ในหัวกำลังคิดจะถามไถ่ว่าทำไมถึงมานอนตรงนี้ขณะมองคนที่กำลังลืมตา ก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ​เมื่อได้ยินประโยค​แรกที่อีกฝ่ายเอ่ย

แทนที่จะหงุดหงิด, แต่ดาไซ​กลับส่งเสียงหัวเราะเบา เรียวตาที่ถูกบดบังด้วยเรือนผมหรี่ลงพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

"ใช่ ผมเป็นยักษ์​ที่คอยจับเด็กที่ไม่ยอมกลับบ้านกิน" เสียงทุ้มแหบเอ่ยตอบ, ปีกสีดำขยับเบา "คุณ​เตรียมตัวเตรียมใจรึยัง?"

( เห็นค่า 👋 )

การเดินเล่นตอนกลางคืนเป็นกิจวัตรที่ดาไซมักทำเป็นประจำแทบทุกวัน แต่วันนี้กลับต่างออกไปเล็กน้อยเพราะคนที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้า

ดวงตาสีนิลเลื่อนมองสำรวจร่างเล็กจิ๋วที่ดูเหมือนจะหลับสนิท ...ป่วย ? หลงทาง ? หรือแค่มานอนเฉย ๆ ?

จะยังไงก็ตามการนอนในสวนเวลากลางคืนแบบนี้อาจจะทำให้เกิดอันตรายหลาย ๆ อย่าง ดังนั้นจึงโน้มตัวลงนั่งยองข้าง ๆ พลางสะกิดเบา

"คุณครับ"

กลิ่นหนังสือ 🔖 : อาจจะเพราะเขาเห็นคุณเป็นอาหารรึเปล่าครับ ?