เหมือนคนด้านข้างจะจับความผิดสังเกตบางสิ่งได้ ฮิกังซากิจึงพลอยเหลือบตามองกลับไปหาผู้พูดด้วยน้ำเสียงทอดถอนใจ

“อ่า...งั้นทำไมไม่ย้ายที่กันล่ะครับ?”

แต่จะไปไหนก็สุดแต่จะเลือกสรร

“ผมน่ะไม่คิดว่าการไปไหนมาไหนคนเดียวตอนนี้มันดีหรอกนะ”

เพราะการปลีกวิเวกก็อาจนำมาไปสู่อันตรายบางอย่างยากจะหวนแก้ไข

“ฮะรุมะซังจะกลับห้องพักไหมครับ หรืออยากให้ผมไปส่งที่ไหนรึเปล่า?”

”หรือผมควรบอกว่าผมเริ่มหมดความอดทนแล้วดีนะ“

ใบหน้านิ่งงัน นัยน์ตาและเกศาสีดำสนิทดุจอีกาคู่นั้นชะงักงัน เพราะเขาได้ยินคำบางอย่างที่ทำให้มีปฏิกิริยา

‘..มอง...สิs#%*+¥?#%..อย่าเมิ%*‘

ถึงจะรู้จุดประสงค์ เขาก็ยังเสแสร้งและยั่วยุ

”ทำไมวันนี้ผมถึงหงุดหงิดง่ายจังนะ“
เอ่ยเช่นนั้นแต่ดูแล้วก็แค่โกหกหน้าซื่อ

การฝันร้ายมักขึ้นกับว่ามุมมองของคนๆนั้นหวาดหวั่นกับสิ่งใด แต่หากเขาไม่กลัวสิ่งเร้าเหล่านี้...ก็แปลได้ว่าเขามีความกลัวอื่นมากล้นยิ่งกว่า

“ถึงผมจะไม่เห็น แต่การรับรู้นี้ก็ทำให้ชวนหงุดหงิดอยู่นะครับ” เป็นการตอบที่ดูขอไปที แต่ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะแปลได้ว่าเขารำคาญใจลึกๆ

บางทีการไม่เห็นก็ทำให้คนบางคนอาจจินตนาการถึงสิ่งที่ดูน่ากลัวกว่าความเป็นจริงก็ได้ ใครจะรู้?

+

(เป็นการโรลที่ยาวนานแต่สนุกมากค่ะ! ขอบคุณที่เล่นด้วยกันนะคะ😭😭😭😭)

“งั้นเหรอ..แสดงว่าคุณเห็นแล้วสินะ”

เขาเอ่ยเนิบช้า แต่เขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากได้ยินเสียงนั่นกังวาลขึ้นเหมือนกระซิบอยู่ข้างหูซ้ำไปซ้ำมาชวนน่าหงุดหงิดใจ

“โชคดีของผมรึเปล่านะ ที่ไม่ได้เจออะไรพวกนี้เลยกับตา”

ถึงจะได้ยินก็กลับกลอกหลอกสิ่งเหล่านั้นซ้ำไปซ้ำมาเหมือนตนไม่ได้ยินอยู่ดี

“แต่อะไรๆแบบนี้เห็นว่าคนเข้มแข็งมักปลอดภัยรึเปล่านะ”

เขาเกลี่ยผมหางม้าพันนิ้วเล่นแล้วเอียงคอมอง

“เนอะ”

ดูจากผลลัพธ์ในครั้งนี้ของอีกคนแล้ว เขาก็ยกกระเป๋าของตัวเองขึ้นสะพายบนบ่า

“อ้อ...สมควรได้เวลาแยกย้ายกลับที่ใครที่มันแล้วสิ”

เขาเหลือบมองดวงจันทร์ที่ลอยขึ้นมาบนท้องฟ้าจางๆ แต่ยังมีแสงสีม่วงเหลือบส้มของท้องฟ้าสาดแสงดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าอยู่

“ผมคงต้องขอตัวกลับหอพักก่อน วันนี้ขอบคุณมากที่ทำให้ผมได้ฟังเรื่องน่าสนใจ”

เขาเดินไปที่ประตูช้าๆแล้วหันกลับมาพงกศีรษะเป็นเชิงลา

“โชคดีครับ”

เขายกยิ้มค้างไว้บางๆแต่ไม่ได้พูดว่าเชื่อหรือไม่เชื่อตอบกลับไป มเพียงปรายตามองดอกไม้ที่ร่วงหล่นนั่นถูกตัดการมีตัวตนและคุณค่าออกไปจากสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการแสดงให้เห็นบนแจกัน

“เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนดีนะครับ เข้าใจง่ายมากเลย“

ฟังดูเป็นการเตือนกลายๆให้คนฟังเช่นเขา

“ผมคิดว่าผมอาจสนใจของจำพวกชาจากดอกไม้นะครับ…”

การได้สัมผัสมันเป็นประจำ บางทีก็นึกสงสัยว่าดอกไม้ที่กินได้บางอย่างจะรสชาติหอมหวานเหมือนกลิ่นที่โชยมาตามอากาศเวลาอยู่ใกล้ไหม

“แล้วโควคุโจวซังล่ะครับ ชอบชาอะไรเหรอ มีเหตุผลในการชอบไหม?“

เงื่อนงำบางสิ่งเหมือนกับอากาศที่รู้ว่ามีตัวตน รู้สึกถึงมัน แต่สัมผัสไม่ได้

เสียงที่ฟังและแยกแยะเพศสภาพหรือช่วงวัยไม่ออกดังแว่วผ่านมาตามสายลม ดวงตาสีดำเหลือบมองตามทิศทางนั้นแต่ศีรษะไม่ได้หันไปหรือขยับไปไหน

ความเสแสร้งของเขาค่อนข้างจะเจนจัดในเรื่องแบบนี้

“บางทีเธออาจจะถูกอะไรไม่ดีเพ่งเล็งเอาไว้ก็ได้”

”ไม่แน่ วันใดวันหนึ่งเราอาจจะไม่ได้มีชีวิตสงบสุขเช่นตอนนี้ก็ได้นะหากไม่ระวังตัว“

“อย่างนี้นี่เอง”

พยักหน้ารับแทนคำตอบว่าเข้าใจแล้ว และยกถ้วยชาขึ้นจิบชาร้อนๆในมือช้าๆ

“แต่ชาที่ชงมาก็รสชาติหอมดีจริงๆนะครับ ผมค่อนข้างประทับใจเลย”

ถึงปกติจะไม่ได้ดื่มพวกนี้บ่อยก็เถอะ

เขาเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างสนใจ นานๆทีจะใช้สายตาสำรวจคนๆหนึ่ง

“เห...พูดเหมือนเคยประสบเลยนะครับ ในสมการนั้นคุณเป็นฝ่ายถูกรัก หรือรักคนอื่นกันล่ะ?”

พูดๆดูแล้ว คำพูดคำจาก็ฟังดูเจนโลกดีเหมือนกันนะ

ผิดคาดมากจริงๆ

บอกให้อย่าใส่ใจ แต่ความสงสัยของคนเราไม่สามารถปัดตกได้โดยง่าย รอกระทั่งอีกฝ่ายกลับมา เขาจึงเคลื่อนมือลงไปประคองถ้วยชาอุ่นๆมาถือไว้ในมือ

”ชานี่ชงเองเลยสินะครับ...ผมนึกว่าจะจัดดอกไม้ได้อย่างเดียวซะอีก ไม่คิดว่าจะชงชาเก่งซะด้วย”

อย่างไรพวกเขาก็เป็นสมาชิกชมรมเดียวกัน แต่ไม่ยักได้พูดคุยกันมากนัก

(แง อุ้มคุณกระต่ายน่ารักจังเลย แต่ใครว่าโควจังจะไปตีขาลายเลย!😭)