“มันน่าจะอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ก่อนคริสมาสต์แล้ว” อนุมานจากน้ำตาลปั้นซานต้า

หันไปหา ”หมายถึงซื้อ1ปอนด์มาแบ่งครึ่งกับฉันน่ะเหรอ?“

เขาก้มดูน้ำตาลปั้นรูปซานต้าที่ยืนเหงาบนก้อนเค้กและป้ายลดราคาที่มีคำแนะนำเขียน

“ควรทานภายใน2วัน..” อ่านแล้วดูเค้กที่มีทั้งแบบแยกชิ้นและขายเป็นปอนด์ ถ้าซื้อเป็นปอนด์คงคุ้มสุด

ระหว่างส่อง ๆ ก็ดันไปสบตาเจ้าของร้านที่มองด้วยความหวัง

อึ่ก.. จะเปลี่ยนใจไม่ซื้อคงไม่ได้แล้วสิ

คิดแล้วเงยมองชิองที่มาด้วยกัน

โดนตบบ่าทำให้เขามองงุนงง เป็นการกระทำที่เขาคาดไม่ถึงหน่อย ๆ

เห็นว่ากลับมาร่าเริงได้ด้วยของหวาน ว่ายังไงดี สมเป็นสาววัยรุ่นล่ะมั้ง

“ก็ผ่านไปสักพักแล้ว หวังว่าจะยังเหลือ”

ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายชวนแล้วก็เริ่มเดินนำไป

พอไปถึงร้านก็ยังเหลือเค้กอยู่จริง คงเพราะมีแต่เหตุการณ์น่ากลัว แม้แต่เค้กครีมสดสตรอว์เบอร์รี่ที่นิยมช่วงคริสมาสต์ก็ยังขายไม่ค่อยดี
+

“ก็ ทำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ ยิ่งช่วงนี้น้ายิ่งอาการหนัก เดี๋ยวหมดเหมายันค่อยว่ากันอีกที“

”เรื่องปาร์ตี้ น้าไม่ว่าอะไรหรอก“ หยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความบอกน้าตัวเองว่าเพื่อนติดธุระ จะไปส่งเพื่อนก่อน

”ตอนไปซื้อของเจอร้านเค้กลดราคา ไปนั่นก่อนแล้วกัน” บอกชิองโดยที่หน้ายังมองจอ พิมพ์แต่ก ๆ ๆ เสร็จแล้วถึงเงยขึ้นมาว่าอีกฝ่ายตกลงไหม

“น้าเป็นช่างตัดผมเหมือนกันเลยกลัวจะโดนแบบนั้นด้วยน่ะ” ตอบเรื่องที่ว่าเกี่ยวกันแค่ไหน

แค่ความกลัวของน้ามันก่อให้เกิดบางอย่างตามไปด้วย

เอย์เก็นฟังแล้วคิดว่าเขาไม่ควรพูดเรื่องนี้ต่อให้เสียบรรยากาศเพิ่ม

“วันนี่ว่างทั้งวันสินะ ไปหาน้ำตาลเพิ่มในกระแสเลือดดีกว่า“ ชวนไปซื้อขนมกินน่ะ

ยกมือเกาหัวข้างนึง

“ไม่รู้สิ น้าพึ่งจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่มีข่าวช่างตัดผมคนนึงโดนลักพาตัวไป ตั้งแต่นั้น น้าก็ไม่ยอมเปิดหน้าต่างหลังมืดอีก”

ชิองน่าจะพอเดาได้ว่าประมาณ 1 ปีเศษ ๆ

“ฉันไม่มีเซนส์ก็เลยคิดว่าน้าแค่วิตกไปเอง แต่วาตานาเบะได้รับผลกระทบแบบนี้ก็..“ เขาผลุบตาลง แอบรู้สึกผิด แต่เขาก็ทำอะไรมากไม่ได้

เอย์เก็นเหลือบมองหน้าต่าง แล้วกลับมามองชิอง

“รู้สึกด้วยเหรอ?” เขาถามเสียงเบา

พยักหน้า แล้วพาชิองออกมาข้างนอกร้าน พอออกมาข้างนอก บรรยากาศประหลาดเมื่อครู่ก็หายไป?

"...."

"เป็นไงบ้าง?" เอย์เก็นถาม

สายตาของเอย์เก็นลดจากใบหน้าชิองมามองกระติกน้ำ จึงได้เห็นมือที่สั่น

"ไหวรึเปล่า?" เขาถามเสียงเบา เพราะคนเยอะไป? หรือเพราะเขาพูดเรื่องหน้าต่างเลยทำให้อีกฝ่ายเสียขวัญขึ้นมา

"ออกไปข้างนอกก่อนไหม?"

คุณน้ารับกระดาษมาอ่านระหว่างที่ชิองหันไปที่หน้าต่าง เธอได้ยินเสียงกระซิบ

กำลังทำอะไร?

ทำอะไรอยู่?

และเงาบางอย่างที่ขอบหน้าต่างนั้น..

"อุ้ย ได้กระติกน้ำสุญญากาศจ้า ยินดีด้วยน้า" คุณน้ายิ้มกว้างส่งเสียงขัดจังหวะ เธอหันไปหยิบรางวัลมาให้อย่างรวดเร็ว เป็นกระติกน้ำที่มีลายน้องหมาชิบะตกปลา

เหล่าแม่บ้านในร้านพากันมาต่อแถวบ้าง ส่วนสูงของพวกเขาทำให้ชิองมองไปที่หน้าต่างไม่ถนัดอีกต่อไป

👁️

"เอ๊ะ? เป็นอะไรรึเปล่า มือติดเหรอ?" 👁️

คุณน้าถามด้วยความ👁️เป็นห่วง มีเสียงจากแม่บ้านคนอื่น ๆ แซว👁️ว่าเธออาจจะตื่นเต้นอยู่ล่ะมั้ง

เอย์เก็นที่👁️คอยมองอยู่ด้านหลังก็พร้อมพาชิองออกไปนอกร้านถ้าหากไม่ไหวจริง ๆ

“เดี๋ยวถ้าของเหลือ มันก็แจกแจงมาถึงฉันเองนั่นแหละ” ไม่ได้ของก็ขนมล่ะ เพราะซื้อมาเยอะมาก

เด็ก ๆ ส่งเสียงร้องดีอกดีใจเมื่อได้ของรางวัลอย่างตุ๊กตาหรือหมอนไป ทีนี้มาถึงตาของชิอง

“เอ้า จับเลยจ๊ะ“ คุณน้ายื่นกล่องที่มีหลุมตรงกลางให้ชิองล้วง

👁️

ท่ามกลางความรื่นเริง มีอะไรบางอย่างกำลังมองมาที่ชิองจากในร้าน

ถ้าไล่กันตามลำดับอายุแล้ว ไม่นับเขาที่เป็นหลานเจ้าของร้านก็ชิองนี่ล่ะ

(เลือกเลข1-20มาได้เลย)

เริ่มสงสารอีกฝ่ายที่ดูจะสัมผัสอะไรได้ การบอกไปเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดีกันแน่นะ?

เขาคอยสังเกตอาการชิอง สักพักก็มีเสียงประกาศจับรางวัลกัน เด็ก ๆ ที่อยู่ในร้านก็พากันไปต่อแถว เป็นบรรยากาศสดใสที่หาได้ยากในช่วงนี้

พอเด็ก ๆ ไปต่อแถวกันหมดแล้ว เอย์เก็นก็หันมาบอกชิอง

“ไปต่อแถวตามเด็กเลย”

ในร้านนี้มีแต่เหล่าแม่บ้านที่เคยมาเสริมสวยร้านนี้และพกลูกมาด้วยเพราะไม่อยากให้อยู่บ้านตามลำพัง
+

เอย์เก็นสบตาชิอง แล้วเป็นฝ่ายหันไปบอกกับน้า

“ผมบอกเขาแล้วว่าจะพามาจับฉลาก น้ารีบจัดเอาขนมออกมากัน เด็กรอแล้ว”

นี่คงเป็นสิ่งที่เอย์เก็นพูดก่อนหน้าว่าไม่ให้มาช่วยฟรี ๆ

“อ๊ะจริงด้วย ขอโทษนะจ๊ะ” น้ารีบหันไปยิ้มให้กับเด็ก ๆ ในร้านก่อนปลีกไปที่โต๊ะวางของรางวัล

เมื่อเอย์เก็นจัดการสถานการณ์ให้แล้วก็หันมาคุยกับชิอง

”น้าเขาก็แบบนี้แหละ ถ้าเขาทักเรื่องหน้าต่างก็อย่าใส่ใจแล้วกัน“

คำพูดของน้าพาให้สีหน้าเบื่อโลกยิ่งขมวดคิ้วมากกว่าเดิม เอย์เก็นหันกลับมาหาชิอง จะพูดบางอย่าง แต่ไวสู้น้าตัวเองไม่ได้

“ไหน ๆ ก็มาแล้ว มาเล่นจับฉลากกันสิจ๊ะ” คุณน้าเดินเข้ามาเชิญชวนชิองด้วยรอยยิ้มดั่งดวงตะวัน

เมื่อชิองเข้ามาในร้าน เอย์เก็นก็ผละออกจากประตู สักพักก็มีผู้หญิงวัย30ที่เปี่ยมไปด้วยพลังงานปรี่เข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มสดใส และจับลากรถเข็นเข้าไปด้านในร้าน

“ขอบใจจ้า หืม แล้วหนูคนนี้?“

เอย์เก็นกลอกตาพยายามจะหานิยายให้ชิอง

“เพื่อนที่โรงเรียน เจอกันระหว่างทาง” ถึงจะยังไม่ทันรู้จักอะไรกันมาก แต่บอกแบบนี้ไปก่อนดีกว่า

“โอ้วว เอย์เก็นพาเพื่อนมาด้วย หายากมาก”
+

“น้า กลับมาแล้ว” เอย์เก็นเป็นคนผลักประตูเข้าไปเพื่อดันรถเข็นเข้า และเปิดรอให้ชิองเข้าไปด้วย

แต่ชิองก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แฝงตัวอยู่ในบรรยากาศรื่นเริงของร้าน

เสียงกระซิบของบางอย่าง?

"ว... ว้าว..." ถึงกับหลุดอุทาน ไม่นึกว่าจะมีพกไว้ เขาเองก็ควรหาอะไรทำนองนี้มาติดตัวบ้างเหมือนกันแล้วสินะ

การเดินไปคุยไปทำให้ช่วงเวลา5นาทีนั้นสั้น ป้ายหลอดหมุนอันเป็นสัญลักษณ์ของร้านตัดผมปรากฏที่หัวมุมถนน

“ถึงแล้ว”

เอย์เก็นหยุดรถที่ร้านนั้น จากการตกแต่งร้านรอบ ๆ ดูเหมือนว่าจะกำลังมีปาร์ตี้อยู่

ด้านในมีทั้งช่างตัดผมและลูกค้ากำลังพูดคุยกันอย่างอบอุ่น
+

เป็นคนที่นี่อยู่แล้วหรอกเหรอ ใด ๆ ก็ตาม เสียงของชิองให้ความรู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเคยได้ยินมาก่อนชอบกล

“มาจากคานากาวะ มาต่อม.ปลายที่นี่น่ะ”

สายตากลับมามองของในรถเข็น พยายามประคองไม่ให้มันกระเด้งออกมาตอนเข็นผ่านช่วงรอยต่อถนน

“ช่วงนี้ข่าวน่ากลัวเยอะชะตาย อยู่ ๆ มาช่วยคนไม่รู้จัก ไม่กลัวบ้างเหรอ?”

oO(คิดอีกทีก็คุยไม่ยาก)

รู้ตัวอีกทีก็ถูกความแปลกของชิองช่วยดีดความหม่นหมองจากข่าวที่ผ่านมาออกไปจากหัว

"......" เขาเข็นรถไปตามทาง คิดว่าการเงียบไปตลอดทางคงไม่ดี

"เป็นคนที่นี่ หรือพึ่งย้ายมา?" หันไปถาม

oO(เป็นไทป์ดีเกินคน)

จัดหญิงสาวเข้าหมวดหมู่ในสมองเงียบ ๆ

“จริง ๆ ก็เดินจากนี่ไปร้านตัดผมใกล้ ๆ ประมาณ5นาที…” ไม่ใช่ปลายเกาะอย่างที่พูดตอนแรก ไม่งั้นเขาคงขาพิการทั้งสองข้าง

“แค่ไม่รู้ว่าวาตานาเบะซังมีเวลาแค่ไหน ถ้าไหว ก็รบกวนด้วย…”

เขากล่าวแล้วเข็นรถให้อยู่ในระดับการเดินเดียวกัน สถานการณ์แบบนี้เขาควรเป็นฝ่ายนำทางมากกว่า

“แต่ไม่ยอมให้ช่วยฟรี ๆ หรอกนะ“

“อย่างน้อย เธอก็ไม่ควรบอกชื่อใครไวขนาดนั้นสิ…“

พูดก่อนผลุบตาลง ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้มาช่วยถือ เขาก็ลำบากจริง ๆ นั่นล่ะ

”……“

”มิยาคาวะ ห้อง1-E” ยอมแนะนำตัวตอบ

“จะไม่รบกวนวาตานาเบะซังเกินไปเหรอ?“ เขาถามหยั่งเชิงอีกครั้ง ยังไม่บอกปลายทางของตัวเอง