“จิ๊— ยูคาตะนี่ยังเดินยากเหมือนเดิม“

เสียงบ่นมาก่อนร่างของเธอ ก่อนจะเดินเตาะแตะหงุดหงิดออกมาด้วยชุดยูกาตะสีแดงลายดอกไม้ พร้อมติดดอกไม้ไว้บนหัว

“…”

“มีชุดอื่นมั่งไหม นายนี่”

“แล้วมองทำไมนักหนา?”

เอ่ยทักเรื่องชุดเป็นอันดับแรก ก่อนจะกอดอกเต๊ะท่าไม่พอใจ ยกเท้าแตะพื้นไปมา 💥💥💥💢💢

“….เหอะ“

สบถเบาๆก่อน หันหลังสับขาเข้าหอไปแล้วปิดประตูดังลั่นหอพัก

ปั่ง-!

[ จบรูท! ]

”ฉันไม่ตกลงหรอกนะ ไปล่ะ“

พูดงั้นแล้วก็เดินหนีขึ้นหอไปเรียบร้อย แต่คำพูดของเธอก็คงเหมือนตอบตกลงไปกลายๆล่ะมั้ง..(?)

“…..”

หันหน้ากลับมาก่อนจะมองพินิจจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า

”รู้ไหมว่าฉันกับนายจบไปนานแล้ว..“

ปั่ก -!

ก่อนจะกระทืบเท้าอีกคนไปแรงๆก่อนเอามือมาบังหน้าปกปิดใบหน้าขึ้นสีที่ไม่สบอารมณ์ของตน

”…ต แต่ฉันจะไปงานนั้นอยู่แล้ว—!!“

”ไม่ต้องมาชวนก็ไปอยู่แล้ว ก ก็อาจจะบังเอิญเจอ—“

พูดไม่เป็นศัพท์ก่อนรีบหันหลังกลับก่อนจะพูดทิ้งท้าย

+

"อะ...เอ่อ“

”อึก“ กลืนน้ำลายเสียงดังก่อนจะทำใจถามไป

”ดอกไม้ไฟนี้...“

”ไปกับฉันได้มั้ย“

สายตาลงไปมองแต่พื้น ใบหน้าสีขาวโพลนกับมีแต้มสีแดงบางๆค่อยๆขึ้นมา

ลงมาอย่างปลอดภัยก่อนถือเกี๊ยะไว้ข้างหนึ่ง ก่อนปัดตัวไปมา แล้วเตรียมเชิดหนีขึ้นห้อง

“?”

หันหน้ากลับไปหาอีกฝ่าย

“มีอะไรอีก?” เลิกคิ้ว

“…….”

ฟังเงียบๆไม่พูดอะไร พูดมาสักพักก็ถึงหน้าหอพักหญิงแล้ว ก่อนเจ้าตัวจะกระทุ้งหลังไปสองที

“ปล่อยได้แล้ว”

พูดงั้นสั้นๆ

“…..”

เงียบไปก่อนขยับตัวชิดขึ้น

“จะไปรู้เรอะ”

พูดแบบนั้นก่อนมองข้างทางไปเรื่อยๆ

“ต่อให้สิ่งนั้นกลับมาจริง”

“นายแน่ใจเหรอว่าจะไม่เดินหนีไปเหมือนกับที่ทำกับฉันไว้?”

ถามจี้ไปอีกจึ้ก

“…..หา?”

“อย่างนายเนี่ยนะ”

พูดจิกกัดไป เบ้ปากไป ก่อนสังเกตเหนใบหูแดงๆ ก็ขมวดคิ้วแล้วดึงหูอีกคนหผแรงๆ -!

“….”

พอดีงเสร็จก็หันหน้าไปทางข้างทางมองอะไรไปเรื่อย เงียบซักพัก

“ถ้าหวังให้สิ่งที่รักกลับมาก็ลองมองย้อนกลับมาดูตัวเองก่อนนะ”

“บางทีสิ่งที่รักนั่นอาจจะไม่อยากกลับมาแล้วก็ได้”

พูดตอบไป

พอถูกอุ้มขึ้นมาก็รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด ทั้งที่เป็นคนที่เกลียดเข้าไส้แท้

“……..”
ระหว่างทางก็เงียบตลอดจนอีกฝ่ายถามขึ้นมาก็ลู่คิ้วเบาๆ

“ไม่ได้จะมีคนเดียว”

“..แค่โดนเท- เห้อช่างมันเถอะ”

ก่อนจะสับหัวอีกฝ่ายไปที ถามไม่เข้าเรื่องแล้วนิ่งสักพัก

“… อยากได้อะไรกลับมา?”

ถามขึ้นมาโต้งๆ ไม่บอกด้วยว่าแอบดูมา

“….”

มองของที่ยื่นมาเบะปากเบาๆ ก่อนจะจับมาแล้วแกะก่อนยัดเข้าปากเคี้ยวกร้วบๆๆๆๆ

“เห้อ”

เห็นอีกฝ่ายย่อตัวลงก็ ลู่คิ้วใส่ ก่อนถอนหายใจ แล้วแอบถีบหลับอีกฝ่ายไปสักป้าบ

หมั่บ-!

แต่หลังจากนั้นก็เหมือนมีน้ำหนักโถมไปที่หลังอีกฝ่าย ก่อนจะมีแขนเล็กเข้าไปคล้องคออีกฝ่ายแบบหลวมๆ

“……”

เงียบใส่นานก่อนจะยกชายเสื้อยูกาตะตัวเองมาขยี้หน้าตัวเองแรงๆหลายที

“…ถ้ารู้สึกผิดเพราะเรื่องเก่าก็ลืมมันไปได้เลย”

“เพราะฉัน ‘เกลียด‘ นายเข้าไส้รู้ไว้ซะ”

พูดพลางหันหน้าไปมองอีกคน สีหน้าที่จริงจังไม่มีความอ่อนแอหรือเห็นใจอะไรทั้งนั้น

“ถ้าอยากจะไปส่งอะไรก็เชิญ”

“แต่รู้ไว้ว่าฉันจะไม่ใจอ่อนอะไรทั้งนั้น”

กอดอก แล้วพูดออกมา ถึงจะพูดจาเด็ดขาดอะไรก็ดูจะใจอ่อนอยู่เล็กน้อย

พยายามดิ้นมาตลอดทั้งทางจนค่อยๆผ่อนแรงลงแล้วนั่งก้มหน้าที่ม้านั่ง ก่อนหันควับไปทางอื่น

“……..”

“ทำไมต้องมาทำดีด้วย มันไม่ใช่นายเลย”

พูดออกมาทั้งๆที่หันไปอีกทาง

“รู้สึกผิดขึ้นมาหรือไง?”

ถามไปทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้านี่แหล่ะ

“—!!! ไอ้บ้าจะอุ้ม—”

พลันยังไม่ทันตอบก็โดนคนตัวใหญ่กว่ายกตัวปลิวลอยไปท่ามกลางเสียงชน ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงแปล๊ดไม่ต่างกับสีผมตัวเอง

“ปล่อย- บอกให้ปล่อยไง-..!”

มือเล็กพยายามดันหน้าอีกฝ่ายออกไปอีกมือก็เอามือก่ายหน้าตัวเองปิดบังสีหน้าที่แดงราวกับแอปเปิลไว้ไม่มิด

“นายจะมาสนใจอะไรฉัน.. ทำไมไม่เดินหนีไปแบบทุกทีล่ะ ไอ้คนบ้า-!”

เด็กสาวพูดตะกุกตะกักพลางดิ้นแรงขี้น

“—-!”

ผลั่ก—!!

พออีกคนมาประคองก็ผลักอีกฝ่ายไปเต็มแรงก่อนหายใจแรงเล็กน้อย

“ไม่ต้องมายุ่งน่า—”

เสียงหายใจติดขัดกับจังหวะที่อีกคนมาใกล้ก่อนจะถอดรองเท้าออกแล้วพยายามลุก

“—!!“

เดินไปไม่ทันไรก็ต้องทรุดเพราะเจ็บอีกครั้ง ก่อนจะเอากำปั้นทุบพื้นย้ำๆ

”โถ่เว้ย-!“

“หา?”

“ละมาสนอะไร ‘เท้า’ ฉันไม่ทราบ??”

จิกแรงใส่อีก ก่อนจะเริ่มอ้าปากแว้ดใส่ แล้วเกือบยกเท้าใส่แต่ติดยูกาตะ ก่อนจะหันหนี

“คนอย่างฉันมาเองก็กลับเองได้ย่ะ”

ก่อนจะหันแล้วเดินสับไป ไม่นานนัก

โครม-!

ล้มหน้าขะมำตรงนั้นเลย

“…….”

กอดอดแล้วเหลือบมองที่เขียนก่อนเลิ่กคิ้วราวกับสงสัย

“…”

“อืม ก็คงกลับ”

ก่อนเงยไปมองแล้วเบะปาก

“ถามทำไม? นายสนใจเรื่องของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”

จิกกัดไปอีก1

เหลือบมองเสียงเบาๆนั่น ถึงจะเบาแต่เจ้าตัวก็รับรู้ล่ะนะ ใช้หางตามองหน่อยๆ ก่อนจะจิ๊ปากแรงๆ

ปั๊ก—-!!!

พอผูกเสร็จก็สับเท้าแล้วไปศอกใส่แรงๆที่เอว 1 ที

“แล้วใครใช้ให้ปล่อยให้เด็กสาวตัวเล็กๆยืนเหงาอยู่คนเดียวล่ะ ไอ้คนไร้หัวคิดเอ้ย-!”

ไม่วายมาด่าถึงที่ก่อนจะรีบหยิบใบแล้วยัดปากกาใส่มือ

“เอาไปเขียนไป”

หึ กอดอกหันไปอีกทาง

มือขยำใบคำขอแน่นขึ้นก่อนจะจิ๊ปากแล้วก็ใช้มืออีกข้างยีผมตัวเองแรงๆ

“แล้วมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไมยะ..”

พูดจิกกัดเบาๆ

“ก็เห็นอยู่ว่ามาคนเดียว ไม่ได้มากับผีที่ไหน”

พูดประชดประชันก่อนจะพยายามคลี่กระดาษให้เรียบเหมือนเดิมแล้วเดินไปใกล้ต้นทานาบาตะ เหมือนพยายามจะห้อยใบขอ

”…???“

ได้ยืนเสียงหายใจข้างหู ก่อนจะขนลุกซู่แล้วหันหลังขวับไปทันทีก่อนจะทำหน้าแหยงแล้วถอยห่าง

”..มาทำอะไรข้างหลังสาวน้อยกันยะ“

”โรคจิตเรอะ“

ทำท่าแหยงสุดๆ

สาวในชุดยูกาตะสีขาวประดับลายคล้ายผลแอปเปิล ที่กำลังยืนเขียนขอพรอย่างหงุดหงิด

“โถ่เว้ย- ไอ้กร๊*กนั่นดันเทนัดซะได้“

”อย่ามาปล่อยสาวน้อยเดิน
นในงานแบบนี้คนเดียวสิยะ-.“

เด็กสาวตัวเล็กบ่นพึมพำคนเดียวเสียงดังจนเป็นปกติ ก่อนแอบฟึดฟัด สูดขี้มูกปาดน้ำตาเล็กๆ

“…ขอให้เจอผู้ชายดีๆมั่งเถอะเจ้าค่ะ ท่านหญิงทอผ้า..“

หลับตากำใบพรที่เขียนไว้แน่น ราวกับอ้อนวอน โดยไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมา