(ล ลักพาตัว...!?)

ยิ้มพอใจเมื่ออีกฝ่ายรับกล่องไปแล้ว. ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าอีกคนลังเลและกังวลเรื่องที่ตนจ่ายเงินให้.

"ไปหาที่นั่งกันไหม?" เขาเอ่ยถามเมื่อเดินออกจากหน้าร้านแล้ว.

"แค่มีให้ยืมก็รู้สึกขอบคุณแล้วน่า" รับปากกามา.
"อีกอย่าง ถ้าใช้พู่กันจริง ๆ มันจะดูเด่นเกินไปหน่อย แบบนี้แหละดีแล้ว."

"...แต่จะขออะไรดีนะ" กุมคางครุ่นคิด เดิมทีไม่ใช่คนที่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เลยนึกไม่ออกว่าควรขออะไรดี.

"ความสงบสุขของโลก...?" พืมพำเอียงคอมองกระดาษสีขาวในมือของตน.

(เป็นก้อนตัวแค่นี้ 🤏🤏🤏)

กระพริบตาปริบ ๆ มองกระดาษหลากสีในมือของอีกฝ่าย ก่อนจะเอามือป้องปากหัวเราะออกมาเบา ๆ "เตรียมพร้อมมาดีเลยนะ"

"มีครบทุกสีแบบนี้นายวางแผนจะขอกี่อย่างกัน"
กล่าวพร้อมหยิบทันซะกุสีขาวจากมืออีกคน.

"ในเมื่อไดตะคุงออกปากชวนก็ต้องแบ่งให้สินะ" ^^

ตามไปยืนต่อคิวด้วยกัน กลิ่นหอมจากในร้านลอยโชยมาแตะจมูก นั่นทำให้นึกได้ว่าตัวเขาเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรก่อนออกมาเลย...

"นั่นสินะ..." ครุ่นคิดเล็กน้อย.

พอดีกับที่ถึงคิวของพวกเขา "งั้นเอาอันนี้ด้วยก็แล้วกัน"
ว่าแล้วก็ยกสองนิ้วขึ้นบอกจำนวนกับเจ้าของร้าน ก่อนจะจ่ายเงินทั้งสองกล่องไม่รอให้อีกคนได้ค้าน.

ยื่นกล่องยากิโซบะมาข้างหน้ารุริพร้อมรอยยิ้ม "ระวังร้อน"

นึกภาพอีกฝ่ายมาเดินพร้อมชุดสีสดจี๊ด...ไม่ค้านเรื่องที่หากไดตะเลือดเองคงไม่รอด-

"...นั่นสินะ" แม้จะแค่พูดไปงั้นไม่ได้ห่วงเรื่องอีกฝ่ายไม่สนุกจริง ๆ เขาก็ไม่คิดจะเอ่ยปากแก้.

เขากวาดสายมองไปรอบ ๆ เมื่อถูกถาม กระดาษหลากสีถูกห้อยเหมือนเครื่องประดับต้นไผ่ "ไม่ได้ขอหรอก"

"ไดตะคุงล่ะ?" หันมาถาม.

"เดินเพลินไปหน่อยน่ะครับ" หัวเราะเบา ๆ

"บรรยากาศเงียบ ๆ แบบนี้ก็ให้อารมณ์แปลกไปอีกแบบดี"

มองทังซะกุหลายแผ่นที่แขวนอยู่ "แถวนี้เองก็มีคนขีดเขียนใส่กระดาษของคนอื่นเหมือนกันสินะครับ"

"ชุดยูกาตะเหรอ..." หัวเราะเบาะ ๆ "ไว้งานเทศกาลดอกไม้ไฟจะลองคิดดูนะ"

ยิ้มรับคำชม "ไดตะคุงก็เหมาะเหมือนกัน"

"ถ้าเดทกับผู้ชายสองต่อสองแล้วไม่สนุกก็อย่าโทษกันล่ะ" ยิ้มน้อย ๆ แล้วเดินเข้ามายืนข้าง ๆ เพื่อจะได้ไปเที่ยวงานด้วยกัน.

ยืนรอคำตอบจากอีกฝ่ายอย่างใจเย็น.

"ยากิโซบะเนอะ" ทวนคำตอบอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยัน. "เหมือนตอนนี้คิวจะไม่เยอะด้วย" มองร้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่พวกเขาอยู่.

"ไปต่อแถวกัน" บอกด้วยรอยยิ้ม รอให้อีกคนออกตัวก่อนค่อยเดินตามข้าง ๆ ไป.

ยิ้มบาง ๆ ให้รุ่นน้องของตน.

เห็นท่าทางอีกฝ่ายแล้วก็พอเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่มีความคิดจะช่วยด้วยการเริ่มบทสนทนาเลยสักนิด.

เมื่อถูกถามก็มองตามทิศที่ชี้ ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาหาอีกคน "ได้สิ รุริคุงอยากกินอะไรล่ะ"

"มาเดินเล่นนิดหน่อย"

"ดูท่าวันนี้จะครึกครื้นเกินกว่าจะทำอะไรอยู่บ้านน่ะ" กางแขนสองข้างขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะให้ดูชุดซามุเอะที่ตนใส่เป็นเชิงว่าออกมาทั้ง ๆ ที่กำลังเขียนพู่กันอยู่เลยแน่ะ.

เก็บแขนลง ซุกมือเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม "ไดตะคุงก็มาคนเดียวเหรอ"

"หืม..." มองอีกฝ่ายชั่วครู่ก่อนจะกวาดสายตาดูรอบข้าง "ตอนนี้คนเยอะด้วยนี่เนอะ"

ยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ รอดูว่าอีกคนจะทำยังไง <-เหมือนว่าง--

(มาแล้วครับ!)

เดินเล่นเพลิน ๆ จากหน้าบ้านจนมาถึงแถบห้างสรรพสินค้า ตรงนี้ครึกครื้นกว่าแถวหมู่บ้านมาก ทั้งแสงไฟทั้งผู้คน มีอะไรให้เชยชมเยอะแยะไปหมด.

ขณะที่ทอดสายตาเก็บบรรยกาศรอบตัวอย่างเงียบ ๆ อยู่นั้น เขาก็ถูกดึงความสนใจโดยประกายแสงสีแดงที่สะท้อนจากปอยผมอันคุ้นตา.

เขาเดินเข้าไปใกล้เป้าหมายก่อนจะเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

"ไดตะคุง"

(มาแน้ว)

เดินเล่นเพลิน ๆ รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่แถวหมู่บ้านโอโมริ.

สายตาที่สาดส่องสำรวจไปทั่วสะดุดเข้ากับกระดาษหลากสีที่ถูกขีดทับ เมื่อมองตามตลอดแนวก็พบกับดวงตาคู่หนึ่งที่ตนรู้จัก.

"สวัสดีครับ ยูระซัง" ยิ้มทักทายให้อีกฝ่าย.

"ประมาณนั้น" ตอบด้วยรอยยิ้ม.

"รุริคุงเองก็มาเที่ยวสินะ" มองไปรอบ ๆ "คนเดียว...?"