....

อายาโตะอ้าปากเหวอ ทำหน้าสะพรึง ถึงจะคาดเดาคำตอบไปมากมายสักแค่ไหนก็ไม่นึกว่าคำตอบของอีกฝ่ายเป็นแบบนี้

ปัญหาโลกแตกของจริง...

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มยกมือกุมขมับรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วของวัน ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดสนิทแล้ว

(กดจอยโรล)

อายาโตะเดินผ่านทางมาแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเงาของคนๆนั่งอยู่เงียบๆ เขาพิจารณาลักษณะของคนๆนั้นอยู่ครู่หนึ่งถึงจะนึกออก

นั่นยูระคุงไม่ใช่เหรอ...อายาโตะมองอย่างงุนงงว่าคนอย่างยูระจะมานั่งทำอะไรในเวลาโพล้เพล้แบบนี้ อีกทั้งสีหน้ายังดูเคร่งเครียดเหมือนมีเรื่องหนักใจ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นส่วนตัว เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา

"ว่าไง ยูระคุง ทำไมนายทำหน้าเครียดงั้นล่ะ"

เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังก้มหน้า ดวงตาจ้องเขม่นไปยังพื้นดินอันว่างเปล่า หัวคิ้วกดลงอย่างเคร่งเครียด เหงื่อเย็นผุดขึ้นมาจนรู้สึกชื้นที่แผ่นหลัง

เขาจะนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นหลายนาที— ไม่กะพริบตา ไม่เคลื่อนไหว นิ่งเสียจนดูราวกับเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง

และไม่ว่าคุณจะคุ้นเคยกับใบหน้าของเขาหรือไม่ก็ตาม
อะไรบางอย่างก็แผดร้องสั่งให้คุณก้าวเท้าเดินเข้าไป

และเอ่ยทัก

> _______

(ไม่เคยผิดหวังกับสองแอล)

(เพราะไม่เคยหวัง .ยืนรอดูคนนั่งไม่ลุก)