ชายหนุ่มง่วนอยู่กับกิจกรรมของเขา ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไร คล้ายมีกำแพงล่องหนกั้นกลางระหว่างเก้าอี้สองตัว เงียบจนน่าอึดอัด เธอคิดว่าควรเริ่มบทสนทนาอะไรสักอย่าง แต่จะถามซอกแซกมากไปดูจะเสียมารยาทสำหรับคนที่เพิ่งเจอกันไม่นาน ควรเริ่มจากคำถามง่าย ๆ ที่ดูสิ้นคิด
“ทาคาฮิโระชอบตกปลาเหรอคะ”

ฟุบุคินั่งลงบนเก้าอี้ที่ชายหนุ่มเตรียมไว้ให้ ไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งซุกล้วงกระเป๋าเสื้อวอร์ม อีกข้างคีบบุหรี่ไว้ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางจ่อริมฝีปาก เงยหน้ามองควันที่ลอยเอื่อยจากปลายบุหรี่และแสงไฟจากประภาคาร เสียงคลื่นโอบล้อมรอบลำเรือ พวกเขาถูกทะเลล้อมโดยสมบูรณ์

ฟุบุคิขยี้ก้นบุหรี่ดับก่อนปิดตลับที่เขี่ยบุหรี่พกพา สูดกลิ่นของทะเลยามค่ำคืน แสงของดวงดาวดูอ่อนแรงลงเมื่อเทียบกับแสงสังเคราะห์ที่เกิดจากฝีมือของมนุษย์ เธอยิ้มเบาบางก่อนกล่าวกับชายหนุ่ม
“ฉันคงไม่เหมาะกับการตกปลา แต่ขอนั่งเรือไปด้วยคนได้หรือเปล่าคะ ขอสูบบุหรี่บนเรือด้วย”

ฟุบุคิโยกศีรษะไปทางขวาเล็กน้อย ครุ่นคิด เธอสนใจเรื่องของคนหาปลามากกว่าการตกปลา กิจกรรมแบบนั้นเหมาะกับผู้ชายมากกว่า ไม่แน่ว่าเรื่องราวของเขาอาจทำให้เธอเกิดแรงบันดาลใจเขียนหนังสือต่อ คิดเข้าข้างตัวเองไปเช่นนั้น แต่ความจริงแล้วไม่ว่าอะไรก็ยากที่จะทำให้ฟุบุคิเกิดประกายบันดาลใจขึ้นได้ เธอแห้งผากไปถึงรอยหยักสมอง แหล่งกำเนิดจินตนาการเหือดแห้งเหมือนบ่อน้ำร้าง ๆ
+

เธอไล้ตรงรอยขูดที่ประทับบนผิวอันเย็นเยือกของมัน แย้มยิ้มเบาบางราวกับทักทายมันอีกครั้ง

“งั้นขอคืนอันนี้กลับไปนะคะ” เธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อวอร์ม หยิบไฟแช็คสีดำออกมา แล้ววางมันลงบนมือเขา

“จะไปตกปลาเหรอคะ” ถามพลางเสียบปลายบุหรี่เข้าริมฝีปาก ก่อนจะพ่นปล่อยควันออกมา

เมื่อเห็นไฟแช็คสีโรสโกลด์ในอุ้งมือของชายหนุ่ม ฟุบุคินิ่งไปชั่วขณะ เขายังอุตส่าห์ตามหามันจนเจอ แม้จะมีร่องรอยของการเสียดสี แต่ก็รู้สึกดีที่ได้มันกลับมาคืนมา ไม่ได้ดีใจเหมือนถูกรางวัลอะไรขนาดนั้น มันค่อนไปทางประหลาดใจเสียมากกว่า เพราะภาพในหัวเธอเห็นมันจมสู่ความมืดใต้ทะเลไปแล้ว

ฟุบุคิหัวเราะเบา ๆ แล้วหยิบไฟแช็คขึ้นมา นิ้วสัมผัสถูกฝ่ามือของชายหนุ่มขณะหนึ่งก่อนดึงมือกลับ
+

แสงไฟอาบไล้ใบหน้าชายหนุ่ม แววตาแน่วนิ่ง หยดสีเข้มที่แต้มอยู่ใต้ดวงตาขวาทำให้ดูเศร้าสร้อย คล้ายหยดน้ำตา คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน หลังเพ่งมองอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ฟุบุคิก็นึกแล้วว่าเคยเจอชายคนนี้ที่ไหน
“ทาคาฮิโระซัง สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ” เธอดับบุหรี่ในกล่องที่เขี่ยบุหรี่พกพา แล้วเริ่มจุดมวนใหม่
“คืนนี้อากาศดีเลยนะคะ”
...

ท่ามกลางกลิ่นทะเลและความดำมืด ดวงไฟหนึ่งลอยกระเพื่อมตามจังหวะคลื่น เรือลำหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากจากท่า แม้เขม็งมองก็ไม่รู้ว่าใครอยู่บนเรือ ฟุบุคิเหม่อมองชั่วขณะหนึ่ง อาจจะได้เรื่องเล่าสักเรื่องจากคนหาปลา หลังจากประสบปัญหาตีบตันทางการเขียน เธอยิ่งนอนไม่ค่อยหลับ ฟุบุคิเดินตรงไปหาเรือลำนั้นทั้งที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร
“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ”

วันนี้คลื่นลมสงบ ฟุบุคิเหม่อมองไปทางทะเลแล้วคาดเดา เลียปลายนิ้วชี้แล้วจิ้มแหวกอากาศไปข้างหน้า สัญชาตญาณยืนยันว่าวันนี้คลื่นลมสงบ เธอเดินเลียบชายฝั่ง มีเพียงแสงไฟจากปลายบุหรี่ที่คาบไว้มุมปาก และแสงจากเสาไฟเป็นระยะ ฟุบุคิสวมเสื้อและกางเกงวอร์มสีดำ กลมกลืนไปยามค่ำคืน
+