คิดว่าเข้าใจผิดแล้วแท้ๆ

แล้วทำไมนายถึงเอาแต่ทำหน้าแบบนั้นกันล่ะ

ถึงจะไม่ได้มองตรงๆแต่หางตาฉันมันเอาแต่เห็นน่ะสิ
.
.

ไม่เข้าใจเลย..แปลกจัง

เพราะนายเอาแต่ทำหน้าแบบนั้น
การมองหน้าตรงๆเลยยิ่งทำไมได้ไม่ใช่รึไง

แถมยัง..รู้สึกแปลกๆไปด้วยเนี่ย

“ ..เอาเป็นว่า ” หลบสายตาไปด้านข้าง หนวดก็พาลยุกยิกไม่หยุด เหมือนจะมีบางส่วนที่เปลี่ยนสีจางๆ

“ ก่อนอื่นช่วย…หยุดจ้องทีได้มั้ย?“

“ พูดอะไรของนาย.. บ้ารึเปล่า ”

ก้มหน้าพลางบ่น นี่เขากำลังหวังจะแกล้งกันอยู่แน่ๆล่ะ ปกติคงคิดแบบนั้นไปแล้วจนกระทั่ง
.
.

สีหน้าจางๆในตอนนั้นมันกลับแวบขึ้นมาให้นึกถึงอีก

(+)

…

หรือจริงๆแล้วเค้ายังแค้นฝนเรื่องอดีตอยู่ก็เลยตั้งใจจะแก้แค้นมันซะตอนนี้เลยกันนะ

“ อางแอ๋นอะอ้าอั้นเหรอเอ้าอ้าอี้- “

(แปล : วางแผนจะฆ่าชั้นเหรอเจ้าบ้านี้)

เสียงอู้อี้พูดผ่านผ้าเช็ดหน้า สีหัวก็ดูจะจางลงนิดๆเพราะหายใจไม่สะดวก

จังหวะที่ผ้าเคลื่อนนิดหน่อย ดวงตาก็เหลือบมองยังภาพของคนตรงหน้าที่ดูจะนิ่งไป

เพราะสายตาปรับแสงไม่ทัน ภาพตรงหน้าก็พาเบลอไปด้วย..

..นี่เขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่กันนะ?

“ ไทจิ..? ”

“ นี่นาย… ”

(+)

สะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆก็โดนโยนผ้าเช็ดหน้าใส่ ยังคงสับสนและไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น หนวดค่อยๆไหลไปจับแขนตรงหน้าก่อนจะดึงออกเบาๆ

“ อ..อะไรของนายเนี่ย จู่ๆก็โยนผ้าใส่แถมเอามือกดค้างไว้ไม่ปล่อยอีก- “

(+)

“ อั้ก-! เจ็บนะทำอะไรเนี่ย!! ”

เอามือลูบหัวตัวเอง

“ ใครใช้ให้ทำตัวเป็นหุ่นยนต์ตั้งแต่แรกกันเล่า.. “ พึมพำ

" อ้าวกินอร่อยอยู่คนเดียวหลังร้านนี่เอง "

" อย่ามัวแต่นั่งกินเพลินนะลุกมาทำงานด้วยล่ะ "

ตบไหล่ซุยก่อนเดินไปหน้าร้าน

เห็นสีหน้าอีกฝ่ายก็รู้ได้ทันทีอันที่ได้รับไปดูจะไม่ค่อยดีนะ

.o( ม..เหมือนลูกหมาน้อยที่กำลังตัวสั่นเลย😭 ได้อันไหม้ไปหมดเลยนี่นาแถมเอาแต่อมไว้ไม่กล้าบอกด้วย )

" คือว่า..เอามาเปลี่ยนเถอะนะคะ ต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ทำให้ไม่มีความสุขกับทาโกยากิTT สามารถคายออกที่ถังขยะข้างร้านได้เลยนะคะ " ก้มหัวสองสามครั้ง

" สุ่มใหม่เถอะนะคะ! เชื่อเลยว่าคราวนี้ต้องได้อันที่อร่อยๆแน่นอน! "

" ขอบคุณมากจ้า🌸 "

" เอ้ามาสุ่มได้เลย~! " หิ้วกล่องสุ่มขึ้นมาเขย่าๆกลุ่กๆๆรอให้สุ่มอีกครั้ง คราวนี้อาจจะโชคดีกว่าเดิมก็ได้นะ?

" ! "

" โอ้ะแหม----ฮ่ะๆๆ " ลากคนข้างๆมาบังแบบล่กๆ

" ทาคุมิซังยังไม่ได้สุ่มเลยนี่นา มาสุ่มก่อนสิจะได้จัดเซ็ตทาโกะไว้ให้ ไม่มีอะไรต้องมองหรอกนะคะ! "

หะ..ให้เห็นความลับหลังร้านไปซะได้

#SSR_Event #SSR_Obon

[🏮 บูธร้านค้าช่วงค่ำ ll ร้านทาโกะจุ่มยากิ 🏮 ]

อิรัชช้ายย! เดินงานหิวๆไม่รู้จะกินอะไรก็มาลองสุ่มกินทาโกยากิรสชาติต่างๆฝีมือพวกเราดูซี่~🫓✨
※ 300 เยนได้ 1 สุ่มต่อเซ็ต (เซ็ตละ 6 ชิ้น)
>> th.shindanmaker.com/1247232

( มาร่วมจอย/โควทสุ่มได้ตามสะดวกเลยย คนที่ร้านรอดูความดวงดีของคุณอยู่นะ🍀! )

" จริงๆเลย.. "

เธอพึมพำออกมาเล็กน้อย ถอนหายใจเล็กๆเดินไปหยุดยืนที่คนตรงหน้า

" ก้มหัวลงมาสิ เดี๋ยวติดให้ "

" ก้มช้าโดนยึดเข็มไปขายไม่รู้ด้วยนะ? "

#SSR_เปิดเทอมใหม่

ช่วงเช้าที่กำลังวุ่นวายกับการติดเข็มกลัดระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้อง การหลบเดินออกมายังต้นไม้ใหญ่เพื่อสูดอากาศบ้างก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่

“ ..ฟี้ “

” ..ฟี้ ”

เสียงหายใจเบาๆหลังต้นไม้ดึงความสนใจของคุณไป เดินอ้อมไปอีกนิดก็จะเจอกับคนตัวเล็กที่กำลังหลับท่ามกลางใบไม้ที่ค่อยๆตกลงบนตัวเพิ่มขึ้นทีละนิด

ควรจะปลุกเธอดีมั้ยนะ? อีกเดี๋ยวก็จะเที่ยงแล้วด้วยสิ..

(มาบวกสั้นๆได้นะคะ🌸)

( หน้ารุ่นพี่สื่อความในใจออกมาหมดเลยค่ะรู้รึเปล่า )

#SSR_bigcleaning
[ ย้อนหลังวันที่ 2 ]

ในเมื่อวันแรกไม่ได้มาวันที่สองเลยกะมาช่วยเก็บรายละเอียดที่เหลือให้สะอาดหมดจด✨!

ในตอนนี้ก็เหลือแค่นำถังน้ำไปล้างเก็บ-

“ !? โอ้ะ ระวังนะ! ”

รีบเอาผ้าคาดจมูกออกอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดด้วยความตกใจ เดินออกจากประตูห้องเร็วไปหน่อยจนเกือบได้เล่นน้ำกับคุณซะแล้ว

“ ฟู่..เกือบไปแน่ะ “ เกือบที่ไหน จริงๆก็หกไปนิดแต่ก็ดีกว่าเปียกทั้งตัวล่ะนะ..💧

( ระ เรย์มิจัง ผมว่ามันเอียงๆ )

(🥺เจ้าเด่กวาฬ🫳🧡🌸)

เพราะเธอเอาแต่นึกถึงสิ่งต่างๆที่เขาคอยแกะสลักมาตั้งไว้ให้อย่างลับๆ ทุกอย่างมันมักจะเป็นรูปของเธอ ตลอดหลายปีเขาก็ยังสลักมันเป็นรูปของเธออยู่ ไม่อยากจะนึกเลยว่าความผิดพลาดของเธอในตอนนั้นจะทำให้เขาฝังใจขนาดไหน ในตอนนี้เธอโตพอที่จะรู้คุณค่าของมันแล้ว

" มันน่ารักมากๆเลย " รอยยิ้มคลี่ออกให้เห็นจางๆ

" คราวนี้จะเก็บรักษาเป็นอย่างดี สัญญาเลย "

" ขอบคุณนะ! "

กว่าเธอจะรู้ตัวในความผิด ก็ต้องรอเขามาตามหาเธอเองถึงขนาดนี้แถมยังมีหน้าจะไปโกรธเขาอีก ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ..

" ไทจิ.. " มือข้างขวาเอื้อมจับชายแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆ ชื่อที่ไม่ได้เรียกมานานตอนนี้เธอจำมันได้ขึ้นใจแล้ว

" ขอโทษนะ " น้ำตาก็ค่อยๆไหลลงทีละหยด มันเป็นคำพูดที่เธอควรพูดได้ตั้งนานมากแล้ว..

(+)

' เอ้ะ...เดี๋ยวสิ.. '

' เขาต้องโกรธในเรื่องที่ฉัน..ลืมเขาไปไม่ใช่เหรอ... '

สีหนวดค่อยๆอ่อนลงดังเดิม สายตามองไปยังฝ่ามือที่เพิ่งวางอะไรบางอย่างไว้บนหัว

' หรือไม่ก็โกรธที่ชั้นทำของที่เขาอุส่าทำขึ้นมาหล่นหายไปในตอนเด็กสิ.. '

หนวดค่อยๆเอื้อมไปจับสิ่งนั้นลงมา วางบนฝ่ามือของตัวเอง ตามองเป็นประกาย

' แต่เขากลับ...ทำให้ชั้นใจเย็นลงแทน '

' แถมยัง...ให้ของกับชั้น.. '

(+)

" แบบไหนก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละเจ้านี่! อันหน้าบ้านนั่นก็มาเอาไปด้วยเลยนะ!! "

ฉุนเกินจะบรรยาย นี่เขามาลงทุนอะไรให้ขนาดนี้ทำไมกันเนี่ย ลงโทษกันเห็นๆ!

" ที่จำไม่ได้ก็เพราะโตขึ้นต่างหากล่ะ! เมื่อก่อนนายตัวเปี๊ยกกว่าชั้นอีกใครจะไปจำได้กัน! "

มันก็จริงอยู่ แต่ที่จริงกว่านั้นคือเธอตั้งใจลืมเพราะเธอเผลอใช้คำโกหกแรกไปกับเขาต่างหาก ในเมื่อจำได้แล้วก็ไม่อยากให้มีซ้ำสองอีก ไม่อยากพูดถึงอดีตด้วย..🧍‍♀️

#SSR_สลับเพศ

( ดาลี่คุงล่ะ! )

มือเรียวขาวฝากดอกไม้ป่าเอาไว้ก่อนผละออก เหลือไว้แค่กลิ่นจางๆของดอกไม้สีนวล

หนวดค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสกับสิ่งสวยงามบนผมอย่างทะนุถนอม

” ชอบ..มากเลย “

ดวงตาสีส้มกลมโตจ้องมองไปยังบุคคลตรงหน้าก่อนรอยยิ้มจะค่อยๆคลี่ออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

“ ขอบคุณนะ อันนะจัง! ”

ดีใจเอียงตัวเข้ากอด มือนิ่มพลางสัมผัสแก้มอีกฝ่ายอย่างเผลอตัว☁️

“ ดอกไม้นี่ จะเก็บไว้อย่างดีเลย ฮิฮิ ”