( แฟนครับ )

( ถ้ากล้าบิดก็ลองได้ )

( ยังเด็กอยู่ )

กวางหนุ่มยืนรอให้นกน้อยเลือกหนทางของเธออย่างใจเย็น มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อตัวเองพลางกำถุงเงินไว้แน่น

การนั่งรถไฟเหมือนปกติก็เป็นอีกทางเลือกที่เขาเผื่อไว้ และการที่ต้องออกเงินเผื่อคนสักคนหนึ่งก็ไม่ได้มากเกินความสามารถ

แต่ต่อให้ต้องเดิน ระยะทางแค่นี้ก็ไม่ถือว่ามากเกินความสามารถเช่นกัน

มือหนาคว้าไปหยิบมือถือจากมือของเด็กสาว พลางพิมพ์ ต้อกแต้ก อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นคืนให้

📲 [ มันคงต้องเป็นฉันที่ถามเธอ ยัยลูกนก ]
📲 [ เธออยากที่จะบินด้วยจังหวะอันแสนเนิบช้าเพื่อเคียงคู่ไปกับฉันหรือเปล่า ]

📲 [ ฉันแปลงเป็นนกจาบเพื่อบินไปกับเธอไม่ได้หรอกนะ ]
เขาไม่ยอมให้เธอเดินแน่ ๆ

( fun face : เขาเทียบตัวเองเป็นนกจาบเพราะสีเหมือนเขามาก ไม่เชื่อไปลองหาดู 😉 )

( + )

กวางหนุ่มเลิกคิ้วทันทีที่รับรู้ถึงจุดหมายที่จะต้องไป แอบประหลาดใจที่เด็กสาวอยู่ในย่านอาศัยที่ไกลจากจุดนี้มากและการที่จะต้องให้เธอเดินกลับด้วยเท้าที่เหมือนจะบอบช้ำเพิ่มได้ทุกเมื่อ ถือเป็นตัวเลือกที่ตัวเขานั้นไม่ชอบใจเสียเท่าไหร่

หากเป็นตามปกติคงตอบปฏิเสธเพื่อบีบให้อีกฝ่ายเลือกที่จะบินกลับบ้านไป

มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

. . . แต่ไม่รู้ทำไม ใจเขากลับเข้าควบคุมความคิดแทนสมองเสียอย่างนั้น

( + )

( พูดได้หรออันนี้ )

( พับไว้ก่อนก็ได้ ไว้ค่อยว่ากัน😉 )

( น่าหมั่นเขี้ยวจริง ๆ ดูทำตัวยัยเด็กน้อย )

( .ขำ )

( .เนียนเดินหนีแล้วกัน )

.
.
.
กวางมูสหนุ่มยืนมองนิ่งราวกับรอเด็กสาวให้นำเขาทำอะไรสักอย่าง จะแยกกันตรงนี้

. . . หรือจะขอให้เขาร่วมเดินไปส่งเธอ ตัวเขาในตอนนี้ก็เหมือนจะยอมทำให้ทุกอย่าง

สายตาจับจ้องไปที่ปีกน้อย ๆ แสนนุ่มพูจนสมองเขาแล่นราวกับเพิ่งนึกได้

.o( อ่า. . . นั้นสินะ เธอเป็นเผ่านกนี่นะ )
เขาคิดพลางถอนหายใจออกมาเสมือนจะบ่นกับตัวเองที่ดันเสนอตัวไปทำอะไรที่ไม่เข้าเรื่องไปเสียแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้นึกเสียดายต่อสิ่งที่ได้ทำลงไป

และต่อให้ย้อนกลับไปเขาก็ยังคงทำแบบเดิม

( + )

กลับค่อย ๆ มีเรื่องราวเกี่ยวกับนกน้อยสีแดงชาติมาวุ่นวายในส่วนหนึ่งของความคิด

ทีละเล็ก

ทีละน้อย . . .

เพียงชั่วอึดใจช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะยาวนานแต่ความเป็นจริงนั้นช่างแสนสั้น เจ้ากวางมูสค่อย ๆ ย่อตัวลงและส่งยืนเด็กน้อยสู่พื้นเบื้องล่างใกล้จุดแรกที่เราได้พบกันในงานเทศกาลนี้

เขาอยากจะแบกไปจนถึงหน้าบ้านของอีกฝ่าย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รู้จุดหมายปลายทางนั้น

( + )

กวางหนุ่มปรับจังหวะการเดินให้ช้าลงเพื่อให้ทุกก้าวเดินไม่สะเทือนคนด้านหลังมากนัก

เสียงหายใจ การสั่นสะเทือนที่สัมผัสได้แผ่วเบาจากหัวใจที่เต้นตุบตับ เพียงแต่เขาไม่ได้ใส่ใจและคิดไปเพียงว่าเธออาจจะไม่ชินกับการที่โดนให้ขี่หลังเหมือนเด็กน้อย

และในจุดเล็ก ๆ นี้ก่อให้เกิดจุดเริ่มต้นที่แปลกใหม่แก่เด็กหนุ่มผู้แทบจะไม่สนใจสิ่งใดเลย

( + )

อกที่แนบชิดกับแผ่นหลังของเขากำลังสั่นสะเทือนจากหัวใจที่เต้นแรง เมมิโน้มตัวลงพิงซบอย่างยอมแพ้ พยายามซ่อนเอาไว้ไปก็เท่านั้น ยังไงซะเขาคงจะรู้ได้จากแรงสั่นสะเทือนนั้นอยู่ดี

ความรู้สึกนี้มันก็แค่ชั่วคราว เพราะบรรยากาศของงานเทศกาล เพราะความใจดีของเขาก็แค่นั้น

ไม่ใช่ว่าเธอกำลังตกหลุมรัก หรืออะไรแบบนั้นสักหน่อย

ไม่ใช่หรอก ต้องไม่ใช่แน่ๆ

แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับไม่ยอมสงบเลย

+

มือแตะที่ไหล่หนาก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงไปบนแผ่นหลังกว้างใหญ่ของกวางหนุ่มด้วยท่าทีอึกอักเล็กๆ แขนทั้งสองข้างคล้องคอเขาเอาไว้ไม่ให้ตก

ความใกล้ชิดที่ไม่เคยอยู่ใกล้กับผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อนทำเอาหัวใจเต้นแรง ทั้งที่พยายามเว้นระยะแทบตาย แต่สุดท้ายเขาก็ข้ามเส้นนั้นมาได้ทุกที ความใจดีแบบไม่คิดอะไรของเขาทำให้เธอรู้สึก…

หวั่นไหว

ใกล้จนได้กลิ่นจางๆจากตัวเขา คงจะเป็นกลิ่นแชมพู

+

( อนุญาตแค่นั้นหรอครับ )

( นั้นสิจะเอาอะไรอีกดีนะ 😇 )

( กำมือ สักโป๊กจะดีไหมนะ )

( ไม่ใช่ก็บีบได้ )

( ไม่โดยสักทีไม่ดีขึ้นเลย หรือโดนก็ไม่ดีขึ้น )

แต่ทันทีที่เด็กสาวเงยหน้าคืนมา เจ้ากวางมูสก็ได้นั่งย่องพร้อมหันหลังให้ พลางใช้สองมือกวักให้นกน้อยขึ้นหลังเขา

แน่นอนว่าจะกำมือในทันทีและใช้หลังมือเป็นเบ๊าะให้เธอนั่งหนุน เขาจะไม่ได้ใช้ฝามือแต๊ะอั๊งดั่งที่โดนกล่าวหาอย่างแน่นอน

.
.
.
ความเงียบได้เข้าปกคลุม แสงไฟของงานเทศกาลที่ดับลงค่อย ๆ ส่องสว่างขึ้นมาทีละดวงจนส่องประกายเต็มพื้นที่ ไม่นานความคึกคักของงานเทศกาลก็เข้ามาแทนที่ความเงียบงัน

แม้จะยังมีผู้คนเดินต่อหลังงานดอกไม้ไฟจบลง แต่บางตากว่าตอนแรกมากโข พร้อมกับร้านค้าที่เริ่มทยอยปิดลง

กวางหนุ่มพยักหน้าตอบรับคำเชิญชวน เขาสวมใส่รองเท้าที่ถูกคืนมาก่อนจะยืนรอจนอีกฝ่ายเตรียมตัวเสร็จ

( + )