"แล้วนายล่ะ ชอบหรือเปล่าอากาศหนาว?"
เขาถามกลับและกัดมันเผาไปอีกคำนึง

หลังจากกินมันเผาจนหมด เขาก็เอ่ยชวนซันราคุ
"ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วกลับหอกันเถอะ"

"ฉันต้องจูงนายออกจากสวนสาธารณะใช่ไหม"
อิโนริถามแล้วก็ยื่นแขนให้ซันราคุจับ พร้อมกับส่งยิ้มที่ดูหยอกล้อเล็กน้อยให้

จนกระทั่งรู้สึกถึงสัมผัสร้อนผ่าวตรงข้อมือจากคนข้างกายที่จับไว้ และใช้เขาเป็นไม้พยุงเพื่อไปนั่งที่ม้านั่ง เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าชิงช้าอันนั้นคงจะมีปัญหาจริงๆ

อิโนริได้ยินคำถามจากคนที่นั่งข้างกัน เขาหันหน้าไปมองคู่สนทนาและตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ
"ก็คงจะใช่ ฉันค่อนข้างที่จะไม่ชอบอากาศหนาวมันทำให้มือและเท้าเย็นง่ายขึ้นมาก"

ในที่สุดก็มาถึงจุดหมาย สวนสาธารณะตอนกลางวันและตอนกลางคืนต่างกันราวกับคนละโลก สถานที่ที่ครึกครื้นและอบอุ่นเมื่อตอนกลางวัน พอตกดึกก็กลายเป็นสถานที่ที่ดูเย็นยะเยือกและอ้างว้าง เขากวาดสายตาไปทั่วบริเวณเพื่อหาที่นั่ง แต่สายตาดันไปหยุดอยู่ตรงชิงช้าที่ไกวไปมาเองโดยไม่มีคนนั่ง เขาสนใจมันเพียงเล็กน้อย

การที่เพื่อนของเขาไม่ได้ปฏิเสธคำชวนก็ถือว่าเป็นการตอบรับกลายๆ เขาหันหน้ากลับไปรับมันเผาจากคนขายและถือมันไว้ ก่อนจะเดินตามซันราคุไป

"ฉันก็แค่ชอบความนุ่มและหนึบของเส้นอุด้ง ไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษ"
เขาตอบคำถามนั้นพร้อมกับเดินไปเคียงข้างซันราคุ

อิโนริหันหน้ากลับไปทางซันราคุ

"ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะกันไหม?"
เขาถามพร้อมรอยยิ้มบางๆที่ยังคงประดับบนใบหน้า

อิโนริมองร้านมันเผาที่ซันราคุนำทางพามาถึง ร้านดูอบอุ่นมากขึ้นในค่ำคืนที่มีหิมะตก ไอร้อนจากการเผาตีเข้าหน้าเขาเบาๆทำให้จมูกและแก้มแดงขึ้นเล็กน้อย เพื่อนเขาสั่งมันเผาอย่างคล่องแคล่วแล้วหันมามองเขาให้สั่งมันเผาที่กำลังส่งกลิ่นหอมอันอบอุ่นและหวานเพื่อลิ้มรสมัน เขายิ้มตามมารยาทขณะที่สั่งมันเผากับคนขาย

"พวกเส้นฉันชอบแค่อูด้งน่ะ ไม่ว่าจะแบบร้อนหรือแบบเย็นก็ชอบแค่อูด้ง"

เขาตอบคำถามแล้วกลับมาครุ่นคิดกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆให้แล้วพูดต่อ

"แต่ถ้าให้เลือกระหว่างข้าวกับเส้น ยังไงฉันก็ชอบข้าวมากกว่าเหมือนกัน"

ข้าวสวยร้อนๆกับคาราอาเกะและไข่หวานยังไงก็เป็นของโปรดเขามากที่สุดอยู่ดี

เขาเดินตามซันราคุที่เป็นคนนำทาง ดูจากการเดินนำอย่างชำนาญเพื่อนของเขาคงมาซื้อมันเผากินบ่อยครั้ง อิโนริหันมองรอบข้างที่มีหิมะเกาะเป็นชั้นบางๆ อย่างไร้จุดดึงดูดสายตา

เขาค่อยๆหันกลับมามองตรงคนนำทาง หลังจากได้ยินคำตอบนั้นเขาก็ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่เพราะเมนูที่เห็นเพื่อนเขากินส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเมนูข้าว

เขาส่งยิ้มให้และพูดตอบกลับเห็นด้วยกับเรื่องแตงโม
"แตงโมมันเหมาะกับหน้าร้อนมากกว่าจริงๆ"

อิโนริรู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆที่มาพร้อมคำถามและคำชวนที่ฟังดูเอาแต่ใจเล็กน้อยจากเพื่อน

เขาตอบรับคำชวนนั้น
"ได้สิ นายนำทางน่ะ"

"อากาศแบบนี้กินมันเผาก็ดี ฉันกินได้"
การกินมัน อาจจะทำให้เขารู้สึกอุ่นขึ้นมากกว่านี้ก็เป็นไปได้

"นายไม่สนใจราเม็งหรืออุด้งบ้างเหรอ?"

การได้ยินคนพูดถึงแม่ของเขาไปในทางที่ดีแบบนี้ ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยจากอากาศหนาวที่ไม่ค่อยชอบ

อิโนริหันหน้ากลับมาที่ตู้กดน้ำปลายนิ้วเลื่อนไปกดปุ่มบนตู้กดน้ำตำแหน่งข้างๆเมื่อครู่ หูก็ฟังคำตอบของคำถามที่เขาถามไป เสียงขวดเครื่องดื่มชาเขียวร้อนหล่นลงมาภายในตู้กดน้ำ เขาก้มลงหยิบมันและดื่มมันสักอึกเพื่อหวังว่าจะทำให้ร่างกายอุ่นขึ้น

"น้ำขิงผสมน้ำผึ้งและส้มน่ะ แม่ของฉันทำให้กินบ่อยๆตอนที่ฉันยังเด็ก"

อิโนริพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนขึ้นเมื่อกล่าวถึงคุณแม่

"นายดูจะชอบพวกอะไรที่เปรี้ยวๆหวานๆดูสดชื่นน่ะ ชอบผลไม้ใช่ไหม?"

ปลายนิ้วที่แดงระเรื่อและสั่นเล็กน้อยเพราะอากาศหนาวของเขา กดลงตรงปุ่มตำแหน่งพอดีหัวเขาของตู้กดน้ำทันทีที่ได้ยินคำตอบจากคนข้างๆ

อิโนริก้มตัวลงหยิบเครื่องดื่มน้ำผึ้งผสมมะนาวจากตู้กดน้ำส่งให้ซันราคุ เขาชะงักเล็กน้อยกับคำถามนั้น ไม่มีคนถามถึงความชอบของเขามานานแล้ว ก่อนจะยิ้มบางๆเหมือนเดิมและตอบคำถามนั้น