(ลูกชายจะกินอย่างดีเลยคับ😭✨🤲🏻)

(ทางฝั่งฮิโยกิหมดแค่นี้ค้าบ จะตัดจบเลยหรือต่อเป็น pov ฝั่งนู้นก็ได้น้าา ขอบคุณที่เล่นด้วยกันค้าบบบ🥳🙌🏻✨ ฮรึกๆๆๆ อามาเนะจังเด็กดีน่ารักมากกค่ะ😭😭🫳🏻💕)

“งั้นฉันไปล่ะ” เขาหันไป กำลังจะก้าวเดิน แต่ชะงักเหมือนกำลังฉุกคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาเงียบเหมือนกำลังคิดหาคำพูดอะไรสักอย่าง

“ฝนตกก็รีบหาที่หลบ อย่าไปยืนตากแบบนั้นอีกล่ะ” เขาหันมามองน้อย ๆ ขณะกล่าว แล้วก็เดินจากไปโดยไม่ได้รอให้เธอตอบก่อน

+

เขามองตามแผ่นหลังเด็กสาวที่วิ่งเข้าบ้านไปจนเธอกลับมาพร้อมกับถุงขนม

ฮิโยกิมองถุงนั้นชั่วครู่เพราะไม่นึกว่าเวลาป่านนี้ยังอุตส่าห์มีขนมมาแบ่งให้อีก เป็นแอปเปิ้ลพอดีด้วย คนคนนี้ทำขนมไว้เยอะแค่ไหนต่อวันเนี่ย? เขารับถุงมาอย่างเบามือ

“ขอบใจ” เขากล่าวสั้นๆ มองหน้ารุ่นน้องตรงหน้า

“เสื้อ… จะคืนเมื่อไหร่ก็คืน” เขาหมายถึงไม่ต้องรีบ สะดวกเมื่อไหร่ก็ค่อยมาคืนเพราะที่บ้านยังมีตัวอื่นอยู่

+

"ขอบคุณมากเลยค่ะรุ่นพี่"

อามาเนะโค้มหัวให้คนข้างๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ แต่เหมือนจะพึ่งนึกอะไรบางอย่างออก

"อ๊ะ ช่วยรอแปปนึงนะคะ"

จิ้งจอกตัวเล็กรีบวิ่งเข้าบ้านไป

ไม่นายเธอก็ออกมา พร้อมกับร่มในมือ และถุงกระดาษสีน้ำตาลใบหนึ่ง ที่เหมือนจะใส่อะไรไว้อยู่ เธอเลยหน้าขึ้นมองและยื่นให้อีกฝ่าย

"ถ้าไม่รังเกียจ.."

"พอดีเมื่อวานทำพายแอปเปิ้ลไว้"

"ส่วนเสื้อเดี๋ยวพรุ่งนี้อาไปคืนนะคะ"

สายตามองตามปลายนิ้วที่รุ่นน้องชี้ไป ทำให้รู้จุดมุ่งหมายที่ต้องไป

เขาไม่ได้พูดอะไรเช่นเคยและเดินไปด้วยจนถึงหน้าบ้านหลังนั้น

“งั้นส่งแค่นี้”

เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่เดินไปกับรุ่นน้องแบบเงียบ ๆ แต่จะใกล้หรือไกลเขาก็เดินไปส่งได้หมดนั้นแหละ เขาก็ไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้ว

ในใจก็ยังแอบสงสัยนิดหน่อยเรื่องที่เธอมายืนตากฝนด้วยสีหน้าแบบนั้น ถึงเขาจะใส่ใจคนใกล้ตัวแต่ก็ไม่อยากก้าวก่ายเกินไป จึงได้เพียงแค่สงสัยเล็กน้อยแบบนั้น

เห็นหูและหางของเธอกระดิกขึ้นมาบ้างและกลับมายิ้มก็โล่งใจ

“อืม” เขาตอบรับสั้น ๆ ตามปกติของเขา เขาเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอื่นมากกว่าอยู่แล้ว จึงแอบคิดในใจว่านั้นควรเป็นเขาที่เป็นคนเสนอความช่วยเหลือให้เธอมากกว่า

“ขอบใจ” เขาพยายามพูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่เสียงของเขาจะทำได้ แต่ก็ยังออกมาแข็งกระด้างอยู่ดี

(สุขสันต์วันเกิดนะคะ อามาเนะจังงงงง🎉🥳🎈🎁 สวยมากกกกกกๆๆๆ อมกก😭🥺🩷💗💖💝💕💓💘💗✨💖💫💖🩷)

พอฮิโยกิเห็นหูเธอตกก็เลยเริ่มรู้สึกผิด คิดว่าเพราะคำพูดของตัวเองที่ดูปฏิเสธน้ำใจเกินไปหรือเปล่า

“อืม” ตอบรับแบบง่าย ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเว้นช่วง ยังครุ่นคิดเรื่องคำพูดของตัวเอง

“เธอเองก็ด้วย” เขาพูดไปแบบกว้าง ๆ ไม่ได้เจาะจงว่าพูดเรื่องไหน หวังว่าจะช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง หรืออย่างน้อยก็ทำให้เขาไม่ดูเป็นคนเย็นชาจนเกินไป

ฮิโยกิโบกมือลาเล็ก ๆ แบบประหยัดแรงแล้วมองตามเนมิตะจนเขานั่งฟุบนอนลงตรงที่นั่งของเขา

คนร่างสูงยืนจ้องคนนอนฟุบไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหมุนปลายเท้าหันตัวเดินไปที่ห้องของตัวเองบ้าง

(ขอบคุณที่มาเล่นกันค้าบบ ไว้มาเล่นกันใหม่น้าา 🙌🏻✨)