หัวหน้าห้อง 2-J
📌 : คาร์เน้นสตอรี่ 🎞️ | ทุกการกระทำส่งผลกับความสัมพันธ์ตัวละครทั้งหมด 🗂️
DOC : https://bit.ly/-Sakihito
โคเมย์อิน ซากิฮิโตะ เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของครอบครัวโคเมย์อิน นักชีววิทยาฐานะดีจากโตเกียว ซึ่งได้รับการสนับสนุนทุนวิจัยจากภาครัฐมาโดยตลอด เขาเติบโตท่ามกลางความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว
พวกท่านรักและอ่อนโยนต่อเขาอย่างแท้จริง
ก่อนที่จะได้รับทุนวิจัยให้ไปทำงานที่เกาะไทเฮ
โคเมย์อิน ซากิฮิโตะ เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของครอบครัวโคเมย์อิน นักชีววิทยาฐานะดีจากโตเกียว ซึ่งได้รับการสนับสนุนทุนวิจัยจากภาครัฐมาโดยตลอด เขาเติบโตท่ามกลางความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว
พวกท่านรักและอ่อนโยนต่อเขาอย่างแท้จริง
ก่อนที่จะได้รับทุนวิจัยให้ไปทำงานที่เกาะไทเฮ
#THK_โรลเปิด แยกรูท
[เสียงที่ดับลง]
กรุณาอ่านรายละเอียดให้เรียบร้อย :
bit.ly/3SQknR4
(TW: มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรงและการทำร้ายร่างกาย)
ภายในโรลนี้จะมีการใช้ความรุนแรง ตัวละครทุกคนมีโอกาสได้รับบาดเจ็บจากการกระทำของซากิฮิโตะค่ะ)
#THK_โรลเปิด แยกรูท
[เสียงที่ดับลง]
กรุณาอ่านรายละเอียดให้เรียบร้อย :
bit.ly/3SQknR4
(TW: มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรุนแรงและการทำร้ายร่างกาย)
ภายในโรลนี้จะมีการใช้ความรุนแรง ตัวละครทุกคนมีโอกาสได้รับบาดเจ็บจากการกระทำของซากิฮิโตะค่ะ)
#THKEVENT06 #THKโอบ้ง
ลิงก์รับชม : bit.ly/THKEVENT06_O...
(ผลงานนี้สร้างสรรค์โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมโอบ้งของคอมมูเท่านั้น ลิขสิทธิ์ในเสียงเพลงและองค์ประกอบต่างๆ ภายในเพลงยังคงเป็นของเจ้าของผลงานต้นฉบับ)
#THKEVENT06 #THKโอบ้ง
ลิงก์รับชม : bit.ly/THKEVENT06_O...
(ผลงานนี้สร้างสรรค์โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเข้าร่วมกิจกรรมโอบ้งของคอมมูเท่านั้น ลิขสิทธิ์ในเสียงเพลงและองค์ประกอบต่างๆ ภายในเพลงยังคงเป็นของเจ้าของผลงานต้นฉบับ)
…คล้ายจะขยับไปเล็กน้อย แม้ว่าเจ้าของเงานั้นจะยืนนิ่งอยู่กับที่ทุกส่วนของร่างกายก็ตาม
มันสั่นไหวเหมือนกระเพื่อมในน้ำที่ไร้สายลม
แล้วค่อย ๆ กลับมาแนบสนิทกับปลายเท้าเขาอย่างเรียบร้อย...ราวกับไม่เคยขยับไปเลยตั้งแต่แรก
…คล้ายจะขยับไปเล็กน้อย แม้ว่าเจ้าของเงานั้นจะยืนนิ่งอยู่กับที่ทุกส่วนของร่างกายก็ตาม
มันสั่นไหวเหมือนกระเพื่อมในน้ำที่ไร้สายลม
แล้วค่อย ๆ กลับมาแนบสนิทกับปลายเท้าเขาอย่างเรียบร้อย...ราวกับไม่เคยขยับไปเลยตั้งแต่แรก
ทางเดิน | ช่วงเตรียมสอบ | แยกรูท
[คุณ]กำลังจะเดินไปที่ห้องสมุดตอนช่วงพักกลางวัน เพื่อหาหนังสือติวสอบ แต่จู่ๆเสียงหัวเราะแผ่วเบาก็ลอยมาตามลมจากมุมหนึ่งของระเบียงชั้นสอง
“นี่ๆ รู้หรือเปล่า?”
“อะไรเหรอ?”
“สองคนนั้นน่ะ...ซาคาอิซังน่ะ!”
+
ทางเดิน | ช่วงเตรียมสอบ | แยกรูท
[คุณ]กำลังจะเดินไปที่ห้องสมุดตอนช่วงพักกลางวัน เพื่อหาหนังสือติวสอบ แต่จู่ๆเสียงหัวเราะแผ่วเบาก็ลอยมาตามลมจากมุมหนึ่งของระเบียงชั้นสอง
“นี่ๆ รู้หรือเปล่า?”
“อะไรเหรอ?”
“สองคนนั้นน่ะ...ซาคาอิซังน่ะ!”
+
มิยาซากิ ยูกิโกะ
ห้อง 2-C ที่เขาเคยเจอเป็นครั้งคราวตอนแวะหามุเซย์
หญิงสาวที่ทำหน้าราวกับ 'หนังสือทุกเล่มมีฝุ่น'
ไม่ค่อยพูดด้วยใคร แค่สบตาก็เหมือนจะโดนบ่นล่วงหน้า
ไม่ใช่คนที่ชวนให้เข้าใกล้...แต่ก็ไม่ใช่คนที่ปกติ
เขารู้เพียงว่าเธอคือประธานฝ่ายดูแลห้องสมุด
กับใครบางคนที่ชอบอยู่ในที่เงียบจนเงียบกว่าปกติ
ซากิไม่ค่อยพูดคุยกับเธอมากนัก
+
มิยาซากิ ยูกิโกะ
ห้อง 2-C ที่เขาเคยเจอเป็นครั้งคราวตอนแวะหามุเซย์
หญิงสาวที่ทำหน้าราวกับ 'หนังสือทุกเล่มมีฝุ่น'
ไม่ค่อยพูดด้วยใคร แค่สบตาก็เหมือนจะโดนบ่นล่วงหน้า
ไม่ใช่คนที่ชวนให้เข้าใกล้...แต่ก็ไม่ใช่คนที่ปกติ
เขารู้เพียงว่าเธอคือประธานฝ่ายดูแลห้องสมุด
กับใครบางคนที่ชอบอยู่ในที่เงียบจนเงียบกว่าปกติ
ซากิไม่ค่อยพูดคุยกับเธอมากนัก
+
เหตุผลที่อยากมีชีวิต...
ต่อให้ใครจะไม่ต้องการเขา แต่ขอแค่มุเซย์ต้องการเขาไม่ว่าเรื่องอะไรเขาเองก็ยินดีที่จะทำ
หากมุุเซย์เหงา ซากิก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนเล่น
หากมุเซย์หิวเขาก็ยินดีที่จะจ่ายค่าอาหารให้
หากมุเซย์อยากให้เขายิ้มเยอะๆ ตัวของเขาก็จะยิ้มเพื่อมุเซย์...
หากได้อยู่กับมุเซย์ไม่ว่าอะไรก็ดีทั้งนั้น
เหตุผลที่อยากมีชีวิต...
ต่อให้ใครจะไม่ต้องการเขา แต่ขอแค่มุเซย์ต้องการเขาไม่ว่าเรื่องอะไรเขาเองก็ยินดีที่จะทำ
หากมุุเซย์เหงา ซากิก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนเล่น
หากมุเซย์หิวเขาก็ยินดีที่จะจ่ายค่าอาหารให้
หากมุเซย์อยากให้เขายิ้มเยอะๆ ตัวของเขาก็จะยิ้มเพื่อมุเซย์...
หากได้อยู่กับมุเซย์ไม่ว่าอะไรก็ดีทั้งนั้น
พระเจ้าช่วย ในโรงเรียน หลอนยันสภาเลยสินะคะ! สินะคะ! สินะคะ! )
พระเจ้าช่วย ในโรงเรียน หลอนยันสภาเลยสินะคะ! สินะคะ! สินะคะ! )
[ช่วงเย็น / วันที่ 11 สิงหาคม 1สัปดาห์ก่อนสอบปลายภาค]
สถานที่: หน้าห้องสภานักเรียน
@taihei-npc.bsky.social
แสงแดดสีส้มอ่อนของเย็นวันฤดูร้อนทอดผ่านกระจกหน้าต่าง ทาบเงาอ่อนลงบนพื้นทางเดินที่เงียบสงบกว่าทุกวัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินไปอย่างเนิบช้า ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าห้องพยาบาล
ซากิฮิโตะยืนนิ่ง ชำเลืองมองป้ายที่แขวนอยู่เหนือประตูโดยไม่เร่งรีบ
+
[ช่วงเย็น / วันที่ 11 สิงหาคม 1สัปดาห์ก่อนสอบปลายภาค]
สถานที่: หน้าห้องสภานักเรียน
@taihei-npc.bsky.social
แสงแดดสีส้มอ่อนของเย็นวันฤดูร้อนทอดผ่านกระจกหน้าต่าง ทาบเงาอ่อนลงบนพื้นทางเดินที่เงียบสงบกว่าทุกวัน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินไปอย่างเนิบช้า ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าห้องพยาบาล
ซากิฮิโตะยืนนิ่ง ชำเลืองมองป้ายที่แขวนอยู่เหนือประตูโดยไม่เร่งรีบ
+
[ใช่...มันคือเรื่องบังเอิญ]
[ใช่...มันคือเรื่องบังเอิญ]
วาดความฝันลงบนพัด แล้วปล่อยมันลอยไปกับลม...
แต่ระวังนะ บางความฝันอาจไม่อยากจากไปง่าย ๆ..
[ชินดันสุ่มเหตุการณ์]
en.shindanmaker.com/1240130
วาดความฝันลงบนพัด แล้วปล่อยมันลอยไปกับลม...
แต่ระวังนะ บางความฝันอาจไม่อยากจากไปง่าย ๆ..
[ชินดันสุ่มเหตุการณ์]
en.shindanmaker.com/1240130
🎆บูธที่ 4: ลวดลายของฤดูร้อน 🖌️
กลางแสงไฟดอกไม้พลุและเสียงหัวเราะในงานเทศกาล มีบูธเล็ก ๆ ที่เงียบกว่าที่อื่นอยู่มุมหนึ่งของลานโรงเรียน พัดสีขาวเรียงรายอยู่บนผ้าขาวปักลายดอกเบญจมาศ พู่กันหมึกญี่ปุ่นวางเรียงอย่างประณีต มีกลิ่นของกลีบดอกไม้แห้งจาง ๆ ลอยฟุ้ง
🪭: 300 เยน
[ รายละเอียด ]
bit.ly/4k6WDns
🎆บูธที่ 4: ลวดลายของฤดูร้อน 🖌️
กลางแสงไฟดอกไม้พลุและเสียงหัวเราะในงานเทศกาล มีบูธเล็ก ๆ ที่เงียบกว่าที่อื่นอยู่มุมหนึ่งของลานโรงเรียน พัดสีขาวเรียงรายอยู่บนผ้าขาวปักลายดอกเบญจมาศ พู่กันหมึกญี่ปุ่นวางเรียงอย่างประณีต มีกลิ่นของกลีบดอกไม้แห้งจาง ๆ ลอยฟุ้ง
🪭: 300 เยน
[ รายละเอียด ]
bit.ly/4k6WDns
กลิ่นเลือดคาวจาง ๆ ลอยมาตามลม
ลูกบอลกลิ้งไปหยุดอยู่ที่ขอบฟุตบาท
เด็กน้อยในอ้อมแขนเริ่มร้องสะอื้นเบา ๆ
แต่เสียงของซากิ…กลับนุ่มนวลและมั่นคงเหมือนเดิม
“…ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
แม้เลือดจะไหลซึมจากข้างขมับ
แม้แผลถลอกจะเต็มแขนและขา
เขาก็ยังมีสติพอจะพูดได้และยังคงโอบเด็กน้อยไว้แน่น…ไม่ยอมปล่อย
กลิ่นเลือดคาวจาง ๆ ลอยมาตามลม
ลูกบอลกลิ้งไปหยุดอยู่ที่ขอบฟุตบาท
เด็กน้อยในอ้อมแขนเริ่มร้องสะอื้นเบา ๆ
แต่เสียงของซากิ…กลับนุ่มนวลและมั่นคงเหมือนเดิม
“…ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
แม้เลือดจะไหลซึมจากข้างขมับ
แม้แผลถลอกจะเต็มแขนและขา
เขาก็ยังมีสติพอจะพูดได้และยังคงโอบเด็กน้อยไว้แน่น…ไม่ยอมปล่อย
ลมอ่อน ๆ พัดผ่านเส้นผมสีเงินซีดให้ปลิวตามจังหวะ
แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร นอกจากรอยยิ้มบาง…ที่เหมือนติดอยู่บนใบหน้าของเขาตลอดเวลา
[ รอด้วยสิ! ]
เท้าที่กำลังจะก้าวข้ามถนนหยุดชะงัก
เมื่อเสียงกระทบเบา ๆ ของลูกบอลสีแดงกลิ้งผ่านปลายรองเท้าไป
+
ลมอ่อน ๆ พัดผ่านเส้นผมสีเงินซีดให้ปลิวตามจังหวะ
แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร นอกจากรอยยิ้มบาง…ที่เหมือนติดอยู่บนใบหน้าของเขาตลอดเวลา
[ รอด้วยสิ! ]
เท้าที่กำลังจะก้าวข้ามถนนหยุดชะงัก
เมื่อเสียงกระทบเบา ๆ ของลูกบอลสีแดงกลิ้งผ่านปลายรองเท้าไป
+
แยกรูท | 9 โมงเช้า | TW : อุบัติเหตุ/เลือด/รถชน
เสียงเพลงประกาศงานเทศกาลลอยมาตามลม…เบา ๆ จากลำโพงเก่าบนเสาไฟ เป็นเช้าอากาศดี…ไม่ร้อนจนเกินไป
ทุกอย่างดูเงียบสงบ…สงบเสียจนแทบไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาเกือบเดือนนึง แล้ว นับจากวันที่ข่าวร้าย…การพบศพหญิงสาววัย18 ปีถูกแขวนคออยู่กลางป่าเขา
+
แยกรูท | 9 โมงเช้า | TW : อุบัติเหตุ/เลือด/รถชน
เสียงเพลงประกาศงานเทศกาลลอยมาตามลม…เบา ๆ จากลำโพงเก่าบนเสาไฟ เป็นเช้าอากาศดี…ไม่ร้อนจนเกินไป
ทุกอย่างดูเงียบสงบ…สงบเสียจนแทบไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาเกือบเดือนนึง แล้ว นับจากวันที่ข่าวร้าย…การพบศพหญิงสาววัย18 ปีถูกแขวนคออยู่กลางป่าเขา
+
เสียงหนึ่งในแจ้งเตือนจากแอปข่าวดังเด้งขึ้น
[พบศพหญิงสาววัย 18 ปีถูกฆาตกรรมแขวนคอกลางภูเขา]
เขาหยุดตักข้าวชั่วครู่ แล้วกดเข้าไปอ่านข่าวต่อ
+
เสียงหนึ่งในแจ้งเตือนจากแอปข่าวดังเด้งขึ้น
[พบศพหญิงสาววัย 18 ปีถูกฆาตกรรมแขวนคอกลางภูเขา]
เขาหยุดตักข้าวชั่วครู่ แล้วกดเข้าไปอ่านข่าวต่อ
+
"ต่อให้ผมพยายามแค่ไหนผมก็ไม่มีวันถูกยอมรับให้ใช้ชีวิตเหมือน'มนุษย์'... "
น้ำเสียงเรียบ ราบ
คล้ายคำสรุป ไม่ใช่คำตัดพ้อ
"เพียงแค่เป็นตัวตน…’บางอย่าง’ "
“ ถึงอย่างงั้น ผมก็ยังอยากอยู่ตรงนี้”
เขายิ้มบาง ๆ
ไม่ใช่เพื่อใคร
แต่เพื่อยืนยันกับตัวเองว่าการยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ได้เป็นความผิดพลาด
เสียงลมไหลผ่าน
ใบไผ่หนึ่งร่วงหล่นลงตรงเท้าเขา
แผ่วเบา…อย่างที่คนมีหัวใจจะยังรู้สึกถึงได้
"ต่อให้ผมพยายามแค่ไหนผมก็ไม่มีวันถูกยอมรับให้ใช้ชีวิตเหมือน'มนุษย์'... "
น้ำเสียงเรียบ ราบ
คล้ายคำสรุป ไม่ใช่คำตัดพ้อ
"เพียงแค่เป็นตัวตน…’บางอย่าง’ "
“ ถึงอย่างงั้น ผมก็ยังอยากอยู่ตรงนี้”
เขายิ้มบาง ๆ
ไม่ใช่เพื่อใคร
แต่เพื่อยืนยันกับตัวเองว่าการยืนอยู่ตรงนี้ ไม่ได้เป็นความผิดพลาด
เสียงลมไหลผ่าน
ใบไผ่หนึ่งร่วงหล่นลงตรงเท้าเขา
แผ่วเบา…อย่างที่คนมีหัวใจจะยังรู้สึกถึงได้
แม้ใบกระดาษนั้นจะจ่ออยู่ใกล้ดวงตา
เขาก็ไม่ได้หลบ ไม่ได้เพ่ง ไม่ได้พยายามแม้แต่น้อย
แววตาสีอำพันยังคงสงบ จดจ้องแค่ภาพตรงหน้าอย่าง ไม่ปรารถนาจะตีความ
เขาไม่ได้มอง
…แต่ ได้กลิ่น
กลิ่นโลหะบางเบา
แตะปลายจมูกเหมือนลมหายใจหนึ่งที่ลอยผ่านในวันที่อากาศเบาบางกว่าความรู้สึก
และบางครั้ง กลิ่นก็ บอกความจริงได้มากกว่าสิ่งที่เขียน
+
แม้ใบกระดาษนั้นจะจ่ออยู่ใกล้ดวงตา
เขาก็ไม่ได้หลบ ไม่ได้เพ่ง ไม่ได้พยายามแม้แต่น้อย
แววตาสีอำพันยังคงสงบ จดจ้องแค่ภาพตรงหน้าอย่าง ไม่ปรารถนาจะตีความ
เขาไม่ได้มอง
…แต่ ได้กลิ่น
กลิ่นโลหะบางเบา
แตะปลายจมูกเหมือนลมหายใจหนึ่งที่ลอยผ่านในวันที่อากาศเบาบางกว่าความรู้สึก
และบางครั้ง กลิ่นก็ บอกความจริงได้มากกว่าสิ่งที่เขียน
+
" ... "
หนวกหู...
" ... "
หนวกหู...