เขาแปลกใจที่อีกฝ่ายมาเรียกชื่อเขาถูกในเวลานี้นิดหน่อยแหะ

ก็คงไม่แย่เท่าไหร่แหะ เขาคิดกับตัวเอง
“เช่นกันนะครับ”

ยิ้มอย่างสุภาพ ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกันกลับไป

(เช่นกันค่ะ ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะสนุกมากเลยค่ะ🤍🤍💪💪 เจอกันหากมีโอกาสใหม่นะคะน้องส้มคุง🤍)

ถึงจะรู้สึกเหมือนตามบางอย่างไม่ค่อยจะทันแล้ว รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยแหะ

…
ตัวเขาที่ต้องรีบเดินเสียอย่างงั้น เพราะออกตัวช้ากว่าอีกฝ่าย
พอเดินมาใกล้ถึงทางลงเขาก็เอื้อมปลายนิ้วไปแตะหลังอีกคนเบาๆ ยังกับว่าถึงตัวแล้ว ก่อนจะค่อยๆลดมือลง พร้อมเริ่มยิ้มแปลกๆให้อีกคน

“ขอบคุณที่มาส่ง(?)นะครับ”
ท่าทีที่ดูแปลกไปก็เริ่มค่อยๆกลับมาดั่งเดิม
.
.
.
“โชคดีนะครับคุณอุวาซะ~“
โบกมือลาอย่างเป็นมิตร

ดวงตาเขยื้อนอย่างแข็งกร้าว เวลาเดียวกับตัวเขาที่นิ่งไป
คงเพราะการถูกสัมผัสที่เพียงปลายคอ ราวกับถูกบางอย่างจ่อเข้ามา มันทำให้เขาถึงกับต้องหยุดหายใจ

หลังมือนั้นจากไป คนตรงหน้ากลับเริ่มดูไม่คุ้นเคย ขณะที่อีกคนยิ้มออกมา ตัวของเขาก็ลืมที่จะต้องยิ้มตอบให้ไปแล้ว

สองเนตรก้มมองมือที่ถูกยื่นให้อีกครา ก่อนจะเริ่มยิ้มอีกครั้งอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

‘อะไรน่ะ’
ปลายผมนั้นพัดผ่านไปตามแรงลมเล็กน้อย

“พูดยังกับว่าถ้าไม่กลับ ตอนนี้แล้วล่ะก็”
“เราทั้งคู่จะโดนผีลักซ่อนเลยนะครับ”

การเย้าแหย่จากปากของคนนึกสนุก ที่พูดอะไรไม่มงคลเช่นนี้ราวกับสาปแช่งให้เรานั้นหายไปเสียอย่างนั้น

สิ้นเสียง ใบหน้าก็โงเงนกลับมาหาคนตรงหน้าอีกครา ดวงแก้วสีแดงนั้นยังคงสั่นไหว อย่างเช่นทุกครั้ง

เขาอ้าปากเล็กน้อย หากแต่ไร้ซึ่งเสียง
.
.
.
” หมดเวลาสนุกแล้วสิครับ “
นี่คงเป็นคำตอบ เวลาร่วงโรยมากไปเสียแล้ว

คนทั้งคู่แกล้งทำเป็นไม่รู้ และความรู้สึกที่ถูกแผดเผากับสีแสดของอัสดง กายาและหทัยย้อมอาบด้วยชั้นบรรยากาศอันน่าวังวน

“—”
มือทัดใบหู พลางสบตาอย่างสนใจในบุคคลตรงหน้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“อา—”
“ยอดเยี่ยมสุดๆไปเลยหล่ะครับ”

เสียงรื่นเริงที่ขาดหายไปจากการลากเสียงหายใจ จบลงด้วยการพูดชม เช่นเดียวกันนั้นใบหน้าหลังพูดเสร็จก็เบือนเข้าหาทิวทัศน์แทน

“ เชิญนำทางได้เลยครับ ”
ความนิ่งถูกหยุดลง ด้วยเสียงจากรอยยิ้มของคนทั้งคู่ เขากล่าวเชิญนำพลางก้าวออกไปก่อน อย่างไม่รู้ทิศ

“ เป็นดวงตาที่สวยดีนะครับ ”
เขากล่าวชมเชย นัยตาแห่งความอดสู ที่ฉายแสงอันน้อยนิดเพียงช่วงยิบตา ก่อนจะมอดดับไป

‘ เป็นดวงตาที่แปลกดีนะครับ ’

การยกยิ้มแห่งปิติสุข ครานี้มันถูกกระตุกขึ้นมาจากการสั่นไหวของความคิดที่โอนเอน ด้วยคำกล่าวว่าตัวของเขานั้นแปลก และถูกชะงักนิ่งเพราะการไม่รู้ว่าสิ่งนี้เป็นคำชมหรือคำสบประมาท

แต่เขารู้ ว่าคำพูดเหล่านั้นจากคนตรงหน้ามันมีอะไรที่มากกว่าแค่คำชมหรือคำด่า

ช่างเป็นคำที่ว่างเปล่าเสียจริง

ผมไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดๆ

"..."
ตามองค้างอยู่คู่กับอีกฝ่าย

"คุณเองนี่ก็ไม่กังวลเลยนะครับ"
หยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่ร่างกายจะเริ่มขยับอีกครั้ง ตาหลบใน ภายใต้รอยยิ้มที่ส่งรับให้

"ถ้าผมเป็นผีขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับนั่น"

"ฮ่าฮ่า"
เสียงหัวเราะอารมณ์ดีอย่างสุภาพชนลอยออกไปกับชั้นบรรยากาศอันอ้างว้าง

'ต่อให้จะมองไม่เห็นน่ะหรอ'
ม่านตาสีแดงตกกระทบแสงสีของอาทิตย์

ใบมือข้างหนึ่งนั้นเพียงคว่ำลงวางปลายนิ้วบนฝ่ามืออีกฝ่าย

"?"
" ริโอะ เอย์ชินสิครับ "
เขาค่อนข้างแปลกใจนิดหน่อย นอกจากจะเรียกเขาด้วยชื่อจริง แทนนามสกุล แล้วยังทวนชื่อผิดแปลกอีก คนที่เขาเคยรู้จักมาไม่มีใครทำแบบนี้กับคนที่พึ่งเจอแน่ๆ

"ปีนเขาสินะครับ ก็ดีนะครับ"
ถึงจะคิดว่าคนตรงหน้าเนี่ยช่างพูดไม่รู้เรื่องเสีย แต่เขาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรออกไปกลับเมินเฉยต่อมันแทน

ลำตัวขยับตามสายตามองไล่ตามนิ้วไปบนเขา

"หวังว่าจะไม่กลับมืดเกินไปนะครับ"

รู้ม่านตาสีแดงขยายขึ้นอย่างสั่นไหวเมื่ออีกคนย่างเข้ามาใกล้

ใกล้จังแหะ

”ดินติด?“
” ติดดินแล้วกันนะครับคุณอุวาซะ “
คนๆนี้จะเล่นคำงั้นหรอ จากวิธีการพูดแล้วดูเป็นคนติดเล่นพอตัวหรือเปล่านะ

” ขออภัยลืมมารยาทพื้นฐานเสียดาย “
พออีกฝ่ายถามขึ้นมาเขาก็นึกขึ้นได้

”ผมชื่อว่า ริโอะ เอย์ชิน ครับ”
ใจจริงก็อยากจะโค้งตัวตามมารยาทให้อยู่หรอก ทว่า ความห่างของระยะอันสั้นนี้ เกรงว่าน่าจะชนกันเสีย

“ ?”
เอียงหัวเล็กน้อย จากการสงสัยว่าอีกฝ่าย มองเห็นเขาหรือเปล่า

แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรไร เอาแต่มองตาไม่วาง

“อุวาซะ ยูซุรุ“
”…“
เสียงทวนชื่อบางลงเรื่อยจนมีแต่ปากขยับ

” ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะครับคุณอุวาซะ “

”คือว่า ช่วยแนะนำสถานที่ที่ในเกาะที่น่าสนใจจะได้ไหมครับคุณอุวาซะ “

ศีรษะเอียงลงเล็กน้อยตามองเอื้อมไปที่ใบหน้าที่ถูกลดลงมาระดับใกล้ๆเขา พลางขณะที่ยักไหล่เบาๆ

"หว่า ขอบคุณนะครับ"
สองมือเขาผสานกันเอง พร้อมยืนห่างอีกฝ่ายเพียงก้าวเดียว

" ดีใจมากๆเลยหล่ะครับ "
แล้วดวงแก้วสองใบนั้นก็เปิดม่านขึ้นมาสบตา

"อา "
พรางเดินก้าวถอยคนตรงหน้าลงมาอีกสองก้าว เพื่อลดระยะ ที่เขาเผลอตัวใกล้

" ผมคือ คนที่เกิดที่นี่นะครับ "
ตาไล่ตาม รอบตัวอีกฝ่ายเพื่อสำรวจ

" คุณคือ ? "
มือป้องปากข้างหนึ่ง พรางทิศทางการมองล็อคเป้ามาที่ใบหน้าคนเบื้องหน้าตน

"ผมขอตอบว่าทั้งหมดแล้วกันนะครับ"

คงไม่เป็นไรถ้าจะโลภมากสักนิดใช่ไหม

สายตายิ้มหลบเงาดำอันน่าพิศวาสสำหรับตน

แต่ที่แบบนั้นจะมีอยู่จริงๆน่ะหรือ ?

เขายิ้มยกอยู่สักพัก แต่ก็ดันไม่มั่นใจขึ้นมา จนเริ่มที่จะหัวเราะออกมาแทน

" ฮ่าฮ่า "
...

ก่อนจะถึงปลายทางนั้นเขาเดินก้าวเท้าช้าลง2จังหวะ

เพื่อที่จะได้คิดอะไรมากขึ้น
ที่จริงเขามองเห็นอะไรแปลกๆจากคนๆนี้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ช่างกลืนกินกับอาภรณ์ของเธอนั้นเหลือเกิน

ที่สำหรับเติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย

ที่สำหรับหนีไปจากความวุ่นวาย

หรือที่สามารถเดินไปเรื่อยๆโดยไม่ต้องคิดอะไร

สำหรับคนอย่างคุณ
ที่ขุ่นมัว และอย่างกับน้ำที่เต็มไปด้วยทราย

" คำตอบของคำถามก่อนหน้านี้น่ะ "

“ด้วยความยินดีเลยครับ”

ของจากคนอย่างคุณ นั่นแหละคือของที่คนอย่างผมน่ะ อยากจะได้มันสะจริง

ฝ่ามือทัดใบหู อย่างอ่อนน้อม ดวงตาไล่ตามมือนั้นไป
ก่อนที่ใบหน้าที่ยิ้มค้างนั้น จะมีเส้นผมปรกลงมาเล็กน้อยในขณะที่ไม่หยุดก้าวต่อไป

‘คำตอบมันจะเป็นที่ไหนกันนะ’
แน่นอนว่าความเป็นจริงแล้วโอกาสที่จะตอบถูกนั้นแทบจะเป็นศูนย์ ยิ่งกับเขาที่ไม่รู้ทางเสียด้วย

” คุณน่ะ อยากที่จะถูกผมถามอะไรหน่อยไหมครับ “

เขาขำในลำคอเล็กน้อย ให้กับเส้นเสียงที่ลากยาวนั้นอย่างใคร่รู้

“คงเพราะว่าจำทางไม่ได้มั้งครับ ถึงจะเกิดที่นี่แต่ก็โตที่อื่นน่ะครับ “
เศษส่วนของความทรงจำที่เจือจางนั้น ทำให้เขาไม่อาจจำเส้นทางได้มากนัก เว้นไว้เพียงสายที่นำทางสู่บ้าน

และเมื่อพลาดสายตาจากผู้หญิงในชุดสีงานศพนี้ ตรงหน้าของเขาเองก็ปรากฏ บ้านของผู้คนมากมาย ที่พวกเขาเดินผ่าน

ครั้นเสียงเพรียกนั้นก็ได้ความสนใจของเขากับมาที่ตัวเธอ

น่าขันเสียจริงที่เราทสองทำราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกติ ทั้งๆที่ตาของเราไม่ยอมมองห่างกัน
ไม่ได้มีคำพูดใดที่แสดงถึงความผิดแปลก แค่เรารับรู้ได้ถึงมันเอง

’คนๆนี้แปลกดีแหะ‘
ความอ่อนแรงจากกล้ามเนื้อตาที่ทำให้ตานั้นกระตุก ในขณะที่เขาเอ่ยปากพูด

” เห ยากจังเลยนะครับกับคนอย่างคุณเนี่ย ถ้าทายถูกผมจะได้อะไรหรือเปล่านะ ว่าไปนั่น“
คำพูดที่ลอยตามเส้นทางสายลม แต่หน้าแปลกที่ไม่มีใครส่งเสียงเดินออกมา

”อะฮ่าฮ่า“
ยืนนิ่งเงียบอยู่นานเขาก็หัวเราะให้กับคำพูดของคำถามจากคนช่างสงสัย ที่ถูกตบท้ายด้วยคำว่าล้อเล่นเช่นเดียวกัน ราวกับเป็นคำพูดตอบตกลงของการละเล่นที่ไร้สาระ
.
.
” แค่กลับมาเยี่ยมบ้านเกิดนะครับ “
“เอ ผมเองก็ปี2เหมือนกันครับ เหมือนว่าเราจะรุ่นเดียวกันเลยนะครับ”

เป็นคนช่างถามเสียจริง แต่เขาเองก็เป็นคนช่างพูดเสียด้วย แม้แทบไม่รู้อะไรจากคนแปลกหน้านี้เลยจนถูกล่วงรู้ไปฝ่ายเดียว

ปากยิ้มขยับพรางมองไปพราง เขาถึงได้สังเกตว่าคนๆนี้แทบไม่กระพริบตาเลย มันเลยกลายเป็นว่าดวงตาของเราทั้งคู่ถูกแช่แข็งเมื่อสบตากัน ราวกับวลีที่ว่าถ้าเรามองลึกลงที่หุบเหว หุบเหวก็จะมองกลับมา

“แล้วถ้าเป็นคุณล่ะครับ คุณจะเลือกอะไรหรอครับ?”
เขาเดินออกไปก่อนสองก้าวแล้วส่งเสียงถามคนด้านหลัง

“เพราะว่าผมคงจะสนใจเส้นทางที่คุณอยากจะนำไป”

“ อา— ไม่เป็นไรหรอกครับ ”
ยิ้มรับพรางโบกมือไม้บางๆตาม

“บางทีคุณอาจะเจอ ด็อพเพิลเก็งเงอร์ ก็ได้มั้งครับ “
” แค่ล้อเล่นน่ะครับ “

“ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ผมเรียนในเมืองน่ะครับ แต่ช่วงนี้โรงเรียนมันปิดปรับปรุงใหญ่น่ะครับ ไอ้นั่นไงครับ เรียนออนไลน์ชั่วคราวน่ะ “

" ? "
สายตาของเขาเองก็จับจ้องคนตรงหน้าไม่พัก
คนที่เดินอย่างเบาบาง
คนที่มีตัวตนอย่างเบาบางเมื่อครู่ แต่ดวงตาสีแดงนั่นจากอีกฝ่ายมันทำให้ที่นี่ดูหนักขึ้นผิดกับเมื่อกี้

" ฮ่าฮ่า ผมไม่เคยเรียนที่ไทเฮย์หรอกนะครับคุณผู้หญิง "
ดวงตาสีแดงของเขาเองก็ถูกเปลือกตานั้นกลืนไปพร้อมกับรอยยิ้ม
.
.
.
ช่างเป็นการพบกันที่พิลึกจริงๆของตัวตนสีเลือดนี้

" งั้นคุณอยากจะแนะนำผมเป็นที่ไหนดีครับ "
พูดอย่างอ่อนน้อม

ตัวเขาเพียงโบกมือให้อีกฝ่าย ที่ไม่รู้ว่าเขาได้หันมามองไหมด้วยซ้ำ

ได้เพียงแต่ไม่เอ่ยคำใดๆอีก เพราะว่าในเวลานี้พวกเขาได้แยกออกจากกันเป็นที่เรียบร้อย

(ขอบคุณสำหรับการโรลที่ยาวนานหลายชั่วโมงนะคะสนุกมากเลยค่ะ5555)

"ได้สิ ได้แน่นอน ผมน่ะถึงจะจำได้หรือไม่ได้ "

" ก็กลับไปหาบ้านตัวเองได้ตลอดนั่นแหละ "
•
•
•
" คุณเองก็ระวังตัวนะครับ อาจะมีผีก็ได้นะครับ "
พูดส่งเสียงอย่างเป็นมิตร

"ผมเองก็หวังว่าคุณโอโตะวะจะกลับไปอย่างปลอดภัยนะครับ"

คนแปลกหน้า ไม่สิตอนนี้ ต้องเรียกอะไรนะ คนรู้จักสินะ อย่างไรเสียในเมื่อได้รู้จักกันครั้งแล้วเราก็อาจะได้พบกันที่ไหนสักที่อีก เพราะเส้นทางที่มันได้เคยมาบรรจบกันแล้ว

" โอโตะวะ ซ– "
ขณะกำลังทวนชื่ออีกฝ่ายอยู่นามนั้นก็ถูกกลืนลงคอไป อันด้วยความตะลึงที่อีกคนเอ่ยปากออกมาอีกครั้ง
แต่คราวนี้บรรยากาศมันต่างไปกับตอนแรกเลยหล่ะ ที่เขาได้ยินคำที่ไม่คิดว่าจะได้ยินออกมา
" ห๊ะ "
" ฉันโตพอที่จะไปไหนเองต่างหากล่ะ "
ทำเอาสรรพนามคำว่าผมที่ดูเป็นผู้น้อยตะกี้หล่นหายไปเลยแหะ

"อะหึ้ม–"
"โอโตะวะ ซัทสึกิ"
"โอโตะวะ ซัทสึกิ"
"ผมจำชื่อคุณไว้แล้วหล่ะครับคุณโอโตะวะ"

"อืมมม"
หันสายหันขวา

" ริโอะ เอย์ชิน ครับ "
เขาเอามือป้องปากพลางบอกด้วยความสนุก

" คุณล่ะครับ ? "
การแลกเปลี่ยน แม้เป็นเพียงแค่นาม แต่นี่คงเป็นจุดพูดคุยเล็กๆที่ทำให้บรรยากาศหนักๆของทั้งคู่ดูบางลง จะอะไรก็ตาม อย่างน้อยก็คงมีเขาคนหนึ่งที่คิดว่าการได้พูดคุยกับคนตรงหน้านั้นแตกต่างจากคนที่เมือง เกาะไทเฮย์เนี่ยแปลกจริงๆ คนตรงหน้าเขาเองก็แปลกหน่อยๆ แต่เขาชอบที่มันเป็นแบบนั้นนะ