(แวะมาปักไว้ก่อนค่ะ🥺)

“นั่นสินะ…”

พยักหน้าเบาๆสายตาก็มองสอดส่องว่ามีใครถือบัตรนักเรียนไว้ในมือเยอะๆไหม

“ขอโทษนะ เคยเห็นบัตรหน้าตาแบบนี้รึเปล่า?”

เขาส่งยิ้มให้คนที่กำลังเดินผ่าน ก่อนเอ่ยทักพร้อมชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง

“หรือแบบนี้?” ต่อด้วยผายมือไปทางยุย

แต่คำตอบรับกลับมาทำให้เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

“อา.. ไม่เจอเหรอ..”

“งั้น..เราเข้าไปหาในตึกเรียนกันดีกว่า” หันกลับไปบอกลูกเป็ดด้านหลังตัวเอง

“อื้อ งั้นไปกัน”

ว่าแล้วก็แตะไหล่เธอเบาๆ ให้เดินออกมาพร้อมกัน

“หาที่ที่คนเยอะอาจจะมีโอกาสหาเจอง่ายขึ้นเนอะ ว่ามั้ย”

ระหว่างทางก็ชวนเธอคุยเรื่อยเปื่อยตามประสา

“ถ้าอึดอัดคนเยอะๆล่ะก็ จับชายเสื้อฉันไว้ได้นะ”

ถ้าไม่เจอบัตรขึ้นมาก็อดกินอาหารกลางวันสินะ.. คิดพลางมองคนที่เดินผ่านไปมา เผื่อจะมีใครสักคนเก็บบัตรพวกเขาได้

“เผื่อเธอเดินหลงด้วย” หันกลับไปมองยุยแล้วหัวเราะเบาๆ

(คนฉวย🥺)

เรียวโตะส่งเสียงตอบรับในคอเบาๆ คงเพราะเคยชินกับนิสัยแบบนี้ของเธอแล้ว เขาเลยไม่แปลกใจเท่าไหร่

“อืมม”

“งั้นไปหาด้วยกันไหม?”

ถามพลางเบนสายตามองไปยังด้านนอกเรือนกระจกที่กำลังมีเพื่อนนักเรียนเดินอยู่ประปราย

“ถ้าช่วยกันหาคงเจอเร็วขึ้นนะ”

เขากระพริบตาปริบกับคำถาม ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆจนตาหยี

“..ไม่เหนื่อยหรอก”

พูดพลางลุกออกจากโต๊ะเพื่อยืนเต็มความสูง

“เพราะฉันแทบไม่ได้หาเลย”

“เธอล่ะ เจอรึยัง?”

แต่ดูจากท่าทางเมื่อครู่ อีกฝ่ายคงจะลืมเรื่องต้องหาบัตรนักเรียนแล้วล่ะมั้ง..

(อะไรเนี่ย55555555555555)

เพราะยังไม่ได้หลับสนิทเลยทำให้ได้ยินเสียงคนเดินอยู่ใกล้ๆ

เขาลืมตาขึ้นมอง เห็นผมสีม่วงผ่านไปไวๆ ทำให้นึกถึงเพื่อนสนิทคนหนึ่ง

“บาระคุง..?”

แต่ยังไม่ทันได้ส่งเสียงทัก เธอก็เดินออกไปซะแล้ว

เสียงพึมพำใกล้ตัวทำให้เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมอง เพราะเพิ่งปิดเปลือกตาลงได้ไม่นาน จึงทำให้ยังหลับไม่สนิท

“ครับ คุโดคุงเอง”

ตอบกลับเสียงเบาพอกัน พร้อมกับส่งยิ้มไปให้เพื่อนร่วมห้อง

“มีอะไรรึเปล่า?”

เสียงฝีเท้าที่ย่างเข้ามาใกล้ทำให้หูเจ้าตัวกระดิกเล็กน้อย แต่ยังคงปิดเปลือกตาอยู่แบบนั้น

จนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตามมาด้วยสัมผัสบนไหล่เบาๆ

“…”

เขากระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับโฟกัส ดันตัวออกจากกระจกที่พิงอยู่ แล้วเปลี่ยนเป็นนั่งเท้ามือกับโต๊ะแทน

“ไง..” เอ่ยทักยิ้มๆ

“ยุยจังก็ออกมาตามหาบัตรนักเรียนเหมือนกันเหรอ?” ถึงวิธีหาของเขาจะเป็นการหลับก็เถอะ