เช่นเดียว ไม่ต่างจากครั้งยังเป็นเด็ก

รู้สึกเหมือนเด็กไม่รู้จักโตเลยแฮะ …

“อ๋อ ทำแผลสินะ”

สำลีแผ่นชุบแอลกอฮอล์ถูกแต้มไปบริเวณรอบแผล

ทาคาระไม่รู้ว่าประมาณนี้จะแรงไปหรือเปล่า เพราะสำหรับเธอจะแบบไหนก็รู้สึกแสบเหมือนกัน

…

อามากิคงจะไม่กระชากผ้าพันแผลออกมาแล้วราดแอลกอฮอล์ลงบนหน้าเธอใช่ไหมนะ ?

“ถ้าเจ็บก็บอกนะ”

“ถึงจะเบามือมากกว่านี้ไม่ได้ก็เถอะ”

“ความรับผิดชอบเหรอ?”

ทาคาระตั้งใจจะแย้งในคราวแรก เพราะช่างดูไกลห่างจากตัวตนของเจ้าตัวเสียเหลือเกิน

แต่ท้ายสุด ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“กลับกัน อามากิก็ดูจะปล่อยวางง่ายดีนะ”

เธอถือวิสาสะวิจารณ์คืนบ้างด้วยนิสัยตามประสา

“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ถ้าเป็นฉันตอนเด็กล่ะก็ คงวิ่งแจ่นไปฟ้องอันโตมุจนเรื่องใหญ่โตเชียวล่ะ”

นึกภาพตาม หากอีกฝ่ายไม่ชิงไปโลกหน้าก่อน เธอก็จะวิ่งไปฟ้อง

ทาคาระพูดเชิงหยอกล้อ ทว่านัยน์ตากลับสั่นอยู่เล็กน้อย

จะให้ตัดความสัมพันธ์กับอามากิน่ะ แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก

คิดเอาแบบนั้น ทว่า— คำที่บอกออกไปกับเป็นการเชื้อเชิญลงสู่ปากเหวของคำว่าเพื่อนเสียอย่างนั้น

“เป็นค่าเสียโอกาสไง? ใช้คำถูกไหมนะ ?”

“ถึงจะบอกว่าอย่าเกลียดกันเลยก็เถอะ แต่จะโกรธมากกว่านี้ก็ได้นะ”

ทาคานะพูดพลางหยิบอุปกรณ์ทำแผลพื้นฐานออกมาจากถุงด้วยความชำนาญตามประสา

“ก็..ประมาณนั้นน่ะ”

ทาคาระเก้าแก้มแก้เขินเก้อ อายเกินจะอธิบายถึงเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้วไปมากกว่านี้

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น”

เธอถือวิสาสะเอื้อมมือจับกรอบหน้าปรับระดับสายตาให้อามากิอยู่สูงขึ้นมาประมาณหนึ่ง

นึกไปนึกมาก็คล้ายวันทานาบาตะอยู่ไม่น้อย

เพียงแต่คราวนี้ใบหน้าของอามากิมีรอยช้ำประดับอยู่

“อ๋อ โควเสย์…”

“จะบอกก็ได้นะ”

「 กี่ครั้ง กี่ครั้ง และกี่ครั้ง ความจริงของโลกนี้คือทาคาระไม่ได้มีผลต่อการเป็นไปของโลกใบนี้ขนาดนั้น 」

และมันคงไม่ต่างอะไรมากไปกว่า

「 กี่ครั้ง กี่ครั้ง และกี่ครั้ง ความจริงของโลกนี้คือทาคาระไม่ได้มีผลต่อชีวิตอามากิขนาดนั้น 」

อามากิเป็นโลก ส่วนเราเป็นดาวที่กำลังดับลง กว่าที่จะสังเกตเราคงหายไปแล้ว โดยที่เขาก็คงไม่รู้ หรือไม่เคยเห็นกันตั้งแต่คราวแรก

ความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นแบบนั้น

เด็กสาวถามพรันตำหนิตนเองในใจที่ยังคงเห็นแก่ตัวอยู่เหลือเกิน

ทว่าสิ่งที่เธอสนใจคือการ“ถูกเกลียด”หรือไม่ก็เท่านั้น หากจะเลิกลาเป็นเพื่อนกันไปก็เข้าใจ

แม้จะลำบาก แต่ก็เข้าใจ

“ถึงจะไม่เหมือนมืออาชีพสักเท่าไหร่ แล้วมือฉันก็หนักด้วย“

”จะยอมให้ทำแผลใช่ไหม?“

จะยกโทษให้กันรึเปล่า ?

คำถามที่วนเวียนอยู่ซ้ำ ๆ จนอดไม่ได้ที่ต้องรำคาญ

คำตำหนิติเตียนครั้งเยาว์เองก็ไหลเข้ามาในหัวอยู่ไม่ขาดสาย

ตอนนั้นเราเองก็ต่อยเพื่อนร่วมชั้นไปเพราะถูกยั่วยุเข้า นั่นจึงพอลดความผิดของตนไปได้เปราะหนึ่ง

ทว่าครั้งนี้ต่างกันไปสักหน่อย

“ฉันเองก็ตกใจที่ต่อยอามา— มิโซระคุงเหมือนกัน ฮะฮะ…”

ใบหน้าของทาคาระถูกทำแผลไปแล้วประมาณหนึ่ง โชคดีที่มันไม่ได้บวมจนดูน่าเกลียด

โชคดีจริง ๆ เพราะถ้าเกิดน่าเกลียดขึ้นมาคงถูกเกลียดมากกว่านี้แน่ ๆ

“จะช่วยทำแผลให้ เพราะอย่างนั้นยกโทษให้กันได้รึเปล่า?”

ทาคาระถอนหายใจเสียงยาว อนึ่งถอดชีวิตครึ่งหนึ่งไปจากการกระทำครั้งนี้แล้ว เธอย่อตัวลงไป วางถุงพลาสติกเอาไว้ข้างตัว

รองเท้านักเรียนสีดำเปรอะทรายไปหมด

จะว่าไปก็ไม่ชอบความรู้สึกที่เหยียบบางสิ่งเอาไว้แบบนี้นัก — ดวงตาที่ครั้งหนึ่งเคยมีท้องฟ้าประดาเต็มคู่จ้องมองอามากิอย่างรู้สึกผิดเต็มอก

“ขอโทษนะ”

คราวที่สาม

“แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันต่อยคนอื่นด้วยนี่สิ”

พรันนึกย้อนไปครั้งยังเป็นเด็ก

“ขอโทษนะ”

เสียงแหบแห้งจากการที่เงียบอยู่นานดังขึ้นด้านหลัง

ทาคาระค่อย ๆ โผล่ตัวออกมาจากมุมอับสายตาของอีกคน

ในหัวพยายามนึกประดิษฐ์คำพูดให้ออกมาดูดีที่สุดเท่าที่สติสัมปชัญญะพอจะคงเหลือ

“เจ็บมากเลยใช่รึเปล่า”

“ขอโทษนะ”

เธอยืนอยู่ตรงหน้า บดบังทัศนียภาพของทะเล ผมบางส่วนตกลงมาปรกหน้าจนมองไม่เห็นว่าคนพูดกำลังรู้สึกแบบใด

ทาคาระปรายตาทอดมองเห็นบุคคลที่ตามหาอยู่ไม่ไกล

เธอมีท่าทีอึกอักในคราวแรกก่อนจะกลั้นใจเดินเข้าไปหา

ถุงพลาสติกในมือกำเอาไว้แน่น เสียงหัวใจโครมครามจนกลบคลื่นทะเล ประสาทสัมผัสทั้งห้าพร่าเบลอไปเสียหมด

พรันในใจได้แต่คิดว่าตนเองเข้าไปหาอีกฝ่ายในฐานะอะไร

เพราะตอนนี้จะเรียกว่าเพื่อนก็คงไม่ใช่เสียแล้ว

กระนั้นขาทั้งสองก็ไม่หยุดขยับเลยสักนิด

เหล่านี้ให้คนในความคิดเลยสักเพียงนิด ทว่าเมื่อรู้ตัวเองก็พบว่าทั้งหมดที่กล่าวมา ใส่ไว้ในถุงพลาสติกอ้างว่ารักโลกอย่างดี

คราวแรกทาคาระไปที่บ้านมิโซระก่อน แต่ไม่พบใคร ภารกิจการออกตามหาอามากิจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ใช้เวลาอยู่นานเพราะเธอเลือกหาอีกฝ่ายจากการสุ่มสถานที่ กว่าจะสังเกตเห็นกันอีกทีจึงเย็นมากแล้ว

กลิ่นเกลือแสนคุ้นเคยแตะจมูก เสียงคลื่นที่ดังเข้ามาก็ยังคงเป็นอย่างนั้น

ความรู้สึกผิดเกาะกินจากภายใน ทาคาระคิดวนกับตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าที่ทำลงไปเป็นตนเองหรืออีกฝ่ายที่ผิดกันแน่

แม้หลักฐานจะเห็นดันอยู่ทนโท่

ว่าเป็นอามากิ(?)

กระนั้นแล้วหลังจากที่นอนฟุบอยู่กับเตียงพร้อมความคิดไร้สาระจนภายในหัวยุ่งเหยิงยากแก้ไข ทาคาระจึงตัดสินใจลุกขึ้นมา

เพื่อออกไปซื้อยาและอุปกรณ์ทำแผล

ประการแรก เธอสาบานว่าทั้งหมดที่ทำไปขาดการไตร่ตรองทั้งสิ้น ไม่ได้มีเจตนาจะซื้อของ

ถ้อยคำประชดประชันหลุดออกมาจากปากด้วยความตั้งใจ

ขณะเดียวกันตนก็ขึ้นไปนั่งบนจักรยานเรียบร้อยแล้ว

“ที่บอกว่าจะไปห้างด้วยกันวันนี้ก็ต้องยกเลิกไปล่ะนะ”

แหง๋ล่ะ สภาพแบบนี้จะออกไปชูหน้าให้คนถามทำไมกัน ,ตลกกันพอดี

ถึงจะรู้ก็เถอะว่าทำแบบนี้ รั้นแต่จะยิ่งขยี้ความสัมพันธ์ให้ขาดจนยากจะต่อกลับ

ทว่าทาคาระเองก็อารมณ์ร้อนไม่ต่างกัน

และหากอยู่ต่อไปมีหวังมวยยกสองคงจะถูกตีระฆังอีกคราวเป็นแน่

ขอบตาระเรือด้วยแอ่งน้ำเล็ก ๆ เมื่อเหลือบมองท้องฟ้าจึงพบว่ามันเข้าพลบค่ำไปเสียแล้ว

“ช่างมันเถอะ ถ้าจะว่าแบบนั้น”

ถึงจะฟังแล้วหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ผิดจากที่ว่าหรอก

อากาศหนาวจนทำให้แสบจมูก ตามมาด้วยการหายใจไม่ทั่วท้อง

ทาคาระเกลียดมันชะมัด — จนแล้วจนรอดก็ยังคงเกลียดน่าหนาวที่สุด

“ขอโทษมิโซระคุงด้วยแล้วกันนะ ที่ก่อนหน้าคิดว่าเราสนิทกัน”

“เรื่องที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้จนต่อยก็ด้วย”