ท้ายที่สุดแล้วซาคิเอะจึงปล่อยมือ ไม่รอให้อีกฝ่ายหันหน้ากลับมาให้ได้เห็นตาคู่นั้นอีก ไม่ทวงคืนเสื้อคลุม เปิดประตู ปิดมันแล้วตัดขาดกับอีกฝ่ายเสีย อย่างน้อยก็ในตอนนี้

สะพานนกกางเขนตัดขาดลง
การพานพบแปลกประหลาดเป็นดั่งราวภาพฝันยากจะเข้าใจ
สำหรับเธอคืนนี้ดอกไม้ไฟแสดงสีสันผ่านม่านไม้ราวกับเยาะเย้ย

ก้าวเดินนั้นหยุดลงดั่งเสียงที่ถูกอัดไว้ไม่ครบจบดี ห้วน เรียบง่าย ค้างคาและไม่งดงามนัก
เธอเกลียดมัน
เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามันไม่ได้จบลงจริงๆ และวันถัดไปเราอาจจะยังคงพบกันอีก

น่ารำคาญ ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง
หากไม่เจ็บตัวคงอยากทำให้เท้าคู่นั้นสภาพไม่ต่างจากเธอในตอนนี้ แต่รู้สึกได้เลยว่า「」ไม่ชอบความคิดดังกล่าว

+

ทุลักทุเลขึ้นเล็กน้อยจากการที่ตอนนี้เจ้าตัวสมเสื้อคลุมของเธอและซาคิเอะมีมือว่างแค่มือเดียว

“เดินไป”
ห้วน แต่ความเหนื่อยล้าก็ชัดเจน ไม่ได้ชอบระยะห่างนี้แล้วก็ไม่ได้รู้สึกปลอดภัยเลยสักนิด ถึงแบบนั้นก็แค่ระยะทางสั้น ๆ

เดี๋ยวก็จบ

ก็แค่เสื้อตัวเดียว
อยากได้นักก็เอาไป

หยัดกายยืนขึ้นแต่ไม่มั่นคงนัก มองจากมุมมองอีกฝ่ายอาจจะมองว่าว่าง่ายกว่าปกติก็ได้ ซึ่งก็อาจเป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอแค่อยากกลับห้องพักแล้วก็เท่านั้นเอง

มือหนึ่งจับลาดไหล่คนตรงหน้าไว้ด้วยท่าเดิมอย่างก่อนหน้านี้

+

ขมวดคิ้วใส่

แน่นอนว่าไม่พอใจ เธอไม่ได้รู้สึกหนาวหรือรู้จักคุณค่าของสิ่งของจนยกให้คนอื่นไม่ได้ แต่เป็นเพราะชุดที่สวมไม่มีช่องกระเป๋าสำหรับเก็บมือถือ และการจับมือถือไปด้วยพยุงตัวไปด้วยมันลำบาก

อย่างไรก็ตาม
คืนนี้มันมากเกินไป และเธอรู้สึกเหนื่อยพอแล้ว

+

เธอโบกมือลา เป็นอีกครั้งที่จากลากัน แต่วันใหม่ก็คงพบกันอีก ถึงไม่มีอะไรรับประกันแต่เธอมั่นใจ

การบอกลาเรียบง่ายเงียบสงบ
ไว้พบกันกันใหม่

(ย้ากก ขอโทษนะคะที่มาช้ามากๆๆTT ขอบคุณสำหรับอีกรูทมากๆเช่นกันค่ะ!)

จะว่าอวดดีก็ไม่ผิด แต่เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง

“ยกเว้นแต่ฟุจิวาระซังจะมีเหตุผลให้ฉันเปลี่ยนใจ“
เธอเลิกคิ้วเหมือนท้าทาย แต่ขณะเดียวกันก็เป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายลองการพยายามเปลี่ยนใจเธอดู

เธอถอนหายใจ

“เวลาแบบนี้คนที่ถามว่า ‘มีเวลาว่างหรือสะดวกไหม’ มีเรื่องให้ทำไม่กี่เรื่องหรอก“

สำหรับเธอนี่ไม่ใช่การตัดสินไปเอง นี่เป็นสิ่งที่รู้ได้โดยไม่ต้องอาศัยการคาดเดาด้วยซ้ำ

“และฉันก็ดันไม่ชอบทุกเรื่อง”

+

สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ไหนเป็นพิเศษ แสงจากหน้าจอมือถือยังคงส่องสว่าง เธอยื่นมือข้างที่ว่างออกมา

”คืนมานี่“
ไม่เห็นใจ ไม่อ้อมค้อม
เธอไม่สนใจว่าอีกฝ่ายไม่สบายตัวกับสภาพอากาศในเวลานี้มาตั้งแต่ก่อนจะออกอาการ ในเมื่อดีขึ้นมากพอจะมีสติรับรู้แล้ว เธอต้องการของของเธอคืน

ไม่ได้เชื่อมโยงอาการประหลาดนั่นกับการกลับมาของสัญญาณมือถือ แต่นั่นก็ไม่กี่นาทีก่อนที่จะเงยหน้าจากจอขึ้นมาดูทีท่าของอีกฝ่าย

“...“
ถ้าอารมณ์ดีกว่านี้ หรือถ้านี่ไม่ใช่ โฮเนะซาโตะ โอริน ก็คงอยากขำอยู่หรอก

สภาพดูไม่ได้เชียว

ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่ก็เพียงแค่จดจ้องค้างไว้ไม่กี่วินาที

+

เวลาพ้นผ่าน ท้องฟ้าหมุนเปลี่ยนด้วยความเร็วที่ต่ำเกินกว่าตาเปล่าจะจับได้ ไม่ว่าจะเมื่อเสียงนั้นดังระงมหรือเมื่อดับหายไป เธอไม่รับรู้อะไรนอกเหนือไปจากสัญญาณที่ปรากฏให้เห็นว่าใช้งานได้แล้วบนหน้าจอมือถือ

สิ่งที่อยู่ในมือเธอมีมูลค่าตามอย่างที่อีกฝ่ายเข้าใจ แต่เจ้าของก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ของมันเต็มที่นัก

เธอไม่ได้รู้สึกตัวในทันทีว่าต้นตอปัญหาของเธอกำลังนั่งคอยอยู่

+

"ใช่ไหมล่ะ“

ค่อนข้างพอใจไม่น้อยกับการได้เห็นขนมรูปร่างดูดีในเทศกาลเช่นนี้

“วุ้นส้มน่ะ”
เลือกได้ง่ายๆ โดยไม่จำเป็นต้องใช้เวลามากมาย ดูเหมือนว่าเธอจะมีเป้าหมายชัดเจนมาตั้งแต่แรก

“อยากรู้เหตุผลรึเปล่า?”
น้ำเสียงก้ำกึ่งระหว่างคำถามเพื่อชวนต่อบทสนทนากับการหลอกล่อให้ถามเพื่อตอบคำตอบไร้สาระ

เพราะเธอจำได้ว่าอีกฝ่ายบอกว่าจะกลับหอพักก่อนการจุดดอกไม้ไฟ จึงคาดเดาได้ว่านี่เป็นคำแนะนำมากกว่าคำเชิญชวน

“ยากนะ”

พื้นที่คึกครื้นให้ความสบายใจอย่างหนึ่ง ในขณะที่ความสงบให้ความสบายอีกอย่าง

แต่วันนี้เธอมีจุดประสงค์ที่ค่อนข้างชัดเจนในการรับชม

“คงจะนั่น“
ชี้นิ้วตามไปยังตำแหน่งที่ 2

”คันยะซังก็กลับดีๆ ล่ะ“

“...”

พออีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาหาจึงคาดเดาได้ว่านี่คงจะไม่ใช่การรักษาพยาบาล

“อ่อ ฟุจิวาระซัง”
เธอวางหนังสือลง พูดด้วยท่าทีห้วนๆ อย่างที่มักจะทำเป็นประจำ แต่คิ้วขมวดขณะรับฟังคำขอดังกล่าว

แน่นอนว่าเธอมาอยู่ตรงนี้เพราะเธอไม่อยากไปทำกิจกรรมเช่นนั้น

“ก็ว่าง แต่ถ้าฉันบอกว่าไม่อยากไปล่ะ?”

เธอถือหนังสือเล่มเล็กในมือ ถึงจะว่าฝ่ายพยาบาลไม่ได้ทำงานตลอดเวลา แต่คนคนนี้ก็ดูจะว่างเป็นพิเศษ ไม่ทุกข์ร้อนหรือสนใจบรรยากาศการแข่งขันกีฬา

มีจังหวะสั้น ๆ ที่เงยหน้าขึ้นมาหาว มือหนึ่งปิดปาก อีกมือที่ถือหนังสือยืดขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจ ตอนนั้นจึงได้เห็นอีกฝ่ายเข้า

“...”

เพราะคิดว่าคงจะบาดเจ็บมากระมั้งจึงเลือกจะเปิดหน้าหนังสืออ่านต่อ รอให้เพื่อนพยาบาลคนอื่นเข้าไปสอบถามอาการ

แต่สุดท้ายก็กดเปิดหนังสือที่โหลดเก็บไว้ในเครื่องขึ้นมาอ่าน ตั้งใจว่าหากอีกสักสิบนาทีคนตรงหน้ายังไม่ลุกขึ้นมาเธอค่อยริบเสื้อคืนแล้วไปต่อเอง

ความจริงแล้วเธอค่อนข้างแปลกใจด้วยซ้ำที่เสื้อคลุมนั่นช่วยได้ แต่เธอยินดีกับผลลัพธ์นี้ มันคงดีกว่าการต้องรับมือกับอาการที่เธอไม่เข้าใจของอีกฝ่ายอีกรอบ

เธอเดินออกไปเองได้จากระยะนี้ แต่กว่าจะถึงหอพักก็ยังต้องเดินต่อไปอีก ระยะทางที่ผ่านมาก็พิสูจน์ว่าการมีที่ค้ำยันนั้นสะดวกกว่าแม้ว่าเธอจะอยากมีตัวเลือกอื่น

ไม่มีสัญญาณ? แปลก...
ถึงจะว่าสัญญาณสื่อต่าง ๆ ไม่ได้แข็งแรงนักที่เกาะนี้ แต่ตรงนี้เป็นบริเวณชายขอบป่าใกล้โรงเรียน จะอ่อนอย่างไรก็คงจะไม่ใช่ไม่มี

รู้ว่าการจ้องหน้าจอนาน ๆ ในที่มืดไม่ใช่เรื่องที่ดี

+