ปี 1 | คากามิเนะ จุนตะ

(ใช่ฮะ แงงงงง รอโรลหน้าพรี่ชายย)

"เอ..งั้นหรอครับ?"

"ถ้าหาไม่เจอมาเรียกให้ไปช่วยได้เสมอเลยนะ! ผมพร้อมช่วยเสมอเลยครับ!!✨"

รอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายขึ้นมา เหมือนเจ้าลูกสุนัขที่อยากจะช่วยเจ้านายทำงานอะไรอย่างนั้น

"ยังไงก็ มาเรียกได้นะ เดี๋ยวผมไปหาพี่ชายก่อนนะครับ!"

"งั้นหรอครับ? แบบนี้คงต้องหางเวลาลองไปดูสักหน่อย..."

เขานิ่งไปเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะดึงสติกลับมาแล้วยิ้มเล็กๆให้สาวเจ้า

"ลืมไปเลย คุณคาเมะได้บัตรคืนหรือยังครับ? ให้ผมช่วยหาดีมั้ย?"

"บรรยากาศหรอ...อืม..."

ยกมือขึ้นมากอดอกไว้แล้วครุ่นคิด
บรรยากาศที่...น่าคิดถึง?

"คงจะเป็น บรรยากาศที่ทำให้รู้สึกสนุกและอบอุ่นหัวใจน่ะ คงจะทำให้คิดถึงวัยเด็กและที่คุมาโมโตะได้ละมั้ง"

"แบบนี้เอง ลืมไปเลยว่าที่นี่เป็นเกาะน่ะนะ"

จุนตะยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยของตนเองเบาๆ

"อื้ม! ไว้ผมจะไปแน่นอน ถ้าเป็นไปได้ แนะนำอะไรหลายๆอย่างให้กับผมด้วยสิ! เป็นไกด์อะไรแบบนี้น่ะ~!"

แค่คิดก้รู้สึกสนุกขึ้นมาจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ถึงแม้บางสิ่งบางอย่างเขาจะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ควรจะเข้าใกล้หรือกระทำ ณ ที่แห่งนี้ก็ตาม.......

"ก็ จะว่าพิเศษก็ได้นะ มันเหมาะกับการปลูกผักทำไร่มากกว่าด้วย"

ถึงจะเกิดและโตที่นั้น แต่ก็ยังเที่ยวที่นั้นยังไม่หมดเสียด้วยสิ

"เอ๋? มีเรือหรอครับ? ไม่เคยรู้มาก่อนว่าบ้านคนปกติจะมีเรือส่วนตัวด้วย"

"นั้นน่าสนใจมากๆเลยแฮะ!"

"แบบนี้เอง! ผมพึ่งย้ายมาจากคุมาโมโตะ ยังไม่ไม่เคยได้เที่ยวที่นี่มากที่ไหร่"

"เต็มที่ก็เดินเล่นแถวหาดหน้าหมู่บ้านเองน่ะครับ"

ที่คุมาโมโตะก็ไม่ค่อยมีทะเลมากเท่าไหร่ ถึงแม้จะไปดูก็มีเพียงวิวทิวทัศน์เดิมๆเท่านั้น พูดถึงคุมาโมโตะก็ต้องปราสาทสิ

"งั้นก็ ที่นี่ก็มีที่ให้ไปเดินเล่นเยอะแยะเลยสินะครับ!"

"คุณโอคิโนะสินะ ยินดีที่ได้รู้จัก!"

จุนตะส่งยิ้มให้แล้วมองกระเบนในมืออีกครั้ง

"อื้ม! ชอบมากเลยล่ะ ยิ่งเป็นกระเบนก็ยิ่งชอบมากเลยล่ะ"

"แล้วก็ ชอบเดินริมทะเลด้วย มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายสุดๆเลยล่ะ!"

"อ๊ะ ม ไม่เป็นไรเลยครับ! ไม่ต้องขอโทษหรอก อุส่าห์เช็ดให้จนออกขนาดนี้ ผมก็ดีใจมากๆแล้วล่ะ"

จุนตะยื่นมือไปรับบัตรของตัวเองมา เดี๋ยวต้องไปนั่งขัดอีกหน่อยแล้วล่ะ

"อ๊ะ ครับ คากามิเนะ จุนตะ จะเรียกจุนตะก็ได้นะ"

"แล้วก็ เอ่อ ตุ๊กตาพวกนี้...อืมมม งั้นขอรับน้องกระเบนไว้ก็แล้วกันนะ ผมชอบกระเบนมากๆเลยล่ะ!"

จุนตะยิ้มจนเห็นเขี้ยวก่อนจะหยิบตุ๊กตากระเบนขึ้นมาไว้บนฝ่ามือ

จุนตะมองไปที่่คราบนั้นแล้วแอบขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ไม่คิดว่าวันแรกของการเรียนจะเจออะไรแบบนี้ เป็นการรับน้องที่แรงจริงๆนะเนี่ย...

"มันคือคราบอะไรกันนะ"

"ดู...น่าขนลุกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ"

"ถ้าเช็ดไม่ออกไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวผมจัดการต่อเองได้"

จุนตะยกยิ้มเล็กๆขึ้นมา ถ้าไม่ออกก็คงต้องตัดผมแล้วไปถ่ายรูปบัตรใหม่แค่นั้นแหละ...มั้ง

(ผมมาา)

"หืม ทักโครเชต์หรอครับ?"

"โห! มีแต่ตัวน่ารักๆทั้งนั้นเลยนี่นา ทำเก่งจังเลยนะครับ!"

จุนตะเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาสีมรกตมองไปในตะกร้าที่มีโครเชต์จำนวนหนึ่งในนั้น ก่อนที่ดวงตานั้นจะไปสะดุดกับบัตรในมือเธอเข้า

"อ๊ะ นั้น"

"ผ ผมเอง คนในบัตรนั้นน่ะครับ💦"

(ได้แน่นอนครับ!!)

(มาตั้งเต้นท์รอดูกับน้องๆก็ได้ฮะพี่ชายย)

(แปะไว้เผื่อเจ้าของหาไม่เจอนะคับบ)