“คืนนี้...ผมหวังว่ารุ่นพี่จะเข้าใจ”

จากนั้น แววตาของซากิฮิโตะก็ว่างเปล่า เย็นชาราวกับไม่ใช่เด็กคนเดิมอีกต่อไป ก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

เงาใต้ฝ่าเท้าของซากิเริ่มยืดยาวผิดธรรมชาติ แทรกตัวไปตามพื้นดินอย่างเงียบเชียบ ราวกับมีชีวิต

“คุณไม่ควรมาอยู่ที่นี่เลยครับ…”

เสียงของเขาอ่อนลง ดวงตาสะท้อนความเงียบเหงาและความทรงจำที่ไม่อาจลืม ก่อนจะค่อย ๆ กลับมาสงบนิ่งดังเดิม เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงจันทร์ยังคงส่องแสง แม้ท่ามกลางความเย็นยะเยือกที่ไม่ควรปรากฏในฤดูร้อน

+

“ผมเคยเตือนแล้ว...ใช่ไหมครับ ว่าบางสิ่ง...ไม่ควรเข้าใกล้”
“เพราะมันไม่ได้ต้องการเพียงแค่ความสนใจ แต่มัน...จะกลืนกินทุกสิ่งที่สัมผัสมัน”

เสียงพูดของเขาสงบนิ่ง แต่กลับเปี่ยมด้วยความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

“แต่ดูเหมือน...รุ่นพี่ไม่เคยเชื่อคำพูดของผมเลย”

ซากิก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ พลางเอ่ยต่ออย่างอ่อนโยน ทว่าในทุกถ้อยคำนั้นกลับหนักแน่น ราวกับคำพิพากษา

+

ใต้เงาของต้นสน ดวงจันทร์เต็มดวงทอดแสงจาง ๆ ลงบนพื้นป่า เงาร่างหนึ่งก้าวออกจากความมืดอย่างเงียบงัน ร่างเล็กในชุดคลุมยาวหยุดยืนอยู่ห่างจากชายหนุ่มที่ยืนนิ่ง รับฟังเสียงจั๊กจั่นคลอเคล้าลมเย็นแห่งฤดูร้อน

“…โคสุเกะซัง”

เสียงเรียกขานดังขึ้นแผ่วเบา คล้ายสายลมเย็นพัดผ่านหลังต้นคอ แววตาสีทองของซากิฮิโตะจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเงียบงัน

+

สายลมพัดปลายผมเขาขยับเล็กน้อย เผยให้เห็นดวงตาคู่นั้นที่แม้จะเรียบเฉย แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ต้องการคำตอบ

“บางทีสิ่งที่ผมทำ…ก็แค่เพื่อเติมเต็มสิ่งที่เคยสูญเสียไป”

บางอย่างที่ไม่อาจจะย้อนกลับไปได้อีก มีเพียงความโศกเศร้าและการหลอกลวงเท่านั้น
เขาพูดจบด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ ใบหน้าเงยขึ้นพร้อมกับสบตาของเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ดังนั้น…ถ้าสิ่งนี้ทำให้รุ่นพี่ยิ้มได้ แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับผมแล้วครับ”

“แค่คิดว่า ถ้ารุ่นพี่ยังอยากรักษามันไว้…ก็ควรจะได้มีโอกาสนั้นอีกครั้งก็เท่านั้นครับ”
“เพราะผมเข้าใจความรู้สึกของการ...เสียของสำคัญไป แล้วไม่มีโอกาสได้คืนมันอีก”

ดวงตาหลุบตาลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า ‘ทำดีแบบไม่หวังผลไม่มีอยู่จริงหรอก’
เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเบา

“…คุณพ่อของรุ่นพี่คงพูดถูกในแบบของเขา”

เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนซากิฮิโตะจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
+

ซากิฮิโตะยืนนิ่ง ไม่ได้ขยับแม้แต่น้อยหลังเธอพูดจบ สายลมอ่อน ๆ พัดพาเสียงกระซิบของใบแปะก๋วยที่ร่วงหล่นลงมาอย่างช้า ๆ เขาเพียงมองมือที่ยังคงกำโบว์ไว้แน่น แล้วค่อย ๆ เลื่อนสายตาขึ้นไปสบกับหน้ากากของเธอ

มีเพียงความเงียบ และแววอ่อนโยนบางเบาราวหมอกเช้าตรู่

“…ไม่หรอกครับ”
“ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากรุ่นพี่หรอก”

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย พูดเหมือนกับบอกตัวเอง

+

“แต่ถ้าให้พูดตามตรง...คณิตกับประวัติศาสตร์ เป็นสองวิชาที่ผมถนัดที่สุดเลยล่ะครับ”

เขาพูดอย่างไม่โอ้อวด เพียงแค่บอกตามตรงเหมือนคนที่พร้อมจะยื่นมือช่วย หากอีกฝ่ายต้องการ
ดวงตาสีอำพันเหลือบมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง คล้ายจะอ่านสีหน้า แต่ก็ไม่ได้จ้องนานพอให้อีกคนรู้สึกอึดอัด

“ถ้าฟุคุดะซังไม่รังเกียจ...ระหว่างที่นั่งอ่าน ผมพอช่วยอธิบายได้บ้างนะครับ”

ซากิฮิโตะนิ่งฟังคำตอบของรุ่นน้องด้วยสีหน้าเรียบสงบ จนกระทั่งได้ยินคำบ่นถึงคณิตศาสตร์กับประวัติศาสตร์ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย—คล้ายมีรอยยิ้มบาง ๆ แทรกขึ้นตรงมุมปาก

“เข้าใจครับ... โดยเฉพาะเรื่องตัวเลข บางทีมันก็เหมือนภาษาอีกภาษาที่ไม่น่าเข้าหาเท่าไหร่”

เขาหยุดไปนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพเช่นเคย แต่แฝงความอ่อนโยนมากขึ้น

+

ซากิฮิโตะเงียบไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำชวน ดวงตาสีอำพันกะพริบช้า ๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ภายใน
เพื่อสังเกตว่าคนตรงหน้า กำลังรู้สึกยังไงอยู่กันแน่

เขารอให้อีกฝ่ายพูดจนจบจากนั้นจึงเอ่ยตอบเบา ๆ

“อืม...ฟังดูดีนะครับ”

“งั้น ผมขอไปด้วยนะ”

เขากล่าวพร้อมพยักหน้าช้า ๆ สีหน้ายิ้มบางๆ แต่แววตานั้นดูอ่อนลงกว่าตอนแรกมาก แม้จะยังอ่านยาก แต่สัมผัสได้ถึง ความยินดี

“ยูคิคุงเดินนำเลยครับ”

พูดจบเขาก็เหวี่ยงร่างของเธอออกไปไกลอย่างไม่ปรานี ราวกับโยนตุ๊กตาที่หมดความสนใจไปแล้วทิ้งไว้ในเงามืด แรงที่มากจนทำให้ร่างบางนั้นกลิ้งไปกับพื้นดินจนห่างไกลจากเขาพอสมควร

ซากิยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ดวงตาจับจ้องไปยังเงาร่างของรุ่นพี่ด้วยสายตาไร้อารมณ์และเฉยชา ราวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้า เป็นเพียงแค่เกมสนุกๆ ที่เขารู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว

“น่าเสียดายจริงๆ ครับ รุ่นพี่...”

มือของเขายกขึ้นรวดเร็ว รวบข้อมือบางของอีกฝ่ายแน่น ดวงตาของซากิไร้แววหวาดกลัวต่อความบ้าคลั่งที่อีกฝ่ายแสดงออกมา กลับกันมันดูเหมือนเขากำลังสนุกสนานกับปฏิกิริยาที่รุ่นพี่แสดงออกเสียมากกว่า

“แต่ถ้ารุ่นพี่ยืนยันจะเลือกทางนี้จริงๆ…”

ซากิเขยิบเข้าประชิดร่างบางของอีกฝ่าย ใบหน้าโน้มลงต่ำขณะเอ่ยเสียงเบาแผ่วข้างหู

“ก็อย่าหาว่าผมใจร้ายเลยนะครับ”

+

เสียงกระซิบเย็นเฉียบที่ลอดเข้ามาใกล้ทำให้ซากิฮิโตะหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างเยือกเย็น ดวงตาสีทองของเขาวาววับสะท้อนแสงจันทร์ที่ลอดผ่านต้นไม้ใหญ่ลงมา รอยยิ้มบางเฉียบที่ยกขึ้นบนใบหน้าคมกลับดูน่าขนลุกกว่าที่เคยเป็น

“งั้นเหรอครับ รุ่นพี่…”

เสียงของเขานุ่มนวลราวกับกำลังพูดคุยธรรมดา แม้สถานการณ์ตรงหน้าจะเต็มไปด้วยแรงกดดัน

“น่าเสียดายนะครับ ทั้งที่เราน่าจะเข้ากันได้ดีแท้ๆ”
+

=====คัต=====

(เนื่องจากใกล้เขตศาลเจ้าแล้ว ทางนี้ขออนุญาตจบโรลนะคะ!)

(ขอบคุณที่มาแจมค่าา)

สายตาของเขาว่างเปล่า แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่กดทับอีกฝ่ายให้อยู่ในความหวาดกลัวและสับสนอย่างไม่อาจหลีกหนี

“ต่อให้ดิ้นรนแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก”

เขาเอ่ยเสียงเรียบๆ คล้ายผิดหวังในตัวอีกฝ่าย ปลายนิ้วแตะเบาๆ บนรอยแดงที่ตัวเองเพิ่งสร้างไว้บนใบหน้าเรียวสุเกะ

เขาขยับเข้าไปใกล้ พร้อมกระชากเส้นผมดำสนิดให้เงยขึ้น ก่อนที่กำปั้นหนักแน่นจะฟาดเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายซ้ำลงไปอีกครั้งอย่างไร้ความปรานี เสียงหมัดกระทบดังสนั่นในหู ราวกับกำลังตอกย้ำว่าการต่อต้านที่ไร้ประโยชน์นั้นจะถูกทำลายจนหมดสิ้น
+

ซากิฮิโตะเบี่ยงหน้าหลบปลายนิ้วที่ข่วนมาอย่างง่ายดายราวกับหลบการเล่นของแมวเด็กที่ไร้พิษสง ดวงตาสีทองที่ไร้อารมณ์ของเขามองอีกฝ่ายด้วยความเย็นชา รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้านั้นยังคงนิ่งเหมือนภาพวาดที่ไม่สะทกสะท้านต่อแรงต่อต้านของอีกฝ่ายเลยสักนิด

“รุ่นพี่ครับ...ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

+

เสียงกระซิบเยือกเย็นลอดผ่านริมฝีปาก ขณะมือของเขาคว้าไปที่แขนอีกข้างของหญิงสาว ดึงร่างนั้นเข้ามาใกล้แล้วกระแทกเข่าใส่กลางท้องอย่างไร้ความเมตตา
“หายไปซะ”

เสียงหมัดปะทะร่างกายดังกึกก้องในความมืด คละเคล้ากับเสียงลมหายใจเย็นเฉียบของซากิฮิโตะ ที่ไม่ได้เห็นเธอเป็นอะไรมากไปกว่า อุปสรรค ระหว่างเขากับสิ่งที่ต้องการทำให้สำเร็จในคืนนี้

ขาข้างหนึ่งก้าวเหยียบลงบนพื้นอย่างหนักแน่น สายลมรอบตัวพลันหนักอึ้งราวกับจะตอบรับอารมณ์ของเขา

“พวกเขา…กำลังจะลืมตาขึ้น...” น้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นแฝงไว้ด้วยแรงกดดันมหาศาล

ร่างสูงของซากิฮิโตะเริ่มพุ่งเข้าหาสตรีตรงหน้าอีกครั้ง ครั้งนี้รวดเร็วยิ่งกว่าเดิม รุนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนที่เขาเคยกระทำมา หมัดของเขาไม่ลังเลที่จะพุ่งไปยังจุดหมายโอฟุดะที่เพิ่งถูกดึงออกมา

“ไม่ให้มาขัดขวางหรอกครับ…”
+

กลิ่นของกระดาษโอฟุดะที่เพิ่งถูกหยิบออกมายิ่งทำให้แววตาสีทองของซากิฮิโตะคมเข้มขึ้น ไม่ใช่ความหวาดกลัวหรือกังวล เขากลับรู้สึกว่ามันช่างน่ารำคาญเสียเหลือเกิน

“ตั้งสติเหรอครับ…?”

คำพูดของอีกฝ่ายไม่ต่างอะไรจากสายลมที่ไร้ความหมาย ไร้สาระ และไม่มีวันเข้าถึงเขาได้อีกต่อไป

สติน่ะเหรอ…?
จะให้เขาคิดถึงมันตอนนี้ หลังจากที่ทุกอย่างได้แตกสลายไปหมดแล้ว?
+

ร่างที่เคยหยุดหายใจ
ทั้งในคืนที่พ่อแม่ที่พยายามปกป้องเขาทุกวิธีทาง
ทั้งในวันที่ถูกฝังในป่าอย่างโดดเดี่ยว
ทั้งในวินาทีที่ต้องมองมุเซย์เสียสละตัวเองเพื่อเขา

ซาคาอิ…ชื่อที่อีกฝ่ายเรียก…ไม่ใช่ชื่อที่เขาอยากได้ยิน

“ผม...ไม่ใช่เหยื่อของใครอีกแล้ว”

ด้วยความแรงที่ไม่เปิดโอกาสให้หลบได้ง่าย ตามด้วยเข่าที่กระแทกเข้ากลางลำตัวอย่างแม่นยำ ไร้ซึ่งความลังเล เพียงเจตนาที่ต้องการบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางทางเขาในคืนนี้

เมื่อใดก็ตามที่ค่ำคืนนี้จบ ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มที่ยิ้มให้ทุกคน ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กที่เชื่อว่าความดีจะเปลี่ยนโลก… และเห็นโลกหันหลังให้เขาอย่างเลือดเย็น

+

เสียงนั้น…คล้ายเสียงของพ่อแม่ในคืนสุดท้าย ที่ยังไม่ทันได้พูดคำลา
เสียงของมุเซย์คนที่ยื่นมือมา ทว่าเขากลับเป็นคนทำลายคนที่มือนั้น

ก่อนจะเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีทองที่ฉายแวว สงบจนน่าขนลุก

“คุณไม่เข้าใจหรอก”

เงาใต้ฝ่าเท้าค่อย ๆ คลี่ออก ราวกับกำลังสูดกลืนแสงรอบตัวโดยไม่ต้องเคลื่อนไหว
เขาก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว แล้วพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว หมัดขวาพุ่งตรงเข้าใส่อีกฝ่าย

+

แกรก…
เสียงฝ่าเท้าเหยียบลงบนพื้นหินแฉะ เงาใต้เท้าขยับกระเพื่อมตามแรงอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น ไม่ใช่เพราะโทสะ แต่เพราะ เข้าใจดี ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามจะมองเห็น

เด็กหนุ่มชะงักเพียงชั่วครู่ ร่างกายจู่ ๆ ก็บีบรัดแน่นด้วยความทรงจำเก่า
เสียงนั้น… คล้ายเสียงของคุณทานากะในคืนที่เขาถูกถามว่า ‘เธอ…โอเคไหม?’
+

“...คิดว่าหนีทันงั้นเหรอ?” เสียงแผ่วลอดจากริมฝีปากที่แทบไม่ขยับ

ซากิฮิโตะพุ่งตัวออกทันที สองเท้าผลักพื้นดิน ตามอีกฝ่ายไปยังเส้นทางศาลเจ้าที่หลบซ่อนอยู่หลังม่านหมอกและเงาไม้ ที่ซึ่ง ‘บางสิ่ง’ กำลังรออยู่

=====คัต=====

(เนื่องจากใกล้เขตศาลเจ้าแล้ว ทางนี้ขออนุญาตจบโรลนะคะ!)

(ขอบคุณที่มาแจมค่าา)