“ อร่อยก็ดีแล้ว”

เห็นอีกฝ่ายทานอร่อย ใบหน้าของไอเซ็นก็เผยริยยิ้มให้ได้เห็น พลางเอื้อมมือไปยีหัวของเซย์จิเบา ๆ ไปด้วย

“ หืม? ฉันไม่เอาหรอก “

”เพราะงั้นไม่เป็นไร เซย์จังครับ”

เหมือนจะชะงักเล็กน้อย แต่ร่างสูงของชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก พลางเหลือบไปเห็นน้ำแข็งใสปั่นก็มีทักอีกฝ่ายด้วย

“ ทานน้ำแข็งไสหน่อยไหม?”

สายตามองจ้องค้างเอาไว้ ก่อนจะเหลือบมองนายเซย์จิไปพลาง รู้สึกเหมือนเผลอทำเด็กน้อยใจสลายเพราะสายไหมเลยแฮะ

” 👁️👄👁️….“

” โทษทีนะเซย์จัง..ฉันห้ามใจไม่ไหวน่ะ“

ฟุ่บ

พูดจบไอเซ็นก็เอาขนมสายไหมนั้น ไปจับป้อนปากนายด้วย เพื่อพยายามไม่ให้นายเซย์จิต้องเสียใจ

” เป็นไง? อร่อยไหมเซย์จัง?“

คนน้องชะโงกหน้ามองอย่างตื่นเต้น แม้จะพยายามกดเอาไว้ แต่มุมปากก็ยังยิ้มน้อย ๆ อยู่ดี

สายตาจับจ้องมองที่ขนมหวาน จนกระทั่งมันมาอยู่ในมือตน รูปกระต่ายด้วยน่ารักจัง

ยกมือขึ้นไปรับมันมา และกำลังชื่นชมมันเต็มที่เลย ในหัวคิดว่าจะมองอีกสักพักแล้วค่อยกิน

แต่พอรู้สึกตัวอีกทีหูของกระต่ายน้อยก็หายไปแล้ว เจ้าตัวสะดุ้งน้อยๆและเลื่อนสายตาขึ้นมองคุณ

“ . . . ”

ดูจะงอนอยู่นิดหน่อย

( ขอปล่อยบอทเช่นเดียวกันนะคั้บบบ ไว้เราไปหารูทน่ารักๆ มาเล่นกันนะะะ)

“ เอาสิ งั้นคืนนี้ฉันค้างด้วย”

“แล้วก็ไว้ตอนเช้า ฉันค่อยกลับก็ได้”

ได้ยินอีกฝ่ายบอกแบบนั้น ก็อดดีใจไม่ได้พอถึงที่หมายก็หันไปหาแล้วเอ่ยทักเบาๆ ไปพลาง

“ ดีใจขนาดนี้…”

“ ฉันมาหาบ่อยๆ ดีไหม โยจัง?”

“ ไว้ครั้งหน้าฉันจะพามาอีก…”

“ อ่าา…แต่ว่านะถ้านายอยากมาตอนไหน”

“ฉันก็จะไปพานายมาเองแหละนะ”

ไอเซ็นขับรถไปเพลินๆ ระหว่างทางก็มีโยชิดะนัืงมาด้วย กระจกรถถูกลดลงเรื่อยๆ จนสายลมพัดโชยเข้ามา

” คืนนี้ค้างบ้านนายได้ไหม?“

” ที่บ้านนายจะรำคาญฉันเอารึป่าว?“

“ งั้นหรอ…อย่างงี้นี่เอง“

”ไว้ครั้งหน้าจะสอนขับรถก็แล้วกัน”

สายตาเหลือบมองอีกฝ่ายที่เข้ามาควงแขนของตนเอาไว้ แววตากระพริบปริบๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆอย่างไม่คิดมากอะไร

“ ไม่รบกวนหรอก ยินดีทำให้น่า”

“ เอ้า ขึ้นรถสิ เดี๋ยวพาไปส่งบ้าน”

//เปิดประตูรถให้นาย

“ …. ” //มองจ้อง

“ โทษที มันน่ารักนี่นา…”

“ พอฉันมองๆ แล้ว มันก็เหมือนขนมดีด้วยนี่”

ไม่รู้ไม่ได้มองว่าตัวเองผิด เพราะคนที่ผิดน่ะคือโยชิดะต่างหาก ที่มีหูน่ารักๆแบบนี้ขยับไปมาน่ะ

“ นายผิดเองนะ…”

//หันมองซ้ายมองขวา

“ ฉันเอารถมา จะกลับรถฉันไหม?”