ดังนั้นถ้ามีเศษเสี้ยวของเรี่ยวแรง หึบนิดหน่อย เปิดเพลงที่ตัวเองอยากฟัง ทำอะไรที่ตัวเองสบายใจ พลังงานที่เหลืออยู่น้อยนิดตรงนั้น เจียดมาจัดการชีวิตตัวเอง อย่าไปคิดว่านิดเดียวหรือแร้นแค้นมันทำไปก็ไม่ได้อะไร ผมจะบอกว่า มันได้และมันช่วยได้จริง ๆ

ด้วยรัก จากประสบการ์ณตรงครับ

เวลาหันไปมองบ้านหรือห้องใครซักคนที่มันไม่ได้ถูกจัดการ ยิ่งสภาพหนักเท่าไหร่ จะไม่แปลกใจถ้าหากมันทำให้สภาวะจิตใจของผู้อยู่อาศัยมันติดดีบัฟไปด้วย ที่สำคัญมันมาเป็นแบบ Damage Over Time แบบดาเมจพิษสร้างแผลใจสภาพใจ ที่จะค่อย ๆ สร้างความรำคาญเวลาที่ได้ใช้ชีวิต สร้างความไม่อภิรมย์ เกิดอาการด้อยค่าตัวเองได้อีกด้วยว่าทำไมกูต้องมีชีวิตอยู่แบบนี้ ทำให้ลามไปถึงอาการติดลบได้อย่างมาก

ความเหนื่อยยากและการใช้ชีวิตบางทีมันทำให้เราลืมเรื่องที่สร้างความสุขให้เราง่าย ๆ แม้จะเป็นเรื่องที่อยู่ปลายจมูก พอทุกอย่างมันไร้การถูกจัดการ มีแต่ความเออเร่อ พอบ้านเราเป็นแบบนั้น มันก็ยิ่งทำให้สภาวะของตัวเองเองนั้นหม่นหมองไปด้วย เพราะบ้านหรือห้องเป็นบริเวณพื้นที่ ๆ เราใช้ชีวิตอยู่เยอะที่สุดที่หนึ่ง

ไม่ได้มารับหน้าที่บทนักเอดดูเขตใด ๆ แค่จะบอกว่า ผมเองไม่ใช่เป็นคนฐานะร่ำรวยอะไร ผ่านมาหมดแล้วทุกระดับยกเว้นระดับศุลต่าน 555 ก็จะบอกว่า ชีวิตที่เหนื่อยยังไง ห้องจะแคบจะกว้างแค่ไหน ผมจะเป็นคนที่อย่างน้อยมาหยิบจับจัดของที่ไม่ถูกวางอยู่กับที่ หรือพวกข้าวของเครื่องใช้ที่พังหรือใช้งานได้ไม่ปกติ ก็ต้องถูกรีบแก้ไขทันที

เคยไปอ่านเรื่องราวของคนญี่ปุ่นมาเกี่ยวกับผู้ด่วนจากลา พบว่าส่วนใหญ่ข้าวของต่าง ๆ หรือสภาพห้อง มักจะเป็นทำนองนี้ มันเหมือนชีวิตพวกเขาโดนอะไรมาเยอะมาก (ที่ขี้เกียจก็มีผสมกันแหละ แต่ความขี้เกียจบางประเภทมันก็มีเหตุผลของมัน) จนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำให้ชีวิตตัวเองดีขึ้น แค่ทำงานไปวัน ๆ ก็จะไม่เหลือชีวิตให้ใช้อยู่แล้ว

ทุกสิ่งอย่างเหล่านี้เวลาได้รับรู้ได้เห็น จะเข้าใจเหมือนกันว่าผู้อยู่อาศัยเขาพบเจอหรือมีชีวิตอยู่ 'ประมาณ' ไหน ไม่ได้เป็นคำที่เย้ยหยัน แต่เป็นความเข้าใจว่าบางทีชีวิตที่เขาใช้อยู่มันไม่ได้ทำให้เขามีแรงในการทำสิ่งเหล่านี้ได้ง่ายนัก