปีนขึ้นไปเก็บมั้ยครับ ผมอุ้มเธอได้นะ ”

(อินะคุง525525252525525 โธ่เอ้ย อดแกล้งเลย😔)

“ เสียดายจังーถ้าเป็นของอินะคุงละก็ผมคงหยอกแกล้งนิดหน่อยได้แท้ๆ ”

ทามากิถอนหายใจเล็กๆอย่างเสียดาย สมแล้วที่เป็นเพื่อนสนิทกัน อีกฝ่ายช่างรู้ใจเขามากจริงๆ

“ งั้นแสดงว่าตอนนี้นายเองก็ยังหาบัตรไม่เจอ.. ใช่มั้ยนะ ? ”

“ ผมเองก็เหมือนกันล่ะ หามาครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่เจอเลย ”

“ สงสัยพวกเราคงต้องอดมื้อเที่ยงซะแล้วล่ะ ”

(ขอหยอกแฝดตัวเองหน่อย555555)

อินาโฮะเองก็ต้องหาบัตรเจ้ากรรมนี่เหมือนกัน ซึ่งล่าสุดรู้แล้วว่าต้องไปหาที่ไหน

"โอ๊ะ ใจดีจังนะทามากิคุง"

เขาจำเสียงเพ่อนตัวเองได้เลยหันไปหา

"แต่น่าเสียดายมันไม่ใช่ของผมน่ะ อดต่อรองเลย"

อินาโฮะแกล้งหยอกเพื่อน

เมื่อโดนลูบหัวปลอบจากอีกฝ่ายริมฝีปากก็ลอบยิ้มขึ้นมาพลางนึกคิดว่าแผนที่ทำหน้าหงอยเมื่อกี้ได้ผล

เขาไม่ได้รู้สึกผิดจริงๆหรอก.. แค่อยากได้รับความเห็นใจจากรุ่นพี่เฉยๆเท่านั้นแหละ

“ ได้ครับ ถือว่าหายกันนะ ”

เจ้าตัวยกยิ้มตาปิดก่อนจะเอียงคอถาม

“ สรุปเราจะแยกกันหาจริงๆเหรอครับ งั้นอย่างน้อยก็แยกกันหาใกล้ๆกันได้มั้ยครับ ”

“ นะครับ.. นะ ”

“ สมแล้วที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันーยูคุงเลือกได้ดีมากครับ ”

มือเรียวหยิบไอติมรสเลม่อนก่อนจะเดินไปจ่ายเงินทั้งของตัวเองและอีกฝ่าย พอออกจากร้านมาก็แกะซองลงถังขยะ

แต่สิ่งที่ลงถังขยะไม่ใช่ซองแต่ดันเป็นตัวไอติมซะนี่

“ วันนี้อากาศร้อนจริงๆนะครับว่ามั้ย ”

“ กินไอติมแล้วรีบเข้าห้องแอร์กันเถอะครับ ”

ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้สึกตัวเลย

(ทันแน่นอนค้าบมายเฟรน 🥺💕)

(ทันแน่นอนค่ะเซมไป 🥺✨️)

เหมือนโดนอีกฝ่ายรู้เลยแฮะว่าเขาคิดจะแกล้งใส่

เมื่อโดนดักทางมือหนาจึงค่อยๆคลายจากข้อมือขาวพร้อมกับแสร้งทำสีหน้ารู้สึกผิด

“ ขอโทษที่เผลอจับนะครับ..พอดีผมใจร้อนไปหน่อย ”

“ เจ็บรึเปล่าครับ ? ”

หางคิ้วเรียวตกอย่างน่าสงสาร สายตาจ้องมองคนตรงหน้าอย่างหมาหงิง

“ คงไม่โกรธกันใช่มั้ยครับ ”

“ ได้ค่าขนมมาทั้งทีก็ต้องเลี้ยงเพื่อนหน่อยสิครับ ”

ขยิบตายกยิ้มก่อนจะเดินไปดูไอติมข้างๆอีกฝ่ายด้วยท่าทางยกมือลูบคาง

“ รสเมล่อนก็ดี.. มะนาวก็ดี.. ”

“ อืมー เลือกไม่ถูกเลยแฮะ ”

“ ยูคุงช่วยเลือกให้หน่อยได้มั้ย ระหว่างสองอย่างนี้ ”

เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ก็แอบชะงักเล็กน้อย แต่ริมฝีปากก็ยังคงแย้มยิ้มบางตามปกติ

“ แค่ให้ลูกอมเอง ”

เข็มกลัดของโยวอาเมะน่าจดจำกว่าเยอะเลยเถอะ

มือหนาวางแปะบนกลุ่มผมสีอ่อนก่อนจะลูบวนไปมาให้เส้นผมราบเรียบนั้นยุ่งฟู

“ เดี๋ยววันอื่นจะเอาอะไร ' ดีๆ ' กว่านี้มาให้นะ ตั้งตารอไว้ล่ะ ”

พออีกฝ่ายสภาพเหมือนหมาจิ๋วขนฟูก็ผละมือออกมาพร้อมหัวเราะยกยิ้ม

“ เธอเหมาะกับผมยุ่งๆจัง ”

“ แค่แปลกใจที่คนที่เธอชวนเป็นฉันน่ะ ”

เพราะในชมรมพวกเราไม่ได้คุยกันบ่อยนี่นา

“ แต่ก็ดีใจนะที่ได้มาหาบัตรด้วยกัน ไว้มาคุยกันอีกบ่อยๆนะ ”

เมื่อมองตาพุ่มไม้แล้วไม่เจอเขาก็หันไปยิ้มตาปิดให้อีกฝ่ายแทน ก่อนจะชี้ไปอีกทาง ตรงแถวๆใต้เหล่าต้นไม้

“ เธอว่าพวกบัตรมันจะอยู่บนต้นไม้มั้ย ? ”

แอบเลิกคิ้วกับคำว่าโดดเด่นเล็กน้อย ถึงจะสงสัยแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

“ ได้สิ ตามใจเธอเลย ”

เรียวขาก้าวเดินตามอีกฝ่าย นัยน์ตาสบมองข้างทางไปเรื่อย ริมฝีปากเอ่ยถามทำลายความเงียบ

“ แอบแปลกใจที่เห็นเธอชวนนิดหน่อยนะ ”

“ แบบนี้คงทำให้เราสนิทกันมากขึ้น.. ใช่รึเปล่า ? ”

เมื่อเห็นว่าเป็นเข็มกลัดเด็กดีก็คิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา

“ เจ้านี่เหมาะกับเธอมากกว่าฉันอีก ”

เขาพูดจากใจจริง ถึงจะแอบแปลกใจแต่สุดท้ายก็เก็บลงเข้ากระเป๋าอยู่ดี

“ งั้นส่วนของเธอเป็นนี่ ”

วางลูกอมรสมะนาวบนมืออีกฝ่ายหลายเม็ด

“ ทานให้อร่อยล่ะ ”

“ ถึงอ้อนมาก็ไม่ยอมหรอก ถือว่าเป็นของขวัญเปิดเทอมไง ”

เขาหัวเราะชอบใจก่อนจะก้าวไปบนทางที่ไปทางโรงอาหารพร้อมกันกับอีกฝ่าย บนใบหน้ามีรอยยิ้มตลอดทาง

“ คราวนี้อยากกินรสอะไรดี จะเอาสองแท่งฉันก็ไม่ว่านะ ”

“ อันแพงๆก็ได้ ”