(ขอบคุณที่เปิดโรลนะค้าบบ ซากิคุงกร้าวใจมากกกก ถึงพริกถึงขิงสุดๆ รอบหน้าขออีกนะคั—)

ไม่รู้หรอกว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

ต่อให้จะบาดเจ็บจนขยับตัวไม่ไหว แต่ชัยชนะในครั้งนี้ก็นับว่าเพียงพอสำหรับเขาแล้ว

ข้อเท้าซ้ายที่ไม่เหลือแรงแล้วเกิดก้าวพลาดจนพลิก ทั้งร่างของโทคิเซไปข้างหน้าแต่ในจังหวะนั้นซากิก็ตามเขามาทันพอดี ล้มลงนอนหงายกับพื้นโดยไม่เหลือเรี่ยวแรงจะหนีแล้ว

เพียงแต่ใบหน้าของเขากลับปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา

มือข้างหนึ่งเหยียดขึ้นไปเหนือหัว เคาะบนฐานหินเก่าแผ่นหนึ่งตรงประตูหน้าศาลเจ้าพอดี

"ฉันชนะแล้ว"

(+)

เสียงหอบหายใจจากคนที่ฝืนร่างกายวิ่งมาจนถึงตอนนี้ เท้าที่เจ็บแปล๊บทุกครั้งที่ลงน้ำหนัก ไม่สิ... มันเริ่มชาแถมยังแทบทรงตัวไม่อยู่แล้วด้วย

"แค่ก—!"

ร่างกายเขาเริ่มถึงขีดจำกัดที่จะหนีแล้ว ความบอบช้ำที่หน้าท้องจนไอออกมาเป็นระยะ แถมยังวิ่งได้ไม่เร็วเท่าก่อนหน้านี้อีก

หากถูกจับได้อีกครั้ง รอบนี้เขาคงไม่เหลือแรงจะดิ้นหลุดได้แล้วจริงๆ

พรืด!

"อะ!"

(+)

แปะ!

เลือดของเขาที่กำอยู่ในมือสาดเข้าที่ตาของซากิ แล้วตามด้วยยันต์ที่เขาเก็บเอาไว้กรณีฉุกเฉิน
ฉุกเฉิน... แต่ก็ไม่คิดว่าต้องเอามาใช้กับเพื่อนตัวเองแบบนี้เลย

"ใช่ และนายก็ไม่ได้เห็นฉัน 'ตอนนี้' เหมือนกัน!"

เตะอัดหน้าให้เสยขึ้นเปิดทางให้ตัวเขากัดฟันลุกขึ้นวิ่งอีกครั้ง ศาลเจ้าอยู่ตรงหน้าอีกไม่กี่ก้าวแล้ว อีกนิดเดียว...

ผั๊วะ!

ยกเท้าขึ้นถีบหน้าท้องแต่ก็ดูจะไม่ได้สะเทือนอีกฝ่ายเอาเสียเลย กลับกันนั้นเขากลับถูกต่อยซ้ำเข้าที่ท้องกลับซะเต็มแรง

"อ่อก—!!"

โลหิตสีแดงออกมาจากปาก เปรอะไปทั้งมือของเขาราวกับในฉากหนังสยองขวัญที่เคยดูเลย
ร่างถูกตะปบลงพื้น แท้จริงแล้วเขาไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่ว่า...

(+)

เขาใช้เวลาอยู่ไม่นานก็ใกล้จะถึงศาลเจ้าแล้ว
ใกล้แล้ว อีกไม่กี่—

ตึง!

"เหะ— อึ่ก!!"

ร่างกายเอนเซตามแรงฉุดก่อนหลังที่เจ็บอยู่แล้วจะกระแทกต้นไม้เข้าอย่างจัง ของเหลวกลิ่นสนิมที่ตีตื้นจากลำคอ มือจิกลงบนแขนอีกฝ่ายที่กระชากหัวเขา กัดฟันกรอดเค้นคำออกมา

"เหอะ! เบียวฮันนิบาลอยู่รึไง"

(+)

"ซากิ"

เขาเอ่ยเรียกเพื่อนอีกครั้ง ก่อนมองไปยังทิศที่เป็นศาลเจ้า

"มาวิ่งแข่งกัน!"

"ถ้านายชนะ จะทำอะไรฉันก็เอาเลย!"

พุ่งตัวออกวิ่งไปโดยใส่ความเร็วเต็มแรง แม้ข้อเท้าจะเจ็บเจียนตายแต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันกรอดอดทนไว้
หากเขาแพ้ล่ะก็... คงไม่มีหน้าไปวิ่งแข่งกับทุกคนยามพักกลางวันอีกแน่

ตามฉันมาสิ ซากิ!

รีบพลิกตัวตั้งหลักก่อนที่อีกฝ่ายนึกจะทำอะไรขึ้นมาอีก เพียงแต่ฉับพลันที่เท้าข้างซ้ายเหยียบพื้นความเจ็บปวดก็แล่นปราดขึ้นมาจนซี้ดเหมือนกัน

แต่เขาถอยตอนนี้ไม่ได้... ไม่ได้เด็ดขาด

"ขืนฉันนิ่งไป ก็ไม่มีโอกาสสร้างความทรงจำดีๆ กับนายอีกน่ะสิ"

แม้จะเจ็บจนแทบก้าวขาไม่ไหว แต่นี่ไม่ใช่เวลามาพักเสียด้วย
เพราะซากิไม่มีทางหยุดรอเขาแน่นอน

(+)

!!

ร่างที่ถูกเหวี่ยงลอยขึ้นก่อนจะหลังฟาดพื้นเข้าอย่างจัง ราวกับบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาถึงลำคอก่อนกระอักออกมา

"อั่กก—!!!"

กลิ่นของสนิมที่ตีกับกลิ่นของดินชื้น ความเจ็บแปล๊บที่พาให้เขาได้แต่นอน ดวงตาสีดำที่ลืมขึ้นมองเพื่อนรักที่ทำร้ายเขาได้ลงคอ
มองตามไปยังทิศที่ซากิทอดมองไป

ทิศนั้นมัน... ศาลเจ้า?

"นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยอยู่นิ่งหรอก"

(+)

แม้ในใจจะร้องระงมว่าต้องวิ่งหนี แต่ก็ขอทุ่มสุดตัวอีกสักครั้ง

"ปกติกับผีน่ะสิ!"

ตั้งหลักแล้วกระโดดพุ่งไปหาในระยะใกล้ คว้าคออีกฝ่ายไว้โหนตัวไปเกาะด้านหลังแล้วใช้ทั้งสองแขนล็อคคอซากิงัดขึ้น

รัดแน่น... เหมือนกับที่อีกฝ่ายบีบคอเขาเมื่อครู่นี้ไงล่ะ

"ปกติ? หึ... นี่ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย เ พื่ อ น รั ก"

ตัวที่งอลงจากหมัดตรงนั้นพาให้แทบทั้งร่างสั่นสะเทือน ที่เขาตกใจไม่ใช่ความแรง แต่เป็นซากิที่กล้าลงไม้ลงมือกับเขามากขนาดนี้ต่างหาก

"อ่อก—!!"

เผลอปล่อยมือกลายเป็นเปิดทางให้อีกฝ่ายเหยียบซ้ำที่ข้อเท้า เสียงบิดนั่นเรียกความเจ็บปวดจากเขาได้เป็นอย่างดี

"อ๊ากกกกกกก!"

เท้าซ้ายของเขาแทบจะไร้ความรู้สึก จิตใจของเขาที่ยังคงอยู่ที่ซากิ

(+)

"คลุ้มคลั่งแล้วนะ ซากิ"

เอ่ยในขณะทอดมองเงาบนพื้นที่โบกสะบัด ใช่ เขาเห็นมันมาโดยตลอด เพียงแค่เลือกที่จะไม่พูดถึงเท่านั้น

"แค่ก... เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่"

ด้วยบุคลิกที่สองนี้ที่มักแสดงออกมาในยามคับขัน สูดลมหายใจก่อนพุ่งเข้าใส่คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทเต็มแรงให้ลมลงไปกับพื้นด้วยกันทั้งคู่

คว้าจับแขนอีกฝ่ายทั้งสองข้างเอาไว้ รอยมือช้ำบนคอเริ่มปรากฏเด่นชัดแก่สายตา

"นี่ไง 'ตกไปด้วยกัน' แล้วยังไงต่อ?"

คำพูดที่ดูห้วนกว่าในยามปกติ คนที่เคยเห็นเขาสภาพนี้มีเพียงไม่กี่คนนักหรอก
และหนึ่งในนั้นก็คือนาย ซากิ

(+)

พยายามเรียกเพื่อนของเขาอีกครั้งแต่ดูจะไม่เข้าหูเลยแม้แต่น้อย กัดฟันกรอดหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นมา

ขอโทษนะ

ปั่ก!!

ตวัดเท้าเตะเข้าที่ข้างใบหน้าอีกฝ่ายอย่างจัง อย่างน้อยก็ให้เสียหลักจนเขาพอหย่อนตัวลงพื้นหาที่ยึดได้

"แค่กก!!"

ไม่สนหรอกว่าบนคอของเขามีรอยมือจากเมื่อครู่หรือเปล่า

(+)

"ซากิ— อึ้ก—!!"

เขาเรียกอีกฝ่าย แต่แล้วก็ถูกคว้าคอบีบกลางอากาศทั้งแบบนั้น แว่นตาที่ร่วงลงไป เขาดีดดิ้นทั้งที่เท้าไม่ถึงพื้นด้วยซ้ำ

เพ่งสายตามองคนตรงหน้า สัญญาณอันตรายที่ดังระงมอยู่ภายในหัว พยายามแกะมือซากิออกแต่ก็ไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย

หายใจไม่ออก...

"ค่อก— ซา....กิ...."

(+)

"บอกแล้วว่าจะอยู่เคียงข้างนายไง"

แม้ว่าสายตาของเขาจะไม่ได้มองลงไปดูเงาของซากิที่พื้น แต่เพียงแค่บรรยากาศโดยรอบก็ฟ้องเขาได้อย่างชัดเจนแล้วว่าเพื่อนตรงหน้าเขานั้นดูไม่ปกติเอาเสียเลย

"ซากิ นี่ฉันเอง"

เขาจับไหล่อีกฝ่ายบีบเบาๆ จ้องมองแบบไม่วางตา ความเป็นห่วงเริ่มก่อตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

"โทคิ เพื่อนของนายไง"

"ซากิ... นายได้ยินฉันมั้ย?"

"ฉันเอง ซากิ"

เขายืนอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายแล้ว แม้จะไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับซากิ แต่กลับไม่มีความหวาดกลัวอยู่ภายในใจของเขาเลย
เพราะที่ผ่านมา ซากิไม่เคยทำอะไรเขาเลยนี่นา

"หายไป?"

เขาทบทวนคำพูดนั้น ไม่ได้เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อเท่าไหร่หรอก

"หึหึ... ฉันจะหายไปไหนได้"

(+)

แม้เสียงภายในหัวจะดังก้องว่าต้องหนี แต่จะให้เขาหนีเพื่อนตัวเองน่ะเหรอ?

จนเขาเดินเข้าไปในระยะใกล้แล้วเอ่ยถามอย่างใจเย็นพลางสังเกตอีกฝ่ายไปด้วย

"ซากิ มาทำอะไรในที่แบบนี้น่ะ"

เขาหันมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง หัวใจเต้นรัวพลางสอดสองสายตาหาความผิดปกติที่เกิดขึ้น

แต่แล้วเขากลับเห็นคนคุ้นเคยเดินออกมาจากความมืด

"ซากิ?"

เขาเอ่ยเรียกพลางเดินเข้าไปหาโดยไม่ได้ระวังตัวแถมยังไม่สนใจความผิดปกติรอบตัวอีกฝ่ายแม้จะมองเห็นด้วยตาคู่นี้ก็ตาม

แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ เขากลับยิ่งรู้สึกได้ว่าเพื่อนเขาในตอนนี้ไม่ใช่ยามปกติเอาเสียเลย

(+)

ตัวของโทคิที่พึ่งกลับจากทำความสะอาดและไหว้หลุมศพพ่อกับแม่ที่สุสาน เขาเลือกวันถัดจากวันปกตินิดหน่อยเพราะอยากอยู่ในบรรยากาศที่เงียบสงบแล้วใช้ความคิดหน้าหลุมศพพวกท่าน

แต่พอรู้ตัวอีกทีก็กลับเป็นยามโพล้เพล้ซะแล้ว

ต้องรีบกลับแล้วสิ

ในระหว่างทางที่เดินนั้น จากเสียงรอบข้างที่ระงมไปด้วยเหล่าแมลงและสายลมปลายฤดูร้อน บัดนี้กลับเงียบลงอย่างน่าประหลาด

"......"

(+)

(มาปักคับบ 😊)