“…”

ดวงตากลมเบิกขึ้นเล็ก ๆ อย่างเป็นประกาย ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะติดให้จริง ๆ

ยกหมวกตัวเองชมไปมาเหมือนเด็กได้ของเล่น ทั้ง ๆ ที่เหมือนจะไม่ตั้งใจติดแท้ ๆ แต่ออกมาดูดีเกินคาด

“สมแล้วที่เป็นลูกพี่ ทำอะไรก็ดีไปหมดเลยสินะคะ !”

“พูดแบบนี้ ปีนี้ทั้งปีลูกพี่ได้เจอหน้าฉันทุกวันแน่“ แซวเขาด้วยใบหน้าขี้เล่น ก่อนจะหยุดแล้วพูดด้วยเสียงสุภาพขึ้นหน่อย ”ขอบคุณนะคะ“

“ทำงั้นได้ไงกันล่ะลูกพี่ ! เข็มกลัดของลูกกระจ๊อกก็ต้องให้ท่านหัวหน้าติดให้สิ !“

พูดแย้งอย่างแน่วแน่ มองเขาด้วยคาดหวัง ไม่แม้แต่จะดึงมือกลับ

“ദ്ദി(⌯' '⌯)”

“ถ้าลูกพี่ติดให้ ฉันจะเป็นเบ๊ที่จงรักภักดี ทำตามคำสั่งทุกอย่างไปตลอดเลย”

เสนอตัวไปก่อนแม้ว่าเขาอาจจะไม่ต้องการก็ตาม

“ …. (｡· — ·｡) ??? “

สับสนไม่เล็กน้อยกับท่าทางตื้นตันของอีกฝ่าย …ไคอยากโดนอุ้มขนาดนั้นเลย ?

จ้องอีกฝ่ายครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มคำนวณในหัวอย่างจริงจัง

ในหนังสือที่เคยอ่าน…เวลาน้ำหนักกดลงในแนวดิ่งจะมีค่าความเร่งจากแรงโน้มถ่วงด้วยสินะ ถ้าสมมติว่าไคหนัก…ก็ต้องใช้แรงประมาณ… แต่จะรู้ได้ไงว่าตัวเองมีแรงเท่าไหร่…

“ อ๊ะ…พวกเราถึงไหนแล้วนะ ”

ถามหลังจากหลุดจากสภาวะเหม่อลอยได้

( ค-เค้าเพิ่งเห็น 😭💗🤲🏻 ขอบคุณนะคะ น่ารักมากเลยค่ะ *ร้องไห้น่าเกลียด* )

รับขวดที่ถูกโยนมาให้โดยอัตโนมัติ

“ตอนนี้เหรอคะ ?”

“ประมาณ 9:20 แล้วค่ะ”

พูดพลางเปิดโทรศัพท์มือถือของตนแล้วยื่นให้เขาดูประกอบ เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อเมื่อนึกอะไรขึ้นได้

“จริงด้วย ไหน ๆ ลูกพี่ก็ตื่นแล้ว ติดไอ้นี่ให้ได้มั้ยคะ“

ยื่นเข็มกลัดตราโรงเรียนให้อีกฝ่ายด้วยสายตาคาดหวัง

แอบยิ้มปนหัวเราะเล็กน้อยไม่ให้อีกฝ่ายเห็น เมื่อได้ยินเสียง ’อ๊ะ‘ เบา ๆ จากเขา …พอคนที่ดูนิ่ง ๆ แบบไคมีท่าทางสับสนมันก็ดูน่ารักดี

ยกมือข้างที่ไม่ได้ถูกจับได้มากำทาบอกตัวเองเบา ๆ ก่อนจะตอบเขาอย่างมั่นใจ ขณะที่เดินตามเขา

“สบายมาก ตอนนี้ร่างกายฉันแข็งแรงมากนะ ให้อุ้มไคยังได้เลย !” แน่นอนว่ากล่าวเกินจริงไปบ้างเล็กน้อย

(พูดงี้คุณไม่เคยโดนแมววิ่งไล่อ่ะดิ 🫵🏻)

“เจ้ากบเขียว !”

หันไปส่งสายตาซาบซึ้งให้พร้อมการยกนิ้วโป้ง(?)