(ไม่พูดออกมาก็ต้องรู้อยู่แล้ว...)

(เก๊กอยู่นี่นา ชิชิโอะ! /บุ้บี้(…))

หัวโนจริงด้วย

เห็นคุณหงึแบบที่ปกติไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่ก็กะพริบตาปริบ.. เจ้าหมอนี่ เจ้าคิดเจ้าแค้นกว่าที่คิด!?

คำพูดเหมือนเริ่มใกล้จะถูกคาดโทษแปลกๆ จิ้งจอกผู้รู้จักเอาตัวรอดเป็นยอดดีจึงเริ่มคิ้วตกหางลู่หูตกขึ้นมากะทันหัน

“อ๊ะ— ขอโทษ เคนจัง” แม้แต่น้ำเสียงก็ยังฟังดูอ่อนกว่าปกติไปสองระดับ ”ฉันไม่ได้ตั้งใจ แค่จะเช็คดูเฉยๆ..“ เก็บไม้เก็บมือ ทำเป็นจ๋องกับเขาด้วย(…)

ขำอะไรขนาดนั้น ไม่ได้เล่นมุกสักหน่อย!
อดประท้วงในใจไม่ได้(…) แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไร เห็นคุณร่าเริงก็ดีแล้ว

“ไม่เจ็บหรอก” จิ้งจอกแถวนี้ที่ว่าตอบคุณเสียงเรื่อย “หัวเราะได้แบบนี้ ดีขึ้นแล้วใช่ไหม— เอ้า ฮึบอีกรอบเร็ว อาสึนะจัง“ มือถูกยื่นให้คุณอีกรอบ ได้เวลาลุกขึ้นแล้ว!

เหมือนกับว่าจะดูออกว่าคิ้วตกหูลู่นั่นออกจะตั้งใจทำเพิ่มให้ดูจ๋อยลงกว่าที่ควรจะเป็น แต่ถึงอย่างนั้นประโยคก่อนหน้าก็ทำเอาหลุดขำออกมาแบบอดไม่ได้

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย“

แต่เจ้าตัวเป็นคนพูดออกมาเอง เพราะงั้นก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วหนึ่ง

”แล้วจิ้งจอกแถวนี้เจ็บตัวด้วยไหม คุยเพลินจนลืมถามไปเลย“

หยุดขำแล้วเรียบร้อย ตอนนี้มีสติถามกลับบ้างแล้ว

ฟังคุณทักพร้อมกับตาใสๆ นั่นก็ชะงักไปนิด

ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะน้อยๆ ”บทพูดแบบคุณแม่นั่นมันอะไรกันน่ะ“ หูจิ้งจอกกระดิกหนึ่งที “หมายถึงว่าฉันตัวโตขึ้นจนตะกี้แทบจะทับเธอแบนเลยใช่ไหม(..) ผมผิดไปแล้วครับ อาสึนะซัง“ เสียงอ่อยมาเชียว ทำเป็นคิ้วตกตาละห้อยสำนึกผิด

(เคนจ๊างงงงง😭 ยังเร้กอยุมาก)

จิ้งจอกดูแล้วดูอีกให้แน่ใจ ก่อนจะส่ายหัว “ไม่ ไม่มี..”

“อาจจะหัวโนล่ะมั้ง” ทดลองจิ้มไปจุดหนึ่งตรงที่ดูตุ่ยๆ “น่าจะตรงนี้?” หมายถึง น่าจะเจ็บ(…)

(ทำไมมาเปนรูปเลยorz น่ารักมากเลยค่ะ! ขอบคุณนะคะ🥺)

“โอเค” พอคุณบอกว่าใช่ เขาก็หยิบหนังสือเล่มนั้นลงมา
ก่อนจะยื่นให้คุณ ท่าทางดูสบายๆ

จนเห็นว่าคุณดูระแวงเลยยิ้มให้ทีหนึ่ง ( ◠‿◠ ) ไม่รู้ว่าทำให้ดูไม่น่าไว้ใจกว่าเดิมรึเปล่า(…)

“ที่จริง..” ท้ายเสียงลากยาวนิดหน่อย “คราวหลังเรียกพนักงานก็ได้นะครับ” จะได้ไม่ต้องมายืนเขย่ง เห็นแล้วสงสารชอบกล(…)

(พึ่งเห็นว่าพิมพ์โคกุโระเป็นโคกุระไปสองรอบ ฮือๆ ขอโทษค่ะorz)

ร้องโอ้ “อือฮึ เรียนอยู่ที่เซ็ตสึเร็นครับ“

ก่อนจะชูสองนิ้วขึ้นมา ”ปีสองน่ะ“ ( ◠‿◠ )

จิ้งจอกเลิกคิ้วน้อยๆ “ขอบคุณ.. ตามสบายเลยครับ” ดูจะแปลกใจที่คุณช่างเป็นกันเองดีแท้

ยักไหล่ “ผมมาเดินเล่นน่ะ เห็นร้านใหม่ๆ ชอบมาเปิดแถวนี้” เลยแวะมาอัพเดตแมพเป็นครั้งคราว

ก่อนเจ้าตัวจะร้องโอ๊ะ ”จะว่าไป วันนี้ผมมาตามหาร้านขนมเจ้าดังที่เพิ่งมาเปิดใหม่เร็วๆ นี้“ หันซ้าย หันขวา ”คาโต้ซัง.. พอจะรู้ไหมครับ ว่าร้านอยู่ตรงไหน“

ยิ้มพริ้มรับคำ “อื้อ ถ้าจะเจ็บก็คงมีแต่คุณนั่นแหละ” (...)

ก่อนเจ้าตัวจะขยับมือชี้แถวดั้งคุณ “ตรงนี้แดงนิดหน่อย— กลับบ้านแล้วอย่าลืมประคบเย็นนะครับ“

ฟังคุณตอบมาแล้วก็เอียงหัวน้อยๆ ก่อนจะตอบ “วันนี้ไม่ใช่ วันหน้าอาจจะใช่ก็ได้ครับ” ยิ้—ม ( ◠‿◠ )

วันหน้าก็ไม่ใช่อยู่ดี แต่ก็พูดให้ดูน่ากลัวเข้าไว้ เผื่อจะช่วยกระตุกให้คนตรงหน้ารู้จักระแวงคนอื่นบ้างเสียหน่อย

คงไม่ได้หลอกทำร้ายหรอก แต่จะมาหลอกเอาเงินน่ะสิ!

“ยินดีที่ได้รู้จัก ยังไงก็ขอบคุณสำหรับขนมครับ” เขย่าเสร็จก็ปล่อย ”จะทานให้อร่อยเลย“

จู่ๆ ก็โดนเปิดเหม่ง

สับสนเล็กน้อย ทำอะไรของเธอเนี่ย— แต่ก็ตอบไปแบบว่าง่าย “..ถ้าจำชื่อตัวเองไม่ได้ ผมจะได้พาไปโรงพยาบาล“

”แต่น่าจะไม่ต้อง ใช่ไหมครับ“ ถือวิสาสะดึงมือคุณลงด้วยเหมือนกัน(..) “ลุกไหวไหม ยานางิซัง”

เห็นหน้าคุณก็ร้องหวา “..อาสึนะ!“

”ไหงถึงเป็นเธอได้ล่ะเนี่ย“ (..) ย่อตัวลงมาช่วยดึงคุณให้ขึ้นมานั่งดีๆ ”เอ้า นั่งก่อน— ไหวไหม“ ระหว่างถามก็มองกวาดสำรวจสภาพคุณขึ้นลงไปแล้วเรียบร้อย

(เรื่อยๆ ค่ะ ช้าเปน..ปกติ...(..) แวะมาชนกันสั้นๆ ได้! หรือไว้เค้าไปบวกรุทอื่นก้ได้เหมือนกัน🥺)

“โอเค--“ ลากเสียงน้อยๆ พอมองหน้าคุณแล้วก็คิดว่าเจ้าหมอนี่ดูไม่มีพิษมีภัยดีแฮะ ”ไม่เป็นไรก็ดีแล้วครับ“

“ถ้าอย่างนั้น..” จิ้งจอกหนุ่มผงกหัวให้คุณเบาๆ ทีหนึ่ง “ผมไปล่ะ ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายอีกทีครับ”

บอกเสร็จก็หันหลังเดินจากไปซะแล้ว ดูท่าคงได้ไปเห็นกันอีกทีที่ห้องเรียน

โดยรวมดูสะอาดสะอ้านดี ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน

“..ไม่หนักก็ไม่หนัก” เขาหัวเราะน้อยๆ จะยอมเชื่อคุณไปก่อนก็ได้(?) “โอเคครับ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“ผมขอโทษอีกที“ ผงกหัวให้หน่อยๆ ถึงจะไม่ใช่ความผิดเขาเสียทีเดียวก็เถอะ ”ถ้ามีแผลก็.. อย่าลืมกลับบ้านไปทำแผลนะครับ“

บอกเสร็จก็ทำท่าจะไปแล้ว