“ขอให้คนอื่นช่วย…”

เขาขมวดคิ้วทวนคำพูดของคนตรงหน้าอย่างครุ่นคิด

“เรื่องนั้นก็ไม่เคยคิดจะทำเหมือนกัน”

ตอบไปตรงๆเพราะตัวเขาก็ไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือจากใครจริงๆ จะเรียกว่าหัวดื้อก็ได้ล่ะมั้ง

“อยากรู้ผมก็ตอบให้แล้วไง ว่าเป็นแค่เรื่องไร้สาระน่ะ”

เซระส่ายหน้าไปมาเบาๆ คิ้วยังคงขมวดเป็นปมอยู่แบบนั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงอยากจะรู้นัก

ได้ยินคำพูดที่อีกคนเอ่ยออกมาต่อก็ทำให้เขานิ่งค้างไปชั่วครู่ ดวงตาวูบไหวเล็กน้อยรางกับไปสะกิดอะไรซักอย่าง

“การขอพรไม่เคยช่วยอะไรหรอก..”

“จะโทรทำไมให้เสียค่าโทรศัพท์ล่ะนั่น..”

เซระขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นปม มือยกขึ้นดันแว่นแบบที่ชอบทำจนเป็นนิสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงอยากจะลองโทรไป

ดูยังไงก็เป็นการแกล้งกันชัดๆ ไม่ก็อาจจะเป็นการตลาดของร้านใดร้านหนึ่งในเมือง

“ไม่มีอะไรที่จะได้มาจากการแค่ขอพรหรอกนะ อะไรที่อยากได้ก็ต้องพยายามทำให้มันเกิดขึ้นเองสิ..”

ตอบออกไปยาวๆอย่างจริงจังตามประสา

เขานึกอยากถามขึ้นมาว่าทำไมช่วงนี้ถึงไม่ได้เจออีกคนเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้เอ่ยพูดออกไปตามที่ใจคิดอยู่ดี มองรอยยิ้มสดใสตรงหน้า หลบสายตาไปก่อนที่จะยกมือขึ้นมาบดบังปาก กระแอมเบาๆ

เขาขมวดคิ้วมองกระดาษในมือของอีกคนและเอีนงคอน้อยๆมอง

“อะไรกันล่ะนั่น ไร้สาระสิ้นดี..”

ยังคงเป็นคนปากร้ายอยู่เหมือนเดิมกับอะไรก็ตามที่ไม่เป็นไปตามหลักวิทยาศาสตร์ โดยเฉพาะอะไรอย่างนี้

ดวงตาเหลือบไปเห็นคนที่ไม่ได้เจอมานานพร้อมกับกระดาษที่ปลิวแปะใส่หน้าก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นั่นมัน .. โทโมมิซังนี่นา?

ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาก็สงสัยมาตลอดว่าอีกคนหายไปไหน รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยที่ไม่ได้เจอกันมาซักพักแล้วได้มาเจอกันโดยบังเอิญแบบนี้อีก

จะเป็นฝ่ายเริ่มทักดีไหมนะ

สุดท้ายเซระก็ตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ ดวงตาหลบหลีกไปทางอื่นเล็กน้อย

“กำลังทำอะไรอยู่น่ะครับ?”

รู้สึกมาตลอดว่าการที่ชอบของหวานแบบนี้ออกจะดูน่าอายอยู่เล็กน้อย แต่ได้ยินอีกฝ่ายพูดเหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติก็ทำให้เขารู้สึกอายน้อยลง

มาการอง ?

เป็นหนึ่งในขนมที่เขาอยากลองฝึกทำ แต่ทำค่อนข้างยากมากจึงไม่มีโอกาสเสียที

“นอกจากเมล่อนปังก็ครีมโซดา…”

พูดอย่างแรกที่คิดออกมาด้วยดวงตาเป็นประกาย ดีใจที่ได้แบ่งปันเรื่องของที่ตัวเองชอบให้ใครซักคนได้รู้

“แล้วก็พุดดิ้ง…”

“ครีมปัง ..?”

ทวนคำพูดของอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายเองก็จะชอบของหวานมากๆแบบครีมปังด้วย

“ชอบของหวานเหรอ?”

เพราะว่าเขาชอบของหวาน จึงดีใจไม่น้อยที่ได้รู้ว่าอีกคนชอบของหวานเหมือนกัน

ถึงปังถั่วแดงก็หวาน แต่ก็ยังไม่หวานเท่าครีมปังพอจะทำให้รู้ว่าชอบของหวาน

“ลองดูก็ได้ .. ถ้าไม่ใช่ครีมเทียมน่ะนะ”

(ลืมตอบอันนี้เลยค่ะกรี๊ด)

ฟังจังหวะจากเสียงกีตาร์
เสียงขอโทโมโยะก้องกังวานไปทั้งเวที ดังก้องส่งไปถึงทุกคน

ขยับหน้าเข้าใกล้ไมค์

"ผมมีชีวิตอยู่เพื่ออะไรกัน? แท้จริงแล้วผมไม่ต้องการคำตอบหรอก"

ท่อนที่คุ้นเคย ถูกขับร้องออกมา

"ขอแค่มีชีวิตอยู่กับคนที่ผมรัก ได้ปกป้องพวกเขาและสิ่งสำคัญก็พอแล้ว"
.....

พริ้มตาลง
สูดลมหายใจ.. แล้วผ่อนมันลงอย่างผ่อนคลาย

..
ตึกตัก
ตึกตัก

ก่อนที่เสียงเคาะกีตาร์ของฝั่งซากุระจะเคาะนับสัญญาณ

..
"ความสุขนั้น .."

ในขณะที่กำลังจะก้มมองนาฬิกา ปลายสายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าของเรือนผมสีชมพูเดินเข้ามาใกล้ขึ้น

ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากผ้าพันคอที่มุดอยู่จนถึงเมื่อซักครู่

“ไม่นานหรอก”

จะให้พูดได้ยังไงว่ามารอตรงนี้เกือบครึ่งชม.ได้แล้วล่ะ

เอามือจับแก้มตัวเองตามคำพูดของอีกฝ่าย หวังว่ามันจะไม่ดูแดงจนน่าเกลียด

“วันนี้หนาวแทบจะที่สุดของเดือนเลย..”

“โทโมมิซังไม่หนาวเหรอ ..?”

มองอีกคนหัวจรดเท้า

เหลือบมองเวลาผ่านหน้าจอมือถือ อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลานัด จิฮิโระก้าวเท้าเดินไปยังสถานที่นัดหมาย

ไม่นานตาสองสีก็สังเกตเห็นอีกคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

" อะ- “

” อามะคาวะ— รอนานมั้ย ? ”

มองดูอีกคนที่ตอนนี้ดูคล้ายกับลูกแมวมุดผ้าห่ม

“ หนาวหรอ ? แก้มกับจมูกแดงหมดแล้วนั่น ”

“เมล่อนปัง”

ตอบไปทันทีแบบแทบไม่ต้องคิด สำหรับเขาแล้วไม่มีขนมปังอะไรที่เทียบเคียงเมล่อนปังได้หรอกนะ

“โทโมมิซังก็คงปังถั่วแดงใช่ไหมครับ?”

"ข ขนาดนั้นไม่ไหวหรอกค่ะ“

หัวเราะฮะๆก่อนจะนึกบทพูดที่เพื่อนร่วมบูธพูดใส่ลูกค้าเมื่อวาน--

ขยับยิ้มกว้างจนตาปิด

“จับสลากง่ายๆแค่นี้ยังไม่ได้..”

“กระจอ--”

อ๊ะ!💦💦💦 คิดอยู่ว่าอาจจะแรงไปเลยเปลี่ยนบทเอา(...)

“ดวงซวยสุดๆไปเลยนี่คะ”

(เลิ้บโทโมฮิโระคุงเช่นกันค่ะ😌😌😌😌😌🫶🫶🫶🫶🫶🫶🫶 อามะคาวะคุงตั้งใจซื้อกระดาษห่อรูปดาวมาอย่างตั้งใจเลยค่ะ !! ดีใจมากๆที่ชอบ 💓💓💓)