คล้ายกับว่าจะรู้สึกถึงความผิดพลาดบางอย่าง อาซาฮิดะแอบหันไปด้านหลัง ก่อนจะกระซิบกระซาบคนที่เดินตามต้อย ๆ อย่างทำอะไรไม่ได้

("เพื่อน เค้าอยากมีแผนอ้ะ")
('พูดบ้าอะไรล่ะนั่น มาเดินงานมันต้องมีแผนอะไรด้วยรึไงฟะ')
("ไปซื้อสายไหมมาให้หน่อย")

บทสนทนาดำเนินไปสักระยะหนึ่ง ก่อนจะกลับมายืนตัวตรงยิ้มร่า พร้อมกับคุโจที่เดินหายไปด้วยความหงุดหงิด

"ฮิบาริจังจะซื้ออะไรเหรอ ~ ?"

ทว่าอาซาฮิดะไม่สนใจ เพราะประโยคถัดมาจากสาวเจ้าเรียกให้เขาสนใจมากกว่า

"ซื้ออะไรเหรอ ๆ ให้เดาไหม ๆ คิก"

ดูท่าจะนึกสนุกอยู่เพียงผู้เดียว อารมณ์สรรหาเรื่องใส่ตัว ? สิ่งรอบตัวของเด็กหนุ่มผู้นี้สามารถถูกหยิบมาเป็นเรื่องบันเทิงได้เสมอ

เขายิ้มตาปิด

"ฮิบาริจังงั้นเหรอ ฮิบาริจัง... แหม งานแบบนี้ จะไปพ้นเครื่องประดับได้ยังไงล่ะ!"

ว่าไปนั่น แท้จริงแล้วปากพูดแต่หัวไม่ทันได้คิดเลยสักนิด

"ฮะฮะ ก็น้า ลืมไปเลยเนี่ย"

เด็กชายผู้ถูกเปรียบเป็นอาทิตย์เลิกคิ้วเบิกตาขี้เล่น นัยน์ตาแสดหม่นเสมองของย่างในมือที่กัดไปได้หนึ่งคำ ก่อนจะจัดการกินส่วนที่เหลือภายในสามคำ ...และสายตาที่สื่ออย่างตรงไปตรงมาว่าขยะแขยงท่าทางการกินของเขาจากคุโจ

"หมด-แล้ว-จ้ะ"

เขาว่า โชว์ไม้เปล่าในมือ และหักมันทิ้ง

และต่อด้วยภาพคุโจก้มลงไปเก็บพร้อมคำบ่นสารพัด

(ยังเล่นด้วยทันม้ายนะคะ;; เราขอมาปักๆไว้นะคับTT)

(เพิ่งเห็นว่าลืมลงสีเขว ๆ ที่เสื้อ /แอบ)

และถูกตีอีกครั้งเพราะข้อหานั้น— เขาเลือกที่จะเมินมัน(และเมินคนตี)

"ว่าไปแล้วก็มีเรื่องที่สงสัยอย่างนึงอะน้า ฮิบาริจังเป็นไอดอลนี่— ต้องทำอะไรแบบนั้นไหม ที่เรียกว่าไดเอต ? "

"กินพวกนั้นได้ไหม ? นั่น นั่น นั่น แล้วก็นั่น"

เขาว่าพร้อมทำท่าสงสัย พลางชี้นิ้วไปตามร้านขายอาหารต่าง ๆ ..มีแต่ของกินเล่นน้ำมันเยิ้ม, ของชอบของเขา

ยิ้มร่าให้คำหยอกจากอีกฝ่าย ปล่อยมือของสาวเจ้าเป็นอิสระ, ยกมืดเท้าเอวพลางสลับยืนด้วยปลายและส้นเท้า

"ม แหม่—↗ ที่เข้ามาทักก็ไม่ได้ด้วยจุดประสงค์นั้นหรอกน้า"

มือเลื่อนขึ้นมาปัดไปมาถี่รัว น้ำเสียงล่กสั่นอย่างตลก ทว่าใบหน้ายังยกยิ้มดังเดิม

"...แต่ถ้าได้ก็ดี ขอบคุณครับ!"

และเลื่อนมันขึ้นมาป้องปาก ใช้เสียงกระซิบกระซาบกับคำพูดที่ดูไม่เกรงใจกัน ก่อนจะกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่ดังเกินพอดี

"ว่าแต่ฮิบาริจังน่ะเดินงานคนเดียวเหรอ เหงาไหม เหงาไหม ขอเดินเป็นเพื่อนสักพักนะ!"

ท่าทีปุบปับแสดงออกมา และแล้วกลับกลายเป็นลืม(ทิ้ง)เพื่อนเสียอย่างนั้น...

เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมเสียงเพี๊ยะบนไหล่—ไม่เจ็บแถมชอบใจ ก่อนจะไร้ความสนใจแก่ลูกพี่ลูกน้องตน

"พูดกันเรื่องที่นี่น่ะ! ธรรมดาเป็นบ้า เธอเองก็ว่างั้นไหม ? แต่หวังว่าจะเป็นความสงบก่อนพายุจะเข้านะ ฮิ "

เขาว่า, พูดรัวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมขยิบตาท่าทีติดเล่น—เขาหัวเราะชอบใจความคิดอะไรสักอย่าง ก่อนมือข้างที่ว่างจะถือวิสาสะรวบกุมมืออีกฝ่ายขึ้นมาไว้บริเวณใต้คาง พลางส่งสายตาเป็นประกาย

(หึหึ ... หลานป้าจูงมือฮี่จังวิ่งเล่น /โดดดึ๋งดึ๋ง)

w/ @thk-hibari.bsky.social @thk-kujou.bsky.social

" เอาเป็นว่า ยามาดะ ทาเคชิจ้า เจอกันใหม่เมื่อโลกต้องการ ขอตัวไปเป็นบุรุษไปรษณีย์นำส่งของจำเป็นก่อนน้า ...หิวข้าวชะมัด "

ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นตะเบ๊ะและขยิบตาหนึ่งข้างด้วยความกวน ก่อนจะหันหลังหุบยิ้มด้วยความไม่สบอารมณ์(หิวข้าว)

ในใจลึก ๆ ก็หวังให้อีกคนได้บัตรคืนแล้ว เพราะหากทุกคนยังไม่มีบัตรของตัวเอง ก็เกรงว่ากว่าเขาจะได้ออกไปกินข้าวนั้น....

" หิวข้าวจังเล้ยยยยย!!!!!!!!! "