ผมไม่มีแรงลากคุณไปที่รถพยาบาลหรอกนะ ว่าแล้วก็ตีไปอีกรอบ ถึงจะดูรุนแรงแต่แรงที่ออกมาก็น้อยกว่าแรงตบปกติไปราวครึ่งหนึ่ง เขาคิดว่าอีกคนคงไม่โกรธ... มั้งนะ

เพราะงั้นก็ตื่นขึ้นมาได้แล้ว

อุตส่าห์มีแรงเดินมาตั้งไกลก็ตื่นสักทีสิ

จุดบุหรี่ดูดมาตั้งไกล ก็มีแรงตื่นขึ้นมาสักทีสิ

โอ้ย อย่ามาหมดสติจูบพื้นตรงนี้นะ
(>>เลือกตบหน้าให้ตื่น)

ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย อีกฝ่ายกลับล้มลงไป เสียงไซเรนของรถพยาบาลก็ไล่หลังมา รอบข้างเริ่มเกิดความชลมุนขึ้นมาในโดยพลัน

"ห้ะ? สภาพนี้แล้วบอกว่าไม่อยากไปโรงพยาบาลเนี่ยนะ"

"ประกันมีก็ไปใช้สักหน่อยเหอะคุณ อย่างน้อยที่สุดก็ให้เจ้าหน้าที่ทำแผลหน่อยสิ" แต่เหมือนจะช้าเกินไปหน่อย ในเมื่อคนตรงหน้าเหมือนจะสลบลงไปเสียแล้ว

มือขวายกขึ้นแล้วฟาดออกไปด้วยแรงเท่าที่มี

"ตื่นสิคุณ"

+

(มาขอแจมด้วยนะคะะ)

อะไรของคนคนนี้เนี่ย? นั่นเป็นคำถามแรกที่ก่อตัวขึ้นมาในหัวของเขา

เขาทำงานพิเศษที่ร้านชำที่อีกคนไปซื้อบุหรี่ซอง จึงทำให้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น หลังร้านชุลมุนกันไปหมดเพราะตกใจกับสภาพคนตรงหน้า

และเพราะเป็นเขาที่รู้สึก คาใจ จึงเลือกที่จะตามอีกคนไป ถึงจะยิ่งรีบเดินตามไปก็รู้สึกว่าคนตรงหน้ายิ่งเดินไปไวกว่า

บ้าจริง สภาพร่างแบบนี้ยังอุตส่าห์มีแรงอีกนะ

+

(ขอมาแจมด้วยนะคะ✨ ปล.พลังพิเศษอยู่ระดับ 2 นะคะ รู้แค่บรรยากาศค่ะ)

โกคุเทระ ฮายาโตะที่กำลังจับราวบันไดอยู่ด้านหน้าพอได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนั้นออกมาก็หันไปตอบกลับคนที่อยู่เหนือขั้นบันไดไป

“ขอโทษที่ขวาง แต่ใช้อยู่เหมือนกัน”

“ใจเย็นนะคุณ“

น้ำเสียงที่ตอบกลับไปเป็นน้ำเสียงปกติ สายตาที่มองกลับไปก็ปกติ

เขาก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว ก็ยอมรับว่าเดินช้าจริง ๆ แต่ใจเย็นหน่อยสิพ่อคุณขาผมเจ็บเนี่ย

(ตัวจิ๋วจริง ๆ ค่ะ ตัวจิ๋วกว่าน้องปี 1 อีก หรือเพราะเด็กเดี๋ยวนี้โตเร็วกันนะ 😂)

เบสรูปค่ะ

(ขอบคุณมาก ๆ นะคะะ น้องมิสึกิน่ารักมากเลยค่า💕)

"นั่นสินะ งั้นผมไม่รั้งตัวเธอเอาไว้ดีกว่า ฮะ ฮะ" เขาตอบกลับแล้วหัวเราะเบา ๆ ตอบกลับไป

"ถ้าผมเชียร์เธอมันจะเป็นการเชียร์คู่แข่งรึเปล่านะ?"

"แต่เอาเถอะ ผมจะคอยเชียร์นะ พยายามให้เต็มที่ล่ะ" เขาตอบกลับไป
อีกไม่นานคงจะใกล้เวลาเข้าแถวแล้วเขาควรจะปล่อยเธอไปเข้ากิจกรรมของเธอเสียดี

"สู้ ๆ นะมิสึกิจัง"

แต่ก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไรกลับไป สิ่งนั้นอาจจะถูกเรียกว่าล่องรอยจากความมุมานะก็เป็นไปได้

เวลาที่คนเราพยายามน่ะ มันจะดูมีสเน่ห์เพิ่มากขึ้นอย่างที่ไม่รู้ตัวเชียวล่ะ

ซึ่งเขาก็ชอบเวลาที่ใครสักคนพยายามอย่างเต็มความสามารถมันดูน่าประทับใจ เพราะแบบนั้นเลยยิ่งรู้สึกชื่นชมคนตรงหน้ามากกว่าเดิมเล็กน้อย

เขาสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่ถูกอีกฝ่ายแตะเข้าที่ไหล่

เป็นเด็กใจกล้าเกินคาดแหะ แต่ถึงแบบนั้นพออีกฝ่ายมอบข้อเสนอนั้นมาฮายาโตะก็ยังคงยิ้มตอบอยู่ดี

"ถ้าวันไหนอยากเล่นขึ้นมาจะไปขอให้ช่วยสอนให้นะ ผมไม่ค่อยรู้วิธีเล่นกีฬาเท่าไหร่"

"รบกวนหน่อยนะมิสึกิจัง ไว้พาผมไปเล่นทีนะ" เขาตอบกลับไป ถ้าได้เล่นล่ะก็นะ แต่ก็าดหวังให้ได้เล่นบ้างอยู่ดี

ถึงสายตาจะมองไปที่พลาสเตอร์เต็มตัวบนร่างอีกฝ่าย
+

เขาพยักหน้าเล็กน้อยเมื่ออีกคนพูดชื่อประเภทกีฬา ทั้งสองอย่างดูเป็นกีฬาประเภทใช้แรง แสดงว่าคนตรงหน้าค่อนข้างชอบใช้แรงสินะ

”ลงสองประเภทเลยนี่นา สู้ ๆ นะ“

พอฟังอีกคนถามก็ส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป

”ไม่เชิงไม่ชอบแต่ว่าเล่นไม่ได้น่ะ“ เป็นคำตอบที่ดูไม่ชัดเจน เพราะต้องการทิ้งระยะห่างไว้หน่อย

”จะว่ายังไงดีล่ะ เรียกว่าเป็นสิ่งที่ทำได้ไม่ดีแล้วกัน“

"นั่นสินะ ดูจะเป็นคู่แข่งกันซะแล้วสิ"

"พึ่งรู้จักก็กลายเป็นศัตรูซะแล้ว" เขาพูดออกมาติดตลก เขายกข้อแขนขึ้นเท้าเอวข้างหนึ่งก่อนจะพิจารณาดูอีกฝ่ายที่ดูมีท่าทีมั่นอกมั่นใจเต็มร้อย พอเด็กสาวตรงหน้าเอ่ยถามเขาจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ

"ผมไม่ได้ลงอะไรหรอก"

"แต่ฟุคุดะซังลงกีฬาอะไรไปล่ะ?" เพราะอีกคนดูมั่นใจแถมทำท่าทีสวดตั้งขนาดนี้ ยังไงเสียก็คงต้องลงกีฬาสักประเภทสิ

ฮายาโตะยิ้มละมุนตอบกลับไป

“เป็นชื่อที่ดีนี่ ฟุคุดะซัง”

“ชื่อผมเหรอ?”

“โกคุเทระ ฮายาโตะน่ะ เรียกตามสะดวกเถอะ” เขาให้สิทธิในการให้อีกฝ่ายเลือกสรรพนาม เด็กสาวตรงหน้าถึงจะตัวสูงกว่าเขาเล็กน้อย

แต่ในสายตาของเขากลับมองว่าอีกฝ่ายดูเด็กกว่าถึงจะยังไม่ได้ถามชั้นปีก็เถอะ แต่ช่างประไรเขาไม่ใช่คนคิดมากอยู่แล้ว

เขามองผ้าคาดหัวอีกฝ่าย

“อยู่สีเขียวเหรอ?”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย... นี่กำลังขอพรเหรอ? ถึงจะสงสัยก็เถอะแต่เพราะความเอ็นดูเลยยืนมองเงียบ ๆ จนอีกฝ่ายขอพรเสร็จ

พออีกฝ่ายสวด(?)เสร็จสิ้นเขาเลยยิ้มตอบกลับไปก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อนไปทางเอ็นดู

”ไม่มีอะไรหรอก... แค่รู้สึกสนใจน่ะ“

”แต่ว่า“

”ขอให้คำขอเธอเป็นจริงนะ“
เขาตอบกลับไปเช่นนั้น ถึงจะดูแปลกก็เถอะ แต่มันมีความรู้สึกเกมือนได้มองสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ก็น่ารักดีนี่

(ขอมาแจมด้วยนะคะ✨)

ในระหว่างที่เขากำลังจะไปเข้าแถวอยู่นั้น สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงที่ดูเคร่งเครียดในสายตา ก่อนจะหลุดยิ้มที่มุมปากผะแผ่ว

“มีคนเครียดขนาดนี้ด้วยสินะ...”

จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปทักเพราะรู้สึกเอ็นดู

“คิ้วจะชนกันแล้วนะ” เขาทักเธอไปแบบนั้น แม้จะไม่ได้รู้จักกันแต่ โกคุเทระ ฮายาโตะ ก็เลือกที่จะยิ้มทักทายเธอไป

หลังจากนี้ก็มีงานพิเศษรออยู่อีกเยอะเลยด้วย
ก็นะ เขามันพวกบ้านงาน(เงิน) นี่

ว่าแล้วก็

”ฟุยุโนริทานข้าวเย็นมารึยัง?“

”ถ้ายังไปด้วยกันไหม? พอดีผมทำงานที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนน่ะ“ เขาเอ่ยชวนไป ยังไงก็เย็นขนาดนี้แล้วด้วย เรียกลูกค้าเข้าร้านได้อีกคนคงไม่เลวนักหรอก

ถ้าอีกคนสนใจล่ะก็นะ

“หื้ม...แบบนั้นเองสินะ” ฮายาโตะตอบกลับไป

แต่ว่าแล้วการเดินเล่นเป็นกิจกรรมที่สมกับเด็กมัธยมปลายดีแฮะ..

พอฟังคำถามของอีกฝ่ายทำเอาเขาแปลกใจนิดหน่อยที่โดนถามแบบนั้น คงเพราะปกติไม่มีใครสนใจเขาขนาดนั้นล่ะมั้งนะ...

“ต่อจากนี้มีงานพิเศษต่อน่ะ”

“คิดว่านั่งอีกสักพักจะไปทำงานต่อ” เขาตอบอีกฝ่ายกลับไป เอาเข้าจริงช่วงเวลาว่างตรงนี้มันเป็นแค่ช่วงระหว่างรอทำงานของเขาเฉย ๆ

+

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“ไว้จะเอารีวิวไปบอกผู้จัดการให้นะ“
เขาตอบกลับไปแบบนั้น

พอมองดูอีกที คนคนนี้เป็นคนตัวใหญ่จังนะ ถึงจะพูดไปก็น่าอายก็เขาตัวแค่นี้ ไปอยู่กับใครเขาก็ดูตัวจิ๋วทันที

แต่แบบนี้ก็ขอบคุณที่เราไม่ยืนคุยกัน ไม่งั้นเขาคงปวดคอแย่แน่ ๆ

”แล้วฟุยุโนริคุงจะไปไหนต่อรึเปล่า?“ ถามกลับไปแบบนั้น