*เหตุการณ์ในภาพมีความเกี่ยวข้องกับอีเวนต์ในอนาคต (เปิดเผยข้อมูลในภายหลัง)

"ฮุฮุ คงจะอยู่ให้สัมภาษณ์ต่อไม่ได้แล้วล่ะ'ค่ะ'! ห้องสภาจะปิดแล้วนะ'คะ'! แต่ฉันยังเล่นเกมไม่จบเลย'ค่ะ'! ถ้าเล่นไม่จบจะโดนคุณยายว่านะ'คะ'! ขอตัวก่อน'ค่ะ'!"

เธอเอ่ยลาแต่เพียงเท่านี้ ก่อนจะหายตัวกลับเข้าห้องไปพร้อมวิธีการปิดประตูที่ไม่กลัวทรัพย์สินเสียหาย

"ฮุ เรียกว่าอะไรนะ'คะ' ... อ๋อ รับเควสน่ะ'ค่ะ'! รับเควส ทำตาม และรับสิ่งที่ต้องการ ง่ายและสนุกมากเลยนะ'คะ'! ยุกกี้จังก็รับเควสจนแย่ไปหลายวันเลยนะ'คะ'! สนุกขนาดนั้นเลย'ค่ะ'!"

"(แต่อย่างอื่นพูดไม่ได้หรอกนะคะ)"

เธอพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะลดเสียงเบาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนและพูดอย่างรวดเร็วจนแทบจับใจความไม่ได้

⬇

เธอทำเพียงเอียงศรีษะ ซ้ายที ขวาที ก่อนจะเบนสายตาไปยังบริเวณหน้าห้องผู้อำนวยการตามที่อีกฝ่ายว่า และนิ่งเงียบจนกระทั่งคำถามหนึ่งถูกถามขึ้นมา

อิซุมิทำเพียงหัวเราะคิกคัก ไม่ได้พุ่งเข้าหาและพูดรัวใส่เหมือนคราแรก มือสองข้างถูกยกขึ้นอีกครั้งและนิ้วชี้วาดเป็นวงกลม

"ทำภารกิจน่ะ'ค่ะ'"

⬇

"อยู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้อีกเรื่อง'ค่ะ'! ถ้าเห็นเจ้าหน้าขนเมื่อไหร่แจ้งทางสภานักเรียนด้วยนะ'คะ'! ตามหากันให้วุ่นมาสักพักแล้ว'ค่ะ'! แต่ฉันไม่ได้ตามหาอยู่หรอกนะ'คะ'! เพราะเสียเวลาทำเรื่องสนุก'ค่ะ'!"

มือสองข้างที่แนบชิดลำตัวเปลี่ยนตำแหน่งมาไขว้หลัง เธอไม่ได้พูดอะไรอีกและยืนรอว่าคู่สนทนาต้องการจะพูดคุยหรือสอบถามเรื่องอะไรกับเธอเพิ่มเติมหรือไม่

"ใช่แล้ว'ค่ะ'! แต่บอกว่าร่าเริงดีหรือ'คะ'! น่าหงุดหงิดต่างหาก'ค่ะ'! ทำตัวดุ๊กดิ๊ก ๆ กระดิกหางไปมาจนตาฉันหยุดมองตามไม่ได้เลยนะ'คะ'! หงุดหงิดจนอยากทำให้หยุดด้วยมือตั- "

เธอว่าพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้นมา สายตาจดจ้องที่มือ ปลายเสียงสั่นอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะหยุดนิ่งทั้ง ๆ ที่อ้าปากค้าง

และกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง

⬇

"เรื่องหมา'ค่ะ' ฉันคิดว่าเป็นเรื่องนี้นะ'คะ'! เพราะก่อนหน้านั้นฉันก็โดนมอบหมายให้ไปวิ่งหาหมาขนเหลืองตัวหนึ่ง'ค่ะ'! ไร้สาระไหม'คะ'! พวกเขาชอบเถียงกันเรื่องไร้สาระแบบนี้เลยไม่รู้ว่าจะฟังไปทำไม'ค่ะ'!"

สุดท้ายเธอก็เอาไปพูดไปเรื่อยอย่างที่ถูกว่าจริง ๆ ...แต่เพราะอิซุมิมักคิดว่าเรื่องรอบตัวที่เธอไม่สนใจเป็นเรื่องไร้สาระ เพราะแบบนั้นเธอจึงพลาดข้อมูลบางอย่างที่เธออาจสนใจจริง ๆ ไป

"ฉันรู้แค่นั้นแหละ'ค่ะ'! เพราะกะจะอู้งานมาเล่นเกมแต่เปิดประตูมาก็เห็นคนเอาแต่ใจสองคนยืนทะเลาะกัน'ค่ะ'! พอเห็นฉันก็เงียบกันหมดเลยไม่รู้ว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร'ค่ะ'! อยากรู้เหมือนกันนะ'คะ'! แต่เขาไม่ให้ฉันรู้เพราะพวกเขาบอกว่าฉันชอบเอาไปพูดไปเรื่อย'ค่ะ'! เสียใจมากเลยนะ'คะ'!"

หลังพูดจบเธอก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดปากอีกครั้งหลังนึกอะไรขึ้นมาได้

⬇

เมื่อเห็นปฏิกิริยาจากคนตรงหน้าส้นเท้าก็ยกสูงเพื่อขยับตัวถอยกลับมายืนจุดเดิม เธอเอียงศรีษะและยกมือใช้นิ้วชี้แตะข้างขมับ ทำท่าคล้ายกำลังนึกอะไรบางอย่างโดยสีหน้ายังคงเดิมไม่เปลี่ยน

"ทะเลาะกัน'ค่ะ'"

ระดับเสียงของเธอลดลงแต่ยังคงจริตการพูดเฉพาะตัว

⬇

พ่นคำพูดถี่รัวไม่เว้นพักจังหวะหายใจ ก่อนที่เธอจะนิ่งเงียบและยืนค้างอยู่แบบนั้นเพื่อรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย หากตกใจกับท่าทีของเธอก็จะไม่มีวันได้คำตอบที่แท้จริง แต่หากนิ่งงันไร้ความรู้สึกอาจทำให้เธอหมดสนุกและเลือกตอบแบบขอไปทีก็เป็นได้

"ผู้อำนวยการ? มาห้องสภานักเรียน? ฮิฮิ ถามฉันหรือ'คะ'!ถามฉันหรือ'คะ'!ถามฉันหรือ'คะ'! คิดว่าฉันจะบอกหรือ'คะ'!ฉันไม่รู้หรอก'ค่ะ'!ถึงถามมาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเพราะฉันยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคุณลุงเข้ามา'ค่ะ'!เกมบนคอมพิวเตอร์สนุกมากเลยนะ'คะ'!คิดว่าฉันจะสนใจอย่างอื่นนอกจากเกมบนคอมพิวเตอร์หรือ'คะ'!ไม่มีทาง'ค่ะ'!ว่าแต่ชอบเกมไหม'คะ'!ใคร ๆ ก็ชอบใช่ไหม'คะ'!ใช่ไหม'คะ'!"

⬇

เพราะเธอกลับมายืนตัวตรงอย่างรวดเร็ว ศรีษะและลำตัวจึงส่ายไปมาพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอตลอดการพูดของคู่สนทนา เธอไม่ได้ตอบกลับอะไรไปทั้งนั้น ทว่าหลังได้ยินประโยคคำถามก็คล้ายถูกสับสวิตช์ไฮเปอร์โหมดให้ออกมาโลดแล่นอย่างสนุกสนาน

เธอยื่นหน้าเข้าใกล้แต่ยังคงเว้นระยะเหมาะสม ดวงตาเบิกกว้างกว่าเก่า ฉีกยิ้มกว้างไปพร้อมกับการเปล่งวาจา

⬇

"ฮุ"

เสียงจากรองประธานนักเรียนฝ่ายหญิง เธอยังคงยกยิ้มและเบิกตาอย่างเคยเช่นกัน อิซุมิเอียงคอ ลากยาวไปจนโน้มทั้งตัวอย่างประหลาดไปทางฝั่งซ้ายมือของเธอพร้อมจ้องมองอีกคนที่ยังยืนอยู่

"ถ้าเมี้ยวจังหนีกลับก่อนฉันก็กลับบ้านไม่ได้น่ะซิ'คะ'! จักรยานของฉัน'ค่ะ'!"

เธอเริ่มพูดไปเรื่อย

"มีธุระอะไรกับฉันอีกไหม'คะ'! อยากให้ฉันจูงมือพากลับบ้านแบบเด็กอนุบาลไหม'คะ'!"

และพูดไปเรื่อย

"เรียกฉันหรือ'คะ'! ไม่เป็นไร'ค่ะ'! เป็นหน้าที่ของฉันหนิ'คะ'! "

เสียงโทนสูงและการเน้นย้ำคำเฉพาะตัวดังขึ้นให้ได้ยิน เธอขยับตัวมายืนข้างโฮชิโนมิยะที่นิ่งเงียบไปได้ครู่หนึ่ง

"...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไว้เจอกันใหม่นะ"

ผู้เป็นประธานนักเรียนกล่าว ส่งยิ้มให้อย่างเคย ยกมือขึ้นโบกไปมาเล็กน้อย ก่อนจะสับเท้าเดินออกห่างไปอย่างไวไม่อยู่ให้ลา

⬇

ประธานนักเรียนยิ้มรับคำแนะนำ แม้ใบหน้าจะแสดงถึงความเป็นมิตรอย่างถึงที่สุด แต่ภายในใจกลับกรีดร้องถึงอะไรบางอย่างจนคอแหบแห้ง และในขณะที่กำลังจะขอตัวไปจัดการธุระอื่นริมฝีปากที่กำลังยกขึ้นเพื่อเปล่งเสียงจึงต้องหยุดชะงักเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยทักในสิ่งที่ไม่ควร

เขานิ่งค้าง และเสียงในใจก็ได้กรีดร้องหนักกว่าเก่า

'ฮิฮิ'

ปัง!

หญิงสาวที่ถูกทักตรงดิ่งมายังหน้าประตู และผลักเปิดด้วยเสียงดังปังสุดอลังการ
⬇

"ช่วงนี้ก็เข้าใกล้การสอบเข้าไปทุกที พยายามเข้านะครับ"

มอบคำพูดให้กำลังใจแก่อีกฝ่าย โฮชิโนมิยะคล้ายจะขอตัว แต่หากจ้องมองเลยไหล่เจ้าตัวเข้าไปยังห้องสภานักเรียนที่ประตูเปิดแง้มไว้ อาจสบพบเข้ากับดวงตาสีเหลืองอ่อนข้างหนึ่งจ้องตรงมาพร้อมรอยยิ้มที่ยกขึ้นสูงจนดูประหลาด

หากเอ่ยทัก ความวุ่นวายที่ไม่ควรมีก็อาจจะเกิดขึ้นก็เป็นได้

มองตามปลายนิ้วของอีกฝ่ายที่แตะประทับหน้าผาก พลางส่ายหน้าไปมาเบา ๆ เพื่อบอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้รบกวนแม้แต่น้อย และตอบกลับด้วยประโยคที่แสดงออกถึงความห่วงใย

"ไม่รบกวนเลยครับ ทักทายกันได้เสมอ ...แต่แผลโอเคดีใช่ไหมครับ จะถามถึงที่มาของบาดแผลก็คงเสียมารยาท เอาเป็นว่าดูแลตัวเองด้วยนะครับ"

เขากล่าวพลางโคลงศรีษะ

⬇

"อ๋า สวัสดีครับ นึกว่าใครเสียอีก ที่แท้ก็คนคุ้นเคยนี่เอง"

เมื่อหันหน้าเผชิญกับผู้มาใหม่ ใบหน้า อารมณ์ และน้ำเสียงก็สลับสับเปลี่ยนทันที เขาสบตาอีกฝ่าย ยิ้มร่าแสดงความเป็นมิตร ก่อนจะหัวเราะแผ่วเบาหลังได้ยินประโยคถัดมา

"งานยุ่งจริง ๆ นั่นแหละครับ ไม่รู้แล้วว่าสรุปมาเรียนหนังสือหรือช่วยผู้อำนวยการบริหารโรงเรียน"

เขาพูดติดตลก

⬇