ก็ไม่ได้ผิดแปลกจากที่อีกฝ่ายพูดเสียเมื่อไหร่ วิชาคำนวณที่ถึงภายนอกจะดูเถรตรงแต่ก็ซับซ้อนกว่าที่คิดเป็นศัตรูตัวฉกาจของหลายๆคนเลยทีเดียว

" ก็จริงอย่างที่เธอพูด "

เธอหัวเราะออกมาเล็กน้อย

เริ่มเปิดหนังสือของตัวเองบ้าง ก่อนที่จะได้ยินเสียงพึมพำของคนข้างๆ

" ถ้าอ่านคนเดียวมันยาก "

" เธออยากลองอ่านด้วยกันมั้ย "

" อาจจะได้ผลดีขึ้นกว่าเดิม "

" ได้สิ "

คราวนี้เธอเป็นฝ่ายเดินตามเขาบ้าง ก้าวเดินช้าๆพลางสำรวจรอบทิศไปด้วย

ดวงตาสอดส่องไปทั่ว ฝั่งนู้นทีฝั่งนี้ที

" ฮืม..เหมือนจะไม่เห็นเลยน้า "

" เป็นไปได้ด้วยแฮะ ที่มันจะไม่อยู่แถวโต๊ะเธอ "

โคลงหัวเล็กน้อยระหว่างเดินไปที่ใหม่

ดวงตาสีซีดกวาดมองไปรอบห้อง

ขาเรียวมุ่งไปยังจุดหมาย

" ถ้าโต๊ะเธอไม่มี โต๊ะอาจารย์จะมีรึเปล่านะ? "

กวักมือเรียกเธอมาหาตรงนี้

ขยับเว้นที่ว่าง พลางมือก็หยิบหนังสือจากกระเป๋าขึ้นมา

" คณิตศาสตร์แน่ะ "

" ตัวร้ายสุดๆ "

มองปฏิกิริยาคนข้างๆอย่างขบขัน เธอแค่ถามแท้ๆ ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย

" อ๋ออ..อย่างนี้นี่เอง มีในโจทย์สินะ "

ลากเสียงยาวพร้อมพยักหน้าอย่างเข้าใจ

" เป็นวิธีที่ดี "

" การจำเป็นภาพช่วยได้เสมอ "

ถึงจะมีรอยยิ้มติดมุมปากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยเย้าแหย่อะไรให้อีกฝ่ายเสียความมั่นใจไปมากกว่านี้

" ก็..พอสมควรแล้วล่ะ วันนี้ลองมาทำโจทย์ดู "

" จะได้รู้ว่าที่อ่านไปเข้าใจถูกมั้ย "

+

" ไม่ได้หมายความไม่ดีเสียหน่อย "

" เป็นเด็ก.. "

เธอเว้นช่วงไปครู่ รอยยิ้มขบขันถูกส่ง

" ก็น่าเอ็นดูดีนะ "

อดใจยีผมไม่ได้ ขยี้จนกลุ่มผมนั่นขึ้นฟู

หัวเราะเบา ๆ กับท่าทีเอาจริงเอาจัง

" ได้สิ ชั้นแล้วแต่เธออยู่แล้ว "

เมื่อได้ข้อสรุปก็เดินนำไปก่อนเช่นเคย

ก้าวเดินที่ไม่ได้เร็วแต่ก็ไม่ได้ช้าทำให้ใกล้ถึงที่หมายในเวลาเพียงไม่กี่นาที

" อ่ะ..เราหาแถวๆใต้ตึกด้วยก็น่าจะดีนะ? "

เสียงอื้ออึงในลำคอทำให้เผลอตัวก้าวถอยอัตโนมัติ

อ่ะ

ตื่นแล้ว

รอยยิ้มประดับใบหน้าเช่นเดิม ในหัวนิ่งคิดอะไรบางอย่าง

เรียวขาก้าวเดิน ถือวิสาสะนั่งข้างๆเจ้าตัวพร้อมกับกางหนังสือออก

" ใช่แล้ว "

เธอตอบเพียงสั้นๆ พร้อมเอ่ยถาม

" ไม่นึกว่าจะได้เจอเธอตอนนี้ "

" มาอ่านหนังสือเหมือนกันหรอ "

ขยับเข้าใกล้เพียงนิด ก่อนจะชี้ที่รูปวาด

" แปลกใหม่น่าดู ไม่เคยเจอในบทเรียนเลย"

( ยัยเนี้ย คิคิ ตอบด้วยก้ได่)

" ไม่หรอก "

เงียบไปคล้ายนิ่งคิด คงไม่ได้ตลกอะไร

" ก็ไม่ได้ดูแย่ "

" เหมือนพวกเด็กเล็กตอนเล่นซนทำนองนั้น? "

เธอว่าพลางโคลงหัว รับรู้กับคำขอบคุณนั้นแต่ไม่ได้พูดอะไร

" อืมมม ก็ดูเป็นไปได้ "

" ไม่แน่ใจเสียด้วย "

" เธออยากลองหาดูมั้ยล่ะ "

ฝีเท้าหยุดกึก ถ้าเขาอยากลองหาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธนี่นา

(เย่ๆๆๆ วิ่งมาแจม)

ถ้าเห็นคนหลับก็ไม่ควรปลุก คือคำที่เธอถูกสอนมาช้านาน

และใช่ ถึงจะอยู่ในช่วงเทศกาลเช่นนี้เธอก็ไม่มีความคิดที่จะปลุกคนนอนขึ้นมา

แต่

ใช่ว่าจะไม่สนใจ

เรียวขาก้าวยาวอย่างเงียบเชียบ เอียงหัวเพื่อสังเกตการณ์ภาพตรงหน้าผ่านทางด้านหลังของอีกคน

รูป?

ตัวอะไรล่ะนั่น ?

กระดาษติว?

เผลอตัวหัวเราะเบาๆออกมา

พลาดซะได้ หวังว่านั่นจะไม่ทำให้เขาตื่นนะ?

( โกดๆ กลับมาตอบแม้จะผ่านไปนานมาก)

เธอไม่ได้ตอบรับคำที่คล้ายจะปฏิเสธนั่นก่อนจะพยักหน้ารับคำที่บอกว่าให้ช่วยเอาใบไม้ออกให้หน่อย

" นึกว่าเธอจะอยากเอากลับไปด้วยซะอีก "

เอ่ยเย้า พร้อมขยับเข้าไปใกล้ขึ้น เรียวแขนขยับสัมผัสสิ่งแปลกปลอมนั่นแผ่วเบา

ใช้เวลาไม่นานก็ผละออก

เธอนิ่งมองหน้าเขาชั่วครู่

ก่อนจะหันกลับเพื่อเดินไปทางเดิม

" เสร็จแล้วค่ะ เราไปหาบัตรกันเถอะ "

( ขยันสุดๆ สุดจายอดนิ )

( เห้อน่ารักจิงๆ เห้อเห้อๆๆ เพ้ด )

( ทามมายอ่า หม่าม๊ามะจ๋วยยอ 😿😿 )

( ห้ามดูอายัย มะเหนมียัยเยย!!! )

( ไม่ชอบให้กอดแร้วหรอ เสียใจอ่า 😿 )