"อย่าบอกนะว่า...."

"จะปีนขึ้นไปด้วยมือเปล่าๆงั้นหรอ??"

โชเหงื่อตกเล็กน้อย แต่เห็นสายตาที่ใสแจ๋วของชายอีกคนแล้วเขาห้ามไม่ลง

"ฉันไม่รับผิดชอบนะ ถ้านายตกลงมาแล้วเจ็บน่ะ"

(ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ไปหาคุณยายบนดอยมาสัญญาณเน็ตช้ามาก)

โชมองตาปริบๆไปที่ลูกเต๋าในมือ ถึงเขาจะงงๆกะบวิธีเลือกสถานที่ของผู้หญิงตรงหน้า แต่เขาก็เออออไปกับเขาไปก่อน

"ไปกันเถอะ...แต่ถ้าไปหลายที่มากไป ฉันไม่ไหวนะ"

ด้วยความที่เป็นคนออกแรงน้อยเลยรีบพูดดักกลางคันเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะลากเขาไปหาบัตรทุกที่

(ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ไปหาคุณยายบนดอยมาสัญญาณเน็ตช้ามาก)

"แล้วของเธอล่ะ..."

โชที่อยากจะช่วยเพื่อตอบแทนอีกฝ่ายที่ช่วยตนหาแว่น ถึงเขาจะไม่รู้ก็เถอะว่าบัตรของผู้หญิงตรงหน้าอยู่ที่ไหน...และมันหายไปได้อย่างไร

"ให้ฉันช่วยหาไหม?"

"ค่อยยังชั่ว..."

โชหยิบแว่นมาสวมใส่ ภาพเลือนลางได้กลับมามองเห็นชัดอีกครั้งและเขาก็พบว่าเร็นกำลังมองดูบัตรในมือ

"มีของเธอไหม?"

พูดด้วยแววตาสงสัยก่อนจะขยับมาไกล้ๆ ทันใดนั้นก็เห็นบัตรนักเรียนของตัวเอง

"เอ๋...อยู่นี่ได้ไง จำได้ว่าไม่ได้ใส่ไว้ในนั้น)

"อ่ะ...เอ่อ...ฉันฟูอิจิ โชนะ"

'ซวยแล้วลืมแนะนำตัวได้ไง!??'

ยิ่งคิดแล้วยิ่งเหงื่อตก ก่อนจะกลับมามีสติอีกครั้งเมื่อคนข้างกายหยุดเดิน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึงจุดหมายแล้ว

"ช่วยเดินไปเปิดกระเป๋าที่มีเข็มกลัดรูปหัวใจได้ไหม ข้างในมีกล่องใส่แว่นสำรองของฉันอยู่น่ะ"

โชได้ยินดังนั้นก็วางมือบนฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างเรียบง่าย พอดูไปดูมาเหมือนกับน้องหมาเลย

"นำทางไปเลย...แล้วก็ขอบคุณนะที่ช่วย"

เมื่อถูกถามก็หันมามองชายตัวสูงข้างๆก่อนจะก้มมองดูบัตรไกล้ๆ

"ของฉันเจอแล้ว...ฮืม...คนในภาพไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่"

โชที่ไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นเลยไม่รู้จักใครเลย มีเพื่อนก็มีแค่สองถึงสามคน นอกนั้นคือเขาไม่รู้จัก

"ถ้าหาบัตรของนายไม่เจอ...อย่างน้อยก็น่าจะเอาบัตรที่เจอไปส่งเจ้าของก็ดี"

เมื่อมาถึงต้นไม้สูง โชก็เหงื่อตกเล็กน้อย

"แล้ว...จะปีนขึ้นไปด้วยมือเปล่าๆเลยหรอ?"

"เอ่อกรอบสีดำ รูปร่างกลมๆ"

โชพยายามจะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังแต่เนื่องจากจำไม่ค่อยได้เขาเลยพูดไม่ละเอียดมาก

"เห้อ...ช่างมันเถอะ"

เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มจะนึกขึ้นออก

"ฉันมีแว่นสำรองอยู่นี่นา...จำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋าและตอนนี้ก็อยู่บนห้อง"

ความหวังเล็กๆปรากฏขึ้นแต่มันยังมีปัณหาอยู่เล็กน้อย

"เอ่อ...คือว่าเธอช่วยพาไปที่ห้องMได้ไหม...ปี2ห้องMน่ะ"

หันไปมองตามมือที่อีกฝ่ายชี้ไปทางต้นไม้ก่อนจะรีบหันกลับมามองร่างสูงอีกครั้ง

"นี่เอาจริงดิ...นายเป็นลิงหรือคนกันแน่?"

โชแทบไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีความคิดแบบนี้จริงๆ แต่เขาก็เริ่มเดินนำไป

"แต่ถ้านายอยากหาตรงนั้นก็ตามใจ...แต่ฉันขอไม่ปีนนะ"

(จับตูดมันหมายความว่ายังง้ายยยยยย!????)

(นอนกินหนม ดูคนอดสู👁🫦👁)

โชชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงปรี่ตรงมาหาตน ท่าทางดี้ด้าของอีกฝ่ายทำให้เขานึกถึงลูกหมายังไงอย่างงั้น

"ก็...ก็ไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น..."

ชายหนุ่มพูดเสียงเฉื่อยๆพยายามจะดึงมือออกจากมือใหญ่ๆของอีกฝ่าย การที่เป็นอินโทรเวิร์ตทำให้เขารับมือกับเรื่องไกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวได้ยาก ถึงเขาไม่ได้รังเกลียจ...แต่เขาก็ไม่ชิน

"ว่าแต่...นายหาไปถึงไหนแล้ว...เผื่อพวกเราจะได้ไปหาที่อื่น"

"เอ่อ...ผมไม่ได้ปวดหัวหรอก"

โชหรี่ตามองคนที่มาใหม่ ถึงเขาจะมองไม่ค่อยชัดเพราะไม่ได้ใส่แว่น แต่เขาก็พอมองสรีระของอีกฝ่ายออก

"พอดีแว่นของผมหายน่ะ เลยไม่รู้ว่าจะเริ่มหามันยังไง...เพราะตอนนี้ก็มองไม่ชัดเท่าไหร่"

"เอ่อ...คุณโอเคไหมครับ?"

เสียงอันเฉื่อยๆดังมาจากหลังต้นไม้ก่อนจะปรากฏชายใส่แว่นผมสีดำ

"คือว่า...เห็นคุณบ่นคนเดียวมาสักพักแล้ว...มีอะไรอยากให้ผมช่วยไหม?"

โชถามด้วยความลังเล อันที่จริงเขาไม่ค่อยคุยกับใครเท่าไหร่ แต่พอเห็นสภาพมอมแมมเหมือนลูกหมาตกน้ำของอีกฝ่ายมันทำให้เขาอยากช่วยจริงๆ เพราะเขาก็ได้บัตรมาแล้ว