"อืม.. ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี" เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเพราะไม่รู้จะทำตัวอย่างไร หางเจ้ากรรมก็ส่ายเอาๆ

"งั้นเดี๋ยวผมกลับมานะ" เจ้าตัวลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป ไม่กี่นาทีก็กลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าที่อีกฝ่ายต้องการ

"อ่ะ" เขายื่นให้

"คราวหลัง.. ยังไงก็ระวังหน่อยนะครับ ถ้าไม่มีคนบังเอิญผ่านมาจะแย่เอา"

"แถวนี้? อ่า... เหมือนจะมีอยู่ตู้นึงนะครับ"

"แต่เดี๋ยวผมพาไปนั่งก่อนดีกว่า"

เขากึ่งหอบกึ่งหิ้ว ประคองเพิ่อนร่วมงานพาเดินไปหาม้านั่งแถวๆนั้น

เทรากิย่อตัวลงนั่งยองๆกับพื้น เงยหน้ามองคู่สนทนาจากด้านล่าง

"อยากดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมครับ เดี๋ยวผมไปกดให้"

(ขอมาแจมนะครับ)

เพราะเขาเองก็บังเอิญผ่านไปมาแถวนั้น พอได้ยินเสียงอะไรสักอย่างล้มเข้าจากไกลๆจึงตามมาดู

ทว่าแทนที่จะเป็นคนแปลกหน้า กลับเป็นคนที่พอคุ้นหน้าอยู่บ้างเสียนี่

"เป็นอะไรไหมครับ? ไหวหรือเปล่า?" ท่าทางเขาดูลุกลี้ลุกลนตอนยื่นมือมาช่วยพยุง

"คุณบรรณารักษ์?"
"ใช่ไหมครับ?"

( อากิคุงก็เท่เหมือนกันครับ🫵😤 )

( ว้าาากกกกกก😭😭😭 ขอบคุณครับ โรชินคุงเองก็เท่มากเลย💪💖 )