จิฮารุนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อบทสนทนาถูกสานต่อ, ดวงตาสีเขียวซีดกวาดมองสินค้าที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมด เขาพูดต่อโดยที่ไม่คิดจะหันหน้าไปมองคู่สนทนา

"ถ้าซื้อทั้งหมดไม่ได้ก็แค่เลือกอันที่ชอบ"

"ยกเว้นอันที่เป็นสันกาว, ที่เหลือก็นับว่าใช้งานได้หมดนั่นล่ะ"

ปลายนิ้วขยับชี้ไปที่กองโพสอิทสีม่วงอ่อนลายกระต่ายสีขาวขนฟู

"หรือไม่ก็อะไรแบบนั้น, เลือกสีที่เหมือนกับตัวเอง"

"ก็ดูคุมโทนดีใช่ไหมล่ะ"

เศษซากสติที่กระจายหายไปถูกเก็บมากองรวมกันอีกครั้ง จิฮารุเหม่อมองพฤติกรรมหลอกเด็กของอีกฝ่ายด้วยสายตาเหม่อลอย

สายลมที่พัดมาทำให้เขาสั่นสะท้านไปถึงปลายเท้า กระโปรงที่ยาวจนเลยเข่ากับเสื้อที่ปิดมิดข้อแขน มันไม่ช่วยอะไรเลย

"หนาวชะมัด"

เขาพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเงยหน้ามองฝ่ายตรงข้าม จิฮารุไม่ได้พยายามทำความเข้าใจท่าทางที่ไม่ชัดเจนนั่นเลยแม้แต่น้อย

"อือ ช่วยบอกทางหน่อย"

เป็นพื้นต่างระดับ ก็แค่เนินดินเตี้ย ๆ ที่คั่นกลางระหว่างตัวเขากับใครสักคนที่ยังคงมองเห็นได้ในระยะสายตา

จิฮารุทิ้งกิ่งไม้ในมือไป เขาใช้มันก่อนหน้านี้ ในการไล่นกนางนวลที่บินโฉบไปมา

ดวงตาสีเขียวซีดเปลี่ยนทิศทางไปหาสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวกับตัวเอง ก้าวเดินผ่านทุ่งหญ้าที่ไม่ได้รับการดูแล กระทั่งหยุดอยู่ในระยะที่เสียงจะส่งไปถึง

"นี่"

เสียงทุ้มต่ำ, ขัดกับภาพลักษณ์อย่างชัดเจน

"ขอถามอะไรหน่อยสิ"

สัมผัสในจังหวะที่ไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ร่างกายเกร็งไปชั่วขณะ, แต่ใบหน้าที่มักจะเรียบเฉยปรากฏความตื่นตระหนกชัดเจน

จิฮารุหันกลับไปมองสิ่งมีชีวิตตัวสูงที่ในตอนนี้ยืนตรงอยู่ด้านหน้า

"..."

เขามั่นใจ, อีกฝ่ายเป็นมนุษย์
เอาเข้าจริง จิฮารุก็ไม่ได้กลัวเรื่องลี้ลับ

อ้าปากคล้ายจะพูดบางสิ่งแต่ความตกใจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมาทำให้ความคิดของเขาขาวโพลน, จิฮารุยืนนิ่ง เหมือนกับว่าหลุดลอยไปแล้ว

" อะ?!?!!! "

ถึงจะไม่ใช่การทักทายที่พิศดารอะไร แต่เพราะรอบข้างที่เงียบมาตลอดกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว, จิฮารุสะดุ้งตัวโยน สติเส้นสุดท้ายทำให้ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้

เขาถอยไปข้างหลังราวสองก้าวหลังจากหันไปตามทิศทางของเสียง

" อย่าทำให้ตกใจสิ "

พยายามอย่างมากที่จะทำให้เสียงที่ตอบกลับไปเรียบนิ่ง

แต่แน่นอนว่ามันสั่นอย่างชัดเจน

SUZU : ไม่ได้จะต่อว่าหรอกนะ แต่วิธีพิมพ์ของคุณดูเหมือนโฆษณาอะไรสักอย่างของทางการเลย

แต่วันนี้อากาศดีนะ คงดีถ้าอุณหภูมิสูงขึ้นอีกสักหน่อย 🌤️

พออีกฝ่ายถอยให้จิฮารุไม่ได้เดินผ่านไปแต่ขยับไปยืนดูของอยู่ด้านข้าง ในระยะห่างกันประมาณครึ่งช่วงแขน

"... สมุดโน้ตอันนั้น"

ปลายนิ้วที่เล็บถูกทาด้วยสีสันและติดของประดับเล็ก ๆ เอาไว้ชี้ไปที่สมุดลวดลายดอกไม้อันหนึ่ง

"ถึงมันจะน่ารักแต่กาวที่สันไม่ได้เรื่อง"

เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย, ใบหน้าของคนพูดยังคงมองตรงไปที่ด้านหน้าตัวเองราวกับว่าไม่ได้กำลังคุยกับอีกฝ่าย

SUZU : ใช่ไหมล่ะ... สู้ให้โลกแตกไปเลยซะยังจะดีกว่า (⁠ಠ⁠_⁠ಠ⁠)⁠━⁠☆ﾟ⁠.⁠*⁠･⁠｡ﾟ

จิฮารุหยุดเท้าอยู่ตรงนั้น เขายืนนิ่งมองสิ่งกีดขวางที่มีชีวิต, ในมือถือสมุดสเก็ตช์ภาพอันใหญ่ อีกข้างหนึ่งเป็นพวงกุญแจก้อนขนกลม ๆ ที่มีกระดิ่งห้อย

เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร และไม่คิดจะเดินไปทางอื่นเพื่อออกไปจากจุดนี้

" นี่ "

เขาส่งเสียง, เสียงที่บอกได้อย่างชัดเจนถึงเพศของผู้พูด แม้ว่าภาพลักษณ์ภายนอกจะดูขัดแย้งกันก็ตาม

" หลบหน่อยได้ไหม? "

SUZU : มันไม่ใช่การโกงกันใช่ไหม? ลดแค่ 5% แต่เอาผลไม้ออกไปหมดเลยน่ะ ใจร้ายไปหน่อยรึเปล่า! เอาเถอะ ผมคงต้องออกไปซื้อผลไม้มาเพิ่มแล้วล่ะ

จะมีร้านที่ราคาถูกบ้างไหมนะ ?

SUZU : เคยเห็นคนบอกว่าถ้าเอาไฟฉายส่องแล้วแสงทะลุตัวก็หมายความว่านั่นไม่ใช่คนล่ะ

แต่ถ้านั่นเป็นคนก็คงดูเสียมารยาทอยู่นิดหน่อยนะ (⁠´⁠；⁠ω⁠；⁠｀⁠)

[ปฏิทินเดือนพฤศจิกายน]