" โห้? " เจ้าของคำถามยิ้มร่าก่อนจะเดินเข้ามาอีกฝ่าย

" ยังไม่ถูกน้า~ "

น่าเสียดายที่มันเป็นคำถามที่ต้องเดาคำตอบในใจอีกฝ่ายให้ถูกล่ะน่ะ

" ลองทายอีกครั้งดูมั้ยล่ะ? " เขาพูดพลางเอามือทั้งสองข้างไพล่ไว้ด้านหลัง

" อุหวา— "

เขารู้อยู่แล้วว่ายังไงอีกฝ่ายก็ต้องนึกหงุดหงิด ทั้งปฏิกิริยา รวมถึงแรงที่กดมาบนไหล่ของเขา

" ผมเปล่าหาเรื่องอะไรน้า~ " เขายิ้มร่าพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นสัญญาณว่ายอมแล้ว

" แต่ว่าน้า.. "

" มันก็เรื่องจริงใช่มั้ยล่ะ? ที่ผมพูดน่ะ

ไม่งั้นคงไม่จ้องผมขนาดนั้นหรอก "

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาช่างสังเกตกว่าที่หลาย ๆ คนจะคิด แต่การสังเกตของเขามันออกแม่นเกินไปหน่อยล่ะมั้ง?

" ก็นั่นสินะ " เขาพูดดวยน้ำเสียงอารมณ์ดีเช่นเดิม

" แต่ก็ดีแล้วล่ะ "

โคเซะพูดพลางเดินห่างออกมาจากอีกฝ่ายนิดหน่อย

" แล้วซาคุซังล่ะ ? "

...

" มาแค่จับกาจริง ๆ น่ะหรอ? "

จะพูดว่าเหมือนโดนจับผิดก็มิปาน เพราะต่างคนก็ต่างมีความลับเป็นของตัวเองทั้งนั้น แต่ในมุมมองของเขามันก็แค่การถามทั่ว ๆ ไปล่ะนะ(?)

" ผมหรอ... "

โคเซะมองมาที่อีกฝ่ายโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

" ก็ไม่มีเป็นพิเศษนะ ผมแค่เดินไปเรื่อยน่ะ "

ปฏิเสธไม้ได้เลยว่าเป็นคำพูดที่ไม่ว่าดูยังไงก็กำลังกวนกันชัด ๆ แต่ทางที่ดีจะทำเป็นเชื่อเขาบ้างก็ไม่เสียหายนะ

" ... "

" นายเชื่อมั้ยล่ะ? "

หรือบางทีอาจจะต้องทิ้งความเชื่อใจกับเขาไปเสียซะบ้าง(?)

แม้คำพูดของอีกฝ่ายจะดูจริงจังแค่ไหน แต่โคเซะก็ยังคงยิ้มราวกับมันคือคำพูดปกติที่จะได้ยินจากใครคนหนึ่ง

" งั้นหรอ? " เขาถามกลับอีกฝ่าย

ใบหน้ายังคงยิ้มเป็นปกติ แม้เขาจะถามไปเพราะแค่ยากรู้ก็เถอะ แต่อีกฝ่ายเลือกที่จะปฏิเสธเขาก็ไม่เซ้าซี้ต่อ

บรรยากาศชวนอึดอัดแปลก ๆ แต่สำหรับโคเซะเขาคงไม่รู้สึกอะไร

" แล้วทำไมนายตัวเปียกแบบนั้นล่ะ? " เขาวนกลับไปคำถามแรกอีกครั้ง

(ไม่ลับลู้ค่ะ *ดีดตัวออกจากแอค)

(หึหึหึหึหึห เค้าไม่ยอม🥰🥰🫵)

" อุหวา— อะไรเนี่ย หาแนวร่วมเปียกด้วยหรอ? ฮ่าฮ่า " โคเซะพูดอย่างอารมณ์ดี

ในระหว่างที่พูดไปอีกฝ่ายก็เอามือเปียกโชกลูบไปที่ใบหน้าของเขาอย่างนึกสนุก

" จะว่าไปนะ... "

" เมื่อกี้นายเก็บอะไรลงไปในกระเป๋าหรอ? "

แม้โคเซะจะพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มปกติ แต่บรรยากาศตอนนี้ก็ชวนทำเอาวังเวงเล็กน้อย

ขณะที่โคเซะเดินไปตามโถงทางเดินของโรงเรียน แม้เขาจะไม่ได้ใส่ใจเสียงรอบข้างมากนัก แต่กลับได้ยินเสียงหยุดน้ำตามทางเดินอย่างชัดเจน

ก่อนจะหยุดเดิน พลางหันมาหาต้นเสียงของหยดน้ำ

บุลคลด้านหน้าของเขาทำเอาเขาเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย

" อ้าว! ซาคุซัง ทำไมตัวเปียกแบบนั้นล่ะ? " เขาพูดเสียงใส

" เห...ปกติก็รออยู่ริมถนน ไม่ก็ตอนเช้าเจ้าโทระก็มาหาแล้วนี่นา? " เขาพูด ก่อนจะสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายมองที่หน้ากากของเขาอยู่

" อ้อ! นี่น่ะหรอ ผมแค่อยากใส่เฉยๆน่ะ แล้วก็...ผมรู้น้า ว่าคิดอะไรอยู่น่ะ~ " โคเซะพูดพลางขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายราวกับจับผิด ก่อนจะถอยออกมา

" งั้นซูเมะอยากลองใส่ม่า? "

เขาพูดพร้อมยื่นหน้ากากจิ้งจอกให้อีกฝ่าย

" โอ๊ะ! มุมมองแบบนี้ก็ดีนะเนี่ย! " โคเซะพูดอย่างตื่นเต้นหลังจากฟังคำตอบของรุ่นพี่เสร็จ

" อื้ม ๆ รุ่นพี่เนี่ยน่าสนใจจริง ๆ ด้วยล่ะ "

" แต่ว่าน้า... เรื่องที่ผมเล่ามันก็ไม่มีข้อสรุปหรอกว่ามันจบยังไงน่ะ

อาจจะเข้าไปเพราะคิดแบบนั้นจริง ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะครอบครัวหรือเปล่านะ? " โคเซะพูดไปในระหว่างที่โดนรุ่นพี่จูงข้อมือไป

ต่อให้สถานการณ์จะลำบากแค่ไหนเขาก็ยังคงช่างจ้อเสียอยู่ดี...

" อ้อ.... พอดีว่าผมจะเดินกลับบ้านน่ะ "

" แต่พอไฟดับ ก็ดันหลงทางเข้ามาในนี้ซะงั้น ฮ่าฮ่า "

โคเซะพูดพลางหัวเราะไปด้วยราวกับมันคือมุขตลกอย่างหนึ่ง

" แล้วว่าแต่ซุเมะมาทำอะไรในที่แบบนี้น่ะ "

" หรือว่า... มาหาโทระหรอ? "

เขาพูดพร้อมเดินเข้ามาอีกฝ่ายใกล้ ๆ ก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนปกติ

" หวา ๆ ~ กลัวผมมีชะตากรรมเหมือนเจ้าเด็กซนนั่นหรอ ฮ่าฮ่า "

โคเซะพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกอีกครั้ง พลางเดินไปพร้อมกับรุ่นพี่ที่จับข้อมือเขาไว้อยู่

" หืม? สนใจเรื่องเล่าของผมด้วยหรอเนี่ย ผมซึ้งใจแล้วน้า~ "

เขาพูดหยอกล้ออีกฝ่าย ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง

ก่อนเขาจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

" ไม่ใช่ว่า... "

" อุบ— ฮ่า ฮ่า ฮ่า ๆ ๆ " ได้ฟังความคิดของรุ่นพี่แล้วโคเซะก็อดที่หัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะขอโทษอีกฝ่าย

" ขอโทษ ๆ ผมไม่ได้ตั้งใจขำกับคำตอบหรอกนะ แค่รู้สึกเป็นมุมมองที่แปลกดีน่ะ ฮ่า ฮ่า " เขาพูดพร้อมปาดน้ำตาเล็กน้อย

" แต่ก็น้า~ ถึงคนในหมู่บ้านจะชำนาญทางแค่ไหนก็ดันไม่เจอเจ้าเด็กซนนั่นเลยน่ะสิ "

" ไม่แน่ว่าอาจจะเข้าไปลึกแล้วหรือเปล่านะ?~ "

" หวา~ ใจดีจังน้า แล้วก็ไม่ต้องห่วง ผมไม่หลงง่าย ๆ หรอก " เขาพูดพร้อมเอามือไพล่หลังไว้ ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไป

" เรื่องที่จะเล่าน่ะคล้าย ๆ กับคืนนี้เลย!

วันนั้นน่ะ เป็นวันงานเทศกาลของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แต่โชคร้ายที่ดันมีเจ้าเด็กซนคนนึงพลัดหลงจากพ่อแม่เข้ามาในป่าลึกน่ะ "

โคเซะพูดจ้อในขณะที่เดินตามรุ่นพี่ไปเรื่อย ๆ