ถึงจะเป็นคนซื้อบื้อแบบเธอ ก็ไม่อยากตอบอะไรครึ่งๆ กลางๆ กับคนที่พยายามกับเธอขนาดนี้

ถึงจะลนแค่ไหน ถึงจะน่าอายแค่ไหน การให้คำตอบกับอีกฝ่ายเป็นเรื่องที่ควรทำ เธอคิดแล้วคิดอีก ยากชะมัด..แต่ว่า..

"อึก.."

.
.
.
เธอยืนมือที่กำแน่นไปหาอีกฝ่าย ใบหน้าที่มุ่งมั่นตั้งใจ ถึงจะมีเขินอายอยู่บ้าง แต่เธอก็พูดมันออกมาชัดถ้อยชัดคํา
.
.
"ก็เอาสิ ชั้นจะรับมันไว้เอง"

"อะ..โอกาส?...เรื่องๆ..อะไร"

"เอ้ย..จะหันหน้าหนีทำไม" ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่เธอเองก็เขินหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่ว่านะ ในเวลาแบบนี้สิที่ต้องเผชิญหน้ากับมันถึงจะถูก

ในคณะที่คิดอย่างงั้น อีกฝ่ายก็พูดคำพูดน่าอายออกมาอีกครั้ง
แต่ตัวเธอที่รับรู้ได้ถึงความตั้งใจของอีกฝ่ายก็อยากที่จะตอบรับมัน

"..." เธอก้มหน้าก้มตา ตั้งใจคุ้มสติของตัวเองให้มากที่สุด

"..."

"ห๊า!!!!!!???? น..นี่แก ก..แก!" เธอโหวกเหวกโวยวาย ออกอาการเกินหน้าเกินตา

นี่แหละนะ อาการพวกซื้อบื้อที่ได้ลิ้มรสชาติของความเป็นจริง

"อ..ออ..อืม...อ่า...ย..ยังไงดี" เธอทำท่าลุกลี้ลุกลน

เธอพยามใจเย็นสูดหายใจลึกก่อนเหล่สายตาไปมองอีกฝ่ายช้าๆ ด้วยใบหน้าที่เขินอาย

"..ก..ก็...ไม่ได้..ไม่ชอบแก"

"..." คำพูดของอีกฝ่ายดังก้องในหูเธอ
มันชัดเจนจนไม่สามารถคิดเป็นอย่างอื่นไปได้

เธอทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้น ตอบโต้อะไรไม่ถูก มีเพียงแค่ใบหน้าที่แดงก่ำ กับปากที่อ้าหวอ อย่างตอบไม่ถูก
.
.
.
.
.
.

ในที่สุดโอกาสที่เธอพยายามคว้ามาตลอดก็มาถึงแล้ว เธอก้าวมายืนประจันหน้าอีกฝ่ายแล้วบอกความในใจที่เก็บไว้ออกไป

"เราชอบเธอ ชอบมาตลอด"

"เราอยากจะอยู่กับเธอไปเรื่อย ๆ อยากจะแข่งกับเธอ แล้วก็อยากทำอะไรด้วยกันอีกเยอะแยะเลย เพราะสำหรับเราแล้ว เท็นกะเป็นคนที่พิเศษที่สุด"

ตอนนี้เสียงหัวใจดังจนกลบรอบข้าง ทำความคิดเบลอไปหมด เธอได้แต่หวั่นใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมา

"-!" ในจังหวะนั้น หางตาของเธอก็เห็นอะไรผ่านไป-

[เอาจริงดิ!?] อีกฝ่ายพุ่งกระโจนเข้าเส้นชัย
.
"แฮ่กๆ..." พอผ่านเส้นชัยไปเธอก็ชะลอความเร็วลง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งที่พื้น พักหายใจ
แล้วมองไปที่อีกฝ่ายที่ลุกขึ้นเฮือก ก่อนเป่าประกาศชัยชนะ

"..แพ้แล้วสิ" เธอพูดออกมาเอื่อยๆ แต่ก็ยิ้มด้วยความสนุก
.
"ก็คงเป็นงั้น"

"แล้ว? มีอะไรจะบอกชั้นกันแน่
ไหนพูดมาดิ๊" เธอจี้ถามอีกฝ่าย

พวกเธอวิ่งสลับฝีเท้ากันไปมา ไม่มีใครยอมใคร

จนเริ่มเห็นปลายทางข้างหน้า

[ตอนนี้แหละ!] เธอแรงเฮือกสุดท้าย เพิ่มความเร็วฝีเท้าตนเอง

[ชั้น ไม่ แพ้!] อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงเส้นใจ

แต่ทว่า..

(โห..ยอมแพ้ค่ะ ดวงเราไม่อาจชนะได้555 กัวแล้ว)

"หึ ถ้าทำได้ก็ลองดู!!"
เสียงสัญญาณดังขึ้น เธอก็ออกตัวไปพร้อมๆ กับอีกฝ่าย

เหมือนเคย ทั้งสองวิ่งกันอย่างสูสี ไม่มีท่าทีว่าใครจะแซงใคร

ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายพึ่งเสียแรงไปกับการแข่งแท้ๆ แต่ก็ยังวิ่งสูสีเธอในตอนนี้ได้

[ยังเหลือแรงอยู่ขนาดนี้เลยหรอ]

"ไม่แพ้หรอกโว้ย!!"

เธอก้าวเร็วขึ้นจนแซงอีกฝ่ายได้ระยะหนึ่ง (+)

เธอก็ยื่นข้อเสนอแปลกๆ ออกมา

"งั้น..เรามาแข่งกันสักรอบม่ะ"

"แต่..ถ้าแพ้ ก็ห้ามบอกอยู่ดี"

เธอไม่ได้พูดว่าจะแข่งอะไร เท่ากับว่าอีกฝ่ายสามารถเลือกได้ตามสะดวก

หรือ จะเลือกปฏิเสธข้อเสนอแล้วบอกสิ่งที่อยากบอกตอนนี้ก็ไม่ได้ว่าอะไร

"ว่าไง?"

"ต้องให้มันได้อย่างงี้สิ" เธอพูดจบก็ลุกขึ้น มองหน้าอีกฝ่ายที่กลับมาร่าเริงขึ้นได้ เธอเองก็ดีใจ

"เอ่า"
เธอยื่นมือให้อีกฝ่ายที่อยู่ด้านล่าง เชื้อชวนให้คว้ามือเธอพยุงตัวขึ้นมายืน
.
"โถ่ว ทั้งๆ ที่แพ้เนี่ยนะ55" เธอพยามพูดด้วยน้ำเสียงหยอกๆ

ใจหนึ่งก็อยากได้ยินเพราะมันคาใจ

อีกใจก็เพราะตัวเองเองก็เป็นคนสัญญาอะไรไว้กับการแข่งขัน และจะพยามรักษาสัญญาให้ถึงที่สุด

ระหว่างคิดนั้น (+)

แล้วก็กระโจนใส่ นั่งชันเข่าทับขาอีกฝ่ายไว้ไม่ให้หนี

ก่อนจี้เอวอีกฝ่าย หวังจะแกล้งให้ลืมเรื่องแพ้ ก็พยามปลอบนั่นแหละ

"เอ้า!! เป็นไงๆ!!" เธอพูดแล้วจั๊กจี้อีกฝ่ายไม่หยุด

เธอค่อยมองอีกฝ่ายตั้งแต่เดินไหล่ห่อยันลงมานอนข้างเธอ ก่อนจะหันออกไปมองฟ้า

เธอเลือกที่จะไม่รีบร้อนพูดอะไร เพราะเธอเองก็รู้ดีว่าการแพ้มันรู้สึกยังไง

"แพ้งั้นสิน้า-" เธอพูดเอื่อยๆ เหมือนเสียดายนิดหน่อย ก่อนเหล่ตาไปมองอีกฝ่ายที่เหมือนจะจ้องเธออยู่

ในตอนนั้นก็เหมือนนึกอะไรออก
.
"มองอะไรเล่า- เอ้านี่!"

เธอโยนเสื้อคลุมที่ได้รับฝากไว้ กางมันปิดหน้าของอีกฝ่าย (+)

“อ่าา อืม” เธอตอบก่อนแหงนไปมองอีกฝ่ายที่หลับไปเสียแล้ว

[หลับเร็วโพ้ด!!]

[เฮ้อ…ช่วยไม่ได้ล่ะนะ…]
.
.
ให้อยู่แบบนี้ไปอีกสักพักก็แล้วกัน
.
.
.
(ปิดโรลลล ข่อมค่ะ //วาง)

"หืม ไรอะ?" เธอจ้องอีกฝ่ายนิ่ง รอคำถามใจจดใจจ่อ

สักพักอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาท่าทีครึกครื้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เธอเลยแอบตกใจนิดๆ แต่ก็ตอบรับอีกฝ่าย
"อ..โอ้ว"

[วันนี้เป็นอะไรของเค้าวะ?] เธอได้แต่สงสัย

"ยังไงก็ขอให้ชนะแล้วกัน"

"ไม่สิ"

"ถ้วยรางวัล..อย่าลืมถือกลับมาล่ะ" เธอหันไปยิ้ม พร้อมชูนิ้วให้กำลังใจ

แน่นอนว่าคนซื่อแบบเธอถึงจะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง ก็ไม่อาจคิดไปเรื่องนั้นได้

เธอหลังจากฟังคำที่เหมือนจะปลอบใจของอีกฝ่าย ก็ต่อปากต่อคำ

"โถ่ ชั้นไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้-"
ไหล่อีกฝ่ายก็ได้สัมผัสกับเธอ ถึงจะมีตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

"อะไรของแกเนี่ย.." เธอพูดตอบไปด้วยน้ำเสียงเบาๆ ให้รู้ว่าเธอไม่มีปัญหากับการที่อีกฝ่ายทำแบบนี้

"จะทำอะไรก็ทำ.." เธอก็ถอนหายใจ เบาๆ ก่อนเออออตามอีกฝ่ายไป

พวกมันมีรูปร่างเหมือนสัตว์ ถึงจะไม่สามารถอ่านสีหน้าได้ แต่ตอนนี้ก็สามารถพูดได้ว่า พวกมันอยู่รอบๆ และเหมือนกำลังปลอบใจเด็กสาวคนนี้อยู่

ซึ่งภาพตรงหน้าก็อาจจะถูกเห็นหรือไม่เห็น ในสายตาอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไรก็ไม่สามารถรู้ได้

เธอที่คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะพูดเล่นๆ เรื่องผีสาง
แต่คำตอบที่ได้มา ไม่ต่างจากการคอนเฟิร์มว่ามันมีอยู่จริงๆ

"อะ...ง..งั้นหรอ ฮ่าๆ..."

นี่อีกฝ่ายตั้งใจแกล้งเธอหรือเปล่าเนี่ย!
ไม่สบายใจขึ้นเลยสักนิด!

ถึงจะพยามกลบเกลื่อน แต่การเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ อย่างมือที่กระสับกระส่ายไปมา สายตาที่ลุกลี้ลุกลน ก็ยังเป็นที่สังเกตได้

นอกจากนี้ก็เหมือนจะมีพลังงานบางอย่าง (+)

แต่คำถามที่ดูจริงจังของอีกฝ่าย กลับถูกเธอตีความเป็นอย่างอื่น
"เอ๊ะ.." เธอทำหน้าตกใจ

"ระ...หรือว่าแก..."

[ผ...ผะ..ผะ..ผี!?????]

เธอหันหน้าออกเพื่อกลบเกลื่อนสีหน้าสั่นกลัว ก่อนกรี๊ดในใจไปสักรอบ
แล้วค่อยหันมาเผชิญหน้าความจริง

เธอกอดแขนแอ็ค ยิ้มเกลื่อนๆ
"หึ..ก็ท้าสู้แล้วทำให้ยอมแพ้ไงล่ะ"

จากนั้นก็รอให้คุณผีออกจากร่างไปเอง...ล่ะมั้ง