"เหมือนจะเริ่มแล้วสินะ"

เสียงพึมพำเบาๆ พร้อมกับดวงตาทั้งสองหรี่ลงเล็กน้อย ในกรณ๊ที่กองไฟนั้นโหมขึ้นมาสูงกว่าที่คิด

เธอเห็นเขาที่เงยหน้าขึ้นมาจากสมุดจดเพื่อมองไปยังลานพิธีนั้นโดยตรง ปล่อยให้สมาชิกผู้ประกิบพิธีเริ่มกำหนดการของพวกเขาไปอย่างเงียบงัน

เธอไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเขา สายตายังคงจับจ้องไปยังลานพิธี

สายตาเหลือบมองคนที่มาด้วยเล็กน้อย คงเพราะเขามีเป้าหมายที่ต้องการอย่างชัดเจนขณะที่เธอแค่ผ่านมาเฉยๆเท่านั้น

เสียงสายลมเย็นๆพักผ่านเข้ามา จนเธอต้องหันไปตามทางลมแต่กลับไม่พบอะไร

"ลมเย็นดีนะคะ"

คงรู้อยู่แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ...แต่จะให้พูดทักคงไม่ได้ จะถอยหลังก็คงไม่ได้่เช่นกัน จะเกิดอะไรก็คงต้องปล่อยแล้วล่ะ

แน่นอนว่าเธอไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น แต่ชอบเก็บไว้เป็นภาพในความทรงจำมากกว่า ไม่อย่างนั้นคงไม่ขึ้นมาถึงบนนี้

พูดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น ตอนนี้คงไม่มีใครจะลองคาดเดาได้ทั้งนั้น

"เรื่องนั้นปล่อยให้เป็นสิ่งที่พวกเขาจะเลือกเถอะค่ะ"

"คุณมาที่นี่เพื่อจดบันทึกนี่นา"

เธอเอนหลังพิงต้นไม้สายตามองไปยังลานพิธี มืออีกข้างถือผ้าคลุมไว้ ถ้าจุดไฟขึ้นมาคงจะกองใหญ่พอสมควร คงจะไม่เป็นอะไรหรอก

เธอฟังเขาอธิบายสิ่งต่างๆโดยที่สายตาไม่ละออกจากลานพิธีเลย ที่บอกว่าคนทั่วไปไม่มีสิทธิ์ได้ดูแปลว่าเรากำลังแอบดูอยู่งั้นเหรอ?ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ

"วิญญาณพวกนั้นอยากไปจริงๆเหรอคะ?"

"ถ้าได้รับการปลดปล่อยก็คงดีสินะ"

เป็นคำถามที่จู่ๆก็นึกขึ้นมา ก่อนจะหันกลับมามองเขาหยิบสมุดกับปากกา...การจดบันทึกก็เป็นสิ่งหนึ่งที่เก็บบางอย่างไว้ในความทรงจำได้

เธอชะโงกหน้ามองลานพิธีเล็กน้อย เหมือนจะเริ่มสนใจแล้วล่ะ

"นึกว่าจะเข้าไปยืนดูนะคะเนี่ย..."

เธอพูดเสียงเบากลัวว่าจะมีใครได้ยิน แต่ก็ปิดท่าทีที่ดูตื่นเต้นผิดปกติเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุกอยู่ไม่ได้

"คุณดูคุ้นเคยกับแถวนี้นะคะ แบบนี้ถ้าวิ่งกลับคงนำทางได้"

ไม่รู่ว่าพูดจริงหรือเปล่า แต่ที่ว่าวิ่งกลับคงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ควรลอง

เธอรู้สึกได้ว่าระยะก้าวของเขาสั้นลงตามการก้าวเดินของเธอ ซึ่งมันดู...แปลกสำหรับโฮริโคชิ สองเท้ายังก้าวต่อไป

เมื่อเขาส่งสัญญาณมือให้หยุด เธอแอบมองลอดผ่านพุ่มไม้ไป พึ่งเคยเห็นว่าลานพิธีเป็นแบบนี้

เธอกึ่งเดินกึ่งย่องตามเขาก่อนจะไปอยู่หลังพุ่มไม้ข้างๆเขาเช่นกัน...

ท่าทีของเขาเหมือนคุ้นชินกับที่แห่งนี้อยู่แล้ว ควรจะคิดว่ามันปกติหรือยังไงนะ?

ความรู้สึกที่เหมือนมีลมไหววูบผ่านไปนั้นทำเอาเธอขนลุกไม่น้อย ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร

เธอเร่งฝีเท้าขึ้นไปเดินข้างๆเขาสายตากงาดมองไปยังทางเดินที่บีบแคบลง

"แค่ไม่ให้โดนคนจับได้ก็พอแล้วล่ะค่ะ"

"อย่างอื่นค่อยเอาตัวรอดทีหลัง"

ฟังสิ่งที่เขาพูดแล้วก็พยักหน้าเล็กน้อย ที่ว่าต้องระวังหากเขาพูดออกมาเองก็คงต้องเป็นแบบนั้น

เธอเงยหน้ามองทองฟ้าครู่หนึ่ง ไม่รู้ง่าควรจะตัดสินมะนว่าแปลกหรือไม่ จนเสียงของเขาทำให้เธอละความสนใจจากมัน

เธอเว้นจังหวะครู่หนึ่งเหมือนทวนคำพูดของเขา

"ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงๆนะคะ"

เสียงของเธอดูไม่มั่นใจเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่ความกังวลอะไรแบบนั้นหรอก มันเหมือนกับ...ลังเลมากกว่า

เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการคำตอบแบบไหน เพียงตอบไปตามที่ตัวเองคิกเท่านั้น สายตายังคงจับจ้องไปที่ทางเดินตรงหน้า

“ไม่ว่าคุณจะขึ้นไปทำอะไรบนนั้น…”

“ฉันจะพยายามไม่วุ่นวายแล้วกันนะคะ”

เธอหันไปมองข้างหน้า แม้จะยังเห็นเพียงเงาเคลื่อนไหวของเขาในม่านหมอก แต่รู้แน่ว่าอีกฝ่ายได้ยิน

เธอก้าวตามเขาไปช้า ๆ แผ่นหลังกว้างของเขา กลายเป็นเส้นนำทางท่ามกลางหมอกที่หนาแน่นขึ้นทุกที

การกระทำของเขาอยู่ในสายตาของเธอ แค่ไม่ได้พูดอะไรเท่านั้น และเมื่อได้ยินคำถามของเขา ก็ทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย

“ก็… ถ้ามาคนเดียว คงกังวลล่ะมั้งคะ”

“แต่ฉัน...ครั้งนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว รู้สึกเฉย ๆ ค่ะ”

“อีกอย่าง ฉันไม่กลัวความมืดหรอกค่ะ”

“สิ่งที่อยู่ในความมืดต่างหาก ที่น่ากังวล”

สายตาเธอตามไปยังแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เริ่มออกเดิน เธอค่อยๆก้าวเดินตามเขาไป

สายตาหันกลับไปมองชายขระอีกครั้ง นั่นคงเป็นคำเตือนสินะ แต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มเสียอย่างนั้น

เธอไม่ได้พูดอะไรแต่พยักหน้าให้ครั้งหนึ่งแล้วก้าวเดินต่อไป

เธอมองมือของตัวเองที่จับชายผ้าคลุม ใช่—แค่นี้คงไม่กันกอลไฟไม่ได้ แต่เธอคงไม่คิดจะเอาไปทำอะไรแบบนั้นหรอก

“อย่างน้อยก็ไม่ต้องมองดวงไฟนั่นก็พอแล้วค่ะ”

เสียงเธอไม่เบานัก แต่ก็ไม่ได้แกร่งกล้าถึงขั้นท้าทาย ราวกับคนที่รู้ขีดจำกัดของตัวเองดี และยอมรับมัน...โดยไม่หวั่นไหว

ราวกับเป็นคำตอบกลาย ๆ ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับชายชราที่เอาแต่ยิ้มไม่หยุด

"ถ้าไม่น่าสนใจคุณคงไม่มาที่นี่หรอกค่ะ"

ครั้งนี้เธอหันไปพูดกับเขา

"ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็ดีกว่าไปคนเดียวนะคะ"

เธอปกป้องใครไม่ได้หรอก อย่างน้อยก็ไปเป็นพยานน่ะ...

เธอยืนมองชายทั้งสองที่เหมือนจะคุยกัน...หรือไม่ เธอก็ไม่แน่ใจนัก

น้ำเสียงที่ว่าพิธีบนเขานั้น 'ไม่น่าสนใจ' แต่ก็ออกมาเดินแถวนี้

เธอปรายตามองไปยังเส้นทางที่ทอดขึ้นไปบนเขา เธอไม่ได้กลัว แค่กำลังคิดถึงสิ่งที่พอจะเป็นไปได้

เธอปรายตามองไปยังเส้นทางที่ทอดขึ้นไปบนเขา

“แบบนั้นคงจะสว่างมากเลยสินะคะ…”

“ฉันเอาผ้าคลุมมาค่ะ”

ชาวงใกล้ค่ำเป็นช่วงเวลาที่เหมาะจะออกมาเดินเล่นสำหรับคนที่ไม่สามารถเดินกลางแสงสว่างได้แบบเธอ

เธอไม่ได้ตั้งใจจะได้ยินเสียงคุยกันหรอก แต่มันได้ยินแล้ว และอดสงสัยไม่ได้จึงได้เดินตามเสียงมา

"คุณชิโรกาเนะ..."

"จะขึ้นไปเหรอคะ?"

เธอพูดขึ้นเบาๆ ไม่ได้อยากจะขัดจังหวะการคุยกันของทั้งสองคน แน่นอนว่าเธอรู้ว่ามีพิธีกรรมแปลกๆด้านบนเขาแต่ไม่เคยขึ้นไปเลยสักครั้ง

(มาเลยคั--)

(ผมรู้ว่าเราพึ่งเจอกันไปแต่...🚩👉👈)

แสงไฟกระพริบจากซุ้มต่าง ๆ ที่เบลอเป็นวงแสงข้างหน้า มันรู้สึกแปลกที่มีใครสักคนเดินข้างเธอในบรรยากาศแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

"ฉันเคยบอกไว้ว่าถ้าคุณอยู่เป็นเพื่อน ฉันจะตอบแทน..."

เธอเอ่ยขึ้นขณะยังจ้องไปข้างหน้า ไม่หันไปมองเขาเธอแค่ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครเท่านั้น แต่หากเขาจะไม่ขอเธอก็ไม่ขัด

"...อย่าลืมนะคะ"

(จบโรลขอบคุณที่มาเล่นกันนะคะ ขอบคุณที่มาเป็นแขนให้-)

เธอมองแขนที่เขายื่นมาให้ อดคิดไม่ได้ว่าวันนี้คงเป็นวันที่แปลกกว่าทุกวันที่ผ่านมา

ยากิฮิโระไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธความหวังดีจากใคร — ให้อยากทำก็ตาม

เธอค่อยๆวางลงบนแขนของเขา ไม่ได้ต้องการพึ่งพาเต็มที่ แค่ต้องการหลักให้มั่นใจว่าตัวเองไม่เดินลำพัง

"ขอบคุณค่ะ"

เสียงเรียบเอ่ยขึ้นเบา ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง

เธอสูดลมหายใจเบาๆขณะเริ่มก้าวออกจากเงามืดใต้ต้นไม้อย่างระวัง

"เดินไปถึงซุ้มของคุณแล้วค่อยแยกก็ได้ค่ะ"

มือของเธอค่อยๆ แตะต้นไม้ด้านหลังเหมือนกำลังหาทางเดินอยู่ แน่นอนว่าเธอจำทางได้ แต่ภาพมันเบลอเท่านั้น

"หรือคุณต้องนำฉันนะ ฉันไม่รู้ว่าซุ้มคุณอยู่ตรงไหน"

“ฉันคงจะเดินช้ามากเลยค่ะ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณเบื่อก่อนนะคะ”

เธอหมายความแบบนั้นจริงๆ เพราะทุกก้าวของเธอระวังเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ล้ม แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังพยายามเดินไปได้อยู่

กระพริบตาปริบเมื่อได้ยินคำพูดจากปากอีกฝ่ายเธอควรจะชินได้แล้วสินะ แต่ว่า...

"ฉันว่า ฉันไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้คุณอยู่หรือไม่อยู่หรอกนะคะ"

"แต่แบบนี้ฉันก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ"

เธอเอียงคอเล็กน้อยไม่รู้ว่าหมายความตามที่พูดจริงหรือเปล่า เธอแค่กำลังทำตัวให้เป็นปกติ หรืออาจจะกำลังพยายามอยู่

โฮริโคชิเงียบไปพักหนึ่งเหมือนต้องใช้เวลาให้แน่ใจว่าเธอฟังไม่ผิด

"...เดินเที่ยว? ...ได้สิคะ"

แน่นอนว่าถึงแม้จะกลับมามองเห็นแล้ว แต่ยังเห็นภาพไม่ชัด เธอจึงยังไม่ขยับไปไหน

"ตอนนี้ฉันพอจะมองเห็นแล้วคงไม่รบกวนคุณต่อแล้วล่ะค่ะ"

"แต่ถ้าอยากอยู่ต่อ ฉันก็ไม่ขัดหรอกนะ"

เธอพูดอย่างติดตลกแน่นอนว่าไม่ได้จะบังคับอีกฝ่ายและไม่ได้จริงจังขนาดนั้น

"แต่ว่า... คุณคงจะกลับเลยสินะคะ ไม่อยากอยู่เที่ยวงานหน่อยเหรอ?"

ครั้งที่แล้วเขาก็ไม่ไปถึงเธอจะอยากถามแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องรู้