แต่คำถามทวนซ้ำของเธอทำให้เขาเกิดอาการคิดไปเอง
อย่างเช่นว่าเธออาจจะไม่ชอบดอกซากุระ?

ในฐานะที่เป็นนักเขียนด้วยแล้ว— จำได้ว่าซากุระไม่ใช่แค่หมายถึงการเริ่มต้นใหม่ แต่ก็หมายถึงความงามอันเปราะบาง

ซึ่งความหมายไม่ค่อยดีเลยแหะ

"ถ้าเป็นซากุระไม่ได้.."

เขาหยุดชะงักอย่างครุ่นคิด มองดูสีของดวงตาเธออีกครั้งอย่างพินิจพิจารณาจริงจัง

"งั้นเป็นโบตั๋นไหมล่ะ สวยเหมือนกันด้วย"

เขาสังเกตเห็นสายตาของเธอที่มองกลีบซากุระในมือ จึงลองขยับไปมา ก่อนจะเป่ามันให้ลอยออกไปตามสายลม ในสายตาของเธอการกระทำของเขาไม่มีที่มาที่ไปเอาเสียเลย

และสำหรับเขาเองก็หาเหตุผลอันแน่นอนมาประกอบการกระทำเมื่อครู่ของตนไม่ได้เช่นกัน ราวกับว่าจิตสำนึกบอกให้ทำอย่างนั้น และเขาก็ไหลตามใจตน

+

"422?"

เสียงพูดนั้นค่อนข้างดังกว่าปกติแต่ก็ไม่ถึงขั้นตะโกน ฟังเผินๆดูเหมือนจะเป็นการถามคำถาม ทว่าการที่เขาช่วยหยิบเอาของใส่ลังและแบกมันทั้งหมดขึ้นบ่าแสดงให้รู้ว่าคำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ

"เสียงดังขนาดนั้นพวกชั้นล่างกร่นสาปแล้วมั้ง.. รีบๆ เข้ามาเร็วสิ"

เขาใช้เท้าดันประตูให้เปิดอ้าค้างไว้
...เชิญคุณเข้าไปในห้องพักที่อาจจะต้องอาศัย 3 ปีหลังจากนี้

เสียงของกล่องลังที่ตกลงตรงหน้าห้องดังพอที่ต่อให้จิโตะชิผู้มีปัญหาทางการได้ยินระดับกลางได้ยินเสียงนั้น โดยสัญชาตญาณเขาดีดตัวลุกออกจากเตียงและก้าวขายาว ๆ ไปเปิดประตูในทันที

ประตูที่เปิดกว้างออกเผยให้เห็นเด็กหนุ่มผู้โชคร้าย(?) เขาหาวหวอดออกมาอย่างสบายๆ มือเอื้อมไปยีเส้นผมสีดำของคนแปลกหน้าราวสนิทสนมกันมานาน

+

ซึ่งสามารถตีความได้หลายทางแล้วแต่จะคิด

เพราะยังไงเสีย— คนบนเกาะนี้ล้วนมีบางสิ่งให้เอ๊ะใจแบบแปลก ๆ กัน ไม่ก็หนึ่งหรือสองเรื่องอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

"อยู่ใกล้ๆนี่เอง อีกไม่กี่พันเก้าก็ถึงแล้ว" เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "คือจะมาส่งอ่านะ? เอาจริงดิ้" เสียงหัวเราะขบขันดังลั่นขึ้นในทันใด

"พี่ชายนี่ก็.. บางทีตอนนี้อาจจะมีสาวน้อยน่ารักหลงทางต้องการความช่วยเหลือจากคุณตำรวจอยู่ก็ได้หนา"

น้ำเสียงที่ใช้พูดนั้นไม่ได้แสดงถึงความกังวลใดๆ เขาพูดทุกอย่างออกจากความคิด แต่กลับไม่พูดถึงบ้านเลยแม้แต่น้อยอย่างแปลกประหลาด
+

จิโตะชิหัวเราะร่วนออกมาเสียงดัง ไม่เกรงกลัวเลยว่าจะมีใครเปิดประตูมาสาดน้ำไล่รึเปล่า ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเบาๆ

"พี่ชายคนแรกเลยไล่กันไปกินนมเนี่ย รู้ป่ะ! ขนาดแม่แกยังบอกว่าอย่าไปกินนมเชียว เดียวจะสูงกว่าเสาโทริอิ"

สองเท้าเริ่มก้าวเดินต่อไปตามทางที่คุ้นชินอีกครั้ง ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์พร้อมเช่นใครเขา ทำให้ไม่ได้ยินคำพูดเอ่ยทวนที่ดูเหมือนคล้ายจะติดใจแต่ก็ไม่ออกความเห็นเพิ่มนั้น
+

เขาเอื้อมมือออกไปหยิบกลีบซากุระที่ที่ปลิวมาติดเส้นผมของเธอ นิ้วของเขาถือมันมาวางไว้ใกล้ๆกับดวงตาที่กำลังจ้องมองกันราวกำลังเปรียบเทียบ

"ก็ต้องสวยสิ... หรือมีคนบอกว่าไม่สวยกัน?"

เสียงแหบทุ้มหัวเราะออกมาอย่างสบายๆ และพูดต่อ

"เดาว่าคนที่บอกว่าไม่สวยคงแพ้เกสรดอกไม้ล่ะมั้ง ออกจะเหมือนดอกซากุระขนาดนี้ สวยจะตาย"

อาจเป็นเพราะความเคยชินของการมีส่วนสูงมากกว่าใครเขา ทั้งยังมีน้องสาวด้วยอีกต่างหาก ทันทีที่สังเกตเห็นเท้าของคุณเขย่งขึ้น เขาก็ย่อตัวลงให้อย่างเป็นธรรมชาติ

และเสียงคำถามที่ทวนเอ่ยซ้ำนั้น
— ครั้งนี้เขาได้ยินมันชัดเจน

จิโตะชิยกยิ้มขึ้นอย่างเอ็นดูโดยไม่ปิดบัง เพราะด้วยท่าทาง สีผม สีตา และน้ำเสียงแผ่วเบาของคุณนั้น รวมแล้วชวนให้นึกถึงกระต่ายตัวน้อยอย่างอดไม่ได้

+

"อ๋อ~"

น้ำเสียงลากยาวฟังแล้วดูยียวนกวนประสาทชอบกล แต่ไอ้คนพูดนั้นแค่เอ่ยอย่างติดนิสัย ไม่ได้ว่าไม่เชื่อนายตำรวจตรงหน้าแต่อย่างใด แต่ส่วนอีกฝ่ายจะคิดไง นั้นก็เรื่องหนึ่ง

"ยังไม่ดึกเท่าไรหรอกพี่ชาย เดินได้อีกสักพักเลย"

เจ้าตัวว่าอย่างสบายๆ แถมเนียนตีซี้เรียกพี่ชายตามประสาคนอัธยาศัยดี

"ใครจะว่ากัน เกาะนี้มีแต่คนดีๆทั้งนั้น ไม่มีไรให้น่าห่วงสักหน่อย"

"ห้ะ!? นี่เธอพูดกับฉันอยู่หรอ?"

เสียงเอ่ยถามกลับนั้นดังกว่าที่คนทั่วไปจะใช้กัน ซึ่งหากเป็นคนช่างสังเกตคงพอเดาได้ไม่ยากว่าเขามีปัญหาทางการได้ยิน

"โทษที.. พอดีฉันหูไม่ค่อยดีน่ะ ถ้าพูดกับฉันก็ทวนให้หน่อยสิ"

เขาเฉลยในทันทีโดยไม่ปล่อยให้ต้องเดา ก่อนจะโน้มตัวลงเข้าหา โดยยกมือขึ้นป้องหูรอฟังเสียงของเธออย่างตั้งใจ

แม้ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ใกล้ในระดับที่พอให้ไม่จำเป็นต้องใช้เสียงดังๆ แต่นั้นก็ไม่ใช่สำหรับคนที่มีปัญหาทางการได้ยินเช่นจิโตะชิ

เขาเห็นว่าริมฝีปากของเธอนั้นขยับเธอ แต่กลับไม่ได้ยินเสียง จะแว่วก็แค่เสียงของสายลมที่ควรจะเบาแต่กลับดังก้องในโสตประสาทอย่างแปลกประหลาด
+

ดวงตาสีเทาสลับมองจอเกมกลยุทธ์ชื่อดังในมือสลับกับประตูห้องบ่อยครั้ง เพราะหูไม่ค่อยจะดีเลยคาดไว้แล้วว่าตัวเองจะไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูแน่นอนถ้ามีใครสักคนย้ายเข้ามาเติมเต็มห้องนี้

ยกเว้นแต่ว่าหูจะแว่วอีกล่ะนะ
@thksazame.bsky.social

(ขออนุญาตนะค้บ🥺🌸)

สำหรับจิโตะชิแล้วการเดินเล่นเรื่อยเปื่อยเป็นสิ่งที่ทำอยู่ตลอดและคุ้นเคยในสายตาของคนบนเกาะไทเฮดี เขาแวะพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ กลีบดอกไม้ที่โปรยปรายให้ความรู้สึกผ่อนคลาย

นัยน์ตาสีเทามองนั้นมองนี้ไปอย่างไม่คิดอะไร กระทั่งสายตาดันเผอิญสบเข้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเข้า

"สีตาสวยจังเลยแหะ.." เพราะหูตึงก็เลยไม่รู้ว่าเผลอหลุดพูดออกมาเสียงเบา เขาคิดว่าตัวเองนั้นคิดในใจ

"ฝึกขี่จักรยานวิบากอยู่หรอครับ"

แทนที่จะตอบคำถาม กลับเลือกถามกลับด้วยความสงสัยเสียงั้น ก็นะ... สำหรับคนที่เดินเล่นไปเรื่อยบนเกาะ จะรู้ว่าไม่ค่อยมีใครขี่จักรยานเข้าซอยแคบที่เข้า-ออกได้ทางเดียวแบบนี้หรอก

ดังนั้นเขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายคงฝึกอะไรสักอย่างอยู่อยู่แหง

และอีกนิดไม่กี่พันก้าวก็จะได้ถึงบ้านอยู่แล้วเชียว แต่เสียงตะโกนของนายตำรวจที่เอ่ยทัก ทำให้ต้องหันกลับไปมองตามเสียงเสียหน่อย

ระหว่างที่ในหัวคิด 'จะหูแว่วอีกรึเปล่าหว่า'

แสงไฟฉายที่ส่องใส่หน้าทำให้ต้องยกมือขึ้นมาบังตาตัวเองไว้ เขาหรี่ตามอง ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงระดับปกติ แต่สำหรับอีกฝ่ายคงเป็นการตะโกนตอบ

+

(ขอแจมค้บ)

สองเท้าเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ไม่สิ-จะเรียกว่าไร้จุดหมายก็ไม่ถูกนัก อันที่จริงแล้วจิโตะชินั้นจะต้องกลับเข้าหอก่อนเวลา3ทุ่มด้วยซ้ำ แต่ดันเดินเล่นเพลินไปหน่อยจนรู้ตัวอีกทีเวลาก็ล่วงเลยมาปานนี้

และเมื่อกลับหอไม่ได้ยังไงก็คงต้องกลับบ้านแทน เลยเดินตัดซอยเข้ามาที่หมู่บ้านยาดากาอิอย่างคุ้นเคย ตามประสาคนอยู่เกาะไทเฮแต่เกิด

+