จริงๆ ไอเดียก็ไม่แย่หรอก ติดอย่างเดียวตรงที่เธอบ้าจี้นี่สิ …

แต่ฮึบเอาน่าจะพอได้

”ก็ได้.. แต่ฮาราตะคุงจับเบาๆ นะ“

คำขอดูแปลกพิกล แต่ช่างมันเถอะ ..แล้วอีกเรื่องคือ

“เขาให้ยืนได้ใช่ไหม”

หันมาถาม เพราะไม่เคยเห็นคนยืนในม้าหมุนเหมือนกัน (…)

(วาร์ปจบเลยแล้วกัน— แหะๆ ขอบคุณสำหรับโรลนะคะ! เป็นกำลังใจให้ริวสุเกะคุงทำข้อสอบได้!-!)

มือเรียวยกขึ้นมาแตะคางไว้อย่างเคยตัวเวลาครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

ของเก่าของญี่ปุ่นงั้นเหรอ..ลึกลับ..หายาก…

“พระพุทธรูป…ไหมคะ?“

น่าจะติ๊กถูกทุกข้อเลย แต่จะไปหาจากไหนนี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ

(ขอโทษที่มาต่อช้าค่ะ TT)

ไหลมาตามคิวที่เขาปล่อยมา สุ่มเลือกม้ามาตัวนึง แถมยังเอาที่ๆ ยังว่างสองตัวใกล้ๆ กันด้วย(เผื่อไว้ก่อน)

“มัน.. ยังไงดี”

หันไปมองอีกฝ่าย สีหน้าสงสัยออกเต็มที่

“ฮาราตะคุงมีไอเดียอะไรหรอ?”

(ม มาต่อแล้วค่ะ🧎🏻‍♀️‍➡️)

มองอีกฝ่ายตอนถาม ก่อนหันกลับมาคิดกับตัวเอง

ของที่ผู้หญิงจะถูกใจหรอ..

”จริงๆ มันก็แล้วแต่ความชอบแต่ละคน.. อย่างฉันก็คงถูกใจพวกของประดับห้องที่เรียบๆ“

แต่อีกฝ่ายบอกจะให้คุณแม่ด้วยนี่นะ เอามาตรฐานเธอมาวัดคงไม่ได้

”เลือกจากสิ่งที่คุณแม่ของอิจิเสะซังชอบทำก็ดีนะคะ“

พเยิดหัวกับตัวเอง งืมๆ

“ไม่เป็นไร ถือว่าชดเชยเรื่องโน้ตด้วย”

ตอบพร้อมรอยยิ้มบาง ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์และชดใช้ความผิด

”โฮชิมิ เรนะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน“

เธอแนะนำตัวต่อ ..แล้วเสียงจากเครื่องเรียกคิวก็ดังขึ้นมาหลังจากนั้น

ดูเหมือนขนมที่สั่งจะเตรียมเสร็จแล้ว

“งั้นฉันไปก่อนนะ คิมูระคุงสอบสู้ๆ”

ไม่ลืมให้กำลังใจก่อนไป

จะว่าไปพออีกฝ่ายพูดก็นึกถึงปัญหาเรื่องหนึ่งได้

“แล้วเราจะนั่งยังไงล่ะ…“

แกว่งมือที่โดนใส่กุญแจมือ หดหู่มาก

ไม่ชินเล็กน้อยที่ต้องมาเดินจูงมือกับคนที่เพิ่งเจอกัน(สดๆ ร้อนๆ)

เสียงกุญแจมือนี่ก็สยองเสียจริง

“ชอบแบบม้า”

ในหัวคือ ม้าหมุนก็ต้องขี่ม้าสิ! แต่สำรวมไว้ก่อน

“แล้วฮาราตะคุงชอบแบบไหน?” ถามนายบ้าง

“งั้นไปชิงช้าสวรรค์ไม่ก็ม้าหมุนกันไหม”

ใกล้เวที แล้วก็อยากเล่นเองด้วย..

“จับมือไหมคะ”

ถามพร้อมยื่นมือออกไป เพื่อสวมบทบาทด้วย แล้วก็เพื่อให้กุญแจมืออยู่ใกล้กันไว้จะได้ไม่เจ็บ

สงสัยว่าอีกฝ่ายยิ้มอะไรแต่ก็ไม่ได้ถาม แต่ดูไม่ใช่ยิ้มที่ดียังไงไม่รู้ (…)

ส่ายหัวให้คำขอโทษนั้น

“ไม่เป็นไร..”

“อิจิเสะซังนำเลย“

มอง เตรียมเดินตาม

ใบหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ

ม ไม่ทันตั้งตัวเลย!?

“อะ คือ เอ่อ ได้ ได้ค่ะ”

ติดอ่างมาก แต่พยายามฮึ้บ เอาน่ะ กิจกรรมคริตส์มาสสนุกๆ

“งั้นฉัน... ฮาราตะคุง ขอเรียกแบบนี้นะ?“

พอเห็นอีกฝ่ายลงมือแก้โจทย์ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดนึง

นี่คงเป็นความรู้สึกของอาจารย์เวลาลุ้นเวลาเด็กจะทำข้อสอบได้ไหมสินะ

ขยับไปมองวิธีทำ… อะ

“ใช่แล้ว!”

สองมือยกขึ้นมาประกบกันตบแปะๆๆ

“ก็ทำได้นี่นา เก่งมาก“

เอ่ยชมออกไป ดูตื่นเต้นมากที่เคล็ดลับ(??)ที่บอกไปมีประโยชน์