นิ้วเรียวลากเลื่อนไล้จากลูกกระเดือกผ่านกรามนั้นก่อนจะจบที่ริมฝีปากของคัคคุยะ

" ผมยังติดใจความเร่าร้อนของวันนั้นอยู่เลย "

สายตาร้อนแรงถูกส่งไปยังอีกคนที่ยืนติดกำแพง เขาใช้น้ำเสียงเย้ายวนใจตามประสาคนขี้แกล้ง

" งั้นบทลงโทษของนายก็คือ ทำแบบนั้น ซ้ำๆ จนกว่าผมจะพอใจ "

" เข้าใจมั้ย? "

แขนทั้งสองข้างเปลี่ยนมาโอบคล้องรอบลำคอของเจ้าตัวดีที่ไม่ยอมรับผิด ทั้งๆที่หลักฐานมันก็คาตาแท้ๆ

อิตสึคุปล่อยให้คนตรงหน้าเอาบัตรของตนเองไปอย่างง่ายดายไม่ฉุดยื้อ เพราะยังไงเจ้าลูกหมาก็หนีเขาไม่พ้นอยู่ดี

พอได้ยินคำถามนั้น ปากสวยก็ยกยิ้มแสยะแบบแปลกๆ แก้มขาวก็เริ่มแดงระเรื่อ ไม่ใช่เพราะเขิน แต่เป็นเพราะมันฟังดูเร้าใจมาก

" นั่นสิ~ เด็กดื้อต้องโดนอะไรน้า~ "

น้ำเสียงร่าเริงถูกใช้เพื่อหยอกล้อ เขาขยับร่างกายเข้าประชิดมากขึ้นจนอกชิดกัน ใบหน้าก็ห่างเพียงไม่กี่คืบ ถ้าหายใจแรงๆก็คงรู้

(อ่อ อืม )

(อ้อ หรอ อืม เชื่อดีมั้ย ได้ข่าวว่ายืนอู้ด้วย)

เสร็จสิ้นการหยอกล้ออิตสึคุก็เก็บมันเข้ากระเป๋ากางเกงของตนเองไปซะแบบนั้น เมินเฉยต่อคำร้องก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ร่างสูงเดินตรงเข้าประชิดตัวโจรขี้ขโมยที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา
แขนซ้ายยกดันกำแพง ขาขวางอเข้าเพื่อป้องกันไม่ให้นักโทษหลบหนีไปได้

“ นี่…จะว่าไปนะคัคคุยะ ”

มือล้วงหยิบของที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิดออกมาเชยชม

“ ทำไมนายถึงมีบัตรของผม ในกระเป๋าเสื้อได้ล่ะ “

” หืม? ”

คิ้วข้างนึงยกสูงเพราะปฏิกิริยาของอีคนที่ดูเร่งรีบร้อนรน

ในคราแรกอิตสึคุก็จะทำตามคำขอนั้นอยู่หรอก แต่กลิ่นคุ้นเคยที่มันควรจะหายไปตั้งแต่เจอบัตรของคัคคุยะมันดันลอยตีจมูกของเขาอีกครั้งนี่สิ

ในกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย
ราวกับว่ามองเห็น แต่เขาแค่เดาจุดหมายปลายทางเท่านั้น

มือยกตัวประกันขึ้นแนบริมฝีปาก
แรงกดลงที่รูปหน้าในบัตรนั้นอย่างแผ่วเบา แต่สายตาที่จ้องไปยังผู้ต้องสงสัยนั้นช่าง ร้อนแรงเหลือเกิน

มือไวเท่าความคิด รีบฉกหยิบสิ่งนั้นออกมาดู ของแข็งแบนเรียบรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าเผยสู่สายตา แม้ว่าข้อมูลส่วนใหญ่จะถูกปกปิดด้วยร่องรอยสีดำปริศนาก็ตาม แต่ใบหน้าคุ้นเคยที่ประดับอยู่บนนั้นก็คงบ่งบอกได้อย่างง่ายดายว่าเป็นใคร

' คัคคุยะ? '

เส้นผมสีเข้มสนิทไร้ซึ่งการแต่งสีฉูดฉาดพวดนั้นชวนให้แปลกตาได้ไม่น้อย

อิตสึคุตั้งใจงมหาของที่อาจจะไม่ใช่ของตนเองต่อไป ความสกปรกหรือฝุ่นพวกนั้นไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มขยะแขยงแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะตัวเขาเคยเปื้อนอะไรมานักต่อนักแล้ว

ผ่านไปสักพัก เขาก็เริ่มสังเกตุว่างานนี้มีแค่เขาที่ลงแรงอยู่ฝ่ายเดียว
ขายาวก้าวตรงไปหาบุคคลนั้น ในหัวคิดคำต่อว่าสารพัด แต่สายตาอันเฉียบคมดันไปเหลือบเห็นของบางอย่างในกล่องที่อยู่ไม่ไกลนัก

่' แหม น่ารัก~ '

อีกคนทำท่าทีไม่ยอมรับ แถมยังโบ้ยว่าเขาคิดไปเองอีกต่างหาก น่าตีจริงๆเจ้าลูกหมาตัวนี้

" หือ? แต่มีซ้ำรอบสองด้วยนิ "

" จำไม่ได้ หรือเขินจนไม่ยอมรับกันแน่น้า "

เจ้าตัวพูดหยอกล้อไปตามปกติ เท้าก้าวมาถึงจุดหมายปลายทาง หลังโรงยิม บริเวณที่มีกลิ่นหวานหอมรุนแรงที่สุด

ข้าวของกองกระจัดกระจายกันจำนวนหนึ่ง คงต้องใช้เวลาหาสักพัก

เมื่อได้ยินดังนั้น อิตสึคุก็ตอบแทบจะในทันที ราวกับว่าคิดคำตอบเอาไว้อยู่แล้ว

" ก็เรื่อยๆนะ แต่นายไม่มาเล่นกับผมเลยนี่ เหงานิดๆเหมือนกัน "

" รู้มั้ย...ผมคิดถึงสิ่งที่เราทำกันตอนนั้นอยู่ตลอดเลยนะ "

น้ำเสียงเว้าวอนเชิงน้อยใจ
ก็หลังจากวันนั้นคัคคุยะก็หลบหน้าเขาไปเลยนี่นา ถึงเขาจะโกรธมากๆเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากลิ้มลองมันอีกก็ไม่รู้

ระยะทางลดสั้นลง คนสองคนใกล้ถึงจุดหมายแล้ว

เดินย่ำมาได้ไม่นานก็ถึงโรงยิมแล้ว ดูเหมือนว่าสวนที่เขาอยู่ในตอนแรกมันจะไม่ไกลจากจุดหมายนัก

ถ้าหากอิงจากทางที่กลิ่นพวกนั้นลอยมาแล้ว มันน่าจะอยู่แถวๆบริเวณหลังโรงยิมนั่นแหละ

" อยู่ด้านหลัง...ตามผมมา "

เขาทำได้แค่ข่มจิตใจไว้ ยิ่งใกล้มากขึ้น อารมณ์มันก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากกว่าเดิม แต่ตอนนี้ภารกิจสำคัญกว่า รีบๆหาแล้วจะได้รีบไปเคลียร์กับความอึดอัดนี่สักที

" อย่าทิ้งภาระให้ผมสิ ผมยังต้องช่วยหาของนายอีก "

" ถ้าหาไม่เจอเดี๋ยวจะโดนทางโรงเรียนเล่นเอานะ "

เขาพูดติดตลกหน่อยๆ ความจริงเขาเองก็ไม่ได้สนใจว่าจะโดนลงโทษยังไงบ้างหรอก แต่แค่ตอนนี้มันสนุกมากเลย
ถ้าไม่นับไอ้ความปวดหนึบพวกนั้นอ่ะนะ...

จากนั้นอิตสึคุก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก เขากำลังพยายามตามกลิ่นไปน่ะ เหมือนหมาเลยแฮะ