“แล้วสองคนนั้นล่ะ”

เสียงทุ้มเอ่ยถาม ก่อนจะกล่าวต่อ

“ยัยจืดกับเจ้าเนิร์ดนั่น”

พูดไปก็เอากำปั้นปั่นกลางศีรษะคนตัวเล็กไป อยู่ไม่นิ่งจริงๆ

จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ยอมลดความก้าวร้าวลง ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แปลว่ามันจะยอมทำทุกอย่างตามที่ถูกสั่ง

ฝ่ายชายยิ้มขมวดคิ้วสื่อถึงความไม่พอใจนิดๆ ก่อนจะดีดหน้าผากคนที่คิดจะใช้เขาอย่างไม่แรงนัก

“ถ้าคิดถึงก็อยู่ด้วยกันนานๆสิ จะรีบไปไหนล่ะ“

มือหนาคว้าบ่าร่างบางไว้ในมือ ก่อนจะลากตัวหญิงสาวให้เดินไปจุดต่อไปพร้อมกัน

เขาไม่ยอมให้ตัวเองต้องเหนื่อยคนเดียวหรอก

+

(อย่าต่อยเยอะนะคะ เดี๋ยวโดนกัดมือขาด)

“หาเจอรึยัง”

“คิดถึงจังเลย”

รอยยิ้มเห็นเขี้ยวประจำตัวถูกมอบให้นายคนโปรด เขาทำตัวเช่นนี้กับฮิราโนะเป็นปกติ

เป็นภาพที่หาเจอได้ยากพอควร

ท่อนแขนเขยื้อนโอบเอวเจ้าของเรือนผมสีเข้มเช่นเดียวกับเขาไว้คลายๆ

“ไปทำอะไรมาบ้างล่ะ ที่รัก” เสียงทุ้มออดอ้อน

ยียวนกวนประสาทเหมือนทุกครั้ง ซึ่งนั่นเป็นหนึ่งในงานอดิเรกของเขา

ชายร่างสูงเตร็ดเตร่รอบโรงเรียน ใบหน้ายับยู่ยี่หลังจากได้เจอกับคนคนหนึ่ง ถึงอย่างนั้นก็ตั้งใจหาบัตรนักเรียนของตนเองเพื่อจะได้ไปแอบหลับเสียที

มีคนอยู่ใกล้ๆ

ดวงตามืดเข้มหรี่มองหญิงสาวคนหนึ่ง

เขาฉีกยิ้มกว้างพร้อมเร่งจังหวะฝีเท้าเข้าไปหา

“ฮิราโนะ”

มือหนาวางลงบนบ่าคนคุ้นเคย ยื่นหน้าจากด้านหลังเพื่อสบตากับเธอคนนั้น

+

เรียวมือสัมผัสไล้แนบกรอบหน้าสวยที่ถูกบีบกดจนเกิดรอยแดงเมื่อครู่อย่างนุ่มนวล

“แล้วทำไมถึงตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้ล่ะ เจ้านาย”

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โง่”

เอ่ยจบก็ผละตัวออกมา ขาย่างห่างออกไปพร้อมคำพูดทิ้งท้าย

ใบหน้าปีศาจฉีกยิ้มให้เธอคนนั้น

“พักเที่ยงเจอกันใหม่ ยัยเตี้ย”

เขาไม่ตอบโต้อะไร รอยยิ้มนั่นได้เพียงแต่ทำให้เจ้าตัวรู้สึกชอบใจมากกว่าเดิมเท่านั้น

งดงามเหลือเกิน

ราวดอกไม้ที่ซ่อนหนามแหลมไว้

เมื่อจับกลับฝากแผลตื้นคล้ายจะบอกว่าห้ามแตะต้อง แม้จะไม่ลึกแต่ก็สร้างความรำคาญได้พอประมาณ

แต่ก็คุ้มค่าที่จะอดทน

+

(👹)

(ยาวหน่อยน้า🥹)

แต่มันก็เพื่อความสนุกเท่านั้นแหละ

หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น

และเธอคนนั้นก็กำลังเดินห่างออกไป

มือหนาคว้าบีบกรอบหน้าร่างบาง สีหน้าที่เปลี่ยนไป เสียงที่กดต่ำลง

เขากำลังหมดความอดทน

“ทำตัวให้มันดีหน่อย อย่าคิดไปเองว่าเธออยู่เหนือกว่าฉัน”

แรงมือกดลงที่ผิวหน้าเพิ่มขึ้นทีละนิด ก่อนจะสะบัดออก

“ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น~”

หน้ากากใบเดิมถูกหยิบมาสวมราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“ถ้ารำคาญก็ไม่ต้องมายุ่งกับพวกเราสิ”

ชายหนุ่มก้าวเดินตามเจ้าของเรือนผมสีสว่าง เอ่ยเสียงใสเอียงคอมองเหยื่อตรงหน้า

“แต่ผมก็รับประกันไม่ได้หรอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง…กับคนคนนั้น”

“เอ~ ชื่ออะไรน้า… อ๊ะ! โมจิใช่มั้ย”

เฉกเช่นงูเห่าที่พร้อมจะแว้งฉกได้ทุกเมื่อ ในเมื่อเหยื่อเลือกที่จะเดินเข้ามาหาเอง ทำไมเขาต้องปล่อยมันไปด้วย ?

+

นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองการกระทำเหล่านั้น เขาชินแล้ว และเธอคนนี้ก็คงไม่ต่างกัน

ท่าทีหยาบกระด้างแล้งน้ำใจและความเย็นชาที่หญิงสาวมอบให้ช่างน่าเสียใจ

แต่ไม่ใช่กับเขา

มันเป็นเช่นนี้อยู่เรื่อยมา หากแต่จะแย่ลงกว่าเก่า

หากมีคนถามก็จะตอบว่านี่คือเพื่อนในกลุ่มที่สนิทชิดเชื้อ แต่ฝ่ายคนที่เรียกเขาว่า ‘เพื่อน‘ ได้ไม่เต็มปาก คงจะปฏิเสธทันควัน

+

“วันแรกก็เจอกันเลย คิเคียว..?”

เขาทำท่าครุ่นคิดก่อนรอยยิ้มจะปรากฏ แม้ผมที่ปรกหน้าปิดตาก็ยังไม่สามารถบดบังความทะเล้นของเจ้าตัวไว้ได้ เขาใช้ขาเกี่ยวพาดกับกิ่งไม้หนาก่อนจะห้อยหัวลงมาในระดับที่สูงกว่าคู่สนทนาเล็กน้อย

“แย่จังเลยน้า ถ้าไม่มีคนอยู่จะทำยังไงล่ะ”

น้ำเสียงเย้ยหยันติดตลก หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว และยังไม่ยอมยืนบัตรใบนั้นสู่เจ้าของ

“ในบัตรดูเรียบร้อยกว่าตัวจริงตั้งเยอะ”

ท่ามกลางเสียงจอแจของนักเรียนที่วุ่นหาบัตรของตัวเอง เด็กหนุ่มที่ปีนขึ้นมาดูลาดเลาบนต้นไม้แต่ก็หมดแรงเสียก่อน เขานั่งพักอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีเสียงของหญิงสาวดังขึ้นเบื้องล่าง

“เอื้อมไม่ถึงเหรอ”

ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคนที่พอเห็นหน้าเห็นตาอยู่บ้างจึงจำได้ ร่างสูงที่บัดนี้อยู่เหนือกว่าอีกคนอยู่มากแต่ไม่ห่างจากบัตรนั้นเท่าใดจึงเอี้ยวตัวหยิบมันมาในมือ

+

ใบหน้าที่เหยียดยิ้มหยีจนตาปิดค่อยๆคลายลงกลับสู่สีหน้าปกติที่แฝงความยินดีไม่น้อย ดวงตาสีเข้มจ้องคู่สนทนานิ่ง เอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเริงร่าขัดกับแววตาที่แสดงให้เห็น

“แล้วของเธอหาเจอรึยังล่ะ ยัยเตี้ย”

พูดจบก็โยนเศษใบไม้ใส่ เพราะเป็นวันแรกที่เปิดเทอมหรือเปล่า เธอคนนี้ถึงดูมีชีวิตชีวามากกว่าทุกที ช่างงดงามเสียจริง

(มาช้าแต่มาน้ะ)

ระหว่างที่กำลังก้มหาบัตรนักเรียนตามพุ่มไม่อยู่ จู่ๆก็มีลมเย็นพัดที่หลังคอทำเอาชายร่างสูงหันขวับไปทางต้นตอ

“ถ้าเป็นคนอื่นโดนชกไปแล้วนะ”

มือหนากำหมัดคลายทุบลงบนกลางศีรษะคนคุ้นเคย ก่อนจะจับโยกไปหน้าหลังอย่างสนุกสนานทีสองที

+