เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

“ไม่สู้คุณแนะนำเล่มดีๆให้ผมแทนล่ะ?”

“ผมถ่ายรูปเป็นที่ระลึกให้ไหม?“ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารอถ่าย 🙂

มองขนม มองคุณ มองขนม… มองคุณอีกที

เขาแปลกใจ แต่พอคิดได้ว่าตอนนี้ยืนอยู่ในชมรมอะไร และคุณเป็นสมาชิก ก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่แล้ว

”งั้น ทานละนะครับ“

ตักเข้าปากหนึ่งคำ แล้ว—มันอร่อยไหมนะ?

ถ่ายรูปแล้วแกะขนมแมวเลียมาโบกๆในอากาศ ส่งกลิ่น

เขาพยักหน้า โค้งขอบคุณ แต่ยังไม่ไเ้รีบจากไป

”เริ่มค่ำแล้วนะครับอาจารย์ กลับบ้านกันเถอะ“

แม้ไม่รู้จักแต่เด็กน้อยก็เอ่ยดูคล้ายห่วงใยสุขภาพคุณ ต้องรักงานแค่ไหนถึงอยู่ทำจนมืดค่ำแบบนี้

”โอ๊ะ ขอบคุณครับ” รับมาถือไว้ แต่ยังไม่กิน

“ชมรมทำเองเหรออันนี้”

ชะงักเท้าตอนที่คุณพูดขึ้นมา ตอนแรกเขาไม่เห็นใคร ไม่คิดว่ามีคนอยู่ด้วยซ้ำ

แต่เขาไม่ได้เรียนกับคุณ

”เอ่อ โต๊ะอาจารย์คุโด อยู่ตรงไหนเหรอครับ“

ดูเหมือนจะมีคนหลงทางหนึ่งอัตรา

มองรูมเมทด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย

“คุณดูดีนะ ชินทาโร่”

รับใบปลิวมา มุมปากยกยิ้ม

“งั้นเหรอ ผมว่าคุณต้องแต่งขึ้นแน่ๆ นี่เป็นธรรมเนียมชมรมรึเปล่า?”

แบบ แต่งชุดเมดมาหาคนเข้าชมรมงี้??

แวะเข้ามาดู พบคนไม่แต่งเมด 1ea

”เอ๋ มีคนรอดจากชุดเมดด้วยเหรอ“

ประหลาดใจ เพราะพบเมดคหกรรมเต็มไปหมด

แวะมาเล่นด้วยตอนเช้า

แต่มันหลับอยู่นี่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอมิจาง ☺️

(ขอบคุณครับคุณเพื่อน ไว้มาเล่นกันนะ)