“ อะ ไม่เป็นไร ไม่บาดเจ็บใช่มั้— ”

ปากไปไวกว่าสมองจะคิดทันจนกระทั่งเส้นผมสีแดงตรงหน้าทำให้นึกถึงเพื่อนสมัยเด็กขึ้นมา และเมื่อมองดูดี ๆ แล้ว ก็น่าจะใช่คนที่ว่าด้วย

“ คุเรฮะ ? ”

“ กำลังทำอะไรอยู่น่ะ แล้วไหงมาชนกันได้ ”

ไม่ได้คิดจะเอาความอะไร เพียงแต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นมากกว่า

ใบหูตั้งด้วยความดีใจ ในที่สุด—! ถึงจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่คาดหวัง แต่ว่าความรู้สึกนี้ต้องเป็นความตื่นเต้นอย่างแน่นอน

“ ค ครับ ! ”

เขาตอบรับอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วพร้อมโค้งศรีษะลงเล็กน้อย สายตาจับจ้องมือที่ถือเข็มตามองศาที่ยังสามารถมองเห็นได้

“ ประมาณนี้ได้มั้ยครับรุ่นพี่ ”

(ได้แน่นอนคับบ)

ริวสุเกะหันไปตามเสียงเรียก หางสีฟ้าขยับเบา ๆ แสดงความดีใจ

“ คือว่า— ”

มองตามสายตาอีกฝ่ายก็นึกได้ว่าถือเข็มอยู่

“ ผมหารุ่นพี่ช่วยติดไอนี่ให้อยู่น่ะ.. ”

“ รุ่นพี่—พอจะช่วยติดมันแล้วอวยพรให้ผมได้มั้ยครับ ? ”

เขายื่นเข็มให้เสือดำตรงหน้า ใบหูลู่ลง แม้ก่อนหน้านี้นัยน์ตาสีชมพูแซมเขียวนั่นจะเรียวเล็ก แต่พอใช้อ้อนมันก็ดูขยายขึ้น..นิดนึงล่ะนะ

(นี่มันหมายความว่ายังไง๊งง)

(หน้าผมแค่เหวี่ยงนิดเดวเอง ๆๆ ๆ y-y)

เห็นแผลถลอกใบหูก็ลู่ลงด้วยความรู้สึกผิด

“ ไม่เจ็บจริงหรอ ? อย่างน้อยทำแผลสักหน่อย.. ”

แมวสีฟ้าเริ่มลนลาน สายตาแว้บเห็นร้านค้าอยู่ไม่ไกล เลยวิ่งไปซื้อน้ำสะอาดกับพลาสเตอร์กลับมาด้วยความไวแมว

“ ขอฉันทำแผลให้ได้มั้ย.. ? ”

เผลอไปซื้อมาแล้ว ในมือชูพลาสเตอร์ลายคิตตี้สีชมพูที่เหลืออยู่อันเดียวในร้าน

ได้ยินคำว่า ผ้าพันคอ แมวฟ้าก็ร้องอ้อขึ้นมาทันที แต่เห็นเพื่อนกำลังประหม่าก็พลอยประหม่าไปด้วย

“ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ.. ”

“ ผ้าพันคอของนาย สีแดงใช่รึเปล่า ? ”

ไม่รู้จะปลอบยังไงเลยได้แต่ทำมือขึ้นลงให้ค่อย ๆ หายใจเข้าลึก ๆ

นัยน์ตาแมวหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับรุ่นพี่ขนปุย ใบหูลู่ลงอย่างประหม่า ถึงจะตัวสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม แต่กลับให้ความรู้สึก…น่าเอ็นดูมากกว่า

“ ด—ได้เหรอครับ เอ่อ ไม่สิ ”

สองมือประคองเหรียญเอาไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ลำคอเปล่งเสียงออกมาอย่างจริงจังและตั้งใจ

“ รบกวนติดเข็มและอวยพรให้ผมด้วยนะครับ รุ่นพี่ ! ”

(นี่คุนเหนผมเปนคนยังงัย 🫵)