“อะ- เอ่อโทษที...” จ้องไม่ละสายตา

“แค่คิดว่าา ....ริงโกะแต่งอะไรก็ดูดีไปหมดเลย แฮะ-”

หันไปหลบสายตาอีกคน จริงๆเขาก็ไม่ได้เก่งเริ่องแฟชั่นนัก แต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบสะทีเดียว

“อ่า ยังไงก็ขอบคุณที่มาด้วยนะ-”

ดีใจไม่น้อยที่อีกคนมาจริงๆ

สะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงเท้าอีกคน ก่อนจะตั้งใจฟังอีกคน

เพียงแค่อีกคนพูดกลับมาแบบนั้น กลับทำให้เขาดีใจจนยิ้มค่อยๆออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

”อื้ม-“

”ฉันจะรออยู่หน้าหอพักเวลา5โมงนะ”

สีหน้ายิ้มระรื่นดีใจจนพูดทั้งที่ยิ้มอยู่แบบนั้น

“…..”

หันหน้ากลับมาก่อนจะมองพินิจจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า

”รู้ไหมว่าฉันกับนายจบไปนานแล้ว..“

ปั่ก -!

ก่อนจะกระทืบเท้าอีกคนไปแรงๆก่อนเอามือมาบังหน้าปกปิดใบหน้าขึ้นสีที่ไม่สบอารมณ์ของตน

”…ต แต่ฉันจะไปงานนั้นอยู่แล้ว—!!“

”ไม่ต้องมาชวนก็ไปอยู่แล้ว ก ก็อาจจะบังเอิญเจอ—“

พูดไม่เป็นศัพท์ก่อนรีบหันหลังกลับก่อนจะพูดทิ้งท้าย

+

"อะ...เอ่อ“

”อึก“ กลืนน้ำลายเสียงดังก่อนจะทำใจถามไป

”ดอกไม้ไฟนี้...“

”ไปกับฉันได้มั้ย“

สายตาลงไปมองแต่พื้น ใบหน้าสีขาวโพลนกับมีแต้มสีแดงบางๆค่อยๆขึ้นมา

“อะ...อื้ม”

เขาค่อยๆปล่อยคนตัวเล็กกว่าลงช้า ค่อยๆปล่อยขาทีละข้าง

“เดินกลับห้องดีๆนะ” ยังคงห่วงว่าอีกคนจะไปล้มอีก

“...”

“...”

ปล่อยอีกคนเดินกลับ

“เอ่อ... ริงโกะ!”

‘รู้ชัดๆเลยนี่‘ ถามมาขนาดนี้ยิ่งทำให้แน่ใจว่าอีกคนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

”ไม่แน่ใจหรอก...“

”มีแต่ต้องพยายามเท่านั้นแหละ....เพราะถ้าไม่พยายามให้รู้ก็ไม่รู้ใช่มั้ยล่ะ...“

คำพูดที่ดูเรียบเฉยแต่ออกมาจากใจจริง เขาเองก็ไม่ใช่คนชอบพูดโกหกอยู่แล้ว ทุกคำพูดจึงมีน้ำหนักเสมอ

”ถ้ากลับมาก็คงจะดี...“

“โอ้ยๆๆ อะไรเนี่ย ” โดนดึงหูไม่ทันตั้งตัวเล่นร้องเอายกใหญ่

สิ่งอยากให้กลับมาจริงๆก็อยู่ไม่ไกลแล้ว แค่อยากให้กลับมาแล้วไม่กลับไปเป็นแบบเดิม

‘เอ๊ะ-?‘

“...ร...รู้หรอว่าหมายถึงอะไร” สีหน้าตกใจเล็กน้อยแค่อยากให้แน่ใจว่าเข้าใจถูกมั้ย

“อื้มม...” พูดมาแบบนั้นเขาเองก็ไม่ขอยุ่งดีกว่า

ได้เพียงรับฟังไว้ดีกว่าเยอะ

”อ้ย-” โดนสับหัวเข้าให้

“ขอโทษครับ แฮะๆ-” ถ้ามือไม่ได้อุ้มอีกคนอยู่คงจะเกาหลังคออยู่

‘อยากได้อะไรกลับมา’ทวนคำที่อีกคนพูดในใจครู่เดียว

“เอ๊ะ-!?”

ต้องทวนถึงจะนึกขึ้นได้ ในสีที่ดำและขาวกลับมีสีแดงปรากฏขึ้น ตรงปลายหู

“ก็-...ก็--เอ่อว่าไงดี...--”

“...พวกสิ่งที่รักมั้ง-”

กำกวมสุดๆ

เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงที่อีกคนโถมตัวเข้ามากลับดีใจขึ้นมา แถมยังดีใจที่รับขนมไปกินอีก

เขาจับขาเธอแน่นจับให้กระชับไม่อยากให้เธอต้องล่วงหรือบาดเจ็บอีกครั้ง

“จับไว้แน่นๆนะ...”

ถึงจะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนแต่กลับรู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก

เขารู้สึกเหมือนได้รับรางวัลเลย

“...”

“นี่-... ทำไมถึงมาคนเดียวหล่ะ”

‘เกลียดสินะ’ ถึงคำนี้จะทำให้เจ็บแปรปแต่ก็ไม่อยากจะตัดอยู่ดี

”เอ้า-”

ยื่นช็อกโกแลตรสแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาฃให้อีกคน เขาพกเป็นปกติ

“ขึ้นหลังมั้ย?”

เดินไปย่อตรงหน้าอีกคนแล้วหันหน้ามาถาม

ท่าทีแบบนั้นทำไมกลับยิ่งทำให้รู้สึกเป็นห่วง

“ก็...”

ตอบไปก็คงดีกว่าเก็บเงียบ

“นั่นสิ..ไม่สมเป็นฉันเลย....”

ยังยืนอยู่ข้างๆม้านั่ง ไม่ไกลจากอีกคน

“คงจะไม่อยากพลาดอีกรอบมั้ง-”

พอเห็นท้าล้มอีกคนก็เอาแต่ภาพซ้อนเรื่องเก่าขึ้นมา

”แค่รู้สึกว่า ไม่อยากทิ้งไป..มั้ง....“

เป็นความรู้สึกที่ยากจะเกิดขึ้นกับเขา แต่เพราะอะไรถึงเกิดขึ้นกัน

สีหน้าที่มุ่งมั่นพลางคิดไปพร้อมกับสายตาที่รายล้อมพวกเขา

ระหว่างอีกคนพูดก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงรับฟังจนกระทั่งอีกคนเริ่มดิ้น

เขาแค่ไม่อยากให้ตัวเองทำให้วันนี้เป็นวันที่แย่ของอีกคน

ก่อนจะมาหยุดที่ตรงม้านั่งเล็กใกล้ๆ คนไม่ได้น้อยมากแต่ก็โล่งกว่าข้างใน

”ก็...เล่นล้มขนาดนั้นจะเดินไหวได้ไงเล่า”

“และก็เหตุผลส่วนตัวด้วย...“

”ให้แบกขึ้นหลังกลับมั้ยล่ะ?“ เปลี่ยนเริ่องทันที

สีหน้ายังคงเป็นห่วง

!!!

ถึงแรงผลักจะไม่ทำให้เจ็บแต่กลับสะเทือนใจเขา

ถ้าให้คิดได้อีกครั้งว่าเขาทั้งคู่จบกันไปแล้ว

??!!

ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าเหตุการณ์มันคุ้น พอเขาเห็นคนตรงหน้าล้มอีกรอบ เขาก็พุ่งตัวไปหาทันที

“พอได้แล้วน่าา-”

ก่อนจะอุ้มอีกคนขึ้นเพื่อเดินออกจากฝูงชนไปหาที่นั่งพักใกล้

เขาขำแห้งเล็กน้อย มาแบบนี้ถ้าเป็นตอนเมื่อก่อนคงคิดอีกแบบได้ แต่พอเป็นตอนนี้-

?!!

ไม่ทันขาดคำเขาอีกคนก็ล้มไป ก่อนจะรีบไปรอประคองอีกคน แต่เพราะไม่ทันตั้งตัวอีกคนล้มไปก่อน

”ลุกไหวมั้ยเนี่ย?-“

เขายื่นมือไปรอรับอีกคนเพื่อรอดึงขึ้น

“อ่าา..”

“เอ่องั้นน กลับเองไหวมั้ยล่ะ..?”

คิดสักสักพักก่อนจะพูดถามไป เขาเกาแก้มเล็กน้อย

เขาอยากจะอยู่กับเธอสักพัก ยังคงห่วงทั้งทางกลับและ’รองเท้า‘ที่เธออาจจะไม่ชิน

ข้อความบนกระดาษปรากฎกว่า “ขอสิ่งที่มีค่ากลับมาในชีวิต”

ก่อนจะผูกกับกิ่งไผ่ข้างๆกับอีกคน

“จะกลับเลยมั้ย?...“

“โอ้ยย-!” เสียงดังสุดของวันนี้เลยถึงจะไม่ได้มากก็เถอะ

ตกใจนิดหน่อยแต่ตัวเซไปข้างๆไม่ไกล ลูบๆเอวเล็กน้อย

‘ไม่เปลี่ยนเลยแฮะ‘ นิสัยเข้าใจยากของอีกคนยังคงน่าคิดถึง

“อะ-”

“ขอบคุณคับ” รับกระดาษอีกคนมา ใจเขาชื้นขึ้นทันตา

อีกคนยื่นกระดาษสีเหลืองให้ ถึงจริงเขาจะอยากได้สีขาว แต่ไม่พูดไปจะดีกว่า

+

“งั้นหรอ..”

“งั้นไม่ยุ่งก็ได้...”

น้ำเสียงดูแผ่วเบาลงจากตะกี้นิดหน่อย ถึงจะแอบห่วงเล็กน้อย แต่ก็เดินออกไปช้าๆ เหมือนจะเสียดายที่เข้าไปทัก

‘แล้วจะขยำทำไมนั่น‘ เหลือบไปเห็นอีกคนคลี่กระดาษมาผูกใหม่ก็อดสงสัยไม่ได้

แต่ก็ไม่ได้พูดถึงแต่อย่างใด

เขาเดินไปเหมือนจะมุ่งไปทางที่รับกระดาษ

“อ่านั่นสินะ...”

เขาเอามือมาป้องๆตรงหน้าท่าทีที่เชื่องช้าและเหมือนไม่ได้เจตนาร้าย

“ขอโทษที...แค่บังเอิญผ่านมาน่ะ..”

เขาเกาหลังคอเบาเหมือนพยายามนึกคำพูด

“ว่าแต่วันนี้มากับใครหรอ?”

สายตาที่มองไปยังแอปเปิ้ลที่กำลังหงุดหงิดเหมือนเป็นสายตาที่หวนคืน ยังคงนึกถึงเรื่องเก่าๆ

เขาถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนอีกฝ่ายจะพูดจนจบ เขายังคงคิดว่าเขาควรจะทักมั้ย

’แต่ถ้าไม่ทัก อาจจะไม่ได้เจอเธอแบบนี้อีกก็ได้‘คิดในใจกับสีหน้าที่เรียบเฉย

“...”

“อ่า..” เสียงและลมหายใจแผ่วเบาค่อยๆออกมา ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรับรู้มั้ย

"เคียวเซนเองค้าบบ~“

พูดชื่อพรางเอามือปิดหูหนึ่งข้างเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“...”

เขาถอนหายใจพร้อมลุกขึ้นยืนก่อนจะมองไปอีกทาง

“งั้นไปก็ได้-....”

แต่ยังคงยืนมองโรงเรียนอยู่แบบนั้น

“เห้อออ-”

ป้ก-!

เสียงดีดหน้าผากดังขึ้นถึงจะไม่ได้แรงนักแต่คงทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวได้

แต่คาดไว้ว่าคงไม่พ้นโดนบ่นแน่ แต่ปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีนัก