"ม เหมาะนะคะ" บอกย้ำให้รุ่นพี่มั่นใจ

พอเก็บสมุดเสร็จ เธอก็ลุกขึ้น เดินไปหาคนที่ยืนแหวกม่านรออยู่ พลางโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ก่อนจะก้าวออกจากผ้าม่านที่ใช้เป็นฉากกิจกรรม

เดินออกมาจากผ้าม่านที่ใช้เป็นฉากในกิจกรรม ระหว่างนั้นก็หันไปพูดคุยกับรุ่นพี่ด้วย

"อื้อ สนุกมากเลย"
"แต่... ใส่รหัสหลายรอบก็แพ้ค่ะ"

สงสัยตัวเองจะไม่มีดวงเรื่องเกมจริงๆ

(รุ่นพี่น่ารักมากกค่ะะ ฮืออ😭มาขอโรลสั้นๆ ต่อนะคะ)

ม่านที่ปิดสนิทอยู่จู่ๆ ก็ถูกแหวกออก ทำเอาชิซึริสะดุ้งนิดหน่อย

"..โอ๊ะ" เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่รู้จัก รีบโบกมือทักทาย พร้อมกับพยักหน้าตอบคำถามทันที

"...แพ้แล้วค่ะ" บอกรุ่นพี่ด้วยเสียงเศร้าๆ

เมื่อสังเกตดีๆ วันนี้อีกคนแต่งตัวด้วยชุดแปลกตา

แวมไพร์ล่ะ...

ก้มเขียนข้อความในกระดาษ แล้วยกให้รุ่นพี่อ่าน

📝

'จิฟุยุซัง เป็นแวมไพร์เท่มากค่ะ'

"..." กระพริบตามองตามหลังผู้ใหญ่ใจดี

"..บ บ๊ายบาย"

โบกมือลาให้กับเวร์ซัง หวังว่าจะได้เจอกันใหม่นะ

(ขอบคุณที่แวะมาเล่นด้วยกันนะคะ🙌🏻)

เพียงเสี้ยวนาที ชิซึริหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดข้อความส่ง sns ไปหาเพื่อนต่างชั้นปี

📱
[Shizuzu ส่งข้อความถึง ศูนย์สัมบูรณ์ที่สาม]

'ขอโทษนะ(⁠╥⁠﹏⁠╥⁠)'
'มาเล่นกันใหม่นะ'

ส่งข้อความเสร็จก็เก็บมือถือเข้าที่ ก่อนจะเดินหันหลังกลับบ้าน พร้อมกับอวดกระเป๋าที่จับฉลากได้มากับพี่ชาย

หวังว่ามิยาคาวะจะเดินกลับบ้านอย่างปลอดภัย

(เย้ จบอีกโรลแล้วค่ะะ ขอบคุณรุ่นน้องที่พารุ่นพี่เล่นด้วยกันนะคะ🙇🏻‍♀️)

ชิซึริเลิ่กลั่กทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของรุ่นน้อง อาจเพราะเธอดีใจเกินไปหน่อยที่มีคนยอมคุยด้วย เลยเผลอทำอะไรที่อีกฝ่ายไม่พอใจ

เดินคอตกกลับไปหาพี่ชาย เขารับกระเป๋าผ้าไปสะพายให้โดยไม่พูดอะไร

"..."

แต่ก่อนจะก้าวจากมา ชิซึริเหลียวกลับไปมองพอดี และสบตากับรุ่นน้องเข้า จึงรีบยกมือโบกให้อีกครั้ง

เมื่อกี้..มิยาคาวะยังไม่ได้บ๊ายบายกันเลย

"บ บ๊ายบายนะ"

+

ยืนยิ้มใจดีให้รุ่นน้อง เงยหน้ามองท้องฟ้าก็พบว่าคงต้องให้มิยาคาวะกลับบ้านได้แล้ว

ถ้ากลับช้าคงไม่ดีเท่าไร...

"ไว้เจอกันใหม่นะ" โบกมือบ๊ายบายให้น้อง

"..อย่าซนนะ" ไม่วายเอ่ยเตือนอีกครั้ง

ชิซึริเพ่งมองเงานั้นดีๆ ก็พบว่าเป็นพี่ชายตัวเองมายืนรอ

"...นั่นพี่ชายน่ะ" บอกรุ่นน้องไม่ต้องกังวลกับเงานั่น พลางรับกระเป๋าผ้าคืน และสะพายเข้าไหล่ให้เข้าที่

"..อยู่โรงเรียนเดียวกันนะ อืมม ไปเล่นที่ชมรมภาพยนตร์ได้นะ" ไหนๆ แล้วก็เลยเอ่ยชวนน้องมาด้วยซะเลย เผื่อชวนมาเล่นกัน

เห็นท่าทางที่ดูสนใจหมู่บ้าน ชิซึริก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

"ไว้มาเที่ยวเล่นได้นะ" ชี้ที่ป้ายหมู่บ้าน

+

ทั้งคู่พากันเดินมาเรื่อยๆ จนใกล้ถึงทางเข้าหมู่บ้านโอโมริ ชิซึริก็กลับมาพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

"มิยาคาวะซัง.."
"ส่งถึงแค่ทางเข้าหมู่บ้านนะ"

พยักหน้าไปทางเข้าหมู่บ้าน ซึ่งตรงนั้นมีเงาร่างสูงที่ไม่รู้ว่าเป็นคนหรืออะไรยืนนิ่งขวางทางเข้าออก

(น้อง🤲🏻)

พยักหน้าตามที่อีกคนออกเสียง พอได้ยินคำตอบ รวมถึงความมีน้ำใจจากเด็กหนุ่มชิซึริก็รู้สึกดีใจ ที่ได้รู้จักกัน

ก็เลยบอกอีกฝ่ายบ้าง

"...ช ช่วงนี้ถ้าเจอไม่ต้องสนใจนะ" บอกแค่นี้หวังว่าอีกคนจะเข้าใจ

ก่อนจะเขย่ามือถือตัวเอง "บ่นได้นะ"

ชิซึริชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอีกรอบ ก่อนจะนำมือขึ้นปิดริมฝีปาก พร้อมกับพึมพำเสียงเบาให้ได้ยินแค่สองคน

"..พูดไม่ได้" ส่ายหน้าประกอบ หวังให้มิยาคาวะเข้าใจ
+

ชิซึริยังคงยืนยิ้มมองรุ่นน้องที่กำลังเอ่ยประท้วง จนเสียงเล็กหลุดขำเบาๆ

พอพูดถึง sns ก็เหมือนนึกได้ว่าตัวเองเปลี่ยนชื่อในนั้นแล้วด้วย ก็เลยอวดซะเลย

"เปลี่ยนชื่อแล้วนะ" หันมือถือให้ดู

บนแอคเค้าท์ปรากฏชื่อ 'Shizuzu' และชิซึริรู้สึกภูมิใจมากที่ได้มีนามแฝง

"ติด sns เหรอ?" ถามด้วยความซื่อๆ เพราะปกติแล้วชิซึริไม่ค่อยได้เล่นโซเชียลมากเท่าไร

"..."

มองรุ่นน้องแวบนึงราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

หยุดเดินริมทางเท้า หยิบมือถือขึ้นมากดพิมพ์ข้อความในโน้ต และหันหน้าจอไปให้อ่าน

📱
'กลัวสิ'

พร้อมกับยิ้มแห้งให้มิยาคาวะ

ชิซึริหันโทรศัทพ์มาพิมพ์อีกครั้ง ชะงักเล็กน้อยพลางเอียงศีรษะไปมาเบาๆ สุดท้ายก็เลือกที่จะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากระโปรง

"...ไม่มีอะไรหรอกนะ"

"อย่าซนก็พอ" น้ำเสียงเหมือนบอกน้องชายอายุไม่เกินสิบขวบ

ผงกหัวขอบคุณแทนการพูด ชิซึริกระพริบตากับคำพูดคำจาของรุ่นน้อง สำหรับคนอื่นอาจมองว่าคำพูดของเด็กหนุ่มไม่ค่อยให้เกียรติต่อศาสนา

แต่สำหรับชิซึริ...

"..ฮุ" ยกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะเบาๆ เพราะทั้งน้ำเสียงและท่าทางของอีกฝ่ายดูตลกจริงๆ

ลมหนาวพัดผ่าน เสียงเสียดสีใบไม้คล้ายกับเสียงยามเล็บยาวกรีดลงไปบนพื้นปูน

"อืมม ไม่มีหรอก"
"...กลัวเหรอ?" หมายรวมถึงหลายเรื่องในทีเดียว

เอียงหน้ามองอีกคน ครุ่นคิดไปด้วย

"ถ้างั้น..." ชิซึริพูดขึ้น พร้อมกับส่งกระเป๋าผ้าไปให้รุ่นน้อง

"ขอบคุณนะ"

อีกฝ่ายอุตส่าห์แสดงน้ำใจกับเธอ ถ้าปฏิเสธไปเลยคงแย่น่าดู

หลังจากนั้นก็พากันออกเดินอีกครั้ง แอบมองจากใบหน้าอิดโรย ใต้ตาคล้ำ รวมถึงต้องการเติมน้ำตาล

คงแนะนำได้เท่านี้...

"...ลองไปที่ศาลเจ้าไหม? ขอให้นอนหลับ"

ชิซึริแอบชะเง้อหน้าไปมอง ดวงตาไม่กระพริบคล้ายกับกำลังจ้องไม่ให้อะไรบางอย่างคาดสายตา แต่ชั่วครู่ก็เสหลบมามองมิยาคาวะ พร้อมกับยิ้มให้บางเบา

"...มิยาคาวะซัง เดี๋ยวเย็นนะ"

พอดีกับพนักงานในร้าน บ่นเบาๆ ว่า "ช่วงนี้ประตูเสีย ยังไม่ได้ซ่อมเลย...." และอีกมากมาย แต่ชิซึริไม่ได้ฟัง

ลมหนาวพัดผ่านตอนที่ทั้งคู่ออกมายืนอยู่หน้าร้าน ชิซึริยืนเขย่งเท้านิดๆ เพื่อไล่ความเย็นออกไป

ชิซึริจ่ายส่วนของตัวเองด้วย ยืนฟังวิธีเก็บและระยะเวลาทานเค้กพร้อมอีกคน

หลังจากนั้นรับกล่องเค้กมาถือไว้อย่างดี พลางชูให้ดูด้วย ทั้งที่ซื้อเหมือนกันแต่ต่างกันแค่ขนาด

"..น่ากลัวเนอะ" บางครั้งชิซึริก็พูดออกมาขัดกับบรรยากาศโดยรอบ

ขณะที่กำลังจะชวนรุ่นน้องออกจากร้าน เสียงเปิดประตูด้านหน้าก็เรียกความสนใจซะก่อน

+

"โอ๊ะ.." ร้องแค่ โอ๊ะ เพราะคำว่าขาดหวานนี่เอง ชิซึริต่อเองในใจ

พอเห็นรุ่นน้องสั่งแล้ว ชิซึริก็สั่งของตัวเองบ้าง

"..."

แทนที่จะบอกกับพนักงาน แต่ชิซึริดันหยิบมือถือขึ้นมา และกดพิมพ์ข้อความพร้อมกับหันหน้าจอให้กับพนักงาน

📱
'เค้กสตอเบอรี่ครีมสด 1 ปอนด์ค่ะ'

พนักงานเห็นข้อความ ก็จัดเค้กใส่กล่องพร้อมกับส่งให้ทั้งของเธอและน้อง

"..เพราะหนังสือพิมพ์เหรอ?" จู่ๆ ก็ถามออกไป