เขาทำแค่ยักไหล่ให้เมื่ออีกฝ่ายบอกชั้นปี ถ้าอีกฝ่ายไม่ซีเรียสงั้นเรื่องนี้ก็โอเค

“แบบนั้นก็ดี เราจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องการอยู่ร่วมกัน”

เขากำลังจะหันไปเปิดกระเป๋าเดินทางเพื่อเอาเสื้อผ้าเข้าตู้ แต่เห็นว่าอีกฝ่ายต้องการจะจัดโต๊ะเขาเลยหยุดไป

“ให้ช่วยไหม? ช่วยกันจัดมันจะเสร็จเร็วกว่านะ”

เขานั่งมองอีกฝ่ายขณะแนะนำตัวโดยไม่ได้ส่งเสียงใดๆ แต่ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เขาหรี่ตามองนิดหน่อย ดูจะไม่ใช่คนพูดเยอะ

กระทั่งโดนถามกลับเขาถึงยอมปริปากพูด

“ปี2น่ะ นายล่ะอยู่ปีไหน?”

“ฉันเองก็ไม่เคยเห็นนายเหมือนกัน แต่ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จัก”

คงจะไม่ใช่ปีเดียวกับเขาแน่ๆ แต่เอาเถอะ จะรุ่นพี่หรือรุ่นน้องเขาก็เรียกเหมือนกันหมดไม่ได้ต่างกัน

(ไม่เป็นไรค้าบบ ภารกิจรัดตัวกันทั้งคู่เลย555)

“ไง? นายเป็นรูมเมทของฉันใช่ไหม?”

เขาพูดทักทายขณะเดินถือกนะเป๋าใบใหญ่เขาไปในห้องและนั่งลงบนเตียงข้างๆกัน สายตามองปลายเตียงที่อยู่ตรงปนะตูแล้วได่แต่แค่หัวเราะ

เหลือเตียงฝั่งประตูไว้ให้เขาซะด้วย

“ฉัน คิมูระ ริวเซย์ จะเรียกริวเซย์เลยก็ได้ฉันไม่ถือ”

(ขอโทษที่มาตอบช้ามากๆนะครับ พอดีผมเพิ่งถึงบ้าน😭🙏)

วันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมที่เขาต้องย้ายเข้าหอเหมือนเช่นทุกปี ไม่รู้ได้เลยว่ารูมเมทของเขาปีนี้จะเป็นใคร ขอแค่ไม่ทำอะไรวุ่นวายก็คงพอแล้ว…หรืออะไรแปลกๆ

ทันทีที่เปิดประตูและสายตามองผ่านเข้าไปในห้องเขาก็เห็นร่างของชายหนุ่มผมดำที่นอนอยู่ก่อนแล้ว

ดูเหมือนจะเป็นรูมเมทคนใหม่ของเขาสินะ

นิ้วหนึ่งยกขึ้นเคาะประตูให้เกิดเสียงดังก๊อกๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มออกมา

(+)

( ผมจะมาทยอยเพิ่มให้นะครับ!! ถ้าผมตกหล่นใครไปสามารถบอกทิ้งไว้ได้เลย🙇‍♀️🙇‍♀️!! )